‘SARA, hoe laat is dit al?”
Sara beduie na die muur waar die groot horlosie hang, vir enigiemand om te sien. Maar hy moet altyd vra!
“Dis al halfagt verby, Ollie. Mevrou Spies-hulle wag al vir jou.”
Die lang teddiebeer van ’n man met sy grys hare stap in die donker skoolgang af en lag. “Dankie, Sara.”
Hy verdwyn by ’n vertrek in.
Sara gaan skakel die ketel in die klein kombuisie aan. Sy gaan sit weer by haar lessenaar met ’n beker koffie en staar deur die venster na die vierkant buite. Die skoolklok lui eers oor 20 minute en die personeelvergadering het nou net begin. Dis haar oomblikkie van vrede voor ’n bedrywige dag in ’n groot skool.
In die middel van die vierkant is daar die ongemaklike wilgerboom wat al jare lank probeer groei.
“Jy lyk maar kroes, ou boom,” gesels Sara met hom. “Net soos ek, nie waar nie? Net so uit jou gemaksone, met jou blaartjies wat voortydig begin afval. Hoort
