Ερωτευμένη με τους Μπελάδες: Η ομάδα του Γκρόβερ Μπιτς, #4

By Anna Katmore

Η Σου θέλει τον Ίθαν, ο Κρις θέλει τη Σου.

Νιώθοντας έλξη για τον Ίθαν και περιέργεια για τον Κρις, η Σούζαν Μίλερ βρίσκεται μπερδεμένη ανάμεσα σε δύο πανομοιότυπους δίδυμους από το σχολείο της. Όταν τη φλερτάρουν, ταυτόχρονα, πρέπει να επιλέξει.

Λάθος! Ο Ίθαν διστάζει να τη φιλήσει, και ο Κρις τη θέλει για τελείως λάθος λόγους.

Το αντίθετο από τον γλυκό αδελφό του, ο Κρις Ντόνοβαν κραυγάζει «μπελάδες». Αλλάζει κορίτσια σαν τα πουκάμισα, και επόμενη στη λίστα του είναι η Σούζαν. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται, μα καταλήγει να απαντά στα μηνύματά του για καληνύχτα, και σε άλλα πιο πονηρά που της στέλνει. Μπορεί να την επηρεάζει όπως κανείς.

Πόσο θα αντέξει η Σούζαν να μην υποκύψει στη γοητεία του και να μπλέξει πιο πολύ από ό,τι αντέχει;

Και τι θα απογίνει ο Ίθαν;

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Anna Katmore
• Release date: Jun 13, 2022
• ISBN: 9781667435121

Anna Katmore

“I’m writing stories because I can’t breathe without.”At six years old, Anna Katmore told everyone she wanted to be an author after she discovered her mother's typewriter on a rainy afternoon. She could just see herself typing away on that magical thing for the rest of her life.In 2012, she finished her first young adult romance “Play With Me” and decided to take the leap into self-publishing. When the book hit #1 on Amazon’s bestseller lists within the first week after publication, Anna knew it was the best decision she could have made.Today, she lives in an enchanted world of her own, where she combines storytelling with teaching, and she never tires of bringing a little bit of magic into the lives of her beloved readers, too.Anna’s favorite quote and something she lives by:If your dreams don't scare you, they aren't big enough.

Book preview

Κεφάλαιο 1

––––––––

ΚΟΠΑΝΗΣΑ το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του Ράιαν Χάντερ: «Σκότωσέ με τώρα!»

«Προς τι τόσο δράμα, βιβλιοφάγε;» Ο Χάντερ τύλιξε το ένα χέρι του γύρω μου και με πέρασε μέσα από την πύλη στο γήπεδο ποδοσφαίρου πίσω από το σχολείο μας. «Έχουν περάσει μόνο δέκα εβδομάδες. Πάρε κανένα βιβλίο με μελό ιστορία, να σου τρέξουν τα σάλια με τον Έντουαρντ Τουάιλαϊτ, και ο καιρός θα περάσει γρήγορα».

«Κάλεν».

«Τι;»

«Το όνομά του είναι Έντουαρντ Κάλεν, όχι Έντουαρντ Τουάιλαϊτ», είπε γυρνώντας απηυδισμένη. «Και πάνε χρόνια που το διάβασα».

«Σωστά. Ό,τι πεις». Ο αρχηγός της ομάδας μου, με τα καφέ κουταβίσια μάτια του και το παιχνιδιάρικο μειδίασμά του που έκανε τα κορίτσια να λιποθυμούν το ένα μετά το άλλο στο πέρασμά του, με χτύπησε απαλά στην πλάτη. «Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις άλλο υπέροχο βιβλίο για να απασχοληθείς μέχρι να μπορέσεις να ξαναπαίξεις ποδόσφαιρο μαζί μας».

Του έριξα ένα αυστηρό, πλάγιο βλέμμα. «Ειλικρινά, θες να ξέρεις πόσα βιβλία θα χρειαστεί να διαβάσω σε αυτό το διάστημα για να μην τρελαθώ;»

Ο Ράιαν έκανε έναν μορφασμό, περνώντας τα δάχτυλά του μέσα από τα χαοτικά, μαύρα μαλλιά του. «Ε, όχι».

«507 –και λίγα σου λέω». Αχ! «Τον μισώ τον Δρα Τρούπερ. Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;»

Ο Ράιαν δεν συγκράτησε το γέλιο του. Ήταν χαρακτηριστικό του να ακούγεται τόσο χαλαρός. Δεν τον τάραζε κανένα πρόβλημα, όσο μεγάλο κι αν ήταν. «Έλα τώρα, Μίλερ. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου».

«Το λες αυτό μόνο και μόνο επειδή δεν είσαι εσύ αυτός που θα πρέπει να κάθεται εκεί!» έδειξα με τον αντίχειρα πίσω από τον ώμο μου τον πάγκο. Αλλά όταν είδα το αβοήθητο βλέμμα του Ράιαν και τους ώμους του να γέρνουν, κατεύνασα τον θυμό μου. Δεν έφταιγε εκείνος που το πόδι μου θα ήταν εκτός λειτουργίας στη χειμερινή περίοδο. Ήταν μία ευγενική πράξη ενός κοριτσιού που έπαιζε στους Ρίβερφολς Ράμπιντ Γουλβς. Κόντεψε να εκτοξεύσει την επιγονατίδα μου στο διάστημα, κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου αγώνα. Τι πόνος ήταν αυτός. Ήθελα να κλάψω σαν μωρό. Αλλά υπήρχαν πολλά αγόρια τριγύρω για να το κάνω αυτό.

Ο Ράιαν με άφησε, έσκυψε, και τράβηξε λίγο πιο ψηλά την αριστερή του κάλτσα, για να καλύψει την επικαλαμίδα του. Όσο έδενε ξανά τα κορδόνια από τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έγειρε το κεφάλι του για να κοιτάξει πάνω προς το μέρος μου και τον «τύφλωσε» ο ήλιος εκείνου του απογεύματος στα τέλη του Νοέμβρη. «Θα μείνεις να δεις την προπόνηση; Είπε και η Λίζα ότι θα περάσει αργότερα».

Έκανα έναν μορφασμό. «Αυτό σκόπευα να κάνω». Η κοπέλα του, η Λίζα Μάθιουζ, ήταν μία από τις καλύτερες φίλες μου, και είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο προτού έρθω εδώ.

