Αγγελιοφόρος από μακριά

By Panagiotis Mavraidis

Η ιστορία αφορά έναν επιστήμονα που εργάζεται σε ένα πανεπιστήμιο στην Αυστραλία. Κατασκεύασε έναν υπολογιστή Τεχνητής Νοημοσύνης ο οποίος λαμβάνει ένα κωδικοποιημένο σήμα από το διάστημα. Με τους συντρόφους του, ανθρώπους και τεχνητή νοημοσύνη, επιδιώκουν να ανακαλύψουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό μέσα στους αιώνες για να αποφύγουν μια πιθανή καταστροφή της ανθρωπότητας. Στο δρόμο τους εμφανίζονται κατάσκοποι από ξένες χώρες, μυστικοί πράκτορες από την ίδια την χώρα τους και μια μυστική αδελφότητα από την αρχαία Σπάρτη. Όλοι αυτοί αναζητούν το Άγιο Δισκοπότηρο της γνώσης για τους δικούς τους λόγους και μπλέκονται σε μία περιπέτεια η οποία αλλάζει την ζωή τους, ενώ συγχρόνως βλέπουν από άλλη οπτική γωνία την ανθρώπινη ιστορία που είχαν διδαχθεί μέχρι τώρα.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Panagiotis Mavraidis
• Release date: Jun 2, 2021
• ISBN: 9780463746035

Panagiotis Mavraidis

Panagiotis Mavraidis was born in Adelaide in South Australia but he lived most of his life in Greece. He studied Electronic Engineering and his interests are ancient and modern technology, history, astronomy and amateur radio. Also he is founding member and secretary of the "Greek Museum of Adelaide". He is a new writer and now he lives in Australia with his family.Ο Παναγιώτης Μαυραειδής γεννήθηκε στην Αδελαΐδα Αυστραλίας αλλά έζησε τα περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα. Σπούδασε Ηλεκτρονικός Μηχανικός ενώ τα ενδιαφέροντά του είναι η αρχαία και η μοντέρνα τεχνολογία, η ιστορία, η αστρονομία και η ερασιτεχνική ραδιοφωνία. Ακόμα είναι ιδρυτικό μέλος και γραμματέας στο “Ελληνικό Μουσείο της Αδελαΐδας". Είναι νέος συγγγραφέας και τώρα ζει με την οικογένειά του στην Αυστραλία.

Book preview

Ξύπνησε πάλι από τις πέντε το πρωί νιώθοντας αυτόν τον πόνο στη μέση, που τον είχε βγάλει εκτός υπηρεσίας για είκοσι ημέρες τον προηγούμενο μήνα, σπάζοντας έτσι την καθημερινή ρουτίνα σπίτι, δουλειά, σπίτι. Έξω ακόμα ήταν σκοτεινά, αν και καλοκαίρι, ήταν ακόμα πολύ νωρίς για την ανατολή του ηλίου. Ψαχούλεψε προσεκτικά μέσα στο σκοτάδι και επάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι βρήκε τα γυαλιά της πρεσβυωπίας που χρησιμοποιούσε από τα σαράντα του και το κινητό του τηλέφωνο. Αμέσως άνοιξε την εφαρμογή που τον συνέδεε με τον υπολογιστή της δουλειάς, ο οποίος κατέβαζε συνέχεια δεδομένα από την κεραία και τα ανέλυε σε πραγματικό χρόνο. Δεν υπήρχε καμία διαφορά, όλα ήταν κανονικά κι ούτε ηχούσε κάποιος συναγερμός. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Δεν έπρεπε να ανησυχεί. Μετά κοίταξε λίγο τα επιστημονικά νέα. Υπήρχε μία είδηση για ένα νέο κομήτη που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και ο οποίος δεν είχε τη συνηθισμένη ουρά. Εκτός από αυτό είχε και αρκετά περίεργη τροχιά γύρω από τον ήλιο. Το άρθρο του προξένησε την περιέργεια και το διάβασε όλο. Αργότερα περιηγήθηκε στο αγαπημένο του κοινωνικό δίκτυο και σηκώθηκε να κάνει ένα ντους, πριν φύγει για τη δουλειά.

Ο Τζων, αν κι είχε φτάσει στην ηλικία των σαράντα πέντε συνέχιζε να είναι ένα μεγάλο παιδί, αλλά αντί για παιχνίδια, απασχολούνταν με την εργασία του και το χόμπι του, που ήταν οι υπολογιστές και η τεχνολογία. Στη δουλειά του συναναστρεφόταν συνέχεια με φοιτητές, πράγμα που καμιά φορά τον έκανε να νομίζει ότι είναι και αυτός ένας από αυτούς. Από τότε όμως που ανέλαβε υπεύθυνος ως προϊστάμενος στο τμήμα του από απλός συντηρητής ηλεκτρονικών χωρίς μεγάλες ευθύνες, η ζωή του ξαφνικά άλλαξε.

