Παίξε μαζί μου: Grover Beach Team, #1

By Anna Katmore

Τα πάρτι του Ράιαν Χάντερ είναι θρυλικά. Και απόψε θα είναι κι εκείνη εκεί.

Η Λίζα Μάθιους περίμενε μισό καλοκαίρι τον καλύτερο της φίλο να γυρίσει από την ακαδημία ποδοσφαίρου.Είναι φτιαγμένοι για να είναι μαζί για πάντα, το ξέρει απλά. Αλλά όταν ο Τόνι επιστρέφει τελικά στην πόλη το μυαλό του είναι εστιασμένο σε αυτό το νέο κορίτσι στην μεικτή ομάδα ποδοσφαίρου.

Η Λίζα, αποφσισμένη να μην παραιτηθεί από την αληθινή της αγάπη, παίρνει μία ριψοκίνδυνη απόφαση: Πρέπει κι εκείνη να μπεί στην ομάδα!

Τα δοκιμαστικά είναι κόλαση, το πρώτο παιχνίδι κατέληξε αιματηρό και το πρωινό μετά το πάρτι επιλογής παιχτών την βρίσκει να ξυπνάει στο χειρότερο μέρος - στην αγκαλιά του αρχηγού της ομάδας.Του πιο καυτού αγοριού στο σχολείο. Του Ράιαν Χάντερ.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Dec 18, 2020
• ISBN: 9781071540114

Anna Katmore

“I’m writing stories because I can’t breathe without.”At six years old, Anna Katmore told everyone she wanted to be an author after she discovered her mother's typewriter on a rainy afternoon. She could just see herself typing away on that magical thing for the rest of her life.In 2012, she finished her first young adult romance “Play With Me” and decided to take the leap into self-publishing. When the book hit #1 on Amazon’s bestseller lists within the first week after publication, Anna knew it was the best decision she could have made.Today, she lives in an enchanted world of her own, where she combines storytelling with teaching, and she never tires of bringing a little bit of magic into the lives of her beloved readers, too.Anna’s favorite quote and something she lives by:If your dreams don't scare you, they aren't big enough.

Book preview

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν αυτό το βιβλίο είχε ένα σάουντρακ...

Σχετικά με τον συγγραφέα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

––––––––

ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΠΟΤΕ να με φιλήσει, ακόμα κι όταν ουσιαστικά μοιραζόμασταν το ίδιο κρεβάτι για μισό καλοκαίρι. Και μετά έφυγε. Για πέντε βασανιστικές εβδομάδες. Νόμιζα πως θα πεθάνω από την δεύτερη μέρα.

Σήμερα όμως, το βασανιστήριο μου πήρε τέλος. Σήμερα, ο Άντονι Μίτσελ επέστρεψε. Ο καλύτερος μου φίλος και μελλοντικός μου σύζυγος.

Όχι ότι τον είχα ενημερώσει ακόμα για αυτό, αλλά δεν χρειαζόταν. Όλοι το γνώριζαν κι εγώ ανυπομονούσα να αλλάξω το επίθετο μου, Μάθιους, με το δικό του. Ο Τόνι κι εγώ κάνουμε παρέα από το νηπιαγωγείο. Ήμασταν αχώριστοι, εκτός από τις λίγες ώρες την ημέρα όταν εκείνος είχε προπόνηση στο ποδόσφαιρο κι εγώ είχα, και καλά, λίγο χρόνο να γράψω το πόσο πολύ τον αγαπούσα στο ημερολόγιο μου για την δέκατη έκτη εκατομμυριοστή φορά.

Η Λίζα και ο Τόνι, που ήταν κάτι σαν τους Μπόνι και Κλάιντ. Σαν τους Λόης και Κλάρκ. Είμασταν M και M στην πραγματικότητα.

Το κουδούνι ακούστηκε.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς πέταξα το ημερολόγιο στην άκρη ενώ προσπαθούσα να ξεμπλέξω το πάπλωμα από τα πόδια μου. Τελικά κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι μαζί με το πάπλωμα.

‘Έρχομαι!’

Όπως κατέβαινα την γυριστή σκάλα, έδωσα όγκο στα μαλλιά μου με τα δάχτυλα μου πριν τρέξω να ανοίξω την πόρτα. Πρώτα μια ηλιαχτίδα έπεσε πάνω μου, έπειτα ακολούθησαν τα ωραία χαρακτηριστικά του Τόνι που μου είχαν λείψει. Τα ανακατεμένα ξανθά μαλλιά του έπεφταν στο κούτελο του, σχεδόν αγγίζοντας τα όμορφα μπλε μάτια του. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο μισάνοιχτο κι εγώ πάντα έπρεπε να παλέψω πραγματικά σκληρά να μην πέσω απελπισμένα πάνω στο γυμνό του σώμα.

