Super Focus

By Rob Tuytel

This book tells my 17 years of experience with Blender and the peaks and valleys I experienced during my development as a landscape designer. How my love for medieval buildings snuck in at a young age and it has never left me.

One of the most frequently asked questions I get is how to get my inspiration and the motivation to s

• Language: Nederlands
• Publisher: Rob Tuytel
• Release date: May 24, 2021
• ISBN: 9781638230588

Rob Tuytel

After quitting his studies at the film academy as a producer, Rob started to venture into the digital landscape. After pioneering VR, he started working full time to revive the old craft of the painting masters by shaping large scenes in 3D. As a best-selling instructor at Udemy, he brings the craft to thousands of students and is also the founder of the open platform "Texture Haven" used by millions of people monthly.

Book preview

Super Focus

17 jaar pionieren in de virtuele wereld van de Gouden Eeuw

Rob Tuytel

Company Of Visuals

2021 © Rob Tuytel

Eindredactie Bianca Nederlof

Boek omslag Tony Midi

Illustraties Damian Ooliva

ISBN 978-1-63823-058-8 (EBOOK)

ISBN 978-1-63823-059-5 (PAPERBACK)

ISBN 978-1-63823-060-1 (HARDBACK)

Website: www.thesuperfocus.com

Copyright ©️ 2021All rights reserved. No part of this publication may be reproduced,distributed, or transmitted in any form or by any means, includingphotocopying, recording, or other electronic or mechanical methods,without the prior written permission of the publisher, except in thecase of brief quotations embodied in critical reviews and certain othernoncommercial uses permitted by copyright law.

Book Design by HMDpublishing

Inleiding

Door de jaren heen heb ik er vaak over nagedacht om de digitale vormgeving van landschappen en stadsgezichten te belichten in een boek met verzameld werk.

Regelmatig krijg ik van klanten, maar ook van mensen die ik tegenkom in musea, de vraag hoe de wereld achter de digitale 3D-plaatjes eruitziet. Ik leg graag uit hoe dit in zijn werk gaat, toch heb ik vaak het idee dat er nog vele vraagtekens blijven. Om echt duidelijk uit te leggen hoe het in zijn werk gaat, moet ik dieper tot de kern gaan en daar haken veel mensen af.

Wat voor mij de doorslag gaf om in de pen te klimmen, was een meningsverschil over moderne kunst en het ambacht van de oude meester-schilders. Op Twitter uitte ik mijn mening over het gebrek aan ambacht in de hedendaagse kunst en architectuur. Ik werd hier op aangesproken door verschillende mensen die het niet eens met mij waren. Ik was zo overtuigd over de culturele afbraak van moderne kunst, dat deze weerstand een onbehagelijk gevoel gaf. Dit gaf mij stof om na te denken over deze gedachtegang en wellicht om tot een andere conclusie te komen.

Deze uitspatting kwam natuurlijk niet uit het niets. Het was een combinatie van een onverwerkt kunstverleden waar ik een indoctrinatie van moderne kunst te verwerken kreeg en de vermoeidheid van een project waar ik op dat moment aan werkte. Twitter is dan een fijne uitlaatklep om je mening de buitenwereld in te sturen om een statement te maken.

Misschien was ik wel op zoek naar een aanleiding om iets op papier te zetten. Ik houd van de discussie en krijg deze ook snel op gang, door te prikken in waar naar mijn idee de pijn zit. De pijn zit er bij mij in dat ik het huidige landschap van kunst saai, inspiratieloos en te makkelijk vind. Dit is heel kort door de bocht en daar ben ik me ook van bewust. Liefhebbers van de moderne kunst wil ik ook niet op de kast jagen, maar een inkijkje geven in misschien een nieuwe generatie vormgevers/publiek die de huidige kunst niet begrijpt. Het hoogst haalbare doel met het schrijven van dit boek is aan de ene kant mensen inspireren met de digitale vormgeving, en aan de andere kant toelichten waarom ik het beeld heb dat de moderne abstracte vormgevers niet inspirerend zijn. Hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer het schuurt met het ambacht waar ik in geloof. Ik wil voelen dat de maker er moeite voor heeft gedaan, en daarnaast kan ik niet begrijpen dat de onderliggende boodschap zo diep moet worden verborgen. Ik geloof best dat moderne kunst een boodschap of een verhaal bezit, maar voor mij moet kunst voor iedereen zijn, niet alleen voor de intellectuelen die er iets in kunnen zien wat anderen niet kunnen. Het is het welbekende ‘kleren van de keizer’-verhaal: als je de kracht niet ziet, dan begrijp je het niet en kun je beter maar niet kijken. Als een discussie op dit punt is aangekomen voel ik mij geroepen om daar iets van te zeggen en de dialoog aan te gaan.