Εκτός από το μεγαλύτερο φόρτο εργασίας που του ανατέθηκε, έπρεπε να ελέγχει και τους δύο πρώην συναδέλφους του που εργάζονταν στον ίδιο χώρο, καθώς και να τους κατανέμει τις εργασίες σύμφωνα με τις ικανότητές τους. Αυτό το απεχθανόταν, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το καλό με τη θέση αυτή του προϊσταμένου ήταν, ότι μπορούσε να έχει ελαστικό ωράριο, με ότι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται. Τώρα χρησιμοποιούσε περισσότερο τον χρόνο του με αυτά που τον ευχαριστούσαν στη δουλειά, αφήνοντας τα υπόλοιπα στους συναδέλφους του. Πολλές φορές για να τελειώσει κάποια εργασία έπρεπε να κάτσει στο γραφείο του μέχρι αργά το βράδυ ή μερικές φορές να συνεχίσει τη δουλειά και το Σαββατοκύριακο.

Μόλις πήγε επτά η ώρα, μπήκε μέσα στο ηλεκτρικό του αυτοκίνητο Τέσλα και ξεκίνησε για τη δουλειά. Το είχε αγοράσει ως μεταχειρισμένο αμάξι, σε καλή τιμή, από μια εταιρεία σοφέρ, όπου δεν πήγαιναν και τόσο καλά οι δουλειές τους. Το καλό με το αυτοκίνητο ήταν ότι είχε το σύστημα αυτόματου πιλότου, όπως το έλεγαν και μπορούσε να οδηγήσει σε αυτοκινητόδρομους μόνο του, με τη χρήση του GPS και του ενσωματωμένου υπολογιστή. Η εταιρεία παραγωγής δεν συνιστούσε τη χρήση του αυτοκινήτου χωρίς την ύπαρξη οδηγού, ήταν απλώς ένα βοηθητικό σύστημα που βοήθαγε στην πρόληψη ατυχημάτων, αφού μπορούσε να δει με τις ενσωματωμένες κάμερες που είχε όλα τα γύρω οχήματα, πεζούς και φανάρια και να φρενάρει από μόνο του σε περίπτωση πιθανής σύγκρουσης. Σε μία μελλοντική αναβάθμιση από την επίσημη εταιρεία στα επόμενα χρόνια ίσως να ήταν ασφαλές να οδηγούσε και μόνο του χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση!

Κατά τις εννέα το πρωί έφτασε στο κρατικό οικόπεδο, περίπου εκατό πενήντα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Ο φρουρός άνοιξε την πύλη, τον καλημέρισε και συνέχισε να οδηγεί για πέντε ακόμα χιλιόμετρα μέσα στην περιφραγμένη περιοχή, η οποία ήταν απρόσιτη για το κοινό. Πάρκαρε έξω από το κτήριο που εργαζόταν και μπήκε μέσα, αφού ξεκλείδωσε τη βαριά μεταλλική πόρτα. Ήταν μια τσιμεντένια απόρθητη κατασκευή, κατάλοιπο του ψυχρού πολέμου, όπου φιλοξενούσε δορυφορικές επικοινωνίες της εποχής της δεκαετίας του εβδομήντα. Λόγω όμως της τεχνολογικής ανάπτυξης όλα αυτά τα μηχανήματα ήταν πλέον ξεπερασμένα και παροπλισμένα. Αποτέλεσμα ήταν η κυβέρνηση να τα δωρίσει στο τοπικό πανεπιστήμιο μαζί με την κεραία-δίσκο διαμέτρου δέκα μέτρων, η οποία βρισκόταν λίγο πιο μακριά από το κτήριο.

Το πανεπιστήμιο, με τη σειρά του, αναβάθμισε όσο μπορούσε τα διάφορα μηχανήματα και τα προσάρμοσε στις ανάγκες του, ώστε να τα μετατρέψει σε ένα ραδιοτηλεσκόπιο. Ένα ραδιοτηλεσκόπιο κάνει περίπου την ίδια δουλειά όπως κι ένα οπτικό τηλεσκόπιο, απλώς αντί να δέχεται ορατό φως από τα άστρα δέχεται ηλεκτρομαγνητικά κύματα όπως ένα ραδιόφωνο, σε διαφορετικές όμως συχνότητες. Ο Τζων είχε παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτές τις μετατροπές και γνώριζε όλα τα μηχανήματα σαν τις τσέπες του παντελονιού του. Στην ίδια περιοχή, η οποία έχει την έκταση της Αγγλίας, υπήρχαν και άλλα κτήρια και κεραίες, που λειτουργούσαν ασταμάτητα εξυπηρετώντας τις ασύρματες επικοινωνίες του στρατού, των μυστικών υπηρεσιών κι ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι κάνει μία κυβέρνηση για να προασπίσει τα συμφέροντά της. Εκτός από τις Αυστραλιανές εγκαταστάσεις στο χώρο αυτό, φιλοξενούνταν η NASA, η Ευρωπαϊκή Αεροδιαστημική εταιρεία, η Ιαπωνική, αλλά και η νεότερη ιδιωτική Space-X, όπου είχε νοικιάσει κάποιο οικόπεδο για την ανάπτυξη των δικών της πυραύλων.

