Jörgensen en de zelfingenomen moordenaars: Hamburgse thriller

By Alfred Bekker

Jörgensen en de zelfingenomen moordenaars:
Rechercheurs Uwe Jörgensen en Roy Müller komen weer in actie. Terwijl Roy Müller officieel verschijnt als rechercheur, krijgt Uwe Jörgensen een nieuwe identiteit om undercover te kunnen werken. De moord op twee politieagenten moet worden opgelost, die op het spoor waren van een groep genaamd 'Justice Warriors'. Aangezien het vermoeden bestaat dat er ook rechercheurs bij betrokken zijn, is uiterste voorzichtigheid geboden...

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.   

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Jan 21, 2023
• ISBN: 9798215327722

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Jörgensen en de zelfingenomen moordenaars: Hamburgse thriller

door Alfred Bekker

1

Mijn collega Roy Müller en ik genoten weer eens van een broodje vis tijdens een lunchpauze.  Vaak hebben we daar geen tijd voor. We hebben zoveel te doen dat we er geen tijd voor hebben.

Maar vandaag werkte het.

We stonden op de Outer Alster en lieten de wind om onze neuzen waaien bij het ons vertrouwde broodjeskraampje met vis.

Mijn naam is trouwens Uwe Jörgensen. Ik ben een hoofddetective en onderdeel van een speciale afdeling genaamd de 'Federal Criminal Investigation Group'.

Zeg eens, heb je nooit gewenst dat je iemand die het verdiende overhoop kon schieten? vroeg de man van de viskraam.

Pardon?, vroeg ik terug.

Roy had zijn mond vol en kon niets zeggen.

Ja, jullie zijn politieagenten.

Ja.

En ik denk dat je soms precies weet wie de slechteriken zijn en dat je er niets aan kunt doen.

Gebeurt.

Dus als ik in jouw schoenen stond, zou ik misschien op zo'n idee komen.

Ik niet, zei ik.

Jij niet?

Nah.

Waarom niet?

Er is tenslotte de wet, zei ik.

De man van de viskraam haalde diep adem. Ja, dat is waar, natuurlijk.

Precies! zei mijn collega Roy Müller, die eerder zoveel had geslikt dat ik eerst dacht dat hij een visgraat in zijn keel had gekregen.

*

Erik Feldmann parkeerde de auto op het afgelegen industrieterrein tussen Hamburg en Geesthacht bij de Elbe. Er was hier al lang niets meer geproduceerd. De fabriekshallen stonden leeg, een paar machines die niet verkocht konden worden toen het bedrijf failliet ging, stonden weg te roesten.

Ratten en zwerfkatten kunnen hier nog steeds rondzwerven. En mensen die een plek zochten voor een ongestoorde vergadering en door niemand in de gaten wilden worden gehouden.

Erik Feldmann deed de kraag van zijn jas omhoog. Zijn hand gleed in het zijvak. Daar sloot het zich om het handvat van een automaat.

Er blies een ijzige wind vanaf de Elbe.

Feldmann bereikte de zij-ingang van het eerste fabrieksgebouw. Het slot was verwijderd. Men kon gewoon naar binnen lopen.

Feldmann bevroor.

De man die hij had willen ontmoeten lag op de grond in een vreemd verwrongen houding. Een kogelgat ter grootte van een duim in zijn voorhoofd.

2

Feldmann trok zijn pistool en keek om zich heen. Maar er was nergens iemand te bekennen. Geen enkel geluid verried dat de moordenaar nog in de buurt was.

Feldmann knielde neer naast het lijk. Het bloed dat uit de kogelwond was gelekt, was allang gestold. Er had zich een donkere vlek gevormd. Een plas bloed was in het beton gedrongen.

Toen hoorde hij voetstappen.

Feldmann keek op. Een figuur kwam tevoorschijn vanachter een van de roestende machineblokken. Zijn jas reikte tot aan zijn knieën. De kraag was opgedraaid.

In zijn rechterhand hield hij een automaat met een opgeschroefde geluiddemper. De snuit richtte zich op Feldmann op hoofdhoogte.

Jij? vroeg Feldmann.

Hij keek ontzet en compleet verrast.

Hoe dan ook, je kunt niet zeggen dat je niet gewaarschuwd was, zei de man in de jas.

Feldmann wist dat hij te lang had geaarzeld. Het ene moment van schok waarin hij zich bewust was geworden van wie hij voor zich had, ontbrak nu.

Hij probeerde het toch, want het was hem duidelijk dat hij geen andere kans had. Feldmann trok zijn dienstwapen en vuurde. Maar de man in de jas was sneller. Zijn schot werd nauwelijks gehoord. Het geluid klonk als een hevige niesbui of een klap met een opgerolde krant.

Feldmanns lichaam trilde. Het eerste schot had hem in de torso geraakt, ter hoogte van het hart. De kracht van de groot kaliber kogel rukte hem terug. Feldmann droeg een Kevlar vest onder zijn kleding. Zijn eigen schot werd afgeketst en ging ergens in een van de roestige machines.