Met dit boek hoop ik meer inzicht te geven in de nieuwe wereld achter digitale vormgeving van 3D-artworks. Het laten zien van een opkomende nieuwe e-learning-industrie en daarnaast de drijfveer om in dit landschap te werken zonder subsidie en het avontuur dat in vele projecten zit. Dit boek heeft ook als doel mensen te motiveren die in de creatieve sector een studie volgen of werkzaam zijn en op zoek zijn naar de juiste keuzes en de uitdagingen in hun vakgebied.

Daarnaast belicht het boek de grote ups en downs van vele projecten en het leren omgaan met het lichaam om hoge inspanning te kunnen verwerken. Burn-out ligt in dit vak misschien wel meer op de loer dan bij menig andere baan. Het afstellen van het lichaam om grote inspanningen te verwerken en daar een scherpe focus voor te ontwikkelen, is een onmisbare vaardigheid om in een hectische tijd een deadline te halen.

Maar misschien is de belangrijkste boodschap in dit boek het plezier in het werk en genieten van avontuur dat het met zich meebrengt. Een nieuwe wereld waar je kan pionieren en waar elke dag nieuwe ontwikkelingen zijn. Het ontdekken van de innerlijke vaardigheden die je als mens bezit en waarmee je je dromen tot werkelijkheid kan maken

Inhoud

Inleiding

Alles begint ergens

Zoektocht

Geloof in het ambacht

Waardering van het werk

Een kijkje in de keuken

Achter de feiten aan

Gevecht met innovatie

Ondernemen in een nieuw landschap

Superfocus

Verbinding en verdeeldheid

Nieuw leven

En toen werd alles anders

Noorse inspiratie

Nawoord

Hoofdstuk 1:

Alles begint ergens

Om heel eerlijk te zijn heb ik tot mijn zestiende nooit interesse in kunst gehad. School kan ik daar niet de schuld van geven, er werd genoeg aandacht aan besteed in verschillende vakken. Geschiedenis was echter een van mijn lievelingsvakken, waarbij ik het geluk had dat de docent met passie over zijn vak sprak en mij met zijn verhalen over de oudheid meenam naar het verleden.

Mijn hoofd heeft als eigenschap in een korte tijd afgeleid te zijn als er geen interesse is in het onderwerp. Zolang ik mij kan herinneren, begin ik op die momenten weg te dromen. Op jonge leeftijd was dit misschien hinderlijk, nu ben ik er echter dankbaar voor dat ik over deze eigenschap bezit.

Hoe ouder ik word, hoe beter ik met bepaalde eigenschappen kan omgaan. Het dagdromen is niet iets waar je veel controle op hebt, het gebeurt gewoon en het voelt als een ontspannende trance die me dieper in de gedachten brengt. Ik zal het ook zeker geen afwijking noemen, wegdromen zie ik als een belangrijk instrument om inspiratie op te kunnen doen.