«Ωραία». Ο Ράιαν πλησίασε τρέχοντας χαλαρά τους Τόνι Μίτσελ, Άλεξ Γουίντερ και Νικ Φρέντρικσον –όλοι παίχτες των Γκρόβερ Μπιτς Μπέι Σαρκς. Τους χαιρέτισα κουνώντας τα δάχτυλά μου όταν κοίταξαν προς το μέρος μου, προτού πάω προς τον μονό πάγκο μπροστά από την πλαϊνή κερκίδα. Σήμερα είχα φέρει όντως βιβλίο μαζί μου, και δεν ήταν το «Λυκόφως», αλλά ήθελα να δω και την προπόνηση των φίλων μου.

Οι επόμενες δέκα εβδομάδες θα ήταν σωστό βασανιστήριο. Από πέρυσι το καλοκαίρι, το ποδόσφαιρο είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Όχι ότι ήμουν καλή σε αυτό, αλλά μου άρεσε πολύ το ομαδικό άθλημα. Επίσης, ήταν ωραίο που είχα μετατραπεί από τεμπέλα βιβλιοφάγος σε αθλήτρια που μπορούσε να τρέξει πέντε χιλιόμετρα χωρίς να πεθάνει από ασφυξία κατά τη διάρκεια του υπερβολικού προγράμματος προπονήσεων του Χάντερ.

Μιλώντας για το σώμα, υπήρχε ένα ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα, παρόλο που δεν είχε καμία σχέση με τις προπονήσεις του ποδοσφαίρου. Ισιώνοντας τη γαλάζια μπλούζα μου, που ήταν στενή, κοίταξα το μπροστινό μέρος του σώματός μου και χαμογέλασα, γιατί επιτέλους είχα αποκτήσει τις καμπύλες που μου είχε απαρνηθεί η φύση στις αρχές τις εφηβείας. Ουφ! Κανένα κορίτσι δεν έπρεπε να παίρνει δίπλωμα οδήγησης προτού αποκτήσει στήθος. Είναι απάνθρωπο.

Καθώς έφτανα στον πάγκο, κοίταξα ξανά προς τα πάνω και –τι στα κομμάτια –σταμάτησα απότομα.

Ένα αγόρι ήταν απλωμένο στο κάθισμα, στηρίζοντας το κεφάλι του στα διπλωμένα χέρια του, κοιτώντας τον ουρανό. Ή μπορεί και να κοιμόταν. Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί είχε κατεβάσει το γείσο του καπέλου μπέιζμπολ που φορούσε χαμηλά στο μέτωπό του. Στα αυτιά του είχε βάλει ακουστικά. Άκουσα να παίζουν οι Volbeat, παρόλο που ήμουν ενάμισι μέτρο μακριά του. Χμ! Καλό γούστο είχε στη μουσική. Στα ρούχα, όμως...όχι και τόσο. Σκούρα καφέ αθλητικά, καφέ σορτσάκι, και ένα κίτρινο μπλουζάκι τον έκανε να μοιάζει σαν χαρακτήρας από τον Σνούπι.

Δεν ήξερα ποιος ήταν, ούτε γιατί είχε πιάσει τη θέση μου, αλλά εφόσον εξακολουθούσα να ανήκω στην ομάδα ποδοσφαίρου ενώ εκείνος όχι, λογικό ήταν να τον διώξω. Υπήρχαν αρκετές θέσεις στις κερκίδες για να πάει να συνεχίσει τον απογευματινό του υπνάκο εκείνη τη Δευτέρα.

Πήγα στο πλάι του, χτύπησα το γόνατό του με το πίσω μέρος της παλάμης μου, και περίμενα να βγάλει τα ακουστικά, το ένα από αυτά, τέλος πάντων. «Ε, Τσάρλι Μπράουν, αυτή η θέση είναι δική μου». Ο κοφτός τόνος της φωνής μου δεν άφηνε περιθώρια για συζήτηση, ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα. Δεν είμαι και πολύ επιβλητική. Γι’ αυτά είχαμε τη Σιμόουν. Αυτή το είχε 100%. Ωστόσο, σήμερα, νόμιζα ότι είχα καταφέρει να τη μιμηθώ πολύ καλά.

Ο τύπος έγειρε το κεφάλι του προς το μέρος μου, έβγαλε το καπέλο του, και πέρασε χαλαρά τα δάχτυλά του μέσα από τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του, που είχαν το χρώμα του ήλιου όταν αντανακλά στο γυαλί. Ανοιγόκλεισε μία-δυο φορές τα βαθυγάλανα μάτια του. Ένα χαμόγελο απλώθηκε αργά-αργά στο πρόσωπό του. «Συγγνώμη, δεν ήξερα ότι ο πάγκος γράφει πάνω το όνομά σου».

Χα! «Αν ξανακοιτάξεις, θα το δεις χαραγμένο σε κάποια σανίδα». Εγώ και η Σιμόουν Σίμκινς αφήσαμε για πάντα το στίγμα μας εκεί, πέρυσι το καλοκαίρι. Είχαμε προσπαθήσει να πείσουμε και τη Λίζα, αλλά εκείνη είχε γυρίσει περιφρονητικά τα μάτια της. Πάντα ήταν η πιο λογική απ’ όλες μας.

Το χαμόγελο του αγοριού μετατράπηκε σε έκφραση ενδιαφέροντος, καθώς το ένα του φρύδι ανασηκωνόταν. «Ώστε έτσι;» γρύλισε.

Πέταξα το σακίδιό μου δίπλα στα γκρι, βίντατζ μποτάκια μου και σταύρωσα τα χέρια πάνω στο στήθος μου. Ο «Τσάρλι Μπράουν» αξιώθηκε επιτέλους να ανακαθίσει. Όσο περισσότερο κοιτούσα το πρόσωπό του, τόσο πιο γνωστό μου φαινόταν. Μπορεί να τον είχα δει σε κάποιο από τα πάρτι του Χάντερ αλλά δεν μπορούσα, με τίποτα, να θυμηθώ τ’ όνομά του.

