Vier Thrillers Exclusief Bundel 1 - Mijn spannendste thrillers

By Alfred Bekker

Vier Thrillers Exclusief Bundel 1 - Mijn spannendste thrillers

 

 

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing.

Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

 

Dit boek bevat de detective romans:

 

Alfred Bekker: Club van Moordenaars

Alfred Bekker: Amok manie

Alfred Bekker: Beelden van een moord

Alfred Bekker: De tocht van de moordenaar

 

 

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Dec 27, 2022
• ISBN: 9798215151266

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER TONY MASERO

© van deze uitgave 2022 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Vier Thrillers Exclusief Bundel 1 - Mijn spannendste thrillers

––––––––

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing.

Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

Dit boek bevat de detective romans:

Alfred Bekker: Club van Moordenaars

Alfred Bekker: Amok manie

Alfred Bekker: Beelden van een moord

Alfred Bekker: De tocht van de moordenaar

––––––––

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Murderers' Club

Misdaadroman van Alfred Bekker

De omvang van dit boek komt overeen met 114 paperback pagina's.

Een grote baas van de georganiseerde misdaad wordt geëxecuteerd door een moordcommando. Maar dit is slechts het begin van een ongekende golf van geweld. Dit is het begin van de jacht op degenen achter de misdaad, die van achter de schermen een verraderlijk spel orkestreren. Een samenzwering van ongelooflijke proporties komt geleidelijk aan aan het licht...

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker.

© door Auteur

© van deze uitgave 2017 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

1

De mannen droegen blauwe overalls en hadden gereedschapskisten in hun handen. De ene was lang, had kortgeknipt blond haar en zijn gezicht zag er hoekig en bruut uit. De andere man was donkerharig, breedgeschouderd en gedrongen.

De blonde had zijn rechterhand in de zak van zijn overall gestopt. Zijn vuist omklemde het harde staal van een automaat met een geluiddemper.

De twee mannen wisselden een snelle blik toen ze de lift verlieten. Toen liepen ze door de gang naar de flatdeur van een penthouse.

Een enorme kerel stond voor de deur. Zijn bodybuilderfiguur deed het grijze flanellen pak bijna barsten.

Het gezicht was een contourloos masker dat volledig onbeweeglijk bleef.

Hij hief zijn armen en de uitstulping die onder zijn schouder verscheen, liet zien dat hij een pistool onder zijn jas droeg.

Stop! zei de reus, en de twee mannen in overalls stopten een paar stappen voor hem.

We willen meneer Shokolev zien, zei de blonde. Over de verwarming...

De ogen van de reus werden smalle spleten. Zijn gezicht vertrok lichtjes. Uit zijn gelaatstrekken sprak een licht wantrouwen.

Ze zijn vroeg, zei hij.

Meneer Shokolev verwacht ons.

Doe dan alsjeblieft je handen omhoog zodat ik je kan fouilleren. Zet de gereedschapskisten heel langzaam op de grond en open de dingen.

De blonde fronste.

Wat ben je aan het doen?

Orders van Mr. Shokolev. Niemand komt hier binnen die niet grondig gefouilleerd is! Dus, maak geen problemen.

De blondine haalde diep adem terwijl de gehurkte man zijn gereedschapskist al neerzette en de gespen begon los te maken.

De reus bij de deur hield hem goed in de gaten.

Op dat moment gebeurde het.

De bewegingen van de blonde overalldrager leken te exploderen, hij trok de automaat, was met één stap bij de reus voor de deur en drukte de demper onder zijn kin voordat de lijfwacht kon reageren.

De reus bevroor tot een zoutpilaar.

Hij was professioneel genoeg om te weten dat hij op dit moment geen kans maakte en dat het het beste was om nu niets te doen.

De gehurkte man had nu ook zijn pistool tevoorschijn gehaald. Ook hij naderde de reus, reikte onder zijn jas en haalde zijn pistool tevoorschijn.

Voor een fractie van een seconde, kwam het bij de reus op om de blonde met een welgemikte handslag te doden. Hij kon het, hij had er lang op geoefend. Maar het risico was te groot, er waren twee anderen, de gedrongene zou onmiddellijk schieten, en ze zouden het schot niet eens horen in het penthouse. Zweetdruppels vormden zich op het voorhoofd van de reus.

Jij leidt de weg, beval de blonde overalldrager, en zijn stem was als het gesis van een cobra.

De reus draaide zich langzaam om.

Bijna provocerend langzaam, gezien de positie waarin hij zich bevond. De geluiddemper werd nu in zijn nek gedrukt.

