PASIËNT Een was 24 jaar oud en swanger met haar derde kind toe die masjiene wat haar aan die lewe gehou het, afgeskakel is. Dit was in 2014. ’n Paar jaar vroeër is ’n kwaal by haar gediagnoseer wat tot ’n ongereelde hartklop lei. Gedurende haar vorige twee swangerskappe het sy verskeie aanvalle en floutes gehad.
Vier weke in haar derde swangerskap in het sy op die vloer inmekaargesak. Haar ma, wat by haar was, het 911 gebel. Teen die tyd dat ’n ambulans daar aangekom het, was Pasiënt Een reeds meer as 10 minute bewusteloos. Volgens paramedici het haar hart gaan staan.
Sy is na die noodeenheid van die Universiteit van Michigan geneem. Daar moes mediese personeel haar bors drie keer met ’n defibrillator skok voor hulle haar hart weer aan die klop kon kry. Sy is op ’n eksterne ventilator en pasaangeër geplaas en na intensiewe sorg verskuif, waar dokters haar breinaktiwiteit gemonitor het.
Sy het nie gereageer op eksterne stimuli nie en het ’n reuse-swelling in haar brein gehad. Nadat sy drie dae lank in ’n diep koma was, het haar familie besluit om die masjiene wat haar aan die lewe hou, af te skakel.
Dit was toe – nadat sy opgehou het om suurstof te ontvang en verpleërs die asemhalingsbuis uit haar keel getrek het – dat Pasiënt Een een van die interessantste wetenskaplike onderwerpe in die onlangse geskiedenis geword het.
Prof. Jimo Borjigin, ’n navorser oor neurologie aan die Universiteit van Michigan, was al vir jare geïnteresseerd in wat met die mens gebeur wanneer jy doodgaan. Sy het al gelees oor mense wat ’n hartstilstand oorleef en ervarings gehad het soos uitsonderlike psigiese “reise” voor hulle bygebring is.
Soms het hierdie mense vertel dat hulle buite hul liggaam na oorweldigende ligbronne beweeg het waar hulle deur familielede gegroet is wat reeds dood is. Ander het gepraat van hoe hulle ’n nuwe begrip gekry het van hul lewe of dat hulle wesens van onpeilbare goedheid teëgekom het.
Jimo het nie geglo dat die inhoud van daardie stories waar kon wees nie – sy het