Al op jonge leeftijd had ik een rijke fantasie. Ik herriner mij nog goed dat ik een lange tijd dacht dat mijn vader een zeerover was, namelijk ‘ Klaas Zeerover’. In de huiskamer hadden wij een scanner staan waarmee we konden meeluisteren naar meldingen van de brandweer. Gezien mijn vader hierbij zat, konden we tijdens een inzet meeluisteren naar de gebeurtenis. Soms was dit spannend als er een grote brand was. De alarmcentrale vertelde vaak in een kort bericht wat de melding was, waarop mijn vader er razendsnel vandoor ging. Even later hoorde ik dan de centrale en mijn vader praten over de brand. Op de achtergrond hoorde ik de brandweersirene en kon ik op de voet volgen hoe de inzet verliep. De centrale gebruikte afkortingen. Zo werd ‘Alarmcentrale’ afgekort met ‘AC’ en ieder bericht werd afgesloten met ‘Over’. Na een oproep van mijn vader aan de centrale hoorde ik dan: ‘ Hier AC – over’, dat ik altijd verstond als: ‘Klaas zeerover’, omdat mijn vader door de scanner altijd een woeste stem had. Doordat het gekraak van de speakers het behoorlijk indrukwekkend maakte, dacht ik dat ze mijn vader altijd Klaas zeerover noemden. Niet dat ik het idee had dat hij dan op een schip stond, maar het was voor mij een begrip geworden dat mijn vader wel zo heette. Pas veel later kwam ik er achter dat mijn vader toch geen zeerover was, een ware teleurstelling.

Met alle plezier laat ik me in de dagdromen meenemen. Ik kwam er dan ook bij de lessen geschiedenis achter dat het zeer nuttig was om me in een verhaal te kunnen laten meevoeren. Door het verhaal te visualiseren en me in te beelden dat ik er zelf bij was, kon ik de uitleg veel beter onthouden. Het hing er wel van af wie de les gaf; als de docent een monotone stem had kwam er niet veel binnen, ook al was de lesstof boeiend. De desinteresse voor de minder leuke vakken was een kwestie van discipline en veel thuiswerk om toch mee te kunnen komen.

Er was niet een bepaald onderwerp waar ik een voorliefde voor had, zolang het op een leuke manier werd verteld kon ik mij er geheel in laten meenemen. Zo kon het gebeuren dat als een docent wiskunde een goede dag had en met enthousiasme over zijn vak vertelde, er bij mij veel meer bleef hangen.

Toch waren de kunstvakken niet geliefd bij mij. Ik ben slecht in tekenen, schilderen en heb ook geen gevoel voor verhoudingen. Allemaal vrij essentieel om iets vorm te geven. Ook bij het bezoeken van musea heb ik nooit veel interesse in onderwerpen zoals moderne kunst gehad. Een abstract schilderij waar ik geen verhaal of betekenis in kon zien, voelde zinloos aan. Ik luisterde vroeger vaak naar sprookjes, één daarvan was ‘De kleren van de keizer’. De keizer was zo ijdel dat de beste kleding niet goed genoeg was. Op een dag kwam er een stoffenkoopman die zei dat hij de meest waardevolle en bijzondere stof had die ooit was gemaakt. Alleen slimme mensen konden de stof zien. Voor alle domme mensen die niet geschikt waren voor hun werk, was de stof onzichtbaar. Bij het aanmeten van de kleren durfde de keizer dan ook niet te zeggen dat hij de stof daadwerkelijk niet zag. Bij het tonen van zijn nieuwe kleren aan het grote publiek, durfden de mensen ook niet te roepen dat ze niets zagen, aangezien ze daarmee zouden bekennen dat ze dom waren en niet geschikt voor hun werk. Pas toen een klein kind in het publiek riep dat de keizer naakt was, durfden de mensen de keizer uit te lachen en besefte de keizer dat hij voor de gek was gehouden. Voor sommige moderne werken voelde ik een link met dit verhaal, ik zag gewoon niet de kracht van het werk.

In die tijd begon wel langzaam mijn liefde voor mijn geboortestad Enkhuizen te groeien. Ik was hier opgegroeid en de stad had een bepaalde sfeer die mijn interesse wekte. Het zien van de oude stadskaart in een kaartenboek dat bij ons thuis in de kast stond, was op een bepaalde manier fascinerend. Het idee dat alles er zo anders heeft uitgezien en dat daar zo weinig van over was, gaf me een onwerkelijk gevoel. Dat er straten vol met herenhuizen en grachtenpanden langs de kade stonden, en nu alleen nog wat schuren en moestuintjes, vond ik maar moeilijk te begrijpen. Naar de kaart kon ik dan ook uren naar kijken. Het was dan ook niet vreemd dat mijn werkstukken vaak Enkhuizen als onderwerp hadden.

