Tweelingen boek 3: Tweelingen, #3

By Katrina Kahler

Boeken voor meisjes 9-12: Tweelingen - boek 3, De waarheid... gaat verder met het spannende verhaal van Casey en Ali, de twee look-alike meisjes die erachter komen dat ze een identieke tweeling zijn en gescheiden zijn bij de geboorte. Dit boek is waarschijnlijk het spannendste en meest emotionele boek uit de serie tot nu toe!

Wat zijn de gevolgen van de beslissing van de meisjes om te ruilen? Worden ze gedwongen de waarheid te onthullen en wat zijn de gevolgen als ze dat doen? En wat is het resultaat als beide meisjes verliefd worden op Jake Hanley, de knapste jongen van hun klas? Je vindt de antwoorden op al deze vragen en raakt geboeid van begin tot eind. 

Dit is weer zo'n fantastisch boek voor meisjes en voor iedereen die houdt van een spannend boek vol actie, compleet met vriendschapskwesties, rivaliteit met broers en zussen, en nog veel meer! Een geweldig verhaal voor 9- tot 12-jarige meisjes!

• Language: Nederlands
• Publisher: Kc Global Enterprises Pty Ltd
• Release date: Dec 3, 2020
• ISBN: 9781071577868

Book preview

HOOFDSTUK EEN

Ali

––––––––

De vraag van oma Ann weergalmde in mijn hoofd. Heb je iets dat je me wilt vertellen?

Ik had die ochtend in bed moeten blijven. Als ik tenminste had gewacht tot Lucas en mijn moeder wakker werden, had oma Ann me niet geconfronteerd. Ik had het gevoel dat ze wist dat ik Casey niet was. Ik had per ongeluk de hartvormige moedervlek op mijn schouder onthuld op weg naar de douche. Waarom was ik niet voorzichtiger geweest? Mijn liefde voor mouwloze T-shirts had me in deze situatie gebracht. Ik had nog maar één dag voordat Casey en ik terug zouden wisselen en hier stond ik op punt het te verpesten.

Haar ogen bleven van mijn ogen naar mijn schouder gaan. Ik zou na de douche een T-shirt met mouwen aantrekken. Als de stof een klein beetje verschoof, zouden ze erachter komen.

Mijn gedeeltelijk lege maag draaide, vooral door de zenuwen. Als ik haar de waarheid zou vertellen, dat ik Ali was en Casey het hele weekend in mijn huis was geweest, wat zou ze dan zeggen? Zou ze eisen dat Casey terug naar huis zou komen? Of zou ze graag haar lang verloren kleindochter ontmoeten? Ik had het beste weekend met mijn echte familie gehad, ik wilde niet dat dat nu al weg zou gaan.

Casey? vroeg oma Ann.

Ik slikte. Nee, ik heb niets dat ik je wil vertellen.

Weet je het zeker? vroeg oma Ann nadrukkelijk.

Ik had al het hele weekend gelogen over mijn identiteit. Het was anders om geconfronteerd te worden met een beschuldiging, maar ik moest het plan nog een dag volhouden.

Ja, ik weet het zeker. Waarom denk je dat ik je iets te vertellen heb?

"Ik heb vanmorgen je schouder gezien, Casey," zei ze. Ik merkte de toon op in hoe ze Casey’s naam uitsprak. Het was alsof ze al wist dat ik een bedrieger was en wilde dat ik het toegaf.

Ik probeerde te doen alsof ik geen idee had waarnaar ze verwees. Ik tilde de mouw op mijn schouder, die zonder de moedervlek. Ik weet echt niet weet waarover je het hebt. Ik moet gaan...

Oma Ann reikte haar hand uit en mijn hart racete. Haar koele vingertoppen borstelden over mijn andere arm, ze schoof mijn mouw omhoog en ontblootte mijn schouder. De hartvormige moedervlek was in het volle zicht.

Ze ging terug op haar stoel zitten en keek me aan. Ik ademde zwaar terwijl ze staarde. Haar gezicht was uitdrukkingsloos en strak.

Heb je op een of andere manier een nieuwe moedervlek gekregen, Casey? vroeg ze. Ik heb ze nog nooit eerder opgemerkt en ik weet zeker dat ik me bewust zou zijn geweest van zo’n ongewone vlek op mijn kleindochter. Het is bijna een perfecte hartvorm. Er kunnen niet veel mensen zijn die een moedervlek hebben die er zo uitziet. Wil je me uitleggen hoe ze daar is gekomen?

Ze sloot haar handen in haar schoot en keek naar me. Haar uitdrukking was onleesbaar.

