இடைக்காலத்தில் விவசாயம்

By Martin Bakers

இடைக்காலத்தில் விவசாயம் பல மாற்றங்களைச் சந்தித்தது. பிரபுக்கள் மற்றும் குருமார்கள் நிலப்பிரபுத்துவ சமுதாயத்தின் மிக முக்கியமான உறுப்பினர்களாக கருதப்பட்டனர். இருப்பினும், அவர்கள் ஒருபோதும் பெரும்பான்மையாக இருக்கவில்லை: இடைக்காலத்தில், கிட்டத்தட்ட எல்லா மக்களும் விவசாயிகளாக இருந்தனர். எல்லா விவசாயிகளுக்கும் ஒரே வகை மற்றும் சமூக அந்தஸ்து இல்லை. அவர்களில் பலர் சுதந்திரமான ஆண்கள். இவர்களில், சிலர் சிறிய நில உரிமையாளர்களாக இருந்தனர், அவர்கள் சொந்த நிலத்தில் வசித்து வந்தனர், மற்றவர்கள், குடியேறியவர்கள், நிலப்பிரபுத்துவத்திற்கு ஒரு சிறிய நிலத்தை குத்தகைக்கு எடுத்தனர்.

• Language: தமிழ்
• Publisher: Cambridge Stanford Books
• Release date: Nov 28, 2019
• ISBN: 9780463780473

Martin Bakers

Martin Bakers, is the pen name of a history and science author that aims to organize and collect technical, historical and scientific information.The student or the scientist, will be able to satisfy his needs of consultation and of study, by means of a work supported by abundant number of sources and bibliographical references.

Book preview

இடைக்காலத்தில் விவசாயம்

இடைக்காலத்தில் விவசாயம் 476 இல் மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சியிலிருந்து ஏறத்தாழ 1500 வரை ஐரோப்பாவின் விவசாய நடைமுறைகள், பயிர்கள், தொழில்நுட்பம் மற்றும் விவசாய சமூகம் மற்றும் பொருளாதாரம் ஆகியவற்றை விவரிக்கிறது. இடைக்காலம் சில நேரங்களில் இடைக்கால வயது அல்லது காலம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இடைக்காலம் ஆரம்ப, உயர் மற்றும் பிற்பட்ட இடைக்காலங்களாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆரம்பகால நவீன காலம் இடைக்காலத்தைத் தொடர்ந்து வந்தது.

தொற்றுநோய்கள் மற்றும் காலநிலை குளிரூட்டல் 6 ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பிய மக்கள் தொகையில் பெரும் குறைவை ஏற்படுத்தியது. ரோமானிய காலத்துடன் ஒப்பிடும்போது, ​​மேற்கு ஐரோப்பாவில் இடைக்காலத்தில் விவசாயம் தன்னிறைவு பெறுவதில் அதிக கவனம் செலுத்தியது. நிலப்பிரபுத்துவ காலம் சுமார் 1000 தொடங்கியது. வடக்கு ஐரோப்பாவில் நிலப்பிரபுத்துவத்தின் கீழ் விவசாய மக்கள் பொதுவாக மேனரின் பிரபு தலைமையில் பல நூறு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட ஏக்கர் நிலங்களை உள்ளடக்கிய மேனர்களாக ஒழுங்கமைக்கப்பட்டனர், ரோமன் கத்தோலிக்க தேவாலயம் மற்றும் பாதிரியார். மேனரில் வாழும் மக்களில் பெரும்பாலோர் விவசாய விவசாயிகளாகவோ அல்லது தங்களுக்கு பயிர்களை வளர்த்துக் கொண்டவர்களாகவோ இருந்தார்கள், அவர்கள் இறைவன் மற்றும் தேவாலயத்திற்காக உழைத்தார்கள் அல்லது தங்கள் நிலத்திற்கு வாடகை கொடுத்தார்கள். பெரும்பாலான ஐரோப்பிய பிராந்தியங்களில் பார்லி மற்றும் கோதுமை மிக முக்கியமான பயிர்களாக இருந்தன; ஓட்ஸ் மற்றும் கம்பு ஆகியவை பலவிதமான காய்கறிகள் மற்றும் பழங்களுடன் வளர்க்கப்பட்டன. ஆக்ஸன் மற்றும் குதிரைகள் வரைவு விலங்குகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன.ஆடுகளை கம்பளிக்காகவும், பன்றிகள் இறைச்சிக்காகவும் வளர்க்கப்பட்டன.