Wat je ook van plan bent, het is een vergissing, zei de reus, maar zijn stem klonk broos omdat hij wist dat hij geen kans maakte. Hij had te maken met professionals en dat betekende dat ze hem zeker niet zouden laten leven. Zo ging het spel. De reus had het zelf gespeeld.

Hou je mond! antwoordde de blonde koud.

Je kunt over alles praten en Mr Shokolev...

Hou je mond! En open de deur!

2

De blonde duwde de reus voor zich uit, terwijl hij het pistool nog steeds in zijn nek drukte.

De gehurkte man sloot de deur achter hen.

De lichtovergoten penthouse flat met een fantastisch uitzicht op Central Park was zeer ruim en had meerdere kamers.

In de ontvangstruimte was een moderne zithoek.

Futuristisch ontwerp. Veel plastic in gebogen vormen, maar weinig bekleding.

Daar zat een man, hij had de tweelingbroer van de reus kunnen zijn, althans qua lichaamsbouw. Maar hij had rood haar.

Hé, Joe. Wat is de...? Hij keek op van de krant die hij aan het lezen was, sprong toen op en reikte onder zijn jas.

Hij reageerde snel, maar niet snel genoeg.

Hij had het pistool nog niet getrokken toen een geluid klonk als een zware niesbui.

Het schot van een geluidsdempend wapen.

Een rode stip vormde zich op het voorhoofd van de roodharige, de lijfwacht werd teruggeworpen in de futuristische leunstoel. Zijn armen vielen in zijn zij, het pistool gleed uit zijn machteloze hand en viel op de vloer, het zachte tapijt dempte de klap.

Waar is hij? vroeg de blonde aan de reus die hij nog steeds onder schot hield. Hij fluisterde het zo zacht dat het nauwelijks te horen was. Zijn kompaan, de gedrongen zwartharige man had de andere bodyguard neergeschoten. Zijn pistool had ook een geluiddemper.

Waar is hij? herhaalde de blonde.

Wie?

Shokolev.

Weet... weet het niet.

Je kon bijna de angst ruiken die de reus voelde.

Je wilt wel blijven leven, zei de blonde, en zijn stem klonk als verre donder.

Je gaat me toch vermoorden.

Wacht maar af.

De reus haalde diep adem. I... Ik denk dat hij in de slaapkamer is. Daarmee wees hij met zijn linkerhand naar een van de deuren die aftakten van de ontvangstruimte.

"Bedankt.

Die nies klonk weer. Twee keer kort na elkaar.

En de reus zakte neer en lag roerloos op de grond, terwijl zich een plas rood om hem heen vormde.

De blonde klom over het lichaam naar de slaapkamerdeur, terwijl zijn handlanger bij de flatdeur bleef staan met het pistool in zijn hand.

Met een krachtige trap liet de blonde de slaapkamerdeur openbarsten.

Een man van in de vijftig, met grijs haar en een snor, zat rechtop in een breed tweepersoonsbed, een uitgebreid ontbijt op een dienblad voor hem. Hij deinsde terug, keek op en een kopje gleed uit zijn vingers.

Shokolev.

Hij kreeg niet eens de kans om uit te huilen voordat twee schoten hem letterlijk aan het bed pinden. Zijn bevroren blik toonde verbazing.

De blonde haalde diep adem. Uitschot! mompelde hij.

Het gedempte niezen van een pistool met geluiddemper deed hem plotseling omdraaien. Een vrouw in een badjas was uit een van de andere deuren gestapt. Ze was blond en nogal opzichtig opgemaakt.

Het schot had haar doen vouwen als een zakmes, en nu lag ook zij levenloos op de grond, ogen gefixeerd.

Zij... Ze kwam zo plotseling uit de badkamer. zei de gedrongene bijna verontschuldigend.

Het is in orde, antwoordde de blonde toonloos. Zij was ook uitschot.

3

Trevellian, FBI! Ik liet mijn badge zien aan de agent in uniform die de ondankbare taak had om te voorkomen dat indringers de plaats delict betraden.

Mijn vriend en collega Milo Tucker deed hetzelfde en de geüniformeerde man knikte en liet ons passeren.

We waren de laatsten op de plaats delict, een chique penthouse adres aan South Central Park. Een flat op een droomlocatie, met een uitzicht waarvoor je zeker veel geld hebt moeten neerleggen.

Nu leek het wel een slagveld.

