Έγκλημα στο Γηροκομείο

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Το ... φρέσκο, δεν είναι ακριβώς φρέσκο. Ήταν στο ‘συρτάρι’ (ναι, έχω και τέτοιο... άμα γράφεις κάθε μέρα ...). Το ξεκίνησα κάπου τον Νοέμβρη 2021 και το είχα παρατήσει μετά το μισό. Το ξανακοίταξα και το τελείωσα χωρίς να προσθέσω/αφαιρέσω πολλά.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αμιγώς Νουάρ με ντέντεκτιβ κι ανθρώπινα πάθη. Μια μικρή De Profundis εξομολόγηση(!) είναι και σπουδή(;) στα γηρατειά. Τι κάνουν, πως την περνάνε τα γεροντάκια. Μετά φόνου φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε διότι περί μυθιστορήματος πρόκειται. Ενός φόνου που σαν συνέπεια βάζει ηθικό δίλλημα και αυθαίρετη ερμηνεία. Κι όλα αυτά επειδή όπως έχετε καταλάβει βρισκόμαστε όλοι εμείς της δεκαετίας του 50 σε κλίση καθόδου, άλλοι μετράνε μέρες, άλλοι μήνες κι άλλοι χρόνια αλλά αργά ή γρήγορα όλοι μας προς τα κει βαδίζουμε. Μερικοί μάλιστα, βιαστικά κι αναίτια, έχουν ήδη φύγει και μπορεί να μας περιμένουν για παρέα με ανυπομονησία.
Η πόλη κι η τοποθεσίες που περιγράφω είναι εντελώς φανταστικές, όπως και τα γεγονότα άλλωστε, κι ας κρύβονται κάτω απ’ ένα πέπλο αλήθειας. «Μανόλιες» και τέτοιου είδους οίκοι ευγηρίας (EHPAD τα λένε εδώ, Établissement d'Hébergement pour Personnes Agées Dépendantes =Ίδρυμα Στέγασης Ηλικιωμένων ΜΗ-Αυτοεξυπηρετούμενων) δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αλλά εάν κάπου υπάρχουν δεν θα είναι δωρεάν !!! Κι αφορούν όπως διαπιστώσατε γεροντάκια μη αυτοεξυπηρετούμενα (âgées Dépendantes) ενώ στο βιβλίο περιγράφεται κάτι σαν γεροντική κατασκήνωση αλλά όχι σε σκηνές. Τα δικά μου γεροντάκια δεν είναι εντελώς χούφταλα. Είναι αυτοεξυπηρετούμενοι κι έχουν ποικίλες δραστηριότητες. Οι χαρακτήρες και ο τρόπος ζωής ενδιαφέρουν, όχι το περιβάλλον. Και την φαμ φατάλ την λένε πάλι Ιζαμπέλ !
Ένας υπερφίαλος ξιπασμένος είμαι τελικά που βάζω λέξεις στο χαρτί, λεκέδες στην σιωπή όπως έλεγε κάποιος, για να εκφράσω τα προσωπικά μου (σχετικά, όχι όλα) αλλά κυρίως την οργή μου για την κατάντια μας. Την δική μου και των υπολοίπων. Εδώ όμως που φτάσαμε δεν απομένει πλέον τίποτα παρά μονάχα χλεύη κι ατέλειωτα γέλια ή ... σιωπή!
Κανέναν δεν πρέπει να ενδιαφέρει το που και πως βρίσκομαι και πως περνάω αλλά όλες οι αυτοβιογραφίες τελικά εκφράζουν ναρκισσισμό, όπως και οι φωτογραφίες σέλφις. Τα προσωπικά του καθενός, αλήθεια ή ψέματα, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Έχει ο καθένας τα δικά του.Του κόλλησα και μια ιστορία μετά φόνου για περιτύλιγμα αλλά δύσκολα μάλλον θα καταφέρω να κρύψω μια έπαρση που την κουβαλάω απ’ τα μικράτα μου κι έχω συχνά επικριθεί γι’ αυτήν. Δεν θ’ αλλάξω στα 70 !!