மோசமான வானிலை காரணமாக பயிர் தோல்விகள் இடைக்காலம் முழுவதும் அடிக்கடி நிகழ்ந்தன, பஞ்சம் பெரும்பாலும் இதன் விளைவாக இருந்தது. கஷ்டங்கள் இருந்தபோதிலும், முந்தைய ரோமானியப் பேரரசின் ஆண்களையும், அதன்பிறகு ஆரம்பகால நவீன யுகத்தையும் விட இடைக்கால ஐரோப்பிய ஆண்கள் உயரமானவர்கள் (ஆகவே சிறந்த உணவு) என்று மானுடவியல் அளவீடுகள் உள்ளன.

14 ஆம் நூற்றாண்டில் குறைந்த நாடுகளில் மிகவும் தீவிரமான விவசாய முறைகளின் வளர்ச்சியுடன் இடைக்கால விவசாய முறை உடைந்து போகத் தொடங்கியது, மேலும் 1347-1351 இல் ஏற்பட்ட கறுப்பு மரணத்தின் மக்கள் தொகை இழப்புகளுக்குப் பிறகு குறைந்த எண்ணிக்கையிலான விவசாயிகளுக்கு அதிக நிலம் கிடைத்தது. இருப்பினும், இடைக்கால விவசாய முறைகள் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி வரை ஸ்லாவிக் பிராந்தியங்களிலும் வேறு சில பகுதிகளிலும் சிறிய மாற்றங்களுடன் தொடர்ந்தன.

மேடை அமைத்தல்

மூன்று நிகழ்வுகள் ஐரோப்பாவில் பல நூற்றாண்டுகளாக விவசாயத்தை பாதிக்கும். முதலாவது மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சி 400 பற்றி காட்டுமிராண்டித்தனமான படையெடுப்பாளர்களுக்கு நிலப்பரப்பை இழக்கத் தொடங்கியது. கடைசி மேற்கு ரோமானிய பேரரசர் 476 இல் பதவி விலகினார். அதன்பிறகு, முன்னாள் மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் நிலங்களும் மக்களும் வெவ்வேறு இனக்குழுக்களாகப் பிரிக்கப்படும், அதன் விதி பெரும்பாலும் காலமற்றது மற்றும் தொடர்ந்து பாய்மையில் இருந்தது. ஐரோப்பாவின் ஒன்றிணைக்கும் காரணிகள் கிறிஸ்தவ மதத்தை படிப்படியாக பெரும்பாலான ஐரோப்பியர்கள் ஏற்றுக்கொண்டன, மேற்கு ஐரோப்பாவில் சர்வதேச தொடர்பு, உதவித்தொகை மற்றும் விஞ்ஞானத்தின் பொதுவான மொழியாக லத்தீன் பயன்படுத்தப்பட்டது. கிழக்கு ரோமானியப் பேரரசிலும் கிரேக்கருக்கு இதேபோன்ற நிலை இருந்தது.

இரண்டாவதாக, உலகளாவிய குளிரூட்டலின் சகாப்தம் 536 இல் தொடங்கி சுமார் 660 இல் முடிந்தது. 536, 540 மற்றும் 547 ஆம் ஆண்டுகளில் எரிமலை வெடிப்பால் குளிரூட்டல் ஏற்பட்டது. பைசண்டைன் வரலாற்றாசிரியர் புரோகோபியஸ், சூரியன் பிரகாசமின்றி அதன் ஒளியை வெளிப்படுத்தியது என்று கூறினார். ஐரோப்பாவில் கோடை வெப்பநிலை 2.5 ° C (4.5 ° F) வரை குறைந்தது மற்றும் வளிமண்டலத்தில் எரிமலை தூசியிலிருந்து வானம் 18 மாதங்களாக மங்கலானது, இது பயிர் தோல்விகள் மற்றும் பஞ்சத்தை ஏற்படுத்த போதுமானது. முந்தைய ரோமானிய காலத்தை விட நூறு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக வெப்பநிலை குறைவாகவே இருந்தது. மறைந்த பழங்கால சிறிய பனி யுகம் தொற்றுநோய்கள், மனித இடம்பெயர்வு மற்றும் அரசியல் கொந்தளிப்பு உள்ளிட்ட பல சீர்குலைக்கும் நிகழ்வுகளுக்கு முந்திய மற்றும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.