Μπαίνοντας μέσα στο κτήριο, αισθάνθηκε αμέσως τη δροσιά του κλιματιστικού αφού έξω, αν και πρωί, η θερμοκρασία είχε ήδη φτάσει τους τριάντα βαθμούς κελσίου. Το καλοκαίρι στην Αυστραλιανή έρημο, όπου βρίσκονταν αυτή η απαγορευμένη σε πρόσβαση περιοχή, ήταν αρκετά ζεστό την ημέρα και πολύ δροσερό τη νύχτα. Προχώρησε στον ευρύχωρο διάδρομο κι άνοιξε την πόρτα του γραφείου του. Άφησε την τσάντα του επάνω σε μία καρέκλα κι αμέσως πήγε στο δωμάτιο των υπολογιστών να καλημερίσει τον Τέρι και τον Έντι, όπου είχαν φτάσει από τις οκτώ. Η δουλειά τους ήταν να εποπτεύουν την καλή λειτουργία της κεραίας και των υπολογιστών και να επεμβαίνουν, εάν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Μαζί με αυτά θα έπρεπε να κάνουν και κάποιες καθημερινές ρυθμίσεις, ώστε να λειτουργούν όλα μέσα στα όρια που έθεταν οι κατασκευαστές. Γενικά ήταν δουλειά ρουτίνας, εκτός από τα δεδομένα που λάμβανε η κεραία. Οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο και κάτω από την επίβλεψη των καθηγητών τους, στόχευαν την κεραία κάθε φορά σε κάποιο αστερισμό ή άλλο ουράνιο σώμα κι έπαιρναν μετρήσεις σχετικές με τις εργασίες που είχαν αναλάβει. Η κεραία κατέβαζε τα δεδομένα κι οι υπολογιστές τα ανέλυαν σύμφωνα με το πρόγραμμα που αναπτυσσόταν από αυτούς. Τους βρήκε και τους δύο μπροστά από τις οθόνες τους, ο Έντι έπινε καφέ, ενώ ο Τέρι μασούλαγε ένα σάντουιτς.

«Καλημέρα σας! Τι γίνεται Έντι, όλα καλά;»

«Ναι, μια χαρά Τζων, όλα δουλεύουν καλά».

«Τι έγινε με την Άννα χτες, βγήκατε τελικά έξω;»

«Άσε, δεν είχε διάθεση και καθίσαμε σπίτι, βλέποντας τηλεόραση».

«Χμ, άμα περάσεις τα τριάντα, μετά βαριέσαι να βγαίνεις έξω τα βράδια! Το παθαίνω κι εγώ! Τέρι εσύ πώς είσαι; δε μιλάς καθόλου».

«Καλημέρα! τι να πω, ακόμα πρωί είναι!»

«Κατάλαβα, άργησες να πας σπίτι κατεργαράκο! Πάω στο γραφείο, εάν με θέλετε τίποτα βάλτε μια φωνή».

Μπαίνοντας στο γραφείο άνοιξε την καφετιέρα κι έβαλε την κούπα του να φτιάξει μια ζεστή σοκολάτα, αφού ο καφές δεν του άρεσε και του προκαλούσε νευρικότητα. Σταμάτησε και τη συνήθεια που είχε τόσα χρόνια να τρώει σάντουιτς κάθε πρωί, καθώς αποφάσισε να χάσει μερικά περιττά κιλά και κάθισε στο γραφείο να δει τα μηνύματα που είχαν έρθει. Ήταν τα συνηθισμένα, αφού διέγραψε αυτά που δεν τον ενδιέφεραν επικεντρώθηκε σ΄ εκείνα με τις νέες ρυθμίσεις της κεραίας, που ήρθαν από το Πανεπιστήμιο. Είχε κι αυτήν τη συνάντηση, στις δώδεκα το μεσημέρι, με τους δυο νέους φοιτητές που θα ερχόντουσαν, για τις φοιτητικές θέσεις του νέου εξαμήνου. Κάθε εξάμηνο φοιτητές δούλευαν μαζί με τον Τέρι και τον Έντι, κάνοντας την πρακτική τους εργασία. Σπούδαζαν Πληροφορική κι Ηλεκτρονικά κι είχαν ειδική άδεια, για να εισέρχονται σε αυτόν τον χώρο. Υπήρχαν κι άλλοι που χρησιμοποιούσαν τις εγκαταστάσεις, οι φοιτητές Αστρονομίας και Φυσικής, όπου εργάζονταν σ΄ ομάδες μέσα στο Πανεπιστήμιο, απομακρυσμένα από αυτόν τον χώρο, με τη βοήθεια υπολογιστών. Για τους φοιτητές είχε στηθεί όλη αυτή η ιστορία.