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: May 5, 2022
• ISBN: 9781005743826

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

ΣΗΜΕΙΩΜΑ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν ξεκίνησα στα γεράματα να γράφω Βιπεράκια για πρώτη φορά με τον Βυζαντινό ντέντεκτιβ, εκκολαπτόμενος συγγραφέας σκατάσταμούτραμου, κάπου διάβασα ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει κάποιος να γράφει είναι να γράφει για πράγματα που ο ίδιος έχει βιώσει. Ήρθε μετά καπάκι κι η Κουμβάρα να μ’ επαινέσει για τα Βυζαντινά μ’ επωδό «Γιατί βρε δεν γράφεις γι’ αυτά που έχεις ζήσει ;; Η ζωή σου είναι σαν μυθιστόρημα!» κι έδεσε το γλυκό. Τέλος τα Βυζαντινά και τσουπ … γράφτηκε το Φαγκότο. Με τις γνωστές συνέχειες Κρητικές και Γαλλικές.

Εδώ το εκσυγχρονίζω κάπως ημερολογιακά κι επιχειρώ συγγραφική ακροβασία μ’ ένα μέρος της αφήγησης σε τρίτο πρόσωπο κι ένα μέρος σε αυτοβιογραφικό πρώτο. H διαφορά είναι εμφανής κι ο τίτλος στα κεφάλαια εμφανέστερος. Τίποτα όμως δεν μ’ εμποδίζει να λέω ψέματα και να λοιδορώ με χιούμορ μέσα από πραγματικά γεγονότα και να σκαρφίζομαι εγκλήματα και μοιραίες γυναίκες συνοδεία χαρτοπαιγνίου. 5-6 χρονών μ’ έμαθε ο πατέρας μου κολτσίνα στον πάγκο του τσαγκάρη στην γωνία της Ρίκας και της Ράνιας κι η μάνα μου με την θεία-Κλειώ αβυσσηνία. Τι περίμενες ;; Όσο για το έγκλημα και τον φόνο, υπάρχουν εγγενή σε όλους μας. Μας το επιβεβαίωσε και ο Φρόιντ που κάτι παραπάνω γνώριζε κι ας λοιδορήθηκε.

«Και μόνον το γεγονός ότι μία από τις Δέκα Εντολές λέει ‘ου φονεύσεις’, μας πληροφορεί και μας πείθει παράλληλα ότι προερχόμεθα από μια αδιαίρετη αλυσίδα γενεών δολοφόνων για τους οποίους το έγκλημα, ο φόνος ήταν στο αίμα τους. Και πιθανότατα και στο δικό μας.»

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αμιγώς Νουάρ με ντέντεκτιβ κι ανθρώπινα πάθη. Μια μικρή ντε προφούντις εξομολόγηση είναι και σπουδή στα γηρατειά. Τι κάνουν, πως την περνάνε τα γεροντάκια. Μετά φόνου φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε. Το λέει και στον τίτλο άλλωστε για να εγείρει ενδιαφέρον προς ανάγνωση. Διότι κανένας δεν θα το διάβαζε αν είχε τίτλο «Η αυτοβιογραφία μου», χεστήκαμε. Ενός φόνου που σαν συνέπεια θέτει και κάποιο ηθικό δίλλημα με αυθαίρετη κι ίσως όχι πολιτικά ορθή ερμηνεία. Διότι όπως έχετε καταλάβει βρισκόμαστε όλοι εμείς της δεκαετίας του 50 σε κλίση καθόδου, άλλοι μετράνε μέρες, άλλοι μήνες κι άλλοι χρόνια αλλά αργά ή γρήγορα όλοι μας προς τα κει βαδίζουμε και δεν μας παίρνει άλλο για ‘ηθικά διλήμματα’. Μερικοί μάλιστα, βιαστικά κι αναίτια, έχουν ήδη φύγει και μπορεί να μας περιμένουν για παρέα με ανυπομονησία.

Η πόλη κι η τοποθεσίες που περιγράφω είναι εντελώς φανταστικές, όπως και τα γεγονότα άλλωστε, κι ας κρύβονται κάτω απ’ ένα πέπλο αλήθειας. «Μανόλιες» και τέτοιου είδους οίκοι ευγηρίας (EHPAD τα λένε εδώ, Établissement d'Hébergement pour Personnes Agées Dépendantes =Ίδρυμα Στέγασης Ηλικιωμένων ΜΗ-Αυτοεξυπηρετούμενων) δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αλλά εάν κάπου υπάρχουν δεν θα είναι δωρεάν !!! Κι αφορούν όπως διαπιστώσατε γεροντάκια μη αυτοεξυπηρετούμενα (âgées Dépendantes) ενώ στο βιβλίο περιγράφεται κάτι σαν γεροντική κατασκήνωση αλλά όχι σε σκηνές. Τα δικά μου γεροντάκια δεν είναι εντελώς χούφταλα κι ετοιμοθάνατοι με πάμπερς στα σωληνάκια. Είναι αυτοεξυπηρετούμενοι κι έχουν ποικίλες δραστηριότητες. Οι χαρακτήρες και ο τρόπος ζωής ενδιαφέρουν, όχι το περιβάλλον. Και την φαμ φατάλ την λένε πάλι Ιζαμπέλ !