மூன்றாவதாக, ஜஸ்டினியன் பிளேக் 541 இல் தொடங்கியது, ஐரோப்பா முழுவதும் பரவியது, அவ்வப்போது 750 வரை மீண்டும் மீண்டும் வந்தது. கிழக்கு ரோமானிய அல்லது பைசண்டைன் பேரரசின் 25 சதவீத மக்கள் வரை இந்த பிளேக் கொல்லப்பட்டிருக்கலாம் மற்றும் மேற்கு மற்றும் வடக்கு ஐரோப்பாவில் இதே போன்ற சதவீதம். தட்பவெப்பநிலை மற்றும் பிளேக் ஆகியவற்றின் மக்கள் தொகையில் இரட்டை தாக்கம் தானியங்களின் அறுவடை குறைக்க வழிவகுத்தது. கிராமப்புறங்களில் பயணம் செய்த எபேசஸின் கணக்கு ஜான் கோதுமை பயிர்கள்... வெள்ளை மற்றும் நின்று கொண்டிருக்கிறது, ஆனால் யாரும் அவற்றை அறுவடை செய்து கோதுமையை சேமிக்கவில்லை மற்றும் திராட்சைத் தோட்டங்கள், யாருடைய தேர்வு பருவமும் வந்து சென்றது என்று யாரும் எடுக்கவும் அழுத்தவும் இல்லை திராட்சை. எரிமலை தூசியால் ஏற்படக்கூடிய கடுமையான குளிர்காலம் பற்றியும் ஜான் பேசுகிறார்.

இந்த காரணிகளின் விளைவு என்னவென்றால், ஐரோப்பாவின் மக்கள் தொகை 500 இல் இருந்ததை விட 600 இல் கணிசமாகக் குறைவாக இருந்தது. ஒரு அறிஞரின் மதிப்பீடு என்னவென்றால், இத்தாலிய தீபகற்பத்தில் மக்கள் தொகை 500 மில்லியனில் 11 மில்லியனிலிருந்து 600 ல் 8 மில்லியனாகக் குறைந்து 600 இல் இருந்தது கிட்டத்தட்ட 300 ஆண்டுகளாக அந்த நிலை. ஐரோப்பாவின் பிற பகுதிகளின் மக்கள்தொகை சரிவு அநேகமாக இதேபோன்றதாக இருக்கலாம்.

இருண்ட யுகங்கள்

மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சி மேற்கு ஐரோப்பாவில் ஒரு இருண்ட யுகத்தை ஏற்படுத்தியது, அதில் அறிவும் நாகரிகமும், நேர்த்தியின் கலைகள் மற்றும் பல பயனுள்ள கலைகள் புறக்கணிக்கப்பட்டன அல்லது இழந்தன என்பது பிரபலமான பார்வை. எவ்வாறாயினும், மொத்த மக்கள்தொகையில் 80 சதவிகிதம் அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை ரோமானியப் பேரரசின் பின்னர் மேம்பட்டிருக்கலாம். ரோமின் வீழ்ச்சி வரிச் சுமைகளைச் சுருக்கி, பிரபுத்துவத்தை பலவீனப்படுத்தியது, இதன் விளைவாக விவசாயிகளுக்கு அதிக சுதந்திரம் கண்டது. ரோமானியப் பேரரசின் கிராமப்புறங்களில் வில்லாக்கள் அல்லது தோட்டங்கள் இருந்தன, பிளினி தி எல்டர் இத்தாலியின் அழிவு என்று வகைப்படுத்தப்பட்டார். தோட்டங்கள் செல்வந்த பிரபுக்களுக்கு சொந்தமானவை மற்றும் அடிமைகளால் ஓரளவு வேலை செய்தன. இங்கிலாந்தில் மட்டும் 1,500 க்கும் மேற்பட்ட வில்லாக்கள் இருந்ததாக அறியப்படுகிறது.ரோம் வீழ்ச்சியுடன், வில்லாக்கள் கைவிடப்பட்டன அல்லது உயரடுக்கு பயன்பாடுகளுக்குப் பதிலாக பயனீட்டாளர்களாக மாற்றப்பட்டன. மேற்கு ஐரோப்பாவில், ரோமானிய ஏகாதிபத்திய சந்தை, இராணுவம் மற்றும் வரிவிதிப்பு ஆகியவற்றின் அழுத்தத்திலிருந்து விடுதலையின் விளைவை நாங்கள் காண்கிறோம், மேலும் உள்ளூர் தேவைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட விவசாயத்திற்கு திரும்புவோம்.