Χέρια χωμένα στις τσέπες του σορτς του, στεκόταν μόνο εκεί και με κοίταζε.

Έπειτα τα χείλη του χαμογέλασαν πονηρά. ‘Τι είναι, Λιζ; Ξέρω ότι πεθαίνεις να με αγκαλιάσεις.’

Έδειξα τα δόντια μου, τα οποία τώρα ήταν ολόισια αφού φορούσα σιδεράκια για δύο χρόνια, με ένα μεγάλο χαμόγελο και του έδωσα την αγκαλιά της αρκούδας την οποία και περίμενε. Με έσειρε έξω και με στριφογύρισε κάτω από τον ζεστό ήλιο με το πρόσωπο μου να είναι κρυμμένο μέσα στον λιμό του. Αχ, μύριζε τόσο ωραία, μαυρισμένος από τον ήλιο και ήταν όλα Τόνι. Ποτέ δεν μου ήταν αρκετή αυτή η ιδιαίτερη μάρκα αρώματος.

‘Πώς ήταν στην ακαδημία ποδοσφαίρου;’ Ρώτησα αφού με άφησε κάτω.

Μου έγνεψε ζαρώνοντας την μύτη του. ‘Απίστευτα βαρετά χωρίς εσένα, πως αλλιώς;’

‘Ναι, καλά!’

Για να τον καταλάβει πλήρως κάποιος θα έπρεπε να ξέρει πως εκτός από τα κράκερς με τυρί και μαγιονέζα, το ποδόσφαιρο ήταν το μεγαλύτερο πάθος του Τόνι στον κόσμο. Αλλά εκτιμώ το ψέμα του και του βγάζω γλώσσα.

O Τόνι ρώτησε. ‘Πού είναι οι τρόποι σου; Αν θες να με φιλήσεις, απλά πες το κορίτσι.’

Το πρόσωπο του ήταν τόσο κοντά που η μύτη του ακουμπούσε τη δική μου. Κατέπνιξα την έντονη επιθυμία μου να γύρω το κεφάλι μου και να τον φιλήσω. Αλλά ήξερα ότι με πειράζει.

Μέχρι τότε δεν είχαμε φιληθεί ποτέ. Σε κανονικά διαστήματα, κοιμόμουν στο δωμάτιο του όταν παίζαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, ή θα κοιμόμαστε στο δικό μου όταν οι γονείς του έφευγαν για επαγγελματικά ταξίδια ανά τις πολιτείες. Με άφηνε να ξεκουράζω το κεφάλι μου στον ώμο του, έπαιζε ακόμα ασυναίσθητα με τα μαλλιά μου. Αλλά φιλί; Μπα.

Θα γινόμουν δεκαεφτά στο τέλος του καλοκαιριού και αισθανόμουν λίγο περίεργα γιατί δεν είχα φιληθεί με κανέναν ακόμα. Αλλά κανένας εκτός από τον Τόνι δεν θα ακουμπήσει τα χείλη μου, και αν χρειαζόταν λίγους μήνες ακόμα για να συνειδητοποιήσει πως με θέλει, κι εκείνος, μπορούσα να περιμένω.

‘Θες να πάμε κάτω στην παραλία; Έχω πάρει ένα καινούριο μαγιό και δεν το έχω φορέσει ακόμα.’ Στην προσδοκία της επανένωσης μας, είχα φορέσει το νέο μου πράσινο μπικίνι εκείνο το πρωί και τώρα είχα τραβήξει το πάνω μέρος της κοντομάνικης μπλούζας μου για να τον πειράξω με μια φευγαλέα ματιά. Το πράσινο ήταν το αγαπημένο του χρώμα.

Γρύλισε σαν ιαγουάρος, με σηκωμένη τη μία γωνία του στόματος του. ‘Θα μου άρεσε πολύ να σε δω μισόγυμνη, Μάθιους.’ Ακόμα ένα πείραγμα, αλλά δεν είχε σημασία. Ένιωσα ανατριχίλες στο δέρμα μου. ‘Δυστυχώς, δεν μπορώ. Θα πάω να δω κάποιους φίλους από την ομάδα στου Τσάρλι.’

