Deze Vreedzame Staat van Oorlog

By Patty Jansen

Winnaar van de Writers of the Future schrijfwedstrijd. Vertaald uit het Engels.

Op de planeet Bianca proberen missionarissen wanhopig een oorlog te stoppen tussen twee mensachtige volken. Miranda Tonkin is een vertegenwoordigster die moet besluiten of de missie enig nut heeft en geld moet blijven krijgen.  

• Language: Nederlands
• Publisher: Patty Jansen
• Release date: Sep 28, 2014
• ISBN: 9781502218261

Patty Jansen

Patty lives in Sydney, Australia, and writes both Science Fiction and Fantasy. She has published over 15 novels and has sold short stories to genre magazines such as Analog Science Fiction and Fact.Patty was trained as a agricultural scientist, and if you look behind her stories, you will find bits of science sprinkled throughout.Want to keep up-to-date with Patty's fiction? Join the mailing list here: http://eepurl.com/qqlAbPatty is on Twitter (@pattyjansen), Facebook, LinkedIn, goodreads, LibraryThing, google+ and blogs at: http://pattyjansen.com/

Book preview

Inhoudsopgave

Deze vreedzame staat van oorlog

Deze vreedzame staat van oorlog

Patty Jansen

Voor het eerst gepubliceerd in het Engels onder de titel ‘This Peaceful State of War’ in Writers of the Future Vol. 27

Copyright 2010 Patty Jansen

Cover copyright 2011 Patty Jansen

Website: http://pattyjansen.com/

*   *   *

As, stelt broeder Copernicus vast.

Ik wrijf de substantie tussen de duim en vingers van mijn handschoenen. Het is zo fijn als poeder en ongelofelijk wit.

Een dikke laag van het goedje bedekt de vlakte verbrande boomstammen en gebroken takken die zich uitstrekt vanaf waar ik sta tot aan de muur van regenwoud in de verte. De lucht boven de oogverblindende oppervlakte trilt van de hitte.

Gisteren, toen ik aankwam vanaf Solaris Station, kon ik deze witte sporen al zien vanuit de ruimte. Ze zien eruit als littekens; net alsof een waanzinnige geest het mes heeft gezet in deze planeet en diepe sneden heeft gemaakt in het regenwoud.

De Hern hebben deze brandsporen achtergelaten op alle plekken waar ze Pari-dorpen hebben venietigd. De stem van broeder Copernicus is vol haat, en dat is zelfs te horen ondanks het feit dat hij een zuurstofmasker over zijn mond draagt. Ze gooien steeds alle kapotgeslagen resten van Pari-huizen en dode lichamen op een grote stapel en verbranden alles. ’s Nachts, zodat wij het niet merken.

Ik laat het poeder van mijn handschoen vallen en moet mijn best doen om mijn hand niet aan mijn kleding af te vegen. Dat kan ik beter niet doen. Als ik ga wrijven, kan er een vonk ontstaan; met alle gevolgen vandien in deze atmosfeer met zijn hoge zuurstofgehalte. De waarschuwingen die we te horen hebben gekregen tijdens de landing met ons transportschip hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Waarom is dit spul zo wit? Heeft iemand het al eens geanalyseerd? De kleur verbaast me, en ik vraag me af waarom de grond waar ik het poeder van heb opgepakt zo vochtig en koel is.

Ja, dat is vast al eens gedaan. Maakt het uit? Het is as, menselijke as. Broeder Copernicus gebruikt het woord menselijk als een wapen; als uitdaging voor degenen die aan zijn verklaring durven te twijfelen. We staan hier op het grootste slachtveld in de geschiedenis van de mensheid.

*   *   *

Het kamp ziet eruit als een gevangenis. Het wordt omringd door twee hekken met een kaal stuk grond van ongeveer vijf meter ertussen. De bovenste stang van elk hek is uitgerust met metalen spijkers die net zo lang zijn als mijn hand. Door twee lagen veiligheidsgaas zie ik legertenten, in perfecte rijen opgesteld. Niets roert zich tussen de tenten, menselijk noch buitenaards.

Ik hobbel achter broeder Copernicus aan over een pad van rubber-achtige matten. Mijn krukken zakken steeds in de spleten waardoor regenwater kan weglopen.

Het zweet loopt over mijn rug en tussen mijn borsten. Op dit moment haat ik elke kilo van mijn niet-meewerkende lichaam, en laten we eerlijk zijn: er zitten nogal wat kilo’s aan.

Je hebt teveel tijd in de ruimte doorgebracht, Miranda, zou de dokter op Solaris Station zeggen op die typisch zelfvergenoegzame toon van hem.

Dat is inderdaad zo. Gewichtloosheid bevalt me prima; ik houd van schone, gezuiverde lucht. Planeten vind ik maar niks. Ik voel me daar net een aangespoelde