Ένας υπερφίαλος ξιπασμένος είμαι τελικά που βάζω λέξεις στο χαρτί, λεκέδες στην σιωπή όπως έλεγε κάποιος, για να εκφράσω τα προσωπικά μου (σχετικά, όχι όλα) αλλά κυρίως την οργή μου για την κατάντια μας. Την δική μου και των υπολοίπων. Εδώ όμως που φτάσαμε δεν απομένει πλέον τίποτα παρά μονάχα χλεύη κι ατέλειωτα γέλια ή … σιωπή! . Η πανδημία Κοβίντ ήρθε να το επιβεβαιώσει. Κι ένας ΠΟΛΕΜΟΣ στην γειτονιά μας τελευταία με ότι τραγικό κι αδικαιολόγητο μπορεί αυτό να σημαίνει. Κάθε βράδυ που πάμε για ύπνο χαρούμενοι που την πηδήξαμε και σήμερα, πάντοτε η ίδια βασανιστική ερώτηση λίγο πριν κοιμηθούμε. «Σε τι σκατά γαμημένο κόσμο καταλήξαμε να ζούμε ;;». Διότι τι άλλο είναι τα σχόλια στο ΦΒ «καληνύχτα, καλό ξημέρωμα, καλημέρα, καλό μήνα, καλή βδομάδα» εκτός από ικανοποίηση ότι την πηδήξαμε και σήμερα κι άντε να βγάλουμε και την βδομάδα, τον μήνα ;; Εδώ που φτάσαμε, δεν έχουμε πλέον χρόνο να συμφιλιωθούμε. Με τίποτα και με κανέναν. Έτσι όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε. Δεν έχουμε τον χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση υποθέτω για ν’ αλλάξουμε, να διορθώσουμε κάτι στραβό. Κι όπως λέει και το γνωστό τραγουδάκι που έχω μνημονεύσει πλειστάκις : "Freedom is just another word for nothing left to lose"

1.Μπριτζ

Η μαντάμ Περού στον Βορρά άνοιξε με 1 Κούπα. Ο Βαντίμι αριστερά της στην Ανατολή, χτύπησε δυναμικά με 4 Χωρίς Ατού (ΧΑ ή ΝΤ) κι ο Μορίς απέναντί του στην Δύση τινάχτηκε φωνάζοντας.

-Αλέρτ, αλέρτ! Συμβατική αγορά !! Είναι κάλεσμα για τα «δεύτερα»! (στο μπριτζ, Κούπες και Μπαστούνια είναι τα «πρώτα», πιο ακριβά, και Καρά και Σπαθιά τα «δεύτερα», φθηνότερα. Τα ΧΑ( χωρίς ατού) είναι τα πιο ακριβά απ’ όλα).

Ο μεσιέ Ρουμπέ, συμπαίκτης στην Δύση απέναντι απ’ την μαντάμ Περού, την είχε την αγορά για 4 Κούπες που έκλεινε Μανς (manche,παιχνίδι, ρούμπος) αλλά έπρεπε ν’ ανέβει στις 5 κούπες μετά τα 4 ΧΑ του Βαντίμι και δεν το τόλμησε. (Οι αγορές στο μπριτζ λέγονται διεθνώς ‘δημοπρασία’ επειδή η κάθε επόμενη είναι ακριβότερη απ’ την προηγούμενη). Δήλωσε «πάσο». Ο Μορίς ανταποκρινόμενος στην συμβατική αγορά του Βαντίμι, αγόρασε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη 5 Σπαθιά. Όλοι πάσο κι η μαντάμ Περού βγήκε με τον άσσο Μπαστούνι. Ο Βαντίμι μορ, άπλωσε τα χαρτιά του πάνω στο τραπέζι κι όλοι έβγαλαν ένα αααα εντυπωσιασμένοι. Το χέρι του είχε 5 σπαθιά με άσσο, ρήγα, ντάμα κι 6 Καρά με άσσο, ντάμα, βαλέ, καθόλου κούπες, νορμάλ όταν η Περού άνοιξε με 6 κι ο Ρουμπέ είχε άλλες 5, και δίπλα τον άσσο μπαστούνι μ’ ένα μικρό από κάτω για συνοδεία. 13 φύλλα για να κάνεις παιχνίδι στα «δεύτερα» αβλεπί (αβλεπτεί το σωστό αλλά στα χαρτιά (πόκα) έχει καθιερωθεί το ‘αβλεπί’).