Ik herinner mij nog dat ik toen ik een jaar of negen was, met een klasgenootje probeerde binnen te komen bij een leegstaand vervallen pand in de binnenstad. Door een kapot raam klommen we naar binnen en zagen hoelang de tijd hier had stilgestaan. De grote houten balken aan het plafond en oude ramen hadden een bepaalde sfeer die indruk op mij maakte. Op zolder was een klein raam waardoor je naar buiten kon kijken. Vanaf hier hadden we zicht op een fraai uitziende reeks huizen en kreeg ik het gevoel terug in de tijd te zijn. Wellicht heeft dit op jonge leeftijd indruk gemaakt. Het was niet alleen het oude huis waar we kwamen, ook de oude woonhuizen waar veel van mijn vrienden woonden vond ik altijd mooi om te zien en ik speelde er graag. Zelf woonde ik in een praktisch nieuwbouwhuis, niet de plek waar ik inspiratie voor het verleden heb opgedaan.

Op ontdekking in een oude zolderkamer, de eerste aanraking met mijn

bewondering voor de gouden eeuw

Na de basisschool kwam ik bijna niet meer in de stad. Ik merkte dat ik veel meer achter de computer zat en geen behoefte had om naar buiten te gaan. Het had er wellicht mee te maken dat ik redelijk introvert was en op mijn nieuwe school slecht contact had met klasgenoten. Als een van de weinige kinderen uit mijn klas ging ik naar een middelbare school in een andere stad, en daardoor verloor ik het contact met mijn oude klasgenoten. Ik kan wel zeggen dat de overstap een regelrecht drama was. Niets op de andere school kon mij boeien en gezien het lage schooladvies (vbo) zat ik ook niet bepaald in een inspirerende groep leerlingen. Hoewel ik probeerde mijn best te doen, waren mijn cijfers laag en ging het met de week slechter.

Er kwam een moment dat ik niet meer naar school wilde en dat ook niet meer deed. Mijn ouders besloten mij naar een kinderpsycholoog te sturen om te kijken wat ze ermee aan moesten. De eerste dag zei ik bijna niets en het meeste van wat ze tegen mij vertelden ging langs me heen. Toch had psychologe veel geduld en wist ze tot mij door te dringen. Al snel bleek dat het grote probleem het missen van mijn oude klasgenoten was, en de geheel verkeerde omgeving waar ik toen in zat. Veel kon ze op dat moment niet doen, wel probeerde ze te ontdekken of mijn slechte prestatie kwam door een te hoog schoolniveau, of dat er ergens anders een gebrek aan was. Ze vroeg of ik weleens boeken las. Veel verder dan stripboeken kwam ik nooit, dus ik gaf aan dat dit niet mijn interesse had. Ze vertelde dat ik het eens moest proberen en gaf mij het boek De vloek van Polyfemos, geschreven door Evert Hartman.

Binnen korte tijd had ik het boek uitgelezen en ging ik zelf op zoek naar andere boeken. Ik vond lezen geweldig, en hoe meer ik ermee bezig was, hoe beter ik mij ging voelen. Dit had ook effect op mijn schoolprestaties. Tegen het einde van het jaar zag mijn cijferlijst er dan ook een stuk beter uit. De psychologe, die overigens Jonie heette, ging steeds meer twijfelen over de schoolkeuze. Ze vroeg of ik liever op een andere school had gezeten en ik zei direct volmondig ja!

