Daar heb ik een drankje voor

By Emmy van Ruijven

Hannah voelt zich niet geroepen om haar magische talenten in te zetten voor belangrijke zaken. In plaats daarvan verkoopt ze allerlei toverdrankjes aan medestudenten om ze van een kater of een ander studentikoos probleem af te helpen. Ze doet goede zaken, totdat de ambassadeursdochter van Lemuria opeens voor haar deur staat.

 

Gwendolynn neemt haar mee naar een magisch land, waar ze de taak krijgt de prins te genezen van een dodelijke kwaal. Hannah moet al haar talent aanboren om het koninkrijk te redden met haar brouwsels. Maar hoe doe je dat wanneer er iemand in je nek hijgt die je niet uit kunt staan?

• Language: Nederlands
• Publisher: De Boekenvos
• Release date: Sep 14, 2022
• ISBN: 9798215631393

Book preview

1.

Hij drukte twee verfrommelde bankbiljetten in mijn hand en stak het kleine flesje gevuld met een gifgroene vloeistof zo snel mogelijk in zijn zak. Met over elkaar geslagen armen leunde ik tegen de met graffiti bekladde muur. Het steegje rook naar pis en bedorven voedsel en was daarom een perfecte plek voor dit soort deals.

‘In één keer doorslikken,’ zei ik. ‘En als je me het flesje teruggeeft, krijg je de volgende keer korting.’

Snel knikte hij. In zijn ogen las ik de hoop dat er geen volgende keer kwam. De penetrante geur van zijn zweet hing in de lucht en zijn aura straalde een ongemak uit waar zelfs ik zenuwachtig van werd. Het was geen wonder dat die arme jongen zo nerveus was, ik had hem zojuist een middeltje tegen zijn – laat ik het netjes zeggen – gevolgen van onveilig vrijen gegeven. Hij deed er nogal geheimzinnig over, alsof hij de eerste was die voor een geslachtsziekte bij mij aanklopte.

Met een goedbedoeld knikje namen we afscheid van elkaar. Het geld verdween in mijn kontzak en ik liep naar mijn fiets om terug naar huis te gaan. Mijn fiets viel nog net niet van ellende uit elkaar en toch fladderde het gevoel van opluchting door mijn borst toen ik zag dat hij er nog stond. Geeuwend wierp ik een blik op het vintage horloge dat ik van mijn oma had gekregen. Nog vier uur voor mijn college begon. Ik kon best nog wel een dutje doen om de overgeslagen nacht in te halen. En vanavond kon ik een lekkere pizza bestellen terwijl mijn huisgenootjes naar hun bijbaantjes in de horeca vertrokken.

2.

Mijn oma zou zich hebben omgedraaid in haar graf als ze had geweten waar ik mijn talenten voor inzette. Ik begroette haar foto vriendelijk terwijl ik mijn piepkleine zolderkamer betrad. Het rook er muf en bedompt en ik gooide meteen mijn dakraam open.

Ik denk niet dat dit officieel als slaapkamer mocht gelden, maar voor mij was het een thuis.

Mijn jas belandde over mijn stoel en ik ging op bed zitten om mijn veters los te maken.

‘Ik snap niet waarom je je talent zo verbruikt, Hannah!’ Van schrik schoot ik overeind en knalde met mijn hoofd tegen een dakbalk. Over mijn pijnlijke hoofd wrijvend, draaide ik me om, waar de doorschijnende verschijning van mijn oma met haar handen in haar zij op me neerkeek. Alleen al aan haar denken kon de oude heks oproepen en ondanks haar piepkleine verschijning, was ze behoorlijk intimiderend.

‘Oma, ik moet echt even gaan slapen. Kunt u me niet vanavond op mijn donder geven? We kunnen samen een film kijken?’

Oma zweeg en keek me afkeurend aan.