Του Τζων του άρεσε αρκετά αυτή η δουλειά και ας διένυε εκατό πενήντα χιλιόμετρα από το σπίτι του. Το μεγαλύτερο μέρος της οδήγησης ήταν μέσα στην έρημο, οπότε εκεί μπορούσε να αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα και να φτάνει γρηγορότερα, δίχως το άγχος της κίνησης. Για αυτόν τον λόγο είχε νοικιάσει σπίτι στα βόρεια προάστεια της Αδελαΐδας, στην άκρη της πόλης κι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην εργασία του. Τη δουλειά αυτή τη βρήκε μέσα από εφημερίδα με την καταχώριση:

"Ζητείται τεχνικός ηλεκτρονικός με γνώσεις υπολογιστών αλλά κι επιδιόρθωση βλαβών, από Πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας, για εργασία εκτός πόλης. Στείλτε το βιογραφικό σας κι ένα συνοδευτικό γράμμα στο παρακάτω ηλεκτρονικό ταχυδρομείο".

Είχε εργαστεί στην Ελλάδα, πριν έρθει στην Αυστραλία, σε διάφορες εταιρείες κατασκευής ηλεκτρονικών προηγμένης τεχνολογίας, επισκευάζοντας συσκευές παλαιάς αλλά και νέας τεχνολογίας. Οι γνώσεις του αυτές στα αναλογικά ηλεκτρονικά τον έκαναν περιζήτητο σε ένα κόσμο όπου οι ψηφιακοί υπολογιστές έχουν κυριαρχήσει κι όλοι οι νέοι τεχνικοί δεν είχαν ιδέα από τα παλαιά αναλογικά συστήματα. Στα δέκα χρόνια που εργαζόταν για το Πανεπιστήμιο όλη αυτή η συσσωρευμένη γνώση τον βοήθησε να λύσει αρκετά από τα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν εκεί, κερδίζοντας επάξια τη θέση που κατείχε τώρα.

Η ώρα έφτασε κιόλας έντεκα και μισή, θα έπρεπε να ετοιμαστεί να πάει στην πύλη, να προϋπαντήσει τους νέους φοιτητές. Άραγε θα ήταν τίποτα «της προκοπής» ή θα ήταν κάποιοι τεμπέληδες που έρχονταν για να περάσει η ώρα και να πάρουν ένα βαθμό για το πτυχίο τους; Είχε τα βιογραφικά τους μέσα σ΄ έναν φάκελο που ακόμα δεν είχε ανοίξει, επειδή είχε βαρεθεί πλέον αυτή τη διαδικασία. Κάθε εξάμηνο ερχόντουσαν φοιτητές και μετά μόλις τελείωναν, φεύγανε πάλι. Κάποιοι από αυτούς ενδιαφερόντουσαν για τη δουλειά, ενώ κάποιοι δημιουργούσαν προβλήματα. Γενικά, σε λίγους άρεσε το αντικείμενο, οι περισσότεροι ερχόντουσαν επειδή τους έστειλαν οι γονείς στο Πανεπιστήμιο να πάρουν ένα πτυχίο. Αυτήν τη φορά, όποιοι και να ήταν δεν θα στεναχωριόταν εάν μάθαιναν κάτι ή όχι, έτσι κι αλλιώς ο Τέρι και ο Έντι θα τους αναλάμβαναν να τους βάλουν στο πνεύμα της δουλειάς και να τους εκπαιδεύσουν. Αυτός θα επέβλεπε μόνο την πρόοδό τους πλέον. Άλλωστε την πρακτική τους άσκηση θα έκαναν, δεν θα έμεναν μόνιμα εκεί. Εξάλλου η εργασία αυτή του είχε γίνει ρουτίνα κι όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, είτε αφορούσε τους φοιτητές είτε κάποιο μηχάνημα, ήξερε πώς θα το λύσει. Βγήκε έξω από το κτήριο και οδήγησε μέχρι την πύλη. Ένα μπλε αυτοκίνητο περίμενε απ’ έξω. Ο φρουρός του έκανε νόημα, λέγοντας του:

«Τζων…. Ήρθανε οι νέοι, τα χαρτιά τους είναι εντάξει, πάρε τους εσύ τώρα».

Χωρίς να κατέβει από το αυτοκίνητο, τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.