Παρ’ όλα αυτά, δεν έφυγε, κι αυτό με τσάντισε πολύ. Έβγαλε και το δεύτερο ακουστικό, έσκυψε στη μία άκρη του πάγκου και, χωρίς να πει λέξη, μου προσέφερε τη θέση δίπλα του. Μ’ ένα ρουθούνισμα, αποδέχτηκα την προσφορά του.

Πλέον, εννέα μέρες μετά τον τραυματισμό, δεν χρειαζόμουν πατερίτσες, μπορούσα να οδηγήσω, και να ανέβω σκάλες, χωρίς να σέρνω περίεργα το τραυματισμένο μου πόδι πίσω μου. Αλλά δυσκολευόμουν να κάτσω τόσο χαμηλά, όσο ήταν αυτός ο πάγκος. Το γόνατό μου εξακολουθούσε να πονά όταν το λύγιζα περισσότερο από πλήρη ορθή γωνία. Έτσι, ως συνήθως, κράτησα το δεξί μου γόνατο όσο πιο ίσιο γινόταν και προσγειώθηκα σε αργή κίνηση στον πισινό μου.

Ο ήρωας του «Σνούπι» είχε φορέσει ξανά το καπέλο του και είχε περάσει το καλώδιο των ακουστικών στον λαιμό του. Εκείνη τη στιγμή με κοζάριζε με έναν παράξενο τρόπο –το έβλεπα με την άκρη του ματιού μου.

«Εσύ είσαι η Σούζαν Μίλερ, έτσι;» είπε καλύπτοντας τον ήχο που εξακολουθούσε να έρχεται από τα ακουστικά του.

Το βλέμμα μου κόλλησε στον κόκκινο καρχαρία με το μειδίαμα από την 3x3μ. Αφίσα στην άλλη πλευρά του γηπέδου και παραλίγο να πνιγώ. Γύρισα αργά-αργά προς το μέρος του. «Και ποιο πουλάκι σου το είπε αυτό;»

«Δε μου το είπε κάποιο πουλάκι, αλλά το γόνατό σου». Έτριψε τον σβέρκο του και χαμήλωσε το βλέμμα του με έναν τρόπο που με έκανε να σκεφτώ πόσο άσχημα είχα νιώσει όταν η μαμά μου είπε πως είχα ψήσει τη φάρμα των μυρμηγκιών μου όταν ήμουν έξι ετών, επειδή τα είχα αφήσει να κάνουν ηλιοθεραπεία πάνω στο περβάζι του παραθύρου μου μία τρομερά ζεστή ημέρα του Αυγούστου. «Και, αν δεν κάνω λάθος», συνέχισε, καταφέρνοντας να δείχνει γλυκούλης ακόμη και όταν έκανε έναν μορφασμό, «είμαι ο αντικαταστάτης σου».

«Εσύ; Τι έκανε λέει;» τινάχτηκα πάνω τρομαγμένη –όχι με μεγάλη χάρη –και βύθισα τις γροθιές μου μέσα στους γοφούς μου. «Χάντερ!» φώναξα στην άλλη άκρη του γηπέδου και κοίταξα ξανά τον «Τσάρλι Μπράουν», βγάζοντας αέρα από τη μύτη μου σαν ταύρος στην αρένα. «Άκου να σου πω, το ότι είμαι εκτός δράσης δεν σημαίνει ότι μπορείς να έρθεις να μου πάρεις τη θέση. Χάντερ!»

Το αγόρι στάθηκε όρθιο, καθησυχάζοντάς με με τις παλάμες του στραμμένες προς τα πάνω, αλλά δεν τον άφησα να μιλήσει. «Θα γίνω ξανά καταπληκτική σε μερικές εβδομάδες και θα μπορώ να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο! Δεν χρειάζεται να έρθει κανείς στη θέση μου. ΧΑΝΤΕΡ! Τσακίσου κι έλα εδώ, τώρα!»

Ο «Τσάρλι Μπράουν» δάγκωσε το κάτω χείλος του. «Ο Ράιαν είπε ότι μάλλον δε θα δεχόσουν καλά αυτά τα νέα. Εκπλήσσομαι που δεν σου το έχει πει ακόμη».

Ωχ όχι! Δε μου το είχε πει. Τι διάολο; Για λίγο καιρό δε θα μπορούσα να παίξω, όχι για πάντα. Δε χρειαζόταν να τρέξει να βρει τη δεύτερη καλύτερη επιλογή για να με αντικαταστήσει –όσο χαριτωμένος κι αν ήταν εμφανισιακά, παρεμπιπτόντως. «Τι συμβαίνει εδώ;» είπα ξεφυσώντας καθώς ερχόταν δίπλα μου ο αρχηγός της ομάδας.

Ο Χάντερ πήρε μία ανάσα μέσα από τα δόντια του, με μία έκφραση αμηχανίας. «Ε...ξέχασα να σου πω ότι βρήκα κάποιον να παίξει στην ομάδα για όσο καιρό δε θα μπορείς εσύ;»

«Προφανώς, όχι!» Βλέποντας το δολοφονικό μου βλέμμα, ο Χάντερ έκανε ένα βήμα πίσω. Ουάου! Δεν ήξερα ότι ήμουν τόσο καλή. Θα μπορούσα να αφήσω να μου ξεφύγει ένα πονηρό χαμόγελο, αλλά δεν το έκανα.

«Ηρέμησε, Σούζι», είπε το αγόρι με το καφέ σορτσάκι με έναν καθησυχαστικό τρόμο και άπλωσε το χέρι του να πιάσει το μπράτσο μου. Έριξε στον Ράιαν βλέμμα καλού παιδιού και έκανε ένα διακριτικό νεύμα. Ω, έλα τώρα, πραγματικά πίστευε ότι δεν το είχα δει. Την επόμενη στιγμή, ο Ράιαν επέστρεφε στους άλλους.

«Κανείς δε με αποκαλεί Σούζι», γρύλισα στον «Τσάρλι Μπράουν», τραβώντας μακριά το χέρι μου.

«Εντάξει. Δε θα ξαναγίνει. Απλά, μη μου πάρεις το κεφάλι», μου έκλεισε το μάτι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, με έκανε να σιωπήσω.

Με ελαφρά γερμένο το κεφάλι, κοίταξα πάνω στα εκατοστά που περνούσε το 1,72 μ. ύψος μου. Το χαμόγελό του έφτασε μέχρι τα αυτιά του. Λόγω του πόσο γλυκός ήταν όταν το έκανε αυτό, ήμουν διατεθειμένη να του δώσω δέκα δευτερόλεπτα για να πει αυτό που είχε στο μυαλό του.