Οι ώμοι μου έπεσαν. ‘Σοβαρά; Μόλις γύρισες πίσω, πόσο, δέκα λεπτά πριν; Δεν είδες τα παιδιά αρκετά στην ακαδημία;’

‘Ο Χάντερ θέλει να συζητήσουμε για τα αυριανά δοκιμαστικά.’

Στραβομουτσούνιασα. Από τότε που ο Ράιαν Χάντερ είχε γίνει ο νέος αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου του Γυμνασίου του Γκρόβερ Μπιτς, ο χρόνος προπόνησης του Τόνι είχε διπλασιαστεί. Και περισσότερη προπόνηση σήμαινε λιγότερο χρόνο για εκείνον να κάνει παρέα με εμένα. Μισούσα τον Χάντερ.

‘Μη χολοσκάς! Γιατί δεν έρχεσαι μαζί; Έτσι κι αλλιώς ξέρεις τα περισσότερα παιδιά και θα σε συστήσω και στους υπόλοιπους. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχει πρόβλημα ο Χάντερ.’ Δεν μου άφησε περιθώριο να διαφωνήσω ή ακόμα να αλλάξω τις σαγιονάρες μου με παπούτσια της προκοπής. Σφίγγοντας το χέρι μου, με έσυρε από το μονοπάτι μέσω της μπροστινής μας αυλής.

‘Περίμενε! Δεν έχω λεφτά μαζί μου.’

‘Δεν τα χρειάζεσαι.

Αυτή η σόδα που θα πίνεις για τις υπόλοιπες δύο ώρες δεν θα με μπατιρίσει.’ Έριξα τα μαλλιά μου πίσω και τα έπιασα με ένα λαστιχάκι που είχα στην τσέπη μου όσο περπατούσαμε παρακάτω στην Λεωφόρο Σαρατόγα στο καφέ – εστιατόριο του Τσάρλι.

Μια παρέα παιδιών κάθονταν γύρω από τρία τραπέζια κάτω από τη σκιά της ξύλινης πέργκολας που ήταν στον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού. Γνώρισα μερικά από την ομάδα του Τόνι. Τον Σάσα Τόρες, τον Στέφαν Τζόουνς, τον Άλεξ Γουίντερ. Το χέρι του Νικ Άντριους ήταν σε γύψο.

Ο χρόνος στην ακαδημία προφανώς δεν πέρασε χωρίς να αφήσει ουλές μάχης.

Βέβαια, αυτό που με εξέπληξε ήταν τα πολλά θηλυκά πρόσωπα που βρίσκονταν εκεί.

‘Τι είναι αυτό;’ Ψιθύρισα στον Τόνι όταν ήμασταν ακόμα μακριά και δεν μπορούσαν να μας ακούσουν. ‘Τώρα κάνετε μικτή προπόνηση μαζί;’

‘Τέλειο, ε;’ Παίξαμε μαζί μερικά παιχνίδια στην Σάντα Μόνικα και ο Χάντερ σκέφτηκε ότι θα ήταν διασκεδαστικό να φτιάξουμε μια μικτή ομάδα κι εδώ.’

Μερικά από τα κορίτσια φαίνονταν γνωστά, είχα ακόμα και Ισπανικά με την Σούζαν Μίλλερ.

Αλλά μερικά από αυτά σίγουρα δεν τα είχα ξανά δει ποτέ. Όπως το ένα που στεκόταν καθώς πλησιάζαμε και φίλησε τον Τόνι στο μάγουλο με τα υπερβολικά λαμπερά βαμμένα κόκκινα χείλη της.

Άργησες, Άντονι.’ Άρχισα να πιστεύω πως δεν θα έρθεις.’

Άντονι; Ο μόνος άνθρωπος που άκουσα ποτέ να τον φωνάζει έτσι ήταν η γιαγιά του.

‘Γεια σου Χλόη,’ αποκρίθηκε με μία περίεργη, βαθιά φωνή την οποία δεν είχα ακούσει ποτέ πριν. Ξεκούρασε τα χέρια του στους γοφούς της. Έγυρε το κεφάλι του και την άφησε να τον φιλήσει και στο άλλο μάγουλο.

Του έκλεισε το μάτι και έπειτα με τσέκαρε γρήγορα με τον πιο περίεργο τρόπο που είχα δει ποτέ. Η κακία στο βλέμμα της με έκανε να νιώθω πως στα μάτια της ήμουν άσχημη και κακόγουστη.

Η ματιά μου έπεσε στο πρόσωπο του Τόνι. Τι στο καλό ήταν αυτό;Και σοβαρά, δεν χρειαζόταν να τρέξουν τα σάλια του για τα ξεδιάντροπα μακριά πόδια της όταν κάθισε ξανά και έβαλε το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Το λευκό μίνι φόρεμα της πρέπει να μπήκε στο πλύσιμο, γιατί κάτι κόκκινο φάνηκε από κάτω.