Ik zag de verfrommelde lichamen van een vrouw en twee mannen die blijkbaar als lijfwacht hadden gewerkt voor de eigenaar van dit penthouse.

In het midden van de kamer stond een man in een grijze wollen jas, zijn kraag opgedraaid. Hij draaide zich nu naar ons toe en ik zag dat zijn gezicht nogal gegroefd was. Hij gaf ons een onderzoekende blik.

Wie ben jij? Wat doe jij hier? vroeg iets nors.

FBI, zei Milo. Dit is agent Trevellian, mijn naam is Tucker.

FBI? vroeg de man in de wollen jas nadenkend terug, terwijl hij diep ademhaalde. Zijn wenkbrauwen trokken samen in een kronkelende lijn.

Ik vroeg me af waarom de man zo geïrriteerd op ons reageerde. Ik zag de politiebadge aan zijn riem hangen door zijn open jas en jack.

We lieten hem onze identiteitskaarten zien, maar hij leek niet geïnteresseerd.

Bent u kapitein Dobbs?, vroeg ik.

Ja, gromde hij. Moordzaken, 18e district Midtown North. Hoe heb je...?

Je chef vertelde me dat je aan de zaak werkte... Ik had al eerder van Dobbs gehoord. Vooral toen er sprake was van promoties. Hij moest goed zijn. Hoe dan ook, hij was vrij snel de carrièreladder opgeklommen.

Dobbs kwam naar ons toe, stak zijn hand uit naar Milo en toen naar mij. Zijn blik leek geforceerd vriendelijk. Maar hij kon mijn instincten niet voor de gek houden. Om een of andere reden hebben we hem gestoord...

Ik vroeg me af waarom.

Agent Trevellian? Bij de politie is je naam bekend als die van een bonte hond. Hij grijnsde wrang. Toen zuchtte hij.

Noem me Jesse, zei ik, in de hoop wat warmer bij hem te komen. Bovendien was het aan te nemen dat dit niet de laatste keer was dat we samenwerkten.

Dobbs knikte alleen maar zonder op het aanbod terug te komen.

Toen zei hij: "De chef vertelde me al dat iemand van de FBI hier vroeg of laat zou verschijnen. Vladimir Shokolev is immers allesbehalve een gewoon moordslachtoffer....

Dat is waar!, antwoordde ik.

Ik had niet verwacht dat je zo snel zou zijn...

Oh, ja?

We staan nog aan het begin van ons onderzoek en het zou fijn zijn als je ons eerst een beetje vooruitgang laat boeken voordat je hier stress veroorzaakt...

Ik stress niet, verduidelijkte ik.

Hij verdraaide zijn gezicht in een dunne glimlach. Ik kreeg het gevoel dat hij me om onverklaarbare redenen niet mocht, en ik vroeg me af of het iets persoonlijks was of dat het gewoon te maken had met het feit dat ik me nu begaf op wat hij als zijn privéterrein beschouwde.

Ik liep langs Dobbs en wierp een blik in de slaapkamer. Er lag een vierde lichaam in het bed.

Vladimir Shokolev.

Ik kende hem van foto's. Er was een uitgebreid dossier over hem in de FBI computer, en zijn procesverslagen zouden een middelgrote stadsbibliotheek hebben gevuld.

Hij was een Oekraïner die op dubieuze wijze aan een aanzienlijke rijkdom was gekomen. Hij werd ervan verdacht het brein te zijn achter criminele handel in giftig afval, maar er was nooit genoeg bewijs geweest om hem te arresteren, of om de een of andere reden was het voor de rechtbank als niet-ontvankelijk afgewezen.

De handel in giftig afval was momenteel het domein van de Oekraïners, en zij verdedigden het met hand en tand. De business was vrij eenvoudig en had ook hogere winstmarges dan de drugshandel. Ze werden betaald voor het verwijderen van giftig afval, maar in plaats van het daadwerkelijk naar dure stortplaatsen te brengen, lieten ze het gewoon modern worden in een gehuurde opslagplaats. Tegen de tijd dat de rommel werd opgemerkt, waren de daders al lang weg en probeerden ze dezelfde zwendel onder een nieuwe naam in een andere stad.

Shokolev had zijn weg naar de top gebokst, en het was een publiek geheim dat hij inmiddels zijn vingers had gehad in andere dubieuze zakendeals. Nu was zijn geluk duidelijk voorbij.

Wat heeft uw onderzoek tot nu toe opgeleverd?, vroeg ik aan kapitein Dobbs, die me naar de slaapkamer was gevolgd en achter me stopte. Ik draaide me naar hem om en hij haalde zijn brede schouders op.