6 ஆம் நூற்றாண்டின் மக்கள்தொகை வீழ்ச்சியடைகிறது, இதனால், தொழிலாளர் பற்றாக்குறை கிராமப்புற மக்களிடையே அடிமைகளாகவோ அல்லது ரோமானிய சட்டத்தின் கீழ் நிலத்திற்கு கட்டுப்பட்டவர்களிடமோ அதிக சுதந்திரத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கலாம்.

கிழக்கு ரோமானிய பேரரசு. இடைக்காலத்தின் ஆரம்பத்தில் கிழக்கு ரோமானியப் பேரரசின் விவசாய வரலாறு மேற்கு ஐரோப்பாவிலிருந்து வேறுபட்டது. 5 மற்றும் 6 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் சந்தை சார்ந்த மற்றும் தொழில்துறை விவசாயத்தின் விரிவாக்கம், குறிப்பாக ஆலிவ் எண்ணெய் மற்றும் ஒயின், மற்றும் எண்ணெய் மற்றும் ஒயின் அச்சகங்கள் போன்ற புதிய தொழில்நுட்பத்தைப் பின்பற்றியது. கிழக்கில் குடியேற்ற முறைகளும் மேற்கை விட வித்தியாசமாக இருந்தன. மேற்கில் ரோமானியப் பேரரசின் வில்லாக்களைக் காட்டிலும், கிழக்கின் விவசாயிகள் கிராமங்களில் வாழ்ந்தனர், அவை தொடர்ந்து இருந்தன, விரிவடைகின்றன.

ஐபீரிய தீபகற்பம். ஐபீரிய தீபகற்பம் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு ஐரோப்பாவை விட வித்தியாசமான அனுபவத்தை அனுபவித்ததாக தெரிகிறது. மக்கள்தொகை காரணமாக விவசாய நிலங்களை கைவிடுதல் மற்றும் மறுகட்டமைப்பு செய்ததற்கான சான்றுகள் உள்ளன, ஆனால் விரிவாக்கப்பட்ட மேய்ச்சல் மற்றும் சந்தை சார்ந்த கால்நடைகள் குதிரைகள், கழுதைகள் மற்றும் கழுதைகளை வளர்ப்பதற்கான சான்றுகள் உள்ளன. ஐபீரிய தீபகற்பத்தின் பொருளாதாரம் ஐரோப்பாவின் பிற பகுதிகளிலிருந்து துண்டிக்கப்பட்டுவிட்டதாகத் தெரிகிறது, அதற்கு பதிலாக, ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் இது வட ஆபிரிக்காவின் முக்கிய வர்த்தக பங்காளியாக மாறியது, 711 இல் உமையாத் தீபகற்பத்தை கைப்பற்றுவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே.

ஐபீரியாவில் முஸ்லிம் விவசாயம்

வரலாற்றாசிரியர் ஆண்ட்ரூ வாட்சன் அரபு வேளாண் புரட்சி என்று அழைத்தார், அல் ஆண்டலஸின் பெரும்பகுதியின் அரபு இஸ்லாமிய ஆட்சியாளர்கள் (8 முதல் 15 ஆம் நூற்றாண்டு வரை) ஐபீரிய தீபகற்பத்தில் (ஸ்பெயின் மற்றும் போர்ச்சுகல்) ஏராளமான புதிய பயிர்கள் மற்றும் புதிய விவசாய தொழில்நுட்பங்களை அறிமுகப்படுத்தினர் அல்லது பிரபலப்படுத்தினர். அரேபியர்கள் அறிமுகப்படுத்திய பயிர்களில் கரும்பு, அரிசி, கடின கோதுமை (துரம்), சிட்ரஸ், பருத்தி மற்றும் அத்தி ஆகியவை அடங்கும். இந்த பயிர்களில் பலவற்றிற்கு நீர்ப்பாசனம், நீர் மேலாண்மை மற்றும் பயிர் சுழற்சி, பூச்சிகளை நிர்வகித்தல் மற்றும் இயற்கை வழிகளால் பயிர்களை உரமாக்குதல் போன்ற விவசாய தொழில்நுட்பங்கள் தேவை. சில அறிஞர்கள் அரபு (அல்லது முஸ்லீம்) விவசாயப் புரட்சி எவ்வளவு தனித்துவமானது என்றும், பல நூற்றாண்டுகளாக ரோமானிய ஆட்சியின் போது மத்திய கிழக்கில் வளர்ந்த தொழில்நுட்பத்தின் புத்துயிர் மற்றும் விரிவாக்கம் எவ்வளவு என்றும் கேள்வி எழுப்பியுள்ளனர்.கண்டுபிடிப்பின் கடன் பெரும்பாலும் ரோமானியப் பேரரசின் போது மத்திய கிழக்கு மக்களுக்கு சொந்தமானதா அல்லது அரேபியர்களின் வருகைக்கு சொந்தமானதா, 8 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஐபீரிய நிலப்பரப்பு ஆழமாக மாறியது.