2 – Ίαν και Σου

Τα δύο αυτοκίνητα πάρκαραν κάτω από τη σκιά του σκουριασμένου και χίλιοτρυπημένου σκίαστρου από τσίγκους, που ήταν εκεί εδώ και χρόνια και λειτουργούσε σαν πάρκινγκ. Το Πανεπιστήμιο δεν ήθελε να διαθέσει άλλα χρήματα για την επισκευή των παρακείμενων κτηρίων, αφού έτσι κι αλλιώς κανείς από τους καθηγητές δεν πάταγε το πόδι του εκεί. Από τη θέση του οδηγού του μπλε αυτοκινήτου βγήκε μία κοπέλα. Ήταν μετρίου αναστήματος, με κοντά ξανθιά μαλλιά κι αρκετά εντυπωσιακή. Ένας νεαρός βγήκε από την άλλη μεριά, ψηλός γύρω στα ένα ενενήντα και με μαλλί που θύμιζε την κόμμωση των Μπητλς γύρω στη δεκαετία του εξήντα. Ο Τζων τους συστήθηκε και τους είπε να περάσουν μέσα στο κτήριο, γιατί ο ήλιος ήταν στο ζενίθ του και η υπεριώδης ακτινοβολία έκαιγε μέχρι το κόκκαλο. Τους έβαλε να καθίσουν στον καναπέ, απέναντι από το γραφείο του. Τους προσέφερε νερό, μια συνήθεια που είχε υιοθετήσει από μικρός, σύμφωνα με τις παραδόσεις του Ξένιου Δία και την εφάρμοζε σε οποιοδήποτε επισκέπτη ερχόταν στο κτήριο. Κάθισε κι αυτός στην αναπαυτική καρέκλα του γραφείου του. Κοίταξε πρώτα την κοπέλα κι άρχισε να μιλάει.

«Εσείς θα είστε η πληροφορικάρια», έτσι αποκαλούσε τους φοιτητές των υπολογιστών.

«Όχι, εγώ σπουδάζω ηλεκτρονικά και μεκατρόνικς».

«Α, μάλιστα, συγνώμη για το λάθος μου, αλλά σπάνια βλέπουμε κοπέλες να ασχολούνται με ηλεκτρονικά και να ανακατεύονται με μουτζούρες και μηχανήματα».

Ο Τζων μετά απευθύνθηκε στον νεαρό.

«Τότε εσείς νεαρέ είσαστε ο πληροφορικάριος».

«Ναι».

Απάντησε ο Ίαν λακωνικότατα, δίχως να προσθέσει κάτι άλλο. Συνέχισαν για λίγο την κουβέντα τους, σχετικά με τις σπουδές τους και ποιες θα ήταν οι αρμοδιότητές τους στο κτήριο. Η Σου του φαινόταν αρκετά ομιλητική κι αποφασιστική, ενώ ο Ίαν ήταν χαμηλών τόνων και λιγομίλητος.

«Και πώς θα έρχεστε εδώ;»

Ρώτησε ο Τζων. Η Σου απάντησε ότι θα ερχόντουσαν κι οι δύο μαζί με το αυτοκίνητό της, αφού έμεναν στην ίδια φοιτητική λέσχη στην Αδελαϊδα. Η νεαρή, γύρω στα είκοσι δύο της, είχε αγοράσει πριν από ένα μήνα το παλαιό μπλε Μιτσουμπίσι Μάγκνα των δύο λίτρων από έναν συνταξιούχο από τη Ρευνέλα για πεντακόσια δολάρια, μόνο και μόνο για να πηγαινοέρχεται όσο διαρκούσε η πρακτική της άσκηση. Μετά, όταν δεν θα το χρειαζόταν άλλο, θα το πούλαγε σε κάποιον άλλον φοιτητή, εάν ακόμα μπορούσε να το οδηγήσει κάποιος, αλλιώς θα κατέληγε σε μάντρα για παλιοσίδερα.

Η καταγωγή της Σου ήταν από την Αγγλία, αλλά οι παππούδες της είχαν έρθει στη Νότια Αυστραλία κι είχαν αγοράσει μία φάρμα εκτροφής προβάτων για το μαλλί τους. Σ΄ αυτή τη φάρμα είχε μεγαλώσει κι αυτή, διακόσια χιλιόμετρα ανατολικά της Αδελαΐδας, δίπλα σε μια μικρή πόλη. Από μικρή είχε ανακατευτεί με τις σχετικές αγροτικές εργασίες, τάισμα των προβάτων, επιθεώρηση των γουρνών για το νερό, οδήγηση του αγροτικού αυτοκινήτου μεταφέροντας τις τροφές, βοήθεια την εποχή κουρέματος των ζώων κι άλλα πολλά. Μόλις έφτασε στα δεκάξι της και μετά από μερικά μαθήματα τεχνολογίας στο σχολείο, μετέτρεψε τις παλιές μηχανικές αντλίες νερού που υπήρχαν στη φάρμα για το πότισμα των ζώων, σε ηλεκτρικές με μπαταρίες και φωτοβολταικά, ώστε να γεμίζουν αυτόματα τις γούρνες. Γενικά, η ζωή της στα σχολικά χρόνια ήταν χωρίς να ευχαριστιέται τις σχολικές διακοπές, όπως έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά, αφού πάντα βοήθαγε στην οικογενειακή επιχείρηση. Μια επιχείρηση όμως, που λόγω της παρατεταμένης λειψυδρίας των τελευταίων χρόνων και της ύφεσης του παγκόσμιου εμπορίου, δεν επαρκούσε για να θρέψει αυτήν και τα αδέλφια της. Αποφάσισε λοιπόν να σπουδάσει, αφού της άρεσε η τεχνολογία και τα ηλεκτρονικά. Βρέθηκε στην Αδελαΐδα από τα δεκαοκτώ της φοιτήτρια στο τοπικό πανεπιστήμιο. Οι γνώσεις της σχετικά με την τεχνολογία ήταν ήδη αρκετές, με αποτέλεσμα να τα πάει πολύ καλά στα πρακτικά, αλλά και στα θεωρητικά μαθήματα.