Een paar ratten veegden elkaar uit. Zo zie ik het.

Ik wilde een rapport, niet jouw mening over Mr. Shokolev. Ik keek hem aan en voegde eraan toe: Je schijnt iets meer te weten over Shokolev.

Van wat ik hoor.

En - wat hoor je?

Het staat allemaal in je dossiers. Hij was een gangster die het inmiddels ver genoeg geschopt had om andere gangsters voor zich te laten werken. En om een flat als deze te kunnen betalen.

Het is trouwens zijn tweede huis, zei Milo.

Dobbs trok zijn wenkbrauwen op. Oh...

Hij woont eigenlijk in Paterson, New Jersey, voegde Milo Tucker toe. Dus Shokolev was geen burger van de staat New York. Dat alleen al maakte zijn dood een FBI zaak, zelfs als hij geen bekende was van de georganiseerde misdaad.

Het is oké, gromde Dobbs, waarna hij uitlegde: "De beveiligingsman beneden bij de poort heeft het over twee verwarmingsmonteurs die hierheen wilden komen. Hij pleegde een telefoontje - ze werden inderdaad verwacht. Het enige vreemde was dat een half uur later nog twee monteurs kwamen opdagen. Toen ontdekten ze de puinhoop.

Dus de eerste twee waren fout, verklaarde ik.

"Aan te nemen. De moordenaars waren echt professioneel en gebruikten blijkbaar ook geluidsdempers.

In ieder geval heeft niemand schoten gehoord. En het waren ook goede schutters."

Tijdstip van de misdaad?

Vanmorgen, rond negen uur. Voor al het andere moet je al wachten op het lab.

Ik knikte.

Zijn er bruikbare beschrijvingen van de twee valse monteurs?

De poortwachter is bij ons op de achttiende, om te helpen met schetsen.

Goed.

Wie was de vrouw? Milo bedoelde het lichaam van de vrouw dat in de deuropening van de badkamer lag.

Denise Payretto. Woonde drie maanden in deze flat.

En de twee bodyguards?

Ik weet het niet. Ze hadden geen papieren bij zich. Dobbs grijnsde wrang. Maar daar komen we ook wel uit.

4

Het was een vreselijk koude dag en je had het gevoel dat je oren eraf vroren zodra je buiten was.

Maar ik had het gemopper over het New Yorkse weer allang opgegeven. Over de hitte in de zomer en de kou in de winter.

Er waren ergere dingen.

Sombere vooruitzichten, zei Milo terwijl we langs Central Park West wandelden tot we bij mijn sportwagen kwamen en instapten.

Iemand probeert de rotzooi op te ruimen, ging Milo verder. Een bendeoorlog is zo goed als onvermijdelijk...

Ik ben bang dat je gelijk hebt.

Milo ging met zijn hand over zijn gezicht. Zijn blik zag er bedachtzaam uit. Dit is de derde dode in deze serie...

Wees voorzichtig! antwoordde ik. We weten nog niet of het echt dezelfde dader is, zei ik.

Milo haalde zijn schouders op.

Na de ballistische tests zullen we het weten. Ik wed dat in alle drie de gevallen de kogels uit dezelfde wapens kwamen. En als je nadenkt over de procedure...

Ik keek mijn collega vragend aan. Drie moorden, mompelde ik. En de slachtoffers waren stuk voor stuk mensen die een rol speelden in de onderwereld. Brazzos, de wapenhandelaar. Dominguez, de cocaïne koning. En nu...

Shokolev!, maakte Milo af. Maar behalve dat het waarschijnlijk allemaal criminelen waren, hebben ze niets gemeen. Zelfs de industrie niet...

Maar ze hebben duidelijk een gemeenschappelijke vijand!

Milo knikte.

De enige vraag is, wie is het?

Ik lachte schor.

En New York kreeg net een reputatie als een van de veiligste steden in de VS.

Milo begreep wat ik bedoelde.

Als een tot nu toe onbekend syndicaat zijn klauwen uitbreidt naar New York en er een gangsteroorlog uitbreekt, kan de relatieve rust snel voorbij zijn.

En toen leed de hele stad.

5

Het verkeer was druk, dus de ongeveer 50 kilometer tussen Midtown Manhattan en Paterson, aan de andere kant van de Hudson in New Jersey, waren een ware beproeving.

Het zandstenen herenhuis van Shokolev was groot en opzichtig en had waarschijnlijk het dubbele gekost van wat twee speciale agenten van de FBI in hun hele leven verdienden.