நிலப்பிரபுத்துவம்

படிப்படியாக, ஓரளவு அடிமை உழைப்பைப் பயன்படுத்தி வில்லாக்கள் மற்றும் விவசாய தோட்டங்களின் ரோமானிய முறை மாற்றப்பட்டது. ஆறாம் நூற்றாண்டு இத்தாலியிலும், அதற்கு முன்னர் பைசண்டைன் பேரரசு மற்றும் எகிப்திலும் கூட நிலப்பிரபுத்துவ சமுதாயத்தின் பண்புகளை வரலாற்றாசிரியர் பீட்டர் சாரிஸ் அடையாளம் கண்டுள்ளார். வில்லாவிற்கும் இடைக்கால மேனருக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளில் ஒன்று, வில்லாவின் விவசாயம் வணிக ரீதியாகவும் சிறப்பு வாய்ந்ததாகவும் இருந்தது, அதே நேரத்தில் மேனர் தன்னிறைவு நோக்கி செலுத்தப்பட்டது.

ரோமானியப் பேரரசின் விவசாயத் தொழிலாளர் சக்திக்கு முக்கியமான அடிமைத்தனம் 1100 வாக்கில் மேற்கு ஐரோப்பாவில் இறந்தது. ரோமானியப் பேரரசின் அடிமைகள் கால்நடைகளைப் போன்ற சொத்துக்கள், ஆளுமை உரிமைகள் இல்லாதவை மற்றும் அவரது உரிமையாளரின் விருப்பப்படி விற்கவோ அல்லது வர்த்தகம் செய்யவோ முடியும். இதேபோல், செர்ஃப் நிலத்துடன் கட்டப்பட்டிருந்தார், மேலும் அவரது அடிமைத்தனத்தை விட்டு வெளியேற முடியவில்லை, ஆனால் நிலத்தில் அவரது பதவிக்காலம் பாதுகாப்பானது. மேனர் உரிமையாளர்களை மாற்றினால், செர்ஃப்கள் நிலத்தில் இருந்தனர். செர்ஃப்களுக்கு சொத்துக்கான மட்டுப்படுத்தப்பட்ட உரிமைகள் இருந்தன, இருப்பினும் அவர்களின் நடமாடும் சுதந்திரம் குறைவாக இருந்தது, மேலும் அவர்கள் தங்கள் ஆண்டவருக்கு உழைப்பு அல்லது வாடகைக்கு கடன்பட்டிருக்கிறார்கள்.