«Δε θα πάρω τη θέση σου. Έπαιζα ποδόσφαιρο πριν από λίγα χρόνια. Όταν ο Ράιαν μού ζήτησε να παίξω για λίγο καιρό, δέχτηκα για να του κάνω χάρη». Με προσοχή, σαν να προσπαθούσε ότι έπαιρνε υπερβολικό θάρρος, ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους μου, με οδήγησε ξανά στον πάγκο, και με βοήθησε να καθίσω. Κάθισε μπροστά μου ακουμπώντας στις φτέρνες του, με τους αγκώνες του να ακουμπούν στους μηρούς του, για να κοιταζόμαστε κατάματα. «Υπόσχομαι να φύγω την ημέρα που θα γίνει καλά το πόδι σου και θα μπορείς να επανέλθεις. Πώς σου φαίνεται αυτό;»

Μύριζε λεμονόχορτο και γλειφιτζούρια με γεύση Coca-Cola. Καταπληκτικό.

Πήρα άλλη μία βαθειά ανάσα και τελικά άφησα τον θυμό μου να φύγει μακριά με το πλοίο των αναστεναγμών. Με τον δείκτη μου, ανέβασα τα γυαλιά μου πιο πάνω στη μύτη μου. Κανονικά, δεν τα έφερνα στις προπονήσεις του ποδοσφαίρου, αλλά από τη στιγμή που δε θα έπαιζα αλλά μόνο να διαβάσω, δεν είχα άλλη επιλογή. «Καλό, υποθέτω».

«Υπέροχα». Χτύπησε μία φορά παλαμάκια, σηκώθηκε, και τοποθέτησε το λευκό iPod του δίπλα μου στον πάγκο. «Θα μου το προσέχεις;»

Έγνεψα καταφατικά και πρόσεξα ότι δεν είχε κλείσει τη μουσική

Απομακρύνθηκε, αλλά μετά από λίγα βήματα, γύρισε προς το μέρος μου, περπατώντας προς τα πίσω. «Παρεμπιπτόντως, είμαι ο Ίθαν». Ανασήκωσε τους ώμους του και μειδίασε. «Σε περίπτωση που ήθελες να μάθεις». Ο Ίθαν έπιασε το καπέλο του, το γύρισε ανάποδα, και έτρεξε προς την υπόλοιπη ομάδα.

Έμεινα άκαμπτη με το βλέμμα μου καρφωμένο στην πλάτη του. Τα χέρια μου, που συνήθως ήταν κρύα σαν παγάκια, τώρα ήταν τόσο ιδρωμένα. Γιατί στην ευχή ίδρωναν; Τα σκούπισα πάνω στο λευκό μου τζιν και ένωσα τους μηρούς μου. Αναπληρωματικός και κουραφέξαλα. Ο Χάντερ θα έπρεπε να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις, μετά την προπόνηση.

Πιο επιθετικά από ό,τι ήθελα, άνοιξα το φερμουάρ του σακιδίου μου και έβγαλα το βιβλίο που είχα φέρει μαζί μου. Ήταν το Fiery Cross, από τη σειρά βιβλίων Outlander. Τις τελευταίες εβδομάδες είχα εθιστεί σε εκείνη τη σειρά βιβλίων, αλλά είχα φτάσει τα πέντε από τα οκτώ βιβλία, και τα υπόλοιπα μετά βίας θα κρατούσαν για λίγες ημέρες ακόμη. Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα όταν καταβροχθίζεις τα βιβλία όπως οι φίλοι σου μασουλούν το ποπκόρν –ξεμένεις πολύ γρήγορα από καλό υλικό.

Από μακριά, άκουσα τον Χάντερ να συστήνει τον Ίθαν στην ομάδα ως προσωρινό συμπαίκτη τους. Τα περισσότερα αγόρια και κορίτσια φάνηκαν να τον γνωρίζουν ήδη, κάτι που δεν αποτελούσε και ιδιαίτερη έκπληξη. Όσοι ήξεραν τον Χάντερ ήξεραν και τους φίλους του. Προφανώς, όλοι εκτός από μένα.

Δεν έδωσα προσοχή και βυθίστηκα στο βιβλίο, αλλά με τη μουσική που ερχόταν από το iPod, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Μήπως την είχε αφήσει επίτηδες; Το πιθανότερο, για να συνεχίσει να με εκνευρίζει. Για μία στιγμή, σκέφτηκα να σβήσω τη μουσική ή, έστω, να χαμηλώσω την ένταση, αλλά όταν το έπιασα, το χέρι μου πήρε πρωτοβουλία και έβαλε το ένα ακουστικό στο αυτί μου. Εντάξει. Ήμουν περίεργη. Προηγουμένως, έπαιζε το τραγούδι ενός από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, οπότε ίσως να είχε κι άλλα από τα αγαπημένα μου.

Εκείνη τη στιγμή, έπαιζαν Aerosmith, που δεν ήταν κακό. Σήκωσα το λευκό iPod, προσπέρασα ορισμένα τραγούδια, και έψαξα τη Bιβλιοθήκη. Εκτός από εκείνο το τραγούδι, δεν είχε άλλο των Volbeat, το οποίο ήταν κρίμα, αλλά και τα άλλα τραγούδια ήταν αρκετά καλά για να συνεχίσω να ακούω. Λίγη μέταλ, λίγη ροκ, ακόμη και Εντ Σίραν –που ήταν 100% το στοιχείο μου.

Χαμηλώνοντας την ένταση, έβαλα και το δεύτερο ακουστικό στο αυτί μου και συνέχισα να διαβάζω από εκεί που είχα σταματήσει νωρίτερα. Είκοσι σελίδες έφυγαν με τις φωνές των Kings of Leon. Μόνο μια-δυο φορές έριξα κλεφτές ματιές προς το γήπεδο, για να δω πως τα πήγαινε ο «Τσάρλι Μπράουν» –και, να πάρει, ήταν καλός!

