De commissaris en de neushoorn: Een Harry Kubinke mysterie

By Alfred Bekker

De commissaris en de neushoorn

Een Harry Kubinke mysterie

 

 

Een aantal moorden wordt onderzocht door het team van onderzoekers onder leiding van commissaris Kubinke van de federale recherche in Berlijn. De slachtoffers zijn zelf misdadigers en waren allemaal betrokken bij een inbraak waarbij een neushoornhoorn verloren is gegaan. De onderzoekers worden geconfronteerd met een mysterie...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Dec 4, 2020
• ISBN: 9781393835011

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Alfred Bekker

De commissaris en de neushoorn

Een Harry Kubinke mysterie

––––––––

Een aantal moorden wordt onderzocht door het team van onderzoekers onder leiding van commissaris Kubinke van de federale recherche in Berlijn. De slachtoffers zijn zelf misdadigers en waren allemaal betrokken bij een inbraak waarbij een neushoornhoorn verloren is gegaan. De onderzoekers worden geconfronteerd met een mysterie...

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasieromans, detectiveverhalen en boeken voor jongeren. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij tal van romans geschreven voor suspense-reeksen zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jack Raymond, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presenteert, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn afdrukken van

Alfred Bekker

© Roman door auteur /COVER FIRUZ ASKIN

© van deze uitgave 2019 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen in samenwerking met Edition Bärenklau, uitgegeven door Jörg Martin Munsonius.

De ingebeelde personen hebben niets te maken met daadwerkelijk levende personen. Identieke namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Voor de blog van de uitgeverij klik hier:

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Wees op de hoogte van nieuwe releases en achtergronden!

De commissaris en de neushoorn

door Alfred Bekker

––––––––

Heh, wat is'n ditte! riep de bewaker in het Berlijnse dialect. Om nu Hoogduits te kunnen spreken, was hij gewoonweg te verbijsterd.

Nachtwacht in het Natuurhistorisch Museum.

Een relatief spannende en in principe zeer zenuwslopende baan, dat is wat de bewaker had gedacht voordat hij deze baan aannam.

Hij was begonnen in het Nationale Volksleger van de DDR. Hij was daar sergeant geweest. Toen kwam de omslag en was de NVA geliquideerd. Gelukkig voor hem had hij een baan gevonden in de beveiligingsbranche. Wie ooit het IJzeren Gordijn bewaakte, kon ook het bedrijfsterrein bewaken, zoals veel West-Duitse werkgevers leken te denken.

Hij deed dat al tientallen jaren.

Hij had het bedrijfsterrein bewaakt tot het laatste bedrijf waar hij voor werkte de productie naar het goedkopere Polen uitbesteedde. Er waren natuurlijk ook minder dure bewakers. En afgezien daarvan was het voor hem moeilijk om zich een andere plek voor te stellen om te wonen die geen deel uitmaakte van Berlijn. Daarvoor was hij gewoon te dicht bij de stad.

En hij hield ervan om mensen in de buurt te hebben die praatten zoals hij. Af en toe, want sinds Berlijn de hoofdstad van het herenigde Duitsland is geworden, zijn de mensen die naar Berlijn zijn gekomen, de vermeende meerderheid geworden. Misschien waren ze al eens eerder in de meerderheid geweest. Misschien was Berlijn wel al eeuwenlang een immigrantenstad, te beginnen met de Hugenoten onder de grote keurvorst, en misschien was dat wel een van de redenen waarom men hier zo'n vreemd Duits sprak.

Hoe dan ook, de bewaker had onlangs de baan in het museum gekregen en was er blij mee.

De laatste jaren tot aan de pensionering zijn een rustig bal.

Dat is wat hij dacht.

Dat is het.

Maar hij had niet verwacht wat er die nacht zou gebeuren.

Hoe kon hij?

Dat iemand ingebroken heeft in een bank om de kluis te kraken, dat heeft hij begrepen.

Hij begreep ook dat iemand ingebroken heeft in het pand van een hightechbedrijf om waardevolle apparatuur te stelen of om industriële spionage uit te voeren.

Maar een museum?

Een museum met opgezette dieren en een paar oude botten die alleen interessant waren voor experts?

Wie dit gedaan heeft, moet dom zijn.

Zo dom als de leden van de bende die de veiligheidsagent net had betrapt op het criminele werk.

Toen later bleek wat de bende precies had meegenomen, leek het duidelijk waarom ze in het museum waren geweest.

Ze hadden de hoorn uit een geprepareerde neushoorn gebroken en hem weggenomen.

*

Later zat de bewaker tegenover zijn baas.

Kudos - om in je eentje tegen zo'n bende als deze op te boksen... De baas maakte een waarderend gebaar. Er is iets voor nodig.

Bijvoorbeeld, eenzame krijger training met de NVA.

Ik begrijp het...

"Maar het is al een tijdje geleden. Een paar dagen ouder geworden.

Maar je hebt een van de inbrekers zo erg betrapt, dat hij doodbloedde.