Het volgende schot raakte Feldmann midden op het voorhoofd. Een derde en vierde schot volgden - ook treffers in het hoofd.

Feldmann ging neer als een gevelde boom en bleef op de betonnen vloer liggen in een vreemd verwrongen houding. Het zou onmogelijk zijn geweest om zijn gezicht nu te herkennen.

De man in de jas schroefde de geluiddemper los en stopte hem in zijn jaszak. Hij legde het pistool zelf naast de dode man.

De moordenaar droeg latex handschoenen. Noch schotresten noch andere sporen werden op zijn handen gevonden.

Hij draaide de dode man half om en begon hem systematisch te doorzoeken. Hij leek geen haast te hebben. Het was meer dan onwaarschijnlijk dat iemand hier het schot van de dode man had gehoord.

En als dat gebeurt, zal niemand verrast zijn, dacht de man in de jas. Zo ver is onze stad gekomen...

3

Ik pikte Roy die ochtend op de bekende hoek op. Het was hondenweer. Fijne motregen had Hamburg in een washok veranderd en als je het weerbericht mocht geloven, was er geen vooruitzicht op veel verandering binnen de komende week.

Zelfs een paraplu helpt niet! zei mijn collega nadat hij zich bij me in de auto had gevoegd.

Ik reed weg.

Zou fijn zijn als je nu niet met je natte haar zou schudden, zei ik.

Heel grappig! Ik heb zelden zo gelachen, Uwe!

Serieus, ik hoop echt dat Mr Bock werk voor ons heeft dat niet ergens in Hamburg gedaan moet worden! Vandaag heb ik zelfs liever kantoorwerk.

Hoe zit het met Sylt? Het ligt ook in het werkgebied van het BKA en het zou er momenteel warm en zonnig zijn.

Met het geluk dat we nu hebben, stuurt meneer Bock ons naar Harburg of Altona - en daar regent het net als hier op dit moment.

We worstelden ons door het ochtendverkeer en bereikten uiteindelijk het hoofdbureau van politie waar Roy en ik ons kantoor hadden.

Maar onze weg leidde eerst naar het kantoor van onze baas, Detective Directeur Bock.

Ik keek even op het horloge om mijn pols. We waren zelfs een beetje vroeg.

Ga toch naar binnen, begroette Mandy, de secretaresse van onze baas, ons.

Toen we het kantoor van Directeur van Crimineel Onderzoek Bock binnenkwamen, was hij druk in gesprek aan de telefoon. Met een gebaar gaf hij aan dat we moesten gaan zitten.

Waarover het telefoongesprek dat rechercheur Bock voerde precies ging, kon ik uit de fragmenten niet opmaken. Detective Directeur Bock's aandeel in het gesprek was daar blijkbaar te klein voor.

Toen er eindelijk iemand anders de kamer binnenkwam, was het me duidelijk dat Roy en ik iets groters te wachten stond. Deze persoon was hoofdinspecteur Georg Stegner, het hoofd van de recherche Hamburg-Billstedt. Dus het was mogelijk een operatie die verder ging dan onze eigen afdeling.

Maar in de regel trok de georganiseerde misdaad zich niets aan van min of meer willekeurig getrokken bevoegdheidsgrenzen, maar streefde zij haar eigen doelen na met alle meedogenloosheid.

Georg Stegner knikte kort naar ons, krabde even aan zijn haarloze schedel en ging toen ook zitten.

Goedemorgen, zei directeur Bock nadat hij klaar was met praten. Hij wendde zich tot Stegner. Ik heb net gesproken met afdelingshoofd Heuer, legde hij uit.

Ik nam aan dat het ging om afdelingshoofd Max Heuer van de recherche van Billstedt, die onder de jurisdictie van Hamburg viel, en dus was de verschijning van hoofdinspecteur Georg Stegner ook logisch.

Ik hoop dat je hem niet hebt ingelicht over onze plannen, zei Stegner met een glimlach.

Alleen het deel dat hij moet weten, antwoordde directeur Bock.

Goed.

Je kunt gerust zijn. Rechercheur Bock wees naar Roy en mij. "Ik hoef je niet voor te stellen aan Roy Müller en Uwe Jörgensen.

We hebben te maken met een moeilijke zaak waarin we tot nu toe helaas geen vooruitgang hebben geboekt, legde Stegner zonder omwegen aan Roy en mij uit.

En dat heeft iets te maken met Hamburg, concludeerde ik.

Je zei het, knikte Stegner.

Er is een reeks onopgeloste moorden op criminelen in het verantwoordelijkheidsgebied van het hoofdbureau van politie in Hamburg, verklaarde strafdirecteur Bock. "De slachtoffers passen niet in de gebruikelijke schema's en volgens de onderzoeken tot nu