Μόλις είχε περάσει την μπάλα από τον Φρέντρικσον –που είχε βραβευτεί ως ο καλύτερος νεαρός τερματοφύλακας στη Νότια Καλιφόρνια –σε ένα εκπληκτικό γκολ. Επίσης, έστηνε πολύ ωραία το σώμα του όταν έτρεχε. Όχι σαν τον Κάιλ Φόστερ, που διέσχισε αστραπιαία το γήπεδο σαν ντοπαρισμένη μηχανή, ή σαν τον Άλεξ Γουίντερ, που εκείνη την ημέρα φαινόταν να βαριέται ακόμη και να δέσει τα κορδόνια του. Για την ακρίβεια, ο Ίθαν ήταν δυνατός ανταγωνιστής για τον Χάντερ. Φαινόταν λες και το γήπεδο του ανήκε, με έναν πολύ φυσικό τρόπο, και με μεγάλη άνεση.

Ο Σάσα Τόρες του έκανε «κόλλα πέντε» για το γκολ, και τότε ο Ίθαν κοίταξε προς το μέρος μου.

Σας έχουν πιάσει ποτέ να χαζεύετε κάποιον, να τον κοζάρετε με δέος; Με τρόπο που κάνει τα μάγουλά σας να πυρώνουν από την ντροπή; Δυστυχώς, εμένα δεν είχαν πυρώσει μόνο τα μάγουλά μου. Η θερμότητα είχε κυλήσει σε όλο μου το πρόσωπο, μέχρι τα μαλλιά μου, καθώς ο Ίθαν μού έδειχνε ότι κατάλαβε πως τον κοιτούσα, μειδιώντας με σφιγμένα τα χείλη.  

Ήθελα να κρυφτώ πίσω από το βιβλίο μου και να κλάψω, και ναι, μάλλον αυτό έκανα, αλλά όταν απέστρεψε το βλέμμα του και επέστρεψε στο παιχνίδι. Άκουγα τη μουσική του, τον κόζαρα, και σίγουρα είχα γίνει κόκκινη σαν σήμα του STOP. Μπορούσε να γίνει κάτι χειρότερο; Μακάρι υπήρχαν στ’ αλήθεια οι χρονομηχανές. Θα γυρνούσα ακριβώς μισή ώρα πίσω και δε θα πλησίαζα ποτέ τον πάγκο.

Καθώς ένιωσα κάτι να αγγίζει τον ώμο μου, κατατρόμαξα, γυρίζοντας απότομα το κεφάλι μου και βγάζοντας μία στριγκλιά. Τo iPod, συνδεδεμένο με τα ακουστικά στα αυτιά μου, γλίστρησε από το κάθισμα και προσγειώθηκε στο έδαφος, προτού προλάβω να το πιάσω.

Να πάρει! Με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά σαν να ηγούμουν ενός τάγματος, πέταξα στην άκρη το βιβλίο μου και σήκωσα το iPod, ελέγχοντας γρήγορα αν ο Ίθαν είχε δει τι είχα κάνει στα πράγματά του. Ήταν με την πλάτη γυρισμένη προς τα μένα. Πήρα μία ανάσα, και έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου, ρίχνοντάς τα στα γόνατά μου μαζί με το iPod. Αντίκρισα τη Λίζα, που είχε καθίσει δίπλα μου στον πάγκο.

«Έι», είπε και γέλασε, «λίγο νευρική είσαι σήμερα, έτσι;»

Εξακολουθώντας να παλεύω να σβήσω τη μουσική, πήρα ένα πικρόχολο βλέμμα και μπήκα απευθείας στο θέμα. «Ήξερες ότι το αγόρι σου με αντικατέστησε;»

Για μία στιγμή, όσο μία ανάσα, η Λίζα με κοίταξε συνοφρυωμένη. Πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα μακριά, καστανά μαλλιά της. «Σούζαν, δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα αυτήν τη στιγμή».

Ωραία, δεν είχε ιδέα. Αν ήξερε και δεν έλεγε θα ήταν σοβαρή παραβίαση της μεταξύ μας εμπιστοσύνης. Ωστόσο αυτό δεν με έκανε να σταματήσω να παραπονιέμαι: «Έφερε τον Τσάρλι Μπράουν να παίξει ποδόσφαιρο στη θέση μου».

Ανεβάζοντας τα μανίκια της ροζ μπλούζας της, η Λίζα γέλασε ξανά: «Τι έκανε λέει;»

«Κίτρινη μπλούζα», γκρίνιαξα και έγνεψα προς το γήπεδο. Όταν η Λίζα εντόπισε τον Ίθαν στη μέση της θάλασσας των μπλε εμφανίσεων και τη χτύπησε η αλήθεια, μου απηύθυνε μόνο ένα Ω!.

«Ακριβώς. Ω! Ο Ράιαν τού είπε ότι μπορούσε να πάρει τη θέση μου γιατί, προφανώς» -σήκωσα τα φρύδια μου σε ένδειξη αγανάκτησης –«δεν είμαι αρκετά καλή για να συνεχίσω να παίζω στην ομάδα».

«Έλα τώρα, αυτό δεν είναι αλήθεια και το ξέρεις. Ο Ράιαν χαίρεται πολύ που σε έχει στην ομάδα. Είμαι σίγουρη ότι και τα παιδιά ανυπομονούν να γίνει καλά το γόνατό σου και να μπορέσεις να ξαναπαίξεις. Και μέχρι τότε, γιατί να μη φέρει κάποιον προσωρινά;» Καθώς κοιτούσε ξανά τα παιδιά, ένα μειδίαμα που έλεγε Αποκλειστικά κοριτσίστικη υπόθεση, απλώθηκε στο πρόσωπό της. «Επιπλέον, είναι χαριτωμένος»

Και τι σημασία είχε; Αυτό δεν του έδινε το δικαίωμα να πάρει τη θέση μου.

«Ποιος;» Η φωνή της Σιμόουν μας ξάφνιασε. Γυρίσαμε και η δύο και είδαμε εκείνη και την Άλλι Σίλβερμαν πίσω μας, να σαρώνουν το γήπεδο με οξυμένο ενδιαφέρον. Και οι δύο είχαν μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση τους, μόνο που της Σιμόουν είχαν ένα φυσικό σκανδιναβικό ξανθό με μεγάλες μπούκλες, ενώ της Άλλι ήταν μαύρα και ίσια σαν τα φτερά του κόρακα. Όπως και η Λίζα, ήταν και οι δύο στην ομάδα των μαζορετών –την ομάδα που συνήθως εμψυχώνει εμάς τους παίκτες. Μόνο που τώρα, θα εμψύχωνε τον Ίθαν και όχι εμένα.

