Blaffende wolven bijten niet

By Olivia Hill

Ruby Mütze onvlucht haar drukke leven in Frankrijk en besluit op vakantie te gaan naar Zwitserland. Eenmaal aangekomen in het ski-resort van haar ouders ontmoet Ruby de knappe, jonge ski-instructeur Wolf.

Ze valt meteen als een blok voor de flirterige man met donkere krullen en bruine ogen. Is dit een eenvoudige vakantieflirt, of durft Ruby zich open te stellen voor meer?

 

Olivia Hill neemt je in deze vlot geschreven novella mee op een romantische tour door een winters landschap waar je hart sneller van gaat slaan.

• Language: Nederlands
• Publisher: De Boekenvos
• Release date: Feb 11, 2022
• ISBN: 9798201187200

Book preview

1

Ruby Mütze liet zich in een plastic stoel vallen op het vliegveld van Parijs en sloot haar ogen. Ze was doodop. Ze had de afgelopen vier uur met haar zware koffers door het enorme vliegveld gezworven omdat de eerste vlucht van Marseille naar Parijs niet zo best aansloot op de tweede vlucht van Parijs naar Bern. Ze was bijna vergeten hoe groot het hier was. Het was dan ook al even geleden dat ze een vliegveld had bezocht. Ze woonde en werkte al drie jaar in Marseille en had eindelijk de tijd gevonden om naar Zwitserland te gaan voor een paar weken van welverdiende rust in het ski-resort dat haar ouders daar vier jaar terug gekocht hadden.

Ze voelde haar stoel wiebelen toen er iemand naast haar ging zitten. Ze besloot haar ogen nog niet te openen. Ze was waarschijnlijk niet eens in staat om goedendag te zeggen, zo moe was ze.

Hopelijk kon ze in het vliegtuig even slapen, ze had nog heel wat klim- en klauterwerk voor zich. Het leven in de Alpen was leuk, maar als ze ergens heen wilde, leek ze altijd bergopwaarts te moeten. En daarbij lag er in deze maanden een enorm pak sneeuw, waar ze tot aan haar knieën in zou zakken. Ja, ze had echt slaap nodig, anders konden ze haar de laatste kilometers wel naar huis rollen.

Ze opende haar ogen toen de rij met stoelen weer zacht wiebelde. Een oud vrouwtje met muisgrijze haren die in een knotje op haar achterhoofd gebonden zaten, was naast haar komen zitten en glimlachte haar vriendelijk toe. Ruby glimlachte welgemeend terug, al kostte het haar heel wat moeite. Het deed bijna zeer om haar mondhoeken omhoog te trekken.

‘Ga je op vakantie?’

Ruby schudde van nee. ‘Ik ga naar huis.’ Wat klonk dat raar. Frankrijk was haar thuis. Zwitserland was dat van haar ouders, maar toch voelde het ook als het hare. Ach, wat zou het, dan had ze maar twee thuisen.

‘Dat is mooi.’ De vrouw leek nog wat te willen zeggen, maar werd het zwijgen opgelegd door de omroepster die hen meldde dat het tijd was om in te stappen.

Ruby stond met de nodige moeite op en plukte haar twee loodzware koffers van de grond. Helaas was er maar één die wieltjes had, dus de ander moest ze dragen, al leek slepen nu aanlokkelijker. Het was haar eigen schuld; ze had veel te veel ingepakt, dus ze moest maar niet te veel klagen.

De oude vrouw stond wiebelig op en bukte om een grote tas van de grond te pakken. ‘Laat mij maar.’ Ruby wist niet waar ze de energie vandaan haalde, maar ze pakte de zware tas van de vrouw op en hing hem over haar schouder.

‘Wat vriendelijk van je.’ De vrouw schuifelde voor haar uit en Ruby volgde haar op hetzelfde tempo. Ze hoopte maar dat het vliegtuig niet zonder hen zou vertrekken...

DE OUDE VROUW HAD HEEL de weg naast haar gezeten en haar de oren van het hoofd gepraat. Blijkbaar woonde ze net als Ruby’s ouders in Mürren en was ze een week in Frankrijk geweest om haar kleinzoon te bezoeken. Ruby had respect voor de vrouw. Dat ze op haar leeftijd nog alleen in een vliegtuig stapte, was nogal wat. Die kleinzoon van haar had de moeite ook wel kunnen nemen om naar haar toe te vliegen in plaats van andersom. Ze kende hem niet, maar vond hem nu al een lapzwans. Zo behandelde je een oma toch niet?

Ruby had hun koffers en tassen van de band gehaald en schuifelde nu op het tempo van het vrouwtje naar de grote schuifdeuren die Zwitserland voor hen zouden openen.

‘Zullen we een taxi delen?’ vroeg de oude dame.

Ruby had de hoop op slaap al opgegeven en knikte. ‘Dat is prima.’ Op die manier wist ze in elk geval zeker dat het omaatje veilig thuis zou komen.

‘Volgens mij heb ik mezelf nog niet eens echt voorgesteld.’ Ze pakte Ruby’s hand vast en vouwde haar andere eromheen. ‘Ik ben mevrouw Wolf. Maar noem jij me maar oma.’

Ruby grinnikte. Had ze er zojuist een bonusoma bij gekregen? ‘Ik ben Ruby Mütze.’

‘Oh! Maar dan ken ik jou.’ Mevrouw Wolf klopte op haar hand en keek haar diep aan met haar hemelsblauwe ogen, die omringd werden door vrolijke rimpels. ‘Jij bent de dochter van Alex en Sofia.’

Ruby knikte, al kon ze zich niet herinneren dat ze de vrouw al eerder ontmoet had.

‘Ik vond je al zo’n bekend snoetje hebben.’ Ze liet haar hand los toen een taxi voor hen stopte.

Ruby vond het onbeleefd te vragen wie zij dan precies was, dus opende ze de taxideur en hielp mevrouw Wolf instappen. De chauffeur legde hun spullen achterin en zelf nam ze plaats naast haar bonusoma.

Toen de taxi wegreed, keek mevrouw Wolf haar kort aan. ‘Ga jij maar even lekker slapen. Ik houd wel in de gaten of we er al zijn.’

Halleluja. Ruby vond het vreselijk dat ze meer uitgeput was dan de tachtigjarige vrouw naast zich, maar sloeg dit aanbod niet af. ‘Dank u wel,’ mompelde ze en haar ogen vielen vrijwel direct dicht. 

2

Damon Wolf, die al van kleins af aan door iedereen slechts bij zijn achternaam genoemd werd, poetste het laatste stof van de kastjes in zijn oma’s huis en keurde zijn werk. Het zag er prima uit. Vast niet zo goed als wanneer