Toen ik de sportwagen aan de kant van de weg parkeerde en de blik op Milo's gezicht zag terwijl hij het terrein overzag, wist ik wat er in hem omging.

Hij dacht precies hetzelfde als ik.

Vanuit financieel oogpunt denk ik dat we de verkeerde kant hebben gekozen, hè?

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

Denk je dat echt?

Nou...

Shokolev heeft niet veel van al zijn rijkdom nu. Iedereen is hetzelfde in het lijkenhuis.

Dat is inderdaad waar.

We zijn eruit.

De villa was omgeven door een smeedijzeren hek. We stapten naar de poort en werden opgewacht door een onaangenaam koude wind die door de ruime laan naar Shokolevs villa waaide. Een goed adres, een fijne buurt...

Ergens slikte de wind het gegrom van een hond.

Een man als Sholkolev moest natuurlijk zijn huis beschermen tegen ongenode gasten.

De poort was van gietijzer en zo massief dat je een tank nodig had om erdoor te komen. Een blik tussen de tralies liet een paar nerveus uitziende mannen in donkere pakken zien. Walky talkies staken in de buitenste zakken van jassen en hier en daar zag ik openlijk gedragen Uzi-achtige machinepistolen. Het was geen wonder dat er geen poging was gedaan om Shokolev hier te doden, in dit privé fort.

Ik drukte op de knop naast de intercom.

Een mannenstem gromde een grillig, Wil je dat?

FBI.

Meneer Shokolev is niet thuis.

We willen graag mevrouw Shokolev spreken.

Milo en ik wisten dat hij getrouwd was met een bijna dertig jaar jongere vrouw.

Er was een stilte aan de andere kant van de intercom voor een paar momenten.

Toen kregen we een antwoord.

Een momentje!

Het was een metaalachtige mannenstem.

Eerst gebeurde er niets. Toen zag ik een van de bewakers in de goed passende begrafenispakken naar zijn radio grijpen. Kort daarna kwam hij aan bij de poort, vergezeld van een gespierde man. De laatste hield een Rottweiler aan een vrij korte lijn. Het dier ontblootte zijn tanden en wilde ons afsnauwen. Een mens-scherp beest dat speciaal voor mensen was opgeleid.

De gespierde handler grijnsde wrang en klopte het dier in de nek. Hij doet niets. Hij houdt gewoon niet van FBI mensen, gromde hij.

Dat zeg je niet, antwoordde ik koeltjes.

We lieten de bewakers onze identiteitskaarten zien. Ze werden grondig gecontroleerd en kwamen terug met een gedempt gegrom.

Volg ons! kwam toen gedwee tussen de dunne lippen van de hondengeleider door, terwijl de andere bewaker de korte loop van zijn sierlijke Uzi in onze richting had gericht.

6

Mevrouw Jelena Shokolev verwelkomde ons in een ruime, lichte kamer met hoge ramen. Het meubilair bestond voornamelijk uit kostbaar antiek, hoewel het er wat rommelig uitzag.

Het huis van een man die zijn rijkdom tot elke prijs wil tonen, het ging door mijn hoofd.

Jelena was een asblonde schoonheid met een fijngesneden gezicht en hoge jukbeenderen. Haar ogen waren donker, en de manier waarop ze fonkelden waarschuwde iedereen die met haar omging voor haar sluwheid en kilheid van gevoelens. Haar figuur daarentegen was één duizelingwekkende ronding, zodat men de koude glinstering van haar ogen al kon missen.

Ze gaf de indruk precies te weten wat ze deed.

Alles aan haar leek gecontroleerd.

Ze begroette ons met een rokerige stem. We lieten haar onze identiteitskaarten zien, die ze zorgvuldig bekeek.

Twee G-mannen, kijk eens, zei ze met een valse glimlach.

Wat brengt jou hier?

Ik haat zulke momenten. Maar het gebeurt steeds weer in ons beroep dat men de brenger van slecht nieuws wordt.

"Je man... werd hij vanmorgen neergeschoten. Ik wilde het zo kort en pijnloos mogelijk houden.

Jelena's gezicht bleef volledig onbeweeglijk. Een masker dat bevroren leek. Een glimlach die bevroren leek.

Ze haalde diep adem.

Haar borsten gingen omhoog en omlaag terwijl ze dat deed.

Ze slikte en keek me toen aan.

Waar, vroeg ze toen aarzelend, is dit gebeurd?

In een penthouse op Central Park West..., zei ik en werd onmiddellijk onderbroken.