«Αυτός που είναι ντυμένος σάπια μπανάνα», μουρμούρισα απαντώντας στη Σιμόουν. «Αλλά υποθέτω ότι το χαριτωμένος είναι συζητήσιμος όρος. Εμένα δε μου αρέσει. Παίζει στη θέση μου στην ομάδα του Χάντερ».

Της Άλλι της κόπηκε η ανάσα. «Μόνιμα;»

«Προσωρινά», έσπευσε να τη διορθώσει η Λίζα. «Μέχρι το πόδι της Σούζαν να της επιτρέψει να ξαναπαίξει».

«Α, τότε δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα». Η Σιμόουν έριξε τις όμορφες μπούκλες της πάνω από τον ώμο της και κρυφογέλασε. «Είναι χάρμα οφθαλμών. Πώς τον λένε;»

Η Σιμόουν ήταν κοπέλα ενός από τους συμπαίκτες μου, και συνήθως ήταν κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, οπότε το σχόλιό της μας έκανε όλες να γελάσουμε. Ποτέ –ούτε μία στο εκατομμύριο –δε θα άφηνε τον Άλεξ Γουίντερ για κάποιον άλλον.

«Ίθαν», της είπα εγώ.

«Του μίλησες κιόλας;» θέλησε να μάθει η Άλλι.

«Λίγο. Προτού ξεκινήσει η προπόνηση. Γιατί;»

«Επειδή σε κοιτάζει αυτήν τη στιγμή», είπαν ταυτόχρονα η Άλλι και η Σιμόουν με παιχνιδιάρικο τόνο.

«Τι;» Να πάρει, ας με πυροβολήσει κάποιος, γιατί έκανα ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνει κανείς τέτοιες στιγμές. Γύρισα από την άλλη για να δω. Και φυσικά, το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με του Ίθαν, που όντως είχε εστιάσει πάνω μου. Παρόλο που είχα πάρει μία χαζή έκφραση, ίσως και με μία μικρή δόση έκπληξης, οι άκρες των χειλιών του «Τσάρλι Μπράουν» στράφηκαν προς τα πάνω προτού στρέψει ξανά την προσοχή του στους άλλους παίκτες και στο ματς που ήταν σε εξέλιξη.

Χαστούκισα και με τα δύο μου χέρια το πρόσωπό μου, μουγκρίζοντας με τα μάτια μου σφιχτά κλειστά. «Σας μισώ, κορίτσια! Τώρα θα νομίζει ότι τον κοζάρω».

«Τον κοιτάς;» είπε χαχανίζοντας η Λίζα.

«Όχι». Εντάξει, το είχα κάνει νωρίτερα, αλλά αυτή τη φορά ήταν εντελώς κατά λάθος. Ήθελα να σκάψω ένα τούνελ, που να φτάνει ως την Κίνα, και να κρυφτώ μέσα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, δόξα τω Θεώ, υπήρχε ένα φως στο βάθος του τούνελ. Η Σαμάνθα Σάμερς –το κορίτσι που είχε τα γλειφιτζούρια κεράσι όπως οι άλλοι είχαν το οξυγόνο, και που είχε γίνει μία από τις πιο κοντινές μου φίλες από τότε που μετακόμισε στο Γκρόβερ Μπιτς μόλις τρεις εβδομάδες πριν –πέρασε από την πύλη και ήρθε προς το μέρος μας. Ήταν μικροσκοπική και αστεία και την αγαπούσα σαν αδελφή μου. Θα με υποστήριζε ενάντια στις κουτσομπόλες κότες που με περιτριγύριζαν.

Η Σαμ κάθισε οκλαδόν στο γρασίδι μπροστά μας και έκανε μία γκριμάτσα: «Σούζαν, φαίνεσαι δυστυχισμένη. Τι έχασα;»

«Τον Ίθαν», είπαν ταυτόχρονα οι άλλες τρεις.

«Ποιος είναι ο Ίθαν;

«Θα σου πω αν μου υποσχεθείς ότι δε θα γυρίσεις να κοιτάξεις», είπα προτού προλάβει καμία άλλη να της δείξει τον αντικαταστάτη μου.

Η Σαμ ζάρωσε το πρόσωπό της, κι αυτό την έκανε να φαίνεται ότι είχε κινηθεί τρομερά το ενδιαφέρον της. «Υπόσχομαι». Αφού της είπα την ίδια ιστορία που είχα πει στις άλλες, ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. «Εντάξει, τώρα μου κίνησες την περιέργεια. Πρέπει να γυρίσω να δω, Σούζαν, απλά πρέπει!», άρχισε να κινείται με ανυπομονησία στο έδαφος.

«Όχι! Δε γίνεται. Ήδη μας πήρε είδηση ότι τον κοιτάζαμε», είπα οργισμένη, κρατώντας με αποφασιστικότητα το βλέμμα μου μακριά από τους παίκτες. Αν γυρνούσε, θα την τραβούσα πίσω πιάνοντας μία τούφα από τα κοντά, μαύρα, ανάκατα μαλλιά της –ήταν υπόσχεση από μεριάς μου.

«Είσαι τρελή, Σούζαν», είπα πειραχτικά η Λίζα και πρόσθεσε, «αλλά δε χρειάζεται να γυρίσεις Σαμ. Είσαι τυχερή – έρχεται εκείνος εδώ».

Τι; Πάγωσα όταν την άκουσα να το λέει... στραβοκατάπια... και είδα την μπάλα του ποδοσφαίρου να κυλά προς το μέρος μας. Σταμάτησε δίπλα στο πόδι της Σαμ. Εκείνη την έπιασε και, φυσικά, ο «Τσάρλι Μπράουν» έτρεχε προς το μέρος μας.

«Γειαααα σου, Ίιιιθαν», είπαν τραγουδιστά όλα τα κορίτσια μαζί, καθώς εκείνος έπαιρνε την μπάλα από τη Σαμ.

