In de schaduw van Michiel

By Jan J.B. Kuipers

De Groningse speurder en antiheld Siebe Edens reist af naar Zeeland om voor een klant een voorwerp te verwerven, dat een grote rol speelde in de jonge jaren van de Vlissingse zeeheld Michiel de Ruyter. Siebe belandt in een wespennest van moord, intrige, politieke manipulaties met tegenover zich een desperate oud-politieman. Aanleiding: de moord op Michiels geleerde biograaf Pauvromme van Rijn. “Misschien was de biograaf wel door nóg verder verwijderde krachten om zeep geholpen om Walter en zijn opdrachtgevers van de linkse kerk te grazen te nemen. Machinatie achter machinatie, een universum van valse bodems...” “Met zijn rechtervuist plaatste Siebe Edens een verpletterende dreun op de nieren van B.P. van Traa. Vervolgens bukte hij zich, omklemde beide onderbenen van de kreunende smeris, tilde hem omhoog en kieperde hem in één beweging over het bankje, tussen de bosjes en de hondendrollen.”

• Language: Nederlands
• Publisher: Jan J.B. Kuipers
• Release date: Dec 17, 2021
• ISBN: 9781005059576

Jan J.B. Kuipers

JAN J.B. KUIPERS (Zaamslag 1953) is een ‘multi-genreauteur’. Hij publiceerde ongeveer meer dan 80 (papieren) boeken en vele honderden bijdragen op het gebied van geschiedenis, archeologie, letteren, SF & fantasy, thrillers en jeugdliteratuur. In 2005/2006 was hij stadsdichter van Middelburg. Prijzen: King Kong Award (1983 [met Gert P. Kuipers] en 1987), Millennium Award (1997), Zeeuwse Boekenprijs (2005), Gorcumse Literatuurprijs 2004-2005. Hij was/is redacteur of medewerker van o.m. Ballustrada, Archeologie Magazine, Zeeuws Erfgoed, Zeeuws Tijdschrift. Hij publiceerde ook publieksbiografieën: Der Kaiser! (2015), Willem III. De weerspannige koning (2017), Willem van Oranje, alle bij Walburg Pers. Recente titels zijn Dwepers en dromers en De vlucht naar boven, die sub- en tegenculturen in Nederland behandelen in de perioden 1890-1940 en de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw.JAN J.B. KUIPERS is a prolific writer of fiction and non-fiction. His writings include literature for adults and children, poetry, works on history and archaeology, the Dutch province of Zeeland, pop music and pop culture, essays, thrillers, science fiction and fantasy. He won several awards for fiction and non-fiction. His more than 80 published books are all in the Dutch language; some stories, articles and poems were translated in English, German, French and Rumanian.

Book preview

In de schaduw van Michiel

Een Zeeuwse thriller met Siebe Edens

Jan J.B. Kuipers

In de schaduw van Michiel © 2007, 2021 Jan J.B. Kuipers

Omslagillustratie © 2007 decreet/Ramon de Nennie

eBoek-opmaak: Jan J.B. Kuipers

ISBN:

Verantwoordelijke uitgever: De Erven M. Dähnhardt / Jan J.B. Kuipers

Over de auteur: Jan J.B. Kuipers publiceerde ca. 80 boeken (in print), zowel fictie als non-fictie voor volwassenen en de jeugd. Hij won diverse prijzen, zoals de King Kong Award, de Millennium Prijs en de Zeeuwse Boekenprijs.

‘Zeeuws auteur Jan J.B. Kuipers (Zaamslag 1953) is vergeleken met Jorge Luis Borges  en R.A. Lafferty. Met Borges heeft hij de verlicht filosofische inslag gemeen, met Lafferty de verhalen waarin schaduwen groter zijn dan hun personages.’ Uitgeverij Verschijnsel (verschijnsel.net)

Zie ook: janjbkuipers.nl, janjbkuipers.blogspot.nl

Oorspronkelijke uitgave van deze titel: In de Schaduw van Michiel. Een Zeeuwse thriller met Siebe Edens. Vlissingen: Den Boer / de Ruiter, 2007; uitgave t.g.v. het Michiel de Ruyter-jaar 2007.

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Myn Vlissingen! Nooit ziet g’uw’ dierbren Ruiter weêr

Hy overwint ook nu, maar sterft op ’t bed van Eer;

Daar strekt hy ’t voorbeeld van den Christen;

Men zal om hem niet langer twisten.

Betje Wolff, Walcheren in vier gezangen (1769)

Wanneer ik mij omringd zie door wezens even en meer ondoorgrondelijk als ik zelf,

opgewonden jachtmakend op hersenschimmen, heb ik het vreemde gevoel in een

droom te leven. Het is mij, alsof ik heb liefgehad en geleden en eerlang zal sterven

in een droom. Mijn laatste woorden zullen zijn: ‘Ik heb gedroomd.’

Louise-Victorine Ackermann, Pensées d’une Solitaire (1883)

Proloog

Na minstens een week brak eindelijk een waterig zonnetje door. Het licht scheen aarzelend en vriendelijk door de ramen van de Pronkzaal. De naar boenwas geurende ruimte in het eeuwenoude pand aan de Vlissingse kade, door het inwonende museum zo graag gebruikt voor presentaties en stijlvolle recepties, kreeg op slag een gezellig en behaaglijk karakter. Nabij het midden van de zaal lag op de vloer een forse hoop: bij nader inzien de stille gedaante van een man aan het begin van zijn middelbare jaren: een gezellige, mollige gestalte gehuld in een lichtbruin kostuum met delicate beige streep. De bril van de man, met op het linkerglas de vettige aanslag van een vinger- of duimafdruk, lag een meter verderop. Het toch al door hypertensie getekende gezicht van de dode was bestrooid met dieppurperen vlekken; de tong die uit zijn geopende mond puilde was bijna zwart. Boven het boord met de keurige stropdas zat een koord om zijn nek. Het had de adamsappel van het slachtoffer verpletterd en zich diep in diens vlees begraven; bleke kwabben ontrokken het koord hier en daar aan het gezicht.