Ah, ik weet het, zei ze en haar toon werd hard. Dit moet de flat zijn die Vlad huurde voor die slet...

Heb je het misschien over Denise Payretto?, vroeg Milo.

Jelena draaide zich naar mijn collega en keek hem aan met een moeilijk te interpreteren blik. Toen deed ze een paar stappen naar hem toe. Met elk van haar deinende stappen leek ze ervoor te zorgen dat de opwindende rondingen van haar welgevormde lichaam goed tot hun recht kwamen.

Ze stopte.

Ze legde haar linkerarm op haar gebogen heup.

Haar parfum hing zwaar en opdringerig in de lucht.

Mogelijk was dat haar naam, mompelde ze met een kilheid die je kon doen rillen.

Miss Payretto is ook omgekomen, zei Milo.

Jelena trok haar wenkbrauwen op.

Ik weet zeker dat je niet verwacht dat ik daar erg verdrietig over ben. Ze haalde haar schouders op. Grote Vlad wist soms gewoon niet wat echt goed voor hem was. En zijn sociale vaardigheden waren ook niet de beste - tenminste als het om vrouwen ging! Ze draaide zich om naar mij. Haar ogen onderzochten me.

Ik hield haar blik vast.

Vertel me precies hoe het gebeurd is! eiste ze met een donker timbre.

Zo te zien waren het twee zeer professionele moordenaars, zei ik.

Een executie! Het was geen vraag, maar een verklaring.

Ik knikte.

Zo zou je het kunnen noemen.

Voor een fractie van een seconde verscheen er een koude, kwade glimlach op haar gezicht. Ze gaf me niet echt de indruk van een rouwende weduwe.

De vraag voor ons is wie van zijn vele vijanden uw man heeft vermoord! verklaarde Milo vanuit de achtergrond.

Jelena lachte het uit.

Oh echt?

Elke moord is één moord te veel, zei Milo nuchter.

En we proberen hem zo goed mogelijk te informeren. Zelfs met een man...

Wie denk je dat een crimineel is! Zo is het! riep Jelena. Ze zuchtte. Ze wendde zich niet tot Milo, maar bleef in mijn richting kijken.

Ik knikte.

Ik kan het alleen maar eens zijn met wat mijn collega zei, legde ik uit en vervolgde toen na een korte pauze: Wanneer wist u van de relatie van uw man met juffrouw Payretto?

Haar blik kreeg iets katachtigs.

Ze deed een stap dichterbij en kruiste haar armen voor haar uitgestrekte borstkas, die duidelijk door haar zeer strakke trui heen te zien was.

Iedereen wist dat. Ik ook, natuurlijk, want ik ben niet blind of doof. Vladimir deed niet eens moeite om zijn affaires met andere vrouwen geheim te houden voor mij of iemand anders...

Hield je van je man?

Ze keek verbaasd.

Wat is de vraag?

Heb je langer nodig om erover na te denken?

Ze werd donkerrood van woede. Haar ogen fonkelden.

Luister, wat is er met de vragen? Ik dacht dat je op zoek was naar de moordenaar van mijn man! Dus doe je werk als het kan, maar stop met domme vragen stellen!

Ze zag eruit als iemand die zich in het nauw gedreven voelde.

Maak je je geen zorgen over wie de moordenaars heeft ingehuurd?

Denk je dat... aarzelde ze voordat ze verder ging,

...dat ik...?

Jij zei dat!

Vanwege die Denise Payretto? Mr Trevellian, dat is belachelijk! Haar blik ging naar de klok. Mijn tijd is kort. Als u geen vragen meer heeft...

Er is nog één ding!

Maak het dan kort!

Zeggen de namen Tony Brazzos en Jack Dominguez je iets?

Nooit van gehoord!

Echt niet? Kan het niet zo zijn dat uw man deze mannen kende? Ik haalde twee foto's uit de binnenzak van mijn jas en hield ze aan Jelena voor. Ze merkte ze nauwelijks op, nam ze alleen even tussen haar sierlijke vingers en overhandigde ze toen weer aan mij.

Alledaagse gezichten... zei ze met een schouderophalen. Hoe zit het met deze mannen?

Ze zijn waarschijnlijk gestorven door dezelfde daders als uw man en als er een verband is tussen hem en deze twee, kunt u ons dat beter vertellen.

De blik in haar ogen was vakkundig.

Dat zal ik doen, Mr. Trevellian... En daarmee streelde ze de revers van mijn jasje met haar lange nagels. Zodra ik iets in die richting hoor.... Wat waren de namen ook alweer?

