Stillewe agter glas
ANJE de Vries word deur die skril toon van haar selfoonwekker uit ’n diep, droomlose slaap geruk. Vervaard en vies skiet sy regop. Dit duur ’n oomblik om te onthou waar sy is.
Sy slof na die venster en skuif die houtraam halfhartig oop. Koel, vars lentelug stroom die kamer binne. Op die vensterbank staan twee verweerde houtklompe as blombakke met vrolike songeel affodille daarin geplant.
In die oop stuk veld langs die Leidense gastehuis wei frieskoeie, elk met ’n klok om die nek. Dis nou sowaar wat ’n mens noem ’n “platteland”, dink sy. Sover as wat die oog kan sien, is posseëlgrootte plasies met spierwit anysblomvelde deur kanale afgeskort. Daar is geen enkele bult of heuwel in sig nie.
Dan kyk sy na die stillewe op haar bedkassie en frons. Haar dagboek, leesbril, selfoon, snesies en asmapompie lê netjies langs mekaar uitgestal.