Ξαφνιασμένη, κοίταξα μέσα στα μοχθηρά του μάτια. Όταν άρχισε να χαμογελά πονηρά, ήθελα να του φωνάξω: Τους είπα το όνομά σου. Και τι μ’ αυτό; Μόνο που δεν κατάφερα να κάνω το στόμα μου να σχηματίσει λέξεις, γιατί η ντροπή είχε κλειδώσει το σαγόνι μου.

«Γεια σας, κορίτσια», τις χαιρέτισε σαν σωστός γόης. Το βλέμμα του έπεσε στα γόνατά μου. Για την ακρίβεια, στο iPod του που ήταν πάνω στα γόνατά μου. «Σου αρέσει η μουσική μου;» Χασκογέλασε αλλά δεν μου έδωσε την ευκαιρία να απαντήσω, καθώς γύρισε και κατευθύνθηκε ξανά προς τον αγώνα.

«Ευχαριστώ πολύ! Με υποχρεώσατε!» είπα με σφιγμένα τα δόντια στις υποτιθέμενες φίλες μου. Ωστόσο, αμέσως μετά, χαχάνιζα μαζί τους, γιατί παρόλη την ντροπή, η κατάσταση ήταν όντως αστεία. Αν ήμουν στη θέση τους, σίγουρα θα είχα λειτουργήσει το ίδιο ανόητα. Απλά, δεν είχα βρεθεί ποτέ σε θέση να το υποστώ.

Η Σαμ έγειρε πίσω για να στηριχτεί στους αγκώνες της και τέντωσε τα πόδια της μπροστά. Σίγουρα ήταν η πιο μικροκαμωμένη από όλες μας, αλλά πάντα φορούσε παντελόνια παραλλαγής και μαύρα μποτάκια Doc Martens, κι επίσης έδειχνε πιο επικίνδυνη στην πεντάδα μας –παρά το παραπλανητικό παρουσιαστικό της. Η Σαμάνθα ήταν το καλύτερο κορίτσι που είχα γνωρίσει ποτέ. Εκείνη τη στιγμή, αναστέναξε βαθιά. «Χαλάρωσε, Σούζαν. Παίζει στη θέση σου». Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της. «Είναι για λίγο μόνο, κι είναι και χαριτωμένος. Δεν είναι και τόσο δραματική κατάσταση».

Είχε δίκιο, δεν ήταν. Και η Σαμ ήξερε από δραματικές καταστάσεις. Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα, η ξαδέλφη της η Κλόι παραλίγο να καταφέρει να κάνει τους γονείς της να στείλουν τη Σαμ πίσω στην Αίγυπτο, όπου ζούσαν οι γονείς της. Επειδή ο πατέρας της ήταν Στρατηγός στον αμερικανικό στρατό και θα υπηρετούσε στο Κάιρο για άλλους τρεις μήνες, είχε επιτραπεί στη Σαμάνθα να μετακομίσει στο Γκρόβερ Μπιτς τον Νοέμβριο και να μείνει με την Κλόι και την οικογένειά της, ώστε να μη χρειαστεί να μετακομίσει αργότερα, κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

Κανείς δε θα φανταζόταν ότι η Κλόι ήταν ακόμη ερωτευμένη με τον Τόνι Μίτσελ, το αγόρι από την ομάδα ποδοσφαίρου με το οποίο τα είχε φτιάξει η Σαμ. Αυτό είχε προκαλέσει ένα πολύ άσχημο σκηνικό μία εβδομάδα νωρίτερα, όταν η Κλόι τράκαρε το αυτοκίνητό της και στη συνέχεια παραλίγο να πνιγεί στη θάλασσα. Είχαμε πολύ επεισοδιακό φθινόπωρο.

Ομολογουμένως, παλιά κανείς μας δε συμπαθούσε ιδιαίτερα την Κλόι Σάμερς. Αλλά μετά από ό,τι είχε συμβεί, όλοι τη βλέπαμε διαφορετικά –παρόλο που εκείνη δεν κοίταζε κανέναν μας, ποτέ. Φαινόταν να νιώθει πολύ άσχημα και μετανιωμένη για ό,τι είχε συμβεί. Και τώρα, γνωρίζοντας όλα τα γεγονότα, δεν ήταν δύσκολο να τη συγχωρήσουμε, είτε το ζητούσε είτε όχι.

Παραδόξως, κανείς μας δεν είχε δει τον Τόνι να λάμπει τόσο πολύ από χαρά, όσο από την ημέρα που εκείνος κι η Σαμ έγιναν ζευγάρι. Περνούσε κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου του μαζί της, οπότε δεν με εξέπληξε όταν ήρθε εκεί που καθόμασταν στο τάιμ άουτ. Σταματώντας πίσω από τη Σαμ, έσκυψε και έκλεψε ένα φιλί. Το έκανε κατά καιρούς αυτό, και τις περισσότερες φορές, δεν ερχόταν μόνος του. Κανονικά, ούτε ο Χάντερ άντεχε να μείνει μακριά από τη Λίζα, αλλά σήμερα δεν ακολούθησε.

Παρατηρώντας το αυτό, η Λίζα είπε μουτρωμένη στον Τόνι: «Γιατί δεν ήρθε ο Ράιαν;»

«Φοβάται», χασκογέλασε ο Τόνι. «Μετά από αυτό με τον Ίθαν, φοβάται ότι η Μίλερ θα του πάρει το κεφάλι».

«Χα, χα», είπα. Αλλά υπήρχε μία δόση αλήθειας σε αυτό το αστείο. Χαμογέλασα με σφιγμένα τα χείλη στον Ράιαν, στην άλλη άκρη του γηπέδου. Όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, έτριψε τον σβέρκο του και γέλασε δυνατά, γνωρίζοντας ότι τον είχε «δώσει» ο Τόνι.

Έχοντας ακόμη λίγη ώρα προπόνησης, ο Τόνι επέστρεψε για να βάλει άλλο ένα γκολ ενάντια στην ομάδα του Ράιαν. Ήταν απόλαυση να βλέπει κανείς αυτούς τους δύο να παίζουν ποδόσφαιρο. Δεν ήταν εύκολο να πει κανείς ποιος ήταν καλύτερος παίχτης. Καθώς ήταν η τελευταία χρονιά του Ράιαν στο Λύκειο του Γκρόβερ Μπιτς, συχνά αναρωτιόμουν αν θα όριζε ως αρχηγό τον Τόνι όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγει. Αλλά απέμεναν ακόμη λίγοι μήνες και κανείς δεν το συζητούσε ακόμη.

