Die verlore seun
DIT is ’n sondeurdrenkte somermiddag op Algoabaai.
Somer. ’n Ryp oophandseisoen. Dae wanneer alles wat vroeër nog net knopen-bloeisel-belofte was, tot wasdom blom.
’n Tyd van genoegdoening en waardering. ’n Seisoen van menswees. Blou lug wat plek-plek deur die mis wil loer.
Vandag is die dag dat Hertjie op sy spore terugloop.
Sy eerste kennismaking met branders was kleintyd by die see. Hy onthou nog goed die ysige water en die soutlug, maar meer nog onthou hy die branders wat hom trompop te pletter wou loop. Die stukrag van die golf is die saligste gevoel van vryheid.
’n Seisoen. Soos ’n brander sal dit jou onder die water insuig. Jou rol dat jy nie weet waar jy is nie. Hy is die laaste twee jaar deur ’n rowwe tyd. Skaars was die een brander verby, of die volgende een het hom omgeslaan.
Die verkeerslig slaan groen. ’n Seebries bondel die