‘Wat?’ vroeg ik. Met een ruk trok ik mijn schoen los gooide ik hem in de hoek van de kamer. ‘Wilt u dan dat ik me de hele week uitsloof in een keuken? Of folders ga rondbrengen? Of een ander non-magisch bijbaantje waar je veel te weinig mee verdiend?’

Na een korte pauze zei mijn dode oma: ‘Je had in een villa kunnen wonen, in plaats van in dit krot vijf hoog, drie achter.’

‘Niet overdrijven, oma, dit is de derde verdieping. Daarnaast weet u best dat een baan als heksensloof niks voor mij is.’

‘Het is een éér om dienstmagiër te zijn voor de adel,’ kaatste ze terug.

‘Het is niet meer van deze tijd om het hulpje te zijn van iemand met te veel geld,’ antwoordde ik. ‘Ik wil studeren, léven. Niet weggestopt worden in één of ander achterkamertje en gebruikt worden voor mijn krachten.’

Oma’s mond was een dunne streep geworden.

‘Mag ik nu even slapen, alsjeblieft? Ik heb zo college.’ Demonstratief ging ik liggen. Oma bleef zwijgend naar me staren en maakte geen aanstalten om te vertrekken. Met dichtgeknepen ogen draaide ik me om, zodat ik haar lichtblauwe gloed niet meer hoefde te zien.

Net toen ik slaap zakte, roffelde iemand hard op de deur. Vloekend vloog ik overeind en wapperde ik naar mijn oma dat ze als de wiedeweerga moest vertrekken, waarna de deur open gegooid werd en één van mijn huisgenootjes in de deuropening stond.

‘Verdomme Rodney,’ snauwde ik hem toe. ‘Ooit gehoord van privacy?.’

‘Er is post voor je,’ antwoordde hij suffig.

‘Dus? Gooi het lekker in mijn postvakje en laat me met rust.’ Met een plof liet ik me weer op bed vallen, in de veronderstelling dat Rodney vanzelf zou verdwijnen. Zijn gezette verschijning bleef echter in mijn deuropening staan.

‘Het ziet er officieel uit.’

‘Nou en? Het ontbrandt echt niet zomaar, hoor.’ Dat dachten mijn huisgenootjes nog wel eens, dat een heks als huisgenootje betekende dat alles en iedereen spontaan in de hens kon vliegen.

‘Het werd gebracht. Ze zeiden dat je het meteen moest openen.’

‘Geef hier,’zei ik, terwijl ik zuchtend overeind kwam en de crèmekleurige envelop uit zijn handen griste. De envelop voelde zwaar aan en aan de textuur te zien was hij gemaakt van handgeschept papier. Zonder na te denken, verbrak ik het zegel en trok ik er een even luxeus papier uit. Er stond een goudkleurig embleem op. Dat kon maar een ding betekenen: er was stront aan de knikker.

3.

Mijn ogen vlogen over de regels en ik kamde met mijn vingers door mijn regenboogkleurige haar – nog zoiets waar mijn oma geen goed woord voor over had. Pas halverwege de brief had ik door dat Rodney nog steeds in de deuropening stond.

‘Kun je alsjeblieft weggaan?’ vroeg ik.

‘Ze staan nog op je te wachten,’ antwoordde Rodney.

‘Wie?’

‘De mensen van die brief.’ Hij knikte naar het papier in mijn handen.

Ik vloekte weer. ‘Waarom zei je dat niet eerder?’ Ik veerde overeind uit mijn kleermakerszit, bond mijn haar zo snel mogelijk in een staart en trok mijn verkreukelde shirt recht. Je kon een afgevaardigde van de Ambassade van Magie niet zomaar laten wachten in je aftandse studentenhuis! Koortsachtig keek ik om me heen. ‘Houdt ze even bezig, wil je?’ Rodney haalde zijn schouders op en sjokte naar beneden.

Speurend keek ik naar de planken boven mijn bureau. Daar! Ik trok een rond flesje gevuld met een goedje in de