Η προπόνηση τελείωσε στις τέσσερις παρά τέταρτο, και οι φίλες μου πήγαν αμέσως στα αγόρια τους στον αγωνιστικό χώρο. Εγώ, ως 17χρονη και σινγκλ όσο δεν πήγαινε, έμεινα στη θέση μου και έβαλα το βιβλίο μου μέσα στο σακίδιό μου. Τότε είδα τον Ίθαν να έρχεται προς το μέρος μου και στέγνωσε το στόμα μου. Γιατί; Επειδή είχε βγάλει τη φανέλα του και σκούπιζε με αυτήν το πρόσωπό του. Προτού την τινάξει και τη φορέσει ξανά, είχα αποκλειστική θέα στους γυμνασμένους κοιλιακούς του και στο σχηματισμένο στήθος του. Ήμουν σίγουρη ότι η εικόνα του Τσάρλι Μπράουν κάτω από την κίτρινη μπλούζα του δεν είχε καμία σχέση με αυτό.

Αποφασισμένη να μη με πιάσει ξανά να τον κοιτάζω, έστρεψα γρήγορα το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση και σηκώθηκα από τον πάγκο. Είχα ήδη βάλει το σακίδιο στους ώμους μου και ετοιμαζόμουν να πάω προς την αντίθετη κατεύθυνση, όταν με φώναξε ο Ίθαν: «Ε, Σούζαν, μπορείς να με περιμένεις ένα λεπτό;»

Ξαφνιασμένη, γύρισα προς το μέρος του. Πλησίασε με ένα σάλτο και σταμάτησε τόσο κοντά μου που μου ήρθε μία μυρωδιά από τον ιδρώτα του. Ευτυχώς, είχε βάλει αρκετό αποσμητικό που δε μύριζε καθόλου άσχημα. Ίσως ήταν το αφρόλουτρο, δεν ήξερα σίγουρα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν αρρενωπή μυρωδιά και... ωραία.

Ακόμη ελαφρά ξέπνοος από την προπόνηση, κάθισε κάτω και κοίταξε πάνω προς το μέρος μου. Τα μάγουλά του ήταν κόκκινα και είχε πετάξει στην άκρη το καπέλο του, αποκαλύπτοντας τα ανακατεμένα ξανθά μαλλιά του. Έμοιαζε με μικρό παιδί, πολύ χαριτωμένο λουκ. Του ταίριαζε.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησα, νιώθοντας κάπως αμήχανα επειδή νωρίτερα είχα μείνει να χαζεύω. Ήλπιζα να μην ήταν αυτός ο λόγος που ήθελε να μου μιλήσει. Επίσης, είχα αφήσει ξανά το iPod του στον πάγκο, άθικτο.

Όταν ο Ίθαν έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε να καθίσω δίπλα του, δε διαμαρτυρήθηκα. «Πρέπει να συζητήσω μαζί σου την ένταξή μου στην ομάδα», είπε.

«Μου έκλεψες τη θέση, τελεία και παύλα», απάντησα, κάπως σκυθρωπή εκείνη την ώρα. «Τι άλλο έχουμε να πούμε γι’ αυτό;»

Έκανε έναν μορφασμό και άφησε τον καρπό μου. «Ο Χάντερ λέει ότι μπορώ να μείνω, αν συμφωνήσεις»

«Ω!» Το βλέμμα μου πλανήθηκε στον αγωνιστικό χώρο και εντόπισα τον Χάντερ με τη Λίζα, περίπου είκοσι μέτρα μακριά. Όταν σήκωσα τα φρύδια μου, άρχισε να μας πλησιάζει, αλλά η Λίζα τού άρπαξε γρήγορα το χέρι και του είπε κάτι που τον έκανε να σταματήσει και να χαμογελάσει. Εκείνη μου έριξε ένα υπέροχο, πονηρό χαμόγελο, σήκωσε ενθαρρυντικά και απροκάλυπτα τους αντίχειρές της, και τράβηξε τον Ράιαν προς το πάρκινγκ. Γύρισα με απόγνωση τα μάτια μου. Τι νόμιζε; Ότι ξαφνικά είχε γίνει η προξενήτρα του Γκρόβερ Μπιτς;

Από θαύμα, ο Ίθαν δεν τους είδε να το σκάνε. Εξακολουθούσε να κοιτάζει εμένα. «Λοιπόν, τι λες; Είμαι άξιος για να γίνω παίχτης των Μπέι Σαρκς;» Στη φωνή του ήταν τρομερά έκδηλη η ελπίδα.

Κατεβάζοντας το βλέμμα μου στο έδαφος, έβηξα για να διώξω την ενοχλητική ξηρότητα στον λαιμό μου. «Και πού να ξέρω εγώ;» μουρμούρισα. «Δεν είναι ότι σε παρακολούθησα να παίζεις σήμερα».

Ο Ίθαν έμεινε να με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα. Ένιωθα εκνευρισμό. Καθώς γύριζα προς το μέρος του, οι άκρες του στόματός του γύρισαν αργά-αργά σε ένα πονηρό χαμόγελο και είπε μακρόσυρτα: «Ψεύτρα».

Η θέρμη από την ντροπή ανέβηκε στο σώμα μου και, για άλλη μία φορά, ευχόμουν να είχα μία χρονομηχανή. Εφόσον αυτό δε θα συνέβαινε, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γελάσω. Δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά μου βγήκε, και μάλιστα ιδιαίτερα υστερικά. Έκανα σαν ύαινα. Ναι, ήταν η σεξουαλικότητα προσωποποιημένη.

Αλλά σέξι ξε-σέξι, μου είχαν φύγει ο θυμός και η ένταση που ένιωθα την τελευταία μία ώρα. Μπορούσα να κοιτάζω κατάματα τον «Τσάρλι Μπράουν» χωρίς καν να κοκκινίζω. «Εντάξει, έχεις δίκιο. Σε τσέκαρα, αλλά έπρεπε να δω τι σκέφτηκε ο Χάντερ για να με αντικαταστήσει. Και» –μια και το συζητούσαμε –αυτό με