De klosjes van dit worgkoord glansden smetteloos en huiselijk in het licht van de ochtendzon.

Een

Peer Klokman, een gezette dertiger en depotbeheerder van het Zeeuws Maritiem MuZEEum, zweeg en keek met grote ogen naar Siebe Edens aan de andere kant van de tweedehands eettafel, alsof hij de vermoorde maritiem historicus Pauvromme van Rijn opnieuw zag materialiseren, hier, tussen hen tweeën in, in Klokmans bescheiden eengezinswoning aan de Anjelierenlaan, in een minder vooraanstaand deel van Vlissingen. Waarom men dit straatje ‘laan’ had genoemd was een zaak die latere historici nog veel studieplezier kon verschaffen. Siebe kon er in elk geval geen enkel aanknopingspunt voor vinden.

‘As een pier! En daorom,’ besloot Klokman met zijn vette Vlissingse accent, ‘moeten we de zaak even op een laog pitje zetten. Ik kan nu die spits niet leveren, er zijn te veel ogen op het museum gericht. Politie en zô. En van die lui die niet willen zeggen van welke instantie ze zijn. Iets politieks, denken we. We moeten echt een tijd uitstellen.’

‘Uitstell’n ? Van uitstel komt afstel. Bovendien duldt deze zaak geen enkel uitstel, ’ sprak Siebe Edens onverstoorbaar. ‘We hebben u een voorschot betaald. Afspraak was dat ik de spits hier, vandaag, van u zou afneem’n.’

Klokmans ogen achter de ronde brillenglazen waren weer een seconde gericht op de in een dofzwarte leren jekker gehulde gestalte tegenover hem, en zwierven toen weer schielijk weg. Hij schoof zijn keukenstoel een eindje naar achteren.

‘Ik kan het nu niet!’ zei hij bijna smekend. Zijn grove rechter wijsvinger bewoog het schoteltje van zijn koffiekopje, zodat dit een rondje draaide. Het maakte een stroef en onaangenaam geluidje op het afgebladderde fineer van zijn vrijgezellentafel.

‘Een maondje of twee uitstel maar! Dan is alles weer rustig. En dan zal het niemand meer opvallen dat die spits kwijt is, snap je? Tegen die tijd kan ik ook op mijn gemakje de administratie bijdokteren. Maok ik het zô in orde, dat dat ding zogenaamd al jaoren onvindbaar is, laat dat maor aan mij over.’

Siebe schudde rustig zijn hoofd. Ook hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op.

‘Hoe je het intern oplost is niet ons probleem,’ zei hij koel. ‘Morgenavond om acht uur kom ik de spits hier haal’n, begrepen?’

‘Het gáót niet…,’ herhaalde de depotbeheerder. Hij wreef over de zwarte stekeltjes op zijn ronde schedel en liet toen zijn hand even op zijn hoofd rusten, als om zichzelf te troosten of te beschermen. Maar zijn gespreksgenoot kende geen genade.

‘Acht uur,’ herhaalde Siebe Edens. Hij draaide zich om, verliet de piepkleine woonkamer en trok even later de voordeur krachtig achter zich dicht.

Siebe deed de kraag van zijn jekker omhoog en zette zich schrap tegen de nu en dan ijzige wind die aanwoei over de monding van de Westerschelde. Een mooi uitzicht hier, vanaf het terras van dat café met die toch wat oubollige Franse naam, strategisch gesitueerd naast de sluis die toegang gaf tot de jachthaven; uitzicht op de rusteloze scheepvaart van en naar Gent en Antwerpen, maar ook pal met je harses in de eeuwige zuidwestenwind van deze contreien.

Maar ach, wat klaagde hij, het kon altijd veel erger. Nog geen week geleden had hij zich in een mooi zwoele vooravond in Uithuizen met Annelies vanuit Hotel Het Gemeentehuis naar de Menkemaborg begeven, hand in hand om de zoveelste definitieve verzoening romantisch te onderstrepen, een streven dat na tien minuten sneefde in een soort subarctische wolkbreuk.

Hier was het tenminste droog, op dit moment. Maar de riante uitzichten bleken wél in de prijs van het half met schuim gevulde tapbiertje verdisconteerd.

‘Mag ik het bonnetje?’ vroeg Siebe met effen smoel. ‘Voor de fiscus.’

‘Ja, hier is het toch?’ bitste het hoogstens zeventienjarige, blonde serveerstertje. Fel gooide ze het gefrommelde papiertje naast het glas. Na een blik vol superbe minachting op het inderdaad ietwat verlepte aanschijn van de detective, met zijn dunnende en al grauwige borstelhaar en te vaak gewassen T-shirt, draaide ze haar welig achterwerk naar hem en marcheerde af, naar binnen, waar het behaaglijk was.

Siebe stak het papiertje in zijn zak en dacht aan zijn opdrachtgever, op welk moment subiet zijn mobiel afging. Sonargeluid, had hij destijds uit de talloze opties gekozen; de klanken van een gestaag priemen in de geheimen der diepzee, tevens een gemoedstoestand suggererend die het beste bij hem paste.

Hij hoefde eigenlijk niet eens op het schermpje te kijken; de raadselachtige persoonlijkheid van zijn opdrachtgever dook wel vaker op als je alleen maar aan hem dacht. Arglist en