Ik vermeed het om in haar ogen te kijken. In plaats daarvan richtte ik me op mijn handen die nutteloos in mijn schoot lagen. Mijn vingers vlochten in elkaar en begonnen te zweten. Mijn borstkas werd strakker en mijn ogen begonnen te tranen. Ik kon blijven liegen, maar wat als oma Ann mijn moeder vertelde dat ze dacht dat ik Casey niet was. Ik kon haar vertellen dat het een tijdelijke tatoeage was of zoiets, maar wat als ze wilde dat ik het zou bewijzen en het moest proberen af te wassen?

Ik zou mezelf in een dieper gat graven en nu was de enige uitweg om de waarheid te vertellen. Maar wat zou Casey zeggen? Zou ze mij de schuld geven van het verpesten van de ruil? Geen van ons beide wilde in de problemen komen. En om te beginnen, was ik degene die de ruil had voorgesteld. Misschien als ik zou uitleggen dat dit allemaal mijn schuld was, zouden ze niet boos zijn op Casey omdat ze ook had gelogen. Ik wou dat ik terug kon gaan naar het kamp en dit plan kon doordenken. Zelfs als Casey niet ziek was geweest, had ik moeten bedenken hoe dit alles de mensen om ons heen zou beïnvloeden.

Zouden oma Ann en mijn moeder Casey huisarrest geven om te liegen? Had ik de situatie voor haar verergerd? Zou Casey nooit meer met me willen praten? Als ik de waarheid zou toegeven, wat zou er dan gebeuren? Zou oma Ann me dwingen om terug te gaan naar mijn huis? En hoe zou ik de ruil doen zonder dat mijn geadopteerde moeder erachter kwam? Zou het haar toestand verslechteren? Ik kon het niet aan om verantwoordelijk te zijn om mijn moeder pijn te doen en haar van streek te maken terwijl ze zo ziek is.

Ik drukte mijn handen aan weerszijden van mijn hoofd. Alle scenario’s die ik had bedacht om nog meer leugens op te nemen, maakten de situatie nog erger. Er zat niets anders op dan de waarheid te vertellen en te hopen op het beste. Ik bad dat Casey niet boos op me zou zijn. Ik had net mijn zusje gevonden en ik wilde dat ze me vertrouwde. Ze moest geloven dat het een eerlijke vergissing was.

Toen ik diep ademhaalde, vond ik eindelijk de moed om naar mijn oma te kijken. Ik heb die moedervlek altijd al gehad. En de reden dat je het nog nooit hebt gezien is omdat je mij nog nooit eerder hebt ontmoet vóór dit weekend. Mijn naam is Ali Jackson. En ik ben je kleindochter.

Oma Ann blies een lange adem uit. Ze knikte zachtjes en fluisterde, Ik weet het.

De rustige manier waarop ze die woorden uitsprak, was alles wat ik nodig had. Ze was niet boos op mij. Ik kon het zien in haar uitdrukking en haar reactie. Opluchting vulde mijn lichaam en ze sprong op van haar stoel en wikkelde haar armen om me heen. Ze was mijn vriendelijke, begripvolle en zorgzame grootmoeder, de grootmoeder waar ik mijn hele leven naar had verlangd. Ik liet alle tranen los die ik had vastgehouden. Ze hield me vast terwijl ik huilde. Ik had haar pas een paar dagen eerder ontmoet, maar de band tussen ons was al intact. Haar knuffelen leek het meest natuurlijke en wonderlijke om te doen, en de geruststelling die ik toen voelde, betekende meer voor me dan woorden konden uitdrukken.

Ik had er een hekel aan om tegen iedereen te liegen. De ruil was alleen maar om mijn echte familie te kunnen ontmoeten. Ik wilde niemand kwetsen. Dat was het laatste wat ik wilde.

Ze wreef zachtjes over mijn rug en hield me strakker vast. Toen ik eindelijk op adem kon komen, kwam alles wat ik in me vasthield naar buiten. Ik wist dat ik geadopteerd was. Ik wist ook dat ik ergens een biologische familie had. Ik heb het altijd al geweten. Diep van binnen was ik er zeker van dat er meer was. Maar elke keer als ik het vroeg, vermeden mijn ouders het om er over te praten. En het leek mijn moeder gewoon van streek te maken, dus ik moest het loslaten.

Er kwamen nog meer tranen, die de woorden in mijn keel verstikten. Ik vertelde haar niet dat mijn geadopteerde moeder ziek was. Het zat altijd in mijn achterhoofd, maar ik wilde niet dat oma Ann medelijden met ons zou hebben.

Ze schuifelde op de bank zodat ik naast haar kon zitten. Maar ze hield mijn handen in die van haar zodat we dicht bij elkaar bleven.

Dus, er is je nooit verteld dat je een tweelingzus had? Hebben je geadopteerde ouders dat voor je achtergehouden?

Ik knikte. "Ik had er geen idee