7

Toen ik Milo de volgende ochtend op de gebruikelijke hoek ophaalde en we samen naar de dienst reden, was het ijskoud.

Twintig minuten later zaten we in Mr McKee's kamer.

Het kantoor van onze baas in het kantoorgebouw van de FBI in New York op Federal Plaza was eenvoudig en functioneel ingericht.

Speciaal agent Jonathan D. McKee leunde op zijn heup tegen zijn bureau, zijn armen gekruist en zijn gezicht nogal ernstig. En daar had hij alle reden toe. De klopjacht op de twee moordenaars was begonnen, maar de informatie van de bewaker bleek niet erg gedetailleerd. De schetsfoto's waren niet overtuigend.

Het is vijf voor twaalf, legde Mr McKee toen uit.

Als we er niet in slagen degene te stoppen die momenteel zijn moordenaars uitstuurt, vliegen de brokken ons binnenkort om de oren! Trouwens, mijn collega's van de persafdeling zeuren altijd tegen me. De derde dode in deze verdomde serie en we hebben nog steeds niets in onze handen.... We hebben nu resultaten nodig!

Milo en ik zaten in de leren fauteuils van de kleine suite die Mr McKee gebruikte voor vergaderingen in zijn kantoor. Tegenover ons, met de benen over elkaar, zat speciaal agent Clive Caravaggio. Zijn voorouders waren van Italiaanse afkomst, maar hij zag er meer Scandinavisch uit met zijn vlassige haar.

Zijn partner Orry Medina was van Indiaanse afkomst en werd beschouwd als de best geklede G-man in het district. Hij kon niet in zijn stoel blijven zitten. Hij leunde tegen de vensterbank en maakte zijn prachtige zijden stropdas los.

De twee hadden de economische banden van Brazzo en Dominguez intensief bestudeerd, en ze hadden wat gegevens meegenomen. De computeruitdraaien lagen verspreid op tafel en ik had een of twee ervan nader bekeken.

We hebben nu tenminste een idee, zei Medina. Dominguez en Shokolev hadden beiden fondsen in een import/export bedrijf waarvan wij vermoeden dat het eigenlijk alleen maar bedoeld is om zwart geld wit te wassen. Brazzos en Dominguez hadden op hun beurt hun geld in een chemisch bedrijf dat zijn gevaarlijk afval liet afvoeren door een nu failliet transportbedrijf waarvan we vermoeden dat het deel uitmaakte van Shokolevs imperium!

Het is een vrij vaag verband, zei Mr McKee. Ik weet niet of dat ons echt ergens brengt. Maar blijf toch het spoor volgen. Mr McKee verplaatste zijn gewicht van het ene been naar het andere en keek me aan. En de weduwe?

"Ik zou het haar niet kwalijk nemen als ze haar man vermoordde. Niet uit jaloezie, ze leek te cool voor dat....

Maar misschien omdat ze nu 'Big Vlad's' activa tot haar beschikking heeft..."

En dat moet heel opmerkelijk zijn! onderbrak Milo.

Ik vervolgde: Maar nu het ballistisch rapport op tafel ligt en vaststaat dat Dominguez, Brazzos en Shokolev inderdaad door dezelfde daders zijn vermoord, geloof ik niet in de mooie Yelena als opdrachtgever.

Is hier een bijzondere reden voor, Jesse? vroeg Mr McKee.

Ik haalde mijn schouders op.

Instinct, meneer.

Mr. McKee zuchtte. In dit geval hoop ik bijna dat hij je voor de gek houdt... Want anders staan we helemaal met lege handen.

Misschien kennen we het verband tussen de doden en de mooie weduwe nog niet, Jesse!, mijmerde Milo.

Mijn blik bleef rusten op de computeruitdraaien. We hadden te maken met een ingewikkeld web van bedrijven, schijnbedrijven, stromannen en mensen die zwart geld hadden als hooi en daar wit geld van moesten maken.

Brazzos, Dominguez, Shokolev...

Allemaal grote bazen die zelf nauwelijks risico's namen. Dat werd gedragen door de kleine ettertjes die toen werden gepakt.

Zo ging het maar al te vaak.

Ieder van ons had niet zelden gevloekt over dit feit. De kleintjes werden opgehangen, de groten werden noodgedwongen en met steun van goede advocaten vrijgelaten.

Maar nu had iemand het uitgerekend op hen gemunt. Onophoudelijk. Man voor man. En zeer professioneel.