Ο Ίαν από την άλλη ήταν ένα παιδί της πόλης. Έζησε τα παιδικά του χρόνια σε ένα προάστειο της Αδελαΐδας κι η μόνη του διασκέδαση ήταν να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή του. Όταν βέβαια μετά από ώρες τα βαριότανε, συνέχιζε πάλι στον υπολογιστή μαθαίνοντας προγραμματισμό μέσα από το διαδίκτυο. Ήταν πολύ καλός στα μαθηματικά και στις επιστήμες, σε αντίθεση με τα αθλήματα που δεν του άρεσαν καθόλου και πάντα είχε χαμηλή βαθμολογία σε αυτά. Εκτός σχολείου, με τους φίλους του μίλαγε κι έκανε παρέα μέσω του υπολογιστή στα διάφορα δωμάτια συζήτησης των διαδικτυακών παιχνιδιών που παίζανε. Δεν έβγαινε έξω για διασκέδαση όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του και δεν του άρεσε καθόλου να βρίσκεται σε χώρους με πολύ κόσμο. Το μόνο που σίγουρα τον ευχαριστούσε ήταν τα μαθήματα πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο και φυσικά ήταν πρώτος σε όλα. Κάποιες φορές οι καθηγητές, αφού τον έβλεπαν πως είχε μεγάλο ζήλο, τον έβαζαν κι έκανε προετοιμασίες για το επόμενο μάθημα και αντί για τον καθηγητή, το δίδασκε αυτός στους συμφοιτητές του. Ήταν η προσωποποίηση του Nerd, φυτό ή σπασίκλας, όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά!

3 – Η Κεραία του ραδιοτηλεσκόπιου

Καθώς συνέχιζαν τη συζήτηση στο γραφείο, άκουσε τον Έντι να του φωνάζει πως παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα με την κεραία.

«Τζων, κάτι έγινε και δεν κατεβάζει δεδομένα η κεραία».

«Εντάξει, θα πάω να δω εγώ επί τόπου το πρόβλημα. Είναι κι ευκαιρία να δείξω στους νέους πού βρίσκεται η κεραία», απάντησε ο Τζων.

«Ελάτε κι οι δύο να δούμε τι φταίει, δεν είναι μακριά, θα πάμε με το αυτοκίνητο μου, αλλά περιμένετε πρώτα να πάρω δυο παγούρια νερό και τον ασύρματο χειρός. Εδώ δεν πιάνουν τα κινητά πάντα κι ούτε ξέρεις τι θα σου συμβεί στην έρημο. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα».

Είπε στους δυο φοιτητές και μπήκαν στο αυτοκίνητο ανοίγοντας το κλιματιστικό. Από την μεγάλη ζέστη είχε αυξηθεί η θερμοκρασία τόσο πολύ μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε μπορούσες να τηγανίσεις αυγό επάνω στο ταμπλό του! Η κεραία ήταν πεντακόσια μέτρα πιο πέρα από το κτήριο. Θα έφταναν με το αυτοκίνητο σε δυο λεπτά, αλλά για να περπατήσει κάποιος όλη τη διαδρομή κάτω από αυτόν τον καυτό ήλιο ήταν απαγορευτικό. Το ξερό, κόκκινο και άγονο έδαφος στην περιοχή θύμιζε ταινία επιστημονικής φαντασίας και ήταν σαν να βρισκόντουσαν στον πλανήτη Άρη. Η σκόνη που άφηναν στο πέρασμα τους πρόδιδε από μακριά ότι κινούταν το όχημα με μεγάλη ταχύτητα. Έτσι κι αλλιώς εδώ, μέσα στην περιφραγμένη περιοχή των εκατοντάδων στρεμμάτων, δεν υπήρχε όριο ταχύτητας, ούτε σήματα κυκλοφορίας στους χωματόδρομους. Αν και οι δύο νέοι είχαν υπογράψει κάποιο χαρτί, ότι δεν θα πάνε κάπου αλλού μέσα στον χώρο αυτό, εκτός των εγκαταστάσεων του Πανεπιστημίου, ο Τζων τους επισήμανε ότι η περιοχή εκτός αυτού του ορίου, ήταν επίσης επικίνδυνη λόγω των στρατιωτικών πειραμάτων, που είχαν ξεκινήσει στις αρχές τις δεκαετίας του πενήντα. Τότε πραγματοποιούσαν δοκιμές μικρών πυρηνικών όπλων κι η γη ήταν ακόμα μολυσμένη σε κάποια σημεία με ραδιενέργεια. Καλύτερα ήταν να παραμένουν μέσα στο κτήριο, παρά να περιφέρονται έξω.