Na een nieuwe schooltest die ik moest maken en het advies van Jonie, werd er een gesprek aangevraagd bij de regionale school waar ik woonde. Het minimale toelatingsniveau was mavo, dit zou dus een probleem worden. Toch mocht ik langskomen. Ik weet nog precies dat ik daar zat met mijn ouders en de rector van de brugklas. De directeur van de school vroeg mij op strenge toon waarom ik van school wilde wisselen en of ik dat wel zou aankunnen. Ik gaf aan hoe belangrijk de omgeving voor mij was en dat ik veel beter zou presteren als ik niet meer terug zou hoeven naar die andere school. Op dat moment wist ik niet wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik mocht wisselen van school, maar ergens moet er vertrouwen zijn geweest dat er meer in zat dan wat er tot nu toe uit mij was gekomen. Pas twintig jaar later las ik in de krant een interview met deze rector. Hij beschreef zijn schooljeugd en dat hij een heel moeilijke start heeft gehad. Doordat de school het geloof niet in hem was verloren heeft hij het uiteindelijk wel kunnen afmaken en een diploma behaald. Ik heb het idee dat toen ik er zat en oprecht de wil liet zien, dat daar ook een stukje menselijkheid werd getoond zonder puur en alleen naar de cijfers te kijken.

Nog voor de kerst zat ik in de klas van al mijn oude klasgenoten, ik vond het geweldig en ik merkte dat ik meer zelfvertrouwen kreeg. Toch was het jaar geen succes. Mijn cijfers bleven laag en ik kon daarom niet naar de volgende klas. Ik kreeg een nieuw gesprek, waarbij ik aangaf dat het een hectisch jaar was geweest en dat ook de overstap niet gemakkelijk was voor mij. Ze gaven me het voordeel van de twijfel en ik mocht het nog één jaar proberen in een probeerklas. Gelukkig herpakte ik mijzelf en mijn cijfers waren een stuk beter dan het voorgaande jaar. Ik kon doorstromen naar de mavo, en na het behalen van mijn diploma ging ik door naar de havo.

Omdat ik wat ouder was geworden ging het leren mij steeds beter af en behaalde ik prima cijfers, zodat ik mij niet meer druk hoefde te maken over school. Hierdoor kreeg ik meer interesse om mij te ontwikkelen op het gebied van communicatie. Tot die tijd liet ik nooit mijn mening horen, op de voorgrond zijn wilde ik dan ook beslist niet. Op school werden er jaarlijks debattrainingen gegeven, ik besloot hieraan mee te doen. Ik vond dit doodeng, voor de groep je mening geven en met elkaar in debat gaan. Het duurde dan ook redelijk lang voordat ik mijn mond opentrok, maar toen ik dat eenmaal deed ging deze ook niet meer dicht. Ik merkte dat ik het geweldig vond om met een ander een discussie aan te gaan en hem ervan te overtuigen dat jouw mening de beste argumentatie had. Het ging er vaak fel aan toe, maar door de juiste begeleiding werd dit gedoseerd en bleven de debatten respectvol en niet persoonlijk.

Ieder jaar was er ook een landelijke wedstrijd, waarbij verschillende scholen het tegen elkaar opnamen. Onze groep deed het goed en in het laatste jaar dat ik meedeed kwamen we in de finale van het jongeren-Lagerhuis. Vanaf dat moment is de introverte laag voorgoed verdwenen en schroom ik niet om een discussie aan te gaan als ik het ergens niet mee eens ben. Hierbij gaat het niet om het doordrukken van een mening, maar puur om het uitlokken van een reactie om een pijnpunt bespreekbaar te maken. Vaak levert dit interessante gesprekken op. Het is dan ook een van de belangrijkste dingen die ik op de middelbare school heb geleerd. Ook verklaart het mijn scherpe en gevatte mening vandaag de dag over kunst en nieuwe ontwikkelingen, het voedt mijn drang naar perfectie in het vakgebied.

Op de middelbare school ontwikkelde ik ook mijn interesse voor fotografie, ik vond het fascinerend dat je beeld kon vastleggen met een fototoestel. Destijds zat ik bij de jeugdbrandweer en ik was dan ook heel actief met het vastleggen van branden en andere incidenten. Kort daarna ging dit over naar filmen, hier was ik helemaal van onder de indruk. Het opnemen van branden vond ik geweldig, ik was dan ook overal en altijd aanwezig om te registreren wat er gebeurde. De fascinatie voor brand en de brandweer werd er thuis met de paplepel ingegoten. Mijn opa, vader en broer zaten allemaal bij de brandweer, dus was het