Ο Τόνι έδωσε φωναχτά την παραγγελία μας στον Τσάρλι που ήταν πίσω από το μπαρ.

Μία κόκα κόλα και ένα Ρεντ Μπουλ. Το Ρεντ Μπουλ σίγουρα δεν ήταν για εμένα.

Αλλά πότε ξεκίνησε ο Τόνι να πίνει αυτό το άθλιο πράγμα; Η κόκκινα χείλη με το λευκό φόρεμα είχε ένα μπουκάλι από αυτό μπροστά της. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα ξαφνικά.

‘Μεικτές ομάδες ποδοσφαίρου, ε;’ Μουρμούρισα στον Τόνι καθώς καθόμασταν εκείνος απέναντι από την Χλόη κι εγώ ανάμεσα σε εκείνον και στον Νικ με τον γύψο.

‘Τα δοκιμαστικά είναι αύριο, Μάθιους. Μπορώ να σε βάλω στη λίστα, αν ενδιαφέρεσαι,’ ο Ράιαν Χάντερ μου φώναξε, με μία κοροϊδευτική λάμψη στο βαθύ καφέ βλέμμα του. Το γεγονός ότι γνώριζε το όνομα μου με έπιασε απροετοίμαστη.

‘Η Λιζ ποδόσφαιρο;’ Ο Τόνι γέλασε δίπλα μου. Με πόνεσε κατά ένα περίεργο τρόπο. ΄Καλύτερα να προσπαθήσεις να βάλεις έναν ελέφαντα να χορέψει ταγκό. Σωστά, Λίζ;’

Κοίταξα τον υποτιθέμενο καλύτερο μου φίλο με ένα εκνευρισμένο και κατσουφιασμένο βλέμμα. Δεν έδωσε καν σημασία όταν η παρέα πήρε μέρος στο γέλιο.

‘Καταλάβαμε τον ελέφαντα,’ Είπε η Μπάρμπη στην κοκκινομάλλα που καθόταν δίπλα της και έπειτα μου χαμογέλασε με κακία.

Συγνώμη, τι; Έμπαινα άψογα σε έξτρα σμολ νούμερο. Το 1.60 ύψος μου μπορεί να φαινόταν λίγο κοντό σε ΄σχέση με το 1.80 κάτι δικό της ύψος αμαζόνας, αλλά με τίποτα δεν ήμουν χοντρή. Σήκωσα το πληγωμένο ανάστημα μου και αποφάσισα να τιμωρήσω τον Τόνι αργότερα που έκανε πως δεν το άκουσε αυτό. Όλο τον καιρό που ήμασταν φίλοι, δεν είχε αφήσει κανένα ούτε μία φορά να με προσβάλλει χωρίς να του σπάσει τα μούτρα. Εντάξει, το να τα βάλει με το πρόσωπο της Χλόης θα ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά θα μπορούσε έστω να έχει πει κάτι για να με υποστηρίξει.

Εφόσον φαινόταν πως είχε ξεχάσει πως, ανταπέδωσα το πολύ γλυκό χαμόγελο στην κλώνο της Μπάρμπη. ‘Προσπάθησα να βγάζω το φαγητό που έτρωγα στο Γυμνάσιο αλλά μάλλον αυτό ήταν περισσότερο δική σου συνήθεια παρά δική μου.’

Το γέλιο κόπηκε, και ο Τόνι πνίγηκε με την γουλιά Ρεντ Μπουλ που έπινε ενώ οι υπόλοιποι προσποιούνταν πως συζητούσαν σιγανά. Ο μόνος ήχος, ένα χαχανιτό που ερχόταν από το μέρος που καθόταν ο Ράιαν Χάντερ.

Η Χλόη με αγριοκοίταξε λες και μίλαγα ξένη γλώσσα. ‘Με πρόσβαλες;’

Το αστείο ήταν πως το εννοούσε πραγματικά. Έριξα μια ματιά προς τον ουρανό και συνέχισα να πίνω την κόκα κόλα μου.

Ευτυχώς, ο Τόνι έλαβε ένα μήνυμα από την μητέρα του μετά από αυτό. Η κυρία Μίτσελ ήλπιζε να τον δει ξανά πριν φύγει με τον σύζυγο της εκτός πόλης για δύο ημέρες. Ο Τόνι κοίταξε το ποτήρι με