Ο Μορίς έβγαλε 6 σπαθιά (μικρό σλαμ ή καπότο) δίνοντας μια μπάζα μόνον, το μικρό Μπαστούνι στο χέρι του Βαντίμι κι ο Βαντίμι έγινε έξαλλος!!!!

-Ρε Μορίς, γαμώ τον Τρότσκι, μετά το άνοιγμα και με δυο άγνωστα χέρια ν’ ακολουθούν, είμαι έτοιμος να παίξουμε 5 Σπαθιά ή Καρά ακόμα κι αν εσύ δεν κρατάς τίποτα, μηδέν πόντους. Αν ήμουνα ντεμί, θα έβαζα 2 ΧΑ για να παίξουμε 3 στα δεύτερα όχι 4 ΧΑ για Μανς!

(ένα «παιχνίδι», μανς απ’ το Γαλλικό Manche στο μπριτζ επιτυγχάνεται με 100 πόντους που σημαίνει 4Χ25 (10 μπάζες. 6+4)στα πρώτα, μπαστούνια-κούπες, 5Χ20 (11 μπάζες, 6+5) στα δεύτερα, σπαθιά καρά, και 3 στα Χωρίς Ατού (9 μπάζες) ΧΑ, ΝΤ ή ακόμα Αχρωμάτιστα που γράφουν 30 για τις 2 πρώτες και 40 για τις επόμενες 30+30+40=100)

-Εσύ όμως τυχαίνει να κρατάς τον Βαλέ σπαθί τετράφυλλο και τον ρήγα καρό δίφυλλο, κάτι που εγώ δεν το ξέρω αλλά το ξέρεις εσύ. Τι σκατά σε κόλλησε να μην αγοράσεις 6 για το καπότο όταν εγώ στα τυφλά είμαι έτοιμος για 5 ;;;;;

-Δίκιο έχει, συμφώνησε ο ‘μπάτσος’ που παρακολουθούσε απ’ έξω.

Η Περού κι ο μεσιέ Ρουμπέ κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους φανερά ικανοποιημένοι που είχαν γλυτώσει το καπότο. Ο Μορίς κάτι πήγε να ψελλίσει «δεν σε περίμενα τόσο δυνατό» και το παιχνίδι συνεχίστηκε με τον Βαντίμι να μοιράζει το επόμενο.

Τ’ απογεύματα με Μπριτζ στο μεγάλο σαλόνι στις Μανόλιες ήταν σχεδόν καθημερινά. Συχνά είχαν και θεατές, δυο-τρεις που μετά την πρώτη φορά που δεν είχαν καταλάβει απολύτως τίποτα για ότι συνέβαινε στο τραπέζι δεν τόλμησαν δεύτερη, εκτός από τούτον τον ‘μπάτσο’, έναν 75χρονο Μπερνάρ πρώην Αστυνομικό διευθυντή στο Μπεζιέ και πρόσφατα χήρο που έδειχνε ενδιαφέρον καθημερινά. Ο Βαντίμι του είχε δανείσει μερικά βιβλία για Μπριτζ, (ο Βαντίμι είχε μια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία για μπριτζ), κι ο ‘μπάτσος’ που δεν τον ενοχλούσε καθόλου που τον φώναζαν έτσι μάλλον επειδή το Μπερνάρ και το κονάρ (connard, Μεγάλος μαλάκας) έχουν μόνο ένα γράμμα αρχικό διαφορά, φαινόταν ενδιαφερόμενος κι έβαζε υποψηφιότητα για 5ος στο Κλαμπ σε περίπτωση που έλλειπε κάποιος. Εκείνο το απόγευμα βρισκόταν κι άλλος ένας θεατής στο τραπέζι, η Μαντάμ Ιζαμπέλ Κουρτένς με τα κλασσικά γυαλάκια σε κόκκινο σκελετό και το στήσιμο σαν να είχε καταπιεί