வட ஐரோப்பாவின் பெரும்பகுதிக்கு நிலப்பிரபுத்துவம் முழு மலராக இருந்தது மற்றும் அதன் மையப்பகுதி பிரான்சின் சீன் பள்ளத்தாக்கு மற்றும் இங்கிலாந்தின் தேம்ஸ் பள்ளத்தாக்கில் வளமான விவசாய நிலங்களாக இருந்தது. இடைக்கால மக்கள் மூன்று குழுக்களாகப் பிரிக்கப்பட்டனர்: பிரார்த்தனை செய்பவர்கள், போராடுபவர்கள், வேலை செய்பவர்கள். பிரார்த்தனை செய்த குருமார்கள் மற்றும் உன்னத பிரபுக்கள், மாவீரர்கள் மற்றும் போராடிய போர்வீரர்களுக்கு உழைப்பு மற்றும் வரிவிதிப்புடன் செர்ஃப் மற்றும் விவசாயி ஆதரவளித்தனர். அதற்கு ஈடாக விவசாயி மதம் மற்றும் பாதுகாப்பின் நன்மைகளை (அல்லது சுமை) ஏற்றப்பட்ட மற்றும் அதிக கவச வீரர்களால் பெற்றார். தேவாலயம் அதன் தசமபாகத்தை எடுத்தது மற்றும் படையினருக்கு ஒரு பெரிய பொருளாதார முதலீடு தேவைப்பட்டது. பூசாரி, நைட் மற்றும் விவசாயி இடையே ஒரு சமூக மற்றும் சட்ட இடைவெளி ஏற்பட்டது. மேலும், கரோலிங்கியன் பேரரசின் (800–888) முடிவில், மன்னர்களின் சக்தி குறைந்து, மத்திய அதிகாரம் குறைவாக உணரப்பட்டது. இதனால்,ஐரோப்பிய கிராமப்புறங்கள் சிறிய, அரை தன்னாட்சி பிரிவுகளின் பிரபுக்கள் மற்றும் மதகுருக்களின் ஒட்டுவேலைகளாக மாறியது, பெரும்பாலும் விவசாயிகள், சில ஒப்பீட்டளவில் வளமானவர்கள், சிலர் நிலம் வைத்திருந்தனர், மற்றும் சில நிலமற்றவர்கள்.

ஐரோப்பாவின் பெரும்பகுதிகளில் நிலப்பிரபுத்துவத்தின் மரணத்திற்கு பங்களித்த ஒரு முக்கிய காரணி 1347-1351 இன் கறுப்பு மரணம் மற்றும் அடுத்தடுத்த தொற்றுநோய்கள் ஐரோப்பாவின் மூன்றில் ஒரு பங்கு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மக்களைக் கொன்றன. கறுப்பு மரணத்திற்குப் பிறகு, நிலம் ஏராளமாக இருந்தது, உழைப்பு பற்றாக்குறை மற்றும் விவசாயிகளிடையே கடுமையான உறவுகள். தேவாலயம், மற்றும் பிரபுக்கள் மாறினர். நிலப்பிரபுத்துவம் பொதுவாக மேற்கு ஐரோப்பாவில் 1500 இல் முடிவடைந்ததாகக் கருதப்படுகிறது, இருப்பினும் 1861 வரை ரஷ்யாவில் செர்ஃப்கள் விடுவிக்கப்படவில்லை.

மேனர். நிலப்பிரபுத்துவத்தின் கீழ் இடைக்காலத்தில் விவசாய நிலங்கள் வழக்கமாக மேலாளர்களில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன. இடைக்கால மேனர் பல நூறு (அல்லது சில நேரங்களில் ஆயிரம்) ஏக்கர் நிலத்தைக் கொண்டிருந்தது. ஒரு பெரிய மேனர் வீடு மேனரின் ஆண்டவரின் வீடு அல்லது பகுதிநேர இல்லமாக பணியாற்றியது. சில மேலாளர்கள் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் ஆயர்கள் அல்லது மடாதிபதிகளின் அதிகாரத்தின் கீழ் இருந்தனர். சில பிரபுக்கள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மேனர்களை வைத்திருந்தனர், தேவாலயம் பெரிய பகுதிகளைக் கட்டுப்படுத்தியது. ஒரு மேனரின் நிலங்களுக்குள், ஒரு பாரிஷ் தேவாலயம் மற்றும் ஒரு நியூக்ளியேட்டட் கிராமம் விவசாயிகள் தங்கியிருப்பது வழக்கமாக மேனர் வீட்டிற்கு அருகில் இருந்தது. மேனர் வீடு, தேவாலயம் மற்றும் கிராமம் ஆகியவை சாகுபடி செய்யப்பட்ட மற்றும் தரிசு நிலம், காடுகள் மற்றும் மேய்ச்சல் நிலங்களால் சூழப்பட்டன. நிலத்தில் சில ஆண்டவரின் டெமஸ்னே; சில தனிப்பட்ட விவசாயிகளுக்கும், சில பாரிஷ் பாதிரியாருக்கும் ஒதுக்கப்பட்டன.சில காடுகளும் மேய்ச்சலும் பொதுவானவை மற்றும் மேய்ச்சலுக்கும் மரம் சேகரிப்பதற்கும் பயன்படுத்தப்பட்டன. பெரும்பாலான மேனர்களில் தானியங்களை மாவில் அரைப்பதற்கு