«Κάποια ημέρα θα σας ξεναγήσω και στις παλιές εγκαταστάσεις της NASA, να δείτε τα παλαιά κτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για το διαστημικό πρόγραμμα που πήγε τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Υπάρχουν ακόμα οι ταμπέλες με το όνομα της NASA και κάποιες αμερικανικές κεραίες, έρμαιο των καιρικών συνθηκών στην περιοχή», είπε ο Τζων.

Φτάνοντας στον προορισμό τους, είδαν τον δίσκο της κεραίας να επιβάλει επιβλητικά την παρουσία του στον άδειο χώρο της ερήμου. Παρόλα αυτά η κόκκινη επικάλυψη από τη σκόνη και τα αρκετά σημεία σκουριάς του πρόσδιδαν μια εικόνα εγκατάλειψης. Το καυτό αεράκι της ερήμου σφύριζε επάνω στη μεταλλική κατασκευή. Φυσούσε από τον βοριά, κατευθείαν από την μεγάλη έρημο της κεντρικής Αυστραλίας, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία ακόμα παραπάνω. Κατέβηκαν όλοι από το αυτοκίνητο και ο Τζων τους εξήγησε ορισμένα πράγματα σχετικά με την εξωτερική κατασκευή κι αμέσως μπήκαν μέσα στο μικρό κτήριο που βρισκόταν ακριβώς κάτω από την κεραία. Αφού περιεργάστηκε τους πίνακες ελέγχου κατάλαβε ποιο ήταν το πρόβλημα.

«Α, μάλιστα, ο παραμετρικός ενισχυτής ήταν εκτός, γιατί το σύστημα ψύξης του σταμάτησε πάλι να δουλεύει. Υπερθερμάνθηκε από την πολλή ζέστη. Θα σηκώσω τις ασφάλειες και θα είναι εντάξει, το κάνει που και που, μια φορά την εβδομάδα, ευτυχώς μόνο όταν έχει αρκετή ζέστη».

Με την ευκαιρία, που ήταν όλοι εκεί, τους έδειξε και τα άλλα συστήματα της κεραίας. Αφού τέλειωσε την επισκευή και τη μικρή ξενάγηση, γύρισαν όλοι πίσω στο κεντρικό κτήριο και παρέδωσε τους φοιτητές στον Τέρι και τον Έντι. Αμέσως πήγε στο γραφείο του να συνεχίσει ότι δεν είχε τελειώσει. Η ώρα πέρασε για αυτόν αρκετά γρήγορα. Κοιτάζοντας πάλι το ρολόι είδε ότι είχε φτάσει τέσσερις το απόγευμα και είχαν φύγει όλοι από το κτήριο, εκτός από αυτόν.

Ασχολήθηκε λίγο με το λογισμικό που είχε ξεκινήσει σαν χόμπι, πριν από μερικά χρόνια σε στιγμές βαρεμάρας στη δουλειά. Αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να χρησιμοποιήσει λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης στον υπολογιστή που επεξεργαζόταν τα δεδομένα της κεραίας, ώστε η δουλειά να γινόταν πιο γρήγορα. Βεβαίως αυτό το έκανε ανεπίσημα, εάν όμως πετύχαινε τότε θα το έδινε στο Πανεπιστήμιο ή θα το ανέβαζε στο ίντερνετ, με σκοπό να το χρησιμοποιούσαν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι δωρεάν. Κάποιες φορές ζητούσε από τους φοιτητές πληροφορικής να του γράψουν μερικές ρουτίνες κώδικα κι ύστερα τις ενσωμάτωνε μέσα στο πρόγραμμα, δίχως εκείνοι να γνωρίζουν σε τι ακριβώς θα χρησίμευαν. Με αυτόν τον τρόπο κέρδιζε σημαντικό χρόνο, αφού είχε τη βοήθειά τους και δεν ήταν υποχρεωμένος να τα κάνει όλα μόνος του.