Hij kreeg mijn elleboog in het gezicht. Helaas kon ik zijn masker niet afdoen, dus de beveiligingscamera's hebben misschien een foto van hem genomen die hem zou kunnen identificeren.

Hij heeft genoeg bloed verloren om een DNA-test te kunnen doen. En zie, deze kerel was geen vreemde!

Oh, nee!

Gewoon een kwestie van tijd voordat hij gepakt wordt, denk ik.

Dat is het.

Ja, dat denk ik ook.

Betekent dat dat je de naam van de man hebt?

Ja.

Wat is de naam van deze kerel? Voor het geval hij zich ooit aan mij voorstelt!

Zijn naam is Ingo Dahlbach en hij zal geen lege lei zijn. Maar hij is waarschijnlijk gewoon een handlanger voor de maffia clans. De baas zuchtte. Het feit dat ze nu zelfs in musea de exemplaren plunderen...

Ivory Mafia. Dat heb ik gehoord. Voor je het weet, zullen ze de pianotoetsen van oude vleugels afbreken. Nou, ik maak maar een grapje.

De hoorn van een neushoorn is gemaakt van keratine, niet van ivoor, zei de baas wat zuur.

De bewaker haalde zijn schouders op. Nou, dat hoef ik niet te weten. Ik leid immers geen museum. Ik bewaak het gewoon.

*

Ingo Dahlbach heeft de kraag van zijn jasje opgedraaid. Hij had de mobiele telefoon aan zijn oor. De neus was weer gaan bloeden. "Shit, deze idioot in het museum sloeg mijn neus met zijn elleboog. Ja, dus wat moet ik nu doen? Fuck, ze zijn op zoek naar mij! Wat? Moet ik niet zo van streek raken? Het spijt me, heb ik dat verkeerd gehoord? Wat is er verdomme aan de hand? Dit alles over een dode neushoorn.

Een dag later werd Ingo Dahlbach in een park gevonden.

Dood.

Met een kogel in zijn hoofd.

*

Ga naar binnen, ga naar binnen, het bevel om naar binnen te gaan kwam via de headset.

Ik rende uit mijn dekmantel in een gehurkte positie op de hoek van het pakhuis aan de kanaalhaven. Rudi is me gevolgd. We droegen Kevlar-vesten en -jassen die ons identificeerden als BKA-onderzoekers.

Ziet er goedkoop uit.

Maar ze dienen hun doel.

Het was een goede twintig meter zonder dekking naar de aanlegplaats van de GDANSK, een binnenlands vrachtschip dat onder Poolse vlag vaart. Ik sprong van de kademuur op het dek en rende met mijn dienstwapen in mijn vuist naar de brug.

Achter een van de bovenbouwen verscheen een man in een donker lederen jasje en een wollen hoed.

Hij trok het Uzi-type machinepistool op, dat hij aan een riem over zijn schouder droeg.

Hij schoot meteen.

Bloedrood knippert de snuit uit het korte vat van de Uzi als een vlammende drakentong.

*

Ik vuurde ook, maar mijn kogel ging nergens heen. Tegelijkertijd voelde ik minstens een half dozijn stoten op mijn bovenlichaam. De kogels werden geabsorbeerd door het lichaamspantser en gelukkig was de munitie van een Uzi relatief klein kaliber - maar toch was elk van deze treffers gelijk aan een gemiddelde vuiststoot. Ik wankelde terug.

Maar tegelijkertijd werd de Uzi-schutter naar achteren gescheurd. Zijn leren jasje had ineens een groot gat, grijze Kevlar kwam eronderuit, net zoals wij het droegen. Onze collega Kalle Brandenburg, die samen met een dozijn andere collega's naar het schip was gehaast, had zijn geweer afgevuurd op het moment dat de man op mij begon te schieten.

Alleen Kalle gebruikte een .357 Magnum revolver en hoewel de Uzi-schutter ook beschermd werd door een kogelvrij vest, raakte dit schot hem met de kracht van een stoomhamer. Versuft gleed hij op de vloer van de bovenbouw van het schip uit terwijl ik naar lucht hapte.

Ik had duidelijk niets anders gekregen dan de klappen die in mijn vest waren geland.

Rudi nam me in de maling. Laat je wapen vallen, Crime Squad! schreeuwde hij.

De Uzi-schutter hield nog steeds de greep van zijn wapen, maar op dat moment was hij waarschijnlijk niet eens in staat om genoeg lucht te vangen voor een heldere gedachte.

De Uzi-schutter aarzelde. Toen liet hij het pistool los. Rudi nam het van hem af en sloeg hem in de boeien.

Onze collega's Kalle Brandenburg, Hansi Morell en Roswitha O'Hara waren inmiddels aan boord gekomen en zijn in verschillende richtingen uitgezwermd.

Alles in orde, Harry? vroeg Rudi.

Er blijft niets over, behalve een paar kneuzingen en haveloze kleren, zei ik.

Ik heb