Nadine stap by die winkel uit waar sy werk. Die hitte slaan van die teerpad af op en verskroei omtrent haar longe. Dit help ook nie dat dit voel asof die hele Weskus se sand vore in haar oë skraap nie.
Te min slaap. Dis dae soos vandag dat sy aan haar eie sanity twyfel. Wat het haar laat dink sy kan bedags werk en saans nog genoeg energie hê om deeltyds vir 'n onderwysgraad te swot?
“Pjuuut!” weerklink die wolffluit skuins agter haar. Sy gooi haar skouers agtertoe en stap vinniger. Die skollies dink seker sy sal haar aan hulle steur.
“Ek-sê-ek-sê.”
Haar hart slaan bollemakiesie. Dit is mos Ricardo Arendse se stem. Gemaak onverskillig loer sy oor haar skouer. Janee, daardie lenige gestalte sal sy enige plek herken.
Hy en sy altyd-teenwoordige pelle lê lui teen sy rooi BMW-sportkar. “Dis mos onse dorpie se eie Miss South Africa.”
Vandat sy verlede jaar as hul dorp