Ik haalde diep adem. Orry legde nog een paar dingen uit over de economische connecties van de gangstersyndicaten waarvan de hoofden over de Jordaan waren gestuurd. Maar ik luisterde nauwelijks.

Wie deze moordenaars gestuurd heeft, moet veel geld hebben, zei ik op een gegeven moment. Want wie mensen als Shokolev doodt, weet dat hij daarna met pensioen moet en nooit meer in actie kan komen.... Tenminste niet in de VS.

Mr McKee keek me geïnteresseerd aan. Waar doel je op, Jesse?

Ik vraag me af of de mooie Jelena geld genoeg had om dat te doen - ik bedoel, voordat ze de erfgename van Grote Vlad werd!

Iedereen zou de toekomstige erfgename van Big Vlad de eer geven!, antwoordde Orry sceptisch.

Ook een loonmoordenaar? Normaal gesproken betalen ze vooraf. En in geval van mislukking zouden de moordenaars dit geld ook hard nodig hebben gehad om weg te komen van Shokolevs mensen. Ze zouden waarschijnlijk nog steeds niet geslaagd zijn.

Nu heeft Clive Caravaggio zich uitgesproken. Deze Jelena zou overigens niet alleen de rol van knuffelmaffiabruid hebben gespeeld in Shokolevs imperium, maar ook betrokken zijn geweest bij het zakenleven. In ieder geval zijn er geruchten in die richting.

Maar het feit is dat ze niet eens haar eigen lopende rekening had!

Ik grijnsde. Die kat was echt niet knuffelbaar...

Mr McKee keek ons een voor een aan met een uitdrukking die vastberadenheid aangaf. Ik denk dat de enige weg die succes belooft een spoor door die jungle daar is! En bij deze woorden wees hij naar de computeruitdraaien die het ingewikkelde web van bedrijven en dekmantelbedrijven lieten zien. Ergens ligt de sleutel - of er is een haai die naar deze stad reikt, groot genoeg om deze vraatzuchtige piranha's in hun geheel op te slokken!

Op dat moment ging de deur open.

Er is tenminste een sprankje hoop! zei Clive Caravaggio, kijkend naar het dienblad met koffiemokken dat Mandy, de zorgzame secretaresse van de baas, binnenbracht.

Ze zette het dienblad op de gewone tafel tussen de leren fauteuils.

Help jezelf alsjeblieft! vroeg ze ons. En aangezien Mandy de beste koffie maakt, hoefde ze het ons geen twee keer te vertellen.

8

Goedemiddag, heren, zei Jelena Sjokolev en wierp de aanwezigen een uitdagende blik toe. Zij had plaatsgenomen aan het eind van de lange tafel, terwijl het half dozijn meestal donkere en zeer voorname mannen aandachtig in haar richting staarden. Sommigen grijnsden onbeschaamd.

Maar dat ging aan hen voorbij.

Achter Jelena hadden zich twee boomlange bewakers opgesteld, beiden in grijze maatpakken en een Uzi nonchalant in hun rechterhand.

Jelena's blik was koel.

Ze keek de een na de ander aan en langzaam stierf het geroezemoes onder de aanwezigen weg.

Ik heb jullie allemaal hierheen gevraagd, naar deze bijeenkomst, om met jullie te praten over de toekomst van onze organisatie! verklaarde ze toen op een manier die zo zelfverzekerd en zeker klonk, alsof ze niets anders in haar leven had gedaan.

Ze moeten zich onmiddellijk realiseren dat dit niet de aaibare maffiabruid is die ze zich misschien herinneren van vroeger! had ze opgelost.

Ze haalde diep adem.

Een van de mannen fronste zijn wenkbrauwen. Hij had krullend haar en een dikke snor. Wat probeer je te zeggen? Wat is dit toch allemaal voor apengedoe! Grote Vlad is dood en...

...en ik zal zijn zaken voortzetten alsof hij nog steeds bij ons is! Jelena liet haar hand koud over zijn mond gaan.

De blikken die ze kreeg waren vol ongeloof.

De man met het krulhaar grijnsde scheef.

Moeten we dit serieus nemen!

Beter dat jij het doet. Niemand van jullie zou het aangedurfd hebben om met Grote Vlad te sollen...

De gekrulde man leunde achterover.

Ik denk dat die schoenen een beetje te groot voor je zijn! zei hij afwijzend.

De twee bewakers met de Uzi's laadden hun wapens op een nauwelijks waarneembaar signaal van hun baas en alles in de kamer bevroor. Een