Τον ενδιέφερε περισσότερο να τελειώσει το όλο εγχείρημα για το κοινό καλό κι ίσως να πάρει μια κάποια αναγνώριση, παρά να το εμπορευτεί και να βγάλει χρήματα από αυτό. Πριν από χρόνια και στις συζητήσεις του με έναν συνάδελφό του, τον Σάββα, ο οποίος ήταν δεινός προγραμματιστής κι εργαζόταν μαζί του σε μεγάλη εταιρεία ηλεκτρονικών, είχαν εκφράσει τον θαυμασμό τους και ίσως μια μικρή ζήλεια για τους εφευρέτες διάφορων ψηφιακών κοινωνικών δικτύων ή άλλων εφαρμογών, οι οποίοι είχαν πλουτίσει μέσα σε κάποιους μήνες, μόνο και μόνο από μίαν ιδέα που είχαν και μπόρεσαν να την εφαρμόσουν στο ίντερνετ. Να αποκτήσει όμως χρήματα με αυτόν τον τρόπο δεν τον ενδιέφερε πλέον. Έτσι και αλλιώς πίστευε ότι είχε ξεπεράσει από χρόνια την ηλικία αυτή, όπου στον άνθρωπο έρχεται μια φαεινή ιδέα ικανή να συγκλονίσει τον χώρο της επιστήμης. Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις της επιστήμης έγιναν από νεαρούς ανθρώπους, οι οποίοι με το πέρασμα των χρόνων τις αναβάθμισαν και τις εμπλούτισαν.

Ξανάτρεξε τον κώδικα στον υπολογιστή του και τον συνέδεσε με το σύστημα της κεραίας, παράλληλα με το πρόγραμμα του Πανεπιστημίου. Θα τον άφηνε για πρώτη φορά όλη την νύχτα να τρέχει, ενώ του έβαλε κι έναν χρονοδιακόπτη για να αποσυνδεθεί αυτόματα, μόλις πάει επτά και μισή το πρωί. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα γνώριζε την ύπαρξη του υπολογιστή κανείς από τους υπαλλήλους που θα ερχόντουσαν για δουλειά το πρωί.

4 - Άλαν, ο υπερυπολογιστής

Στο υπόγειο του κτηρίου που δούλευε, είχε μέσα σε ένα μεγάλο κλειδωμένο δωμάτιο, τον αυτοσχέδιο υπολογιστή του, που δούλευε τα τελευταία χρόνια παράλληλα με το λογισμικό της τεχνητής νοημοσύνης, τον οποίον ονόμαζε ALANN. Διάλεξε αυτό το όνομα από τ΄ αρχικά των αγγλικών λέξεων Αrtificial Life And Neural Networks, που σημαίνουν στα Ελληνικά τεχνητή ζωή και νευρωνικά δίκτυα. Τον έφτιαξε κομμάτι-κομμάτι από μεταχειρισμένους υπολογιστές μεγάλης υπολογιστικής ισχύος, τους οποίους αγόρασε από διάφορους τύπους που πίστευαν ότι θα γίνουν πλούσιοι κάνοντας εξόρυξη του κρυπτονομίσματος μπιτκόιν. Αυτοί οι επίδοξοι κυνηγοί του εύκολου πλούτου τελικά ή πτώχευσαν και πούλαγαν τους υπολογιστές όσο-όσο ή πλούτησαν και δεν τους χρειάζονταν άλλο. Ο Τζων είχε εφοδιάσει τον υπολογιστή με κάμερες και μικρόφωνα, ώστε όταν έμπαινε στο δωμάτιο, που μόνο αυτός είχε το κλειδί, ο υπολογιστής να γνωρίζει ποιος είναι εκεί και να συνομιλεί μαζί του, εάν είναι ο Τζων, αλλιώς να κλείνει τα συστήματα του και να μπαίνει σε «λήθαργο» για να μην μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι υπάρχει εκεί μέσα κάποιο μηχάνημα σε λειτουργία. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του Άλαν και μπήκε μέσα. Άναψε τα φώτα και ξεκίνησε η στιχομυθία με το μηχάνημα:

«Καλησπέρα Άλαν, πώς είναι τα συστήματά σου σήμερα;»

«Καλησπέρα Τζων», απάντησε το μηχάνημα με απαλή κι ήρεμη φωνή και συνέχισε: «Όλα τα συστήματα λειτουργούν κανονικά. Ξεκίνησα την ανάλυση των δεδομένων της κεραίας που συνέδεσες πριν από δέκα λεπτά και τριάντα δύο δευτερόλεπτα από τον υπολογιστή σου. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο για σένα;»

Αυτή η τελευταία ερώτηση ήταν περισσότερο ρητορικού χαρακτήρα κι έδινε στον Τζων να καταλάβει ότι το μηχάνημα τελείωσε την απάντηση που του ζητήθηκε από αυτόν κι είναι έτοιμο για την επόμενη ερώτηση.

«Ναι Άλαν, πώς πάει η σύνδεση σου με το ίντερνετ και με τα κοινωνικά δίκτυα;»

Ο Τζων είχε συνδέσει τον υπολογιστή με το Facebook, τοYouTube, το Instagram, το Twitter κι άλλες πλατφόρμες δίνοντάς του ένα ψεύτικο ανθρώπινο προφίλ σε κάθε μία από αυτές, ώστε να συναναστρέφεται με ανθρώπους, χωρίς να δίνει βέβαια την αληθινή του ταυτότητα, αποκτώντας έτσι γνώσεις από μόνος του, όπως ένα μικρό παιδί ανακαλύπτει τον κόσμο. Είχε δώσει τη δικαιολογία