Het Zwaard van de Elfen: Fantasyroman

By Alfred Bekker

Het Zwaard van de Elfen: Fantasyroman

 

Het tweede deel in de saga van Daron en Sarwen.

 

Het magische zwaard van de Elfenkoning Keandir is gestolen. Daron en Sarwen ontdekken dat de kwaadaardige Elfenmagiër Jarandil erachter zit. Om te voorkomen dat de krachten van de elfen steeds zwakker worden, wil hij dat elfen zwarte magie mogen gebruiken. Met het gestolen zwaard wil Jarandil de krachten van de dood gewaande Fearbringer oproepen. Daron en Sarwen proberen alles om het zwaard van de koning terug te krijgen.

Het vervolg op de Elfen trilogie van Alfred Bekker!

 

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Feb 2, 2023
• ISBN: 9798215590539

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Alfred Bekker

Het Zwaard van de Elfen: Fantasyroman

Het tweede deel in de saga van Daron en Sarwen.

Het magische zwaard van de Elfenkoning Keandir is gestolen. Daron en Sarwen ontdekken dat de kwaadaardige Elfenmagiër Jarandil erachter zit. Om te voorkomen dat de krachten van de elfen steeds zwakker worden, wil hij dat elfen zwarte magie mogen gebruiken. Met het gestolen zwaard wil Jarandil de krachten van de dood gewaande Fearbringer oproepen. Daron en Sarwen proberen alles om het zwaard van de koning terug te krijgen.

Het vervolg op de Elfen trilogie van Alfred Bekker!

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

Hoofdstuk 1

Schaduwen in de nacht

De schreeuw van een reusachtige vleermuis wekte Daron uit zijn rusteloze slaap. Het volgende moment zat de elfenjongen rechtop in bed en luisterde.

Rarax!, dacht hij.

De reuzenvleermuis diende Daron en zijn tweelingzus Sarwen als rijdier, nadat zij hem hadden getemd met hun magische gaven. Iets moet het bang gemaakt hebben. Het viel onmiddellijk weer stil, maar Daron kon met zijn fijne elfenoren de ademhaling nog op grotere afstand horen als hij zich erop concentreerde, en hetzelfde gold voor de hartslag van de reuzenvleermuis.

Waarom klopte Rarax' hart zo heftig?

Daron zwaaide zichzelf uit bed. In een mum van tijd had hij zijn nauwsluitende broek en laarzen aangetrokken en zijn wambuis van elfenzijde aangetrokken, want het was hem duidelijk dat hij de reuzenvleermuis moest controleren.

Ook al was het vliegende monster ter grootte van een draak vastgeketend in zijn stal, men kon nooit zeker weten of het deze ketens niet kon breken met zijn enorme krachten.

Daron ging naar het open raam en keek naar buiten. Vanuit zijn kamer kon men over heel Elbenhaven uitkijken - over het kasteel, de bijbehorende stad en de haven waar honderden schepen lagen. Een grijze muur van mist lag op de zee buiten de kust. Het leek een ondoordringbare muur. Het maanlicht scheen erin en liet het vreemd gloeien.

Daron luisterde weer. Hij probeerde niet te letten op het gebrul van de zee of het slaan van de golven tegen de kademuren in de haven, zodat de geluiden hem niet zouden afleiden.

Er was meer, dacht hij.

Ik weet het! antwoordde de gedachtenstem van zijn tweelingzus Sarwen hem. Zij was duidelijk ook wakker geworden. Daron herkende haar voetstappen in de gang, en hij was dan ook helemaal niet verbaasd toen het volgende moment de deur van zijn kamer openging.

In mensenoren zou dit volkomen stil zijn geweest, maar in Darons oren kraakte de deur veel te hard. Dus mompelde hij een magische formule om het kraken te dempen, alleen hoorbaar voor elfenoren, want hij wilde voorkomen dat de andere bewoners van kasteel Elbenhaven wakker zouden worden. Even werden zijn ogen helemaal zwart.

Wapenmeester Thamandor raadt aan alle deuren van kasteel Elbenhaven grondig te laten oliën, hoorde Daron de stem van zijn zus weer denken. "Dat zou op de lange termijn beter zijn dan te proberen het probleem steeds opnieuw met magie te bestrijden.

Ik weet het, antwoordden Darons gedachten. Maar ik denk dat hij dat alleen zegt omdat hij magisch inferieur is. Daarom is hij tenslotte afhankelijk van zijn uitvindingen.

Daron had haar grootvader, de Elfenkoning Keandir, al met enkele bedienden horen praten over de nieuwe smeerolie die wapenmeester Thamandor in zijn werkplaats had ontwikkeld. Maar omdat het de deuren slechts voor een goede honderd jaar piepvrij zou hebben gemaakt en de scharnieren daarna opnieuw zouden moeten worden aangebracht, waren de leden van de troonraad het erover eens dat het de moeite niet waard was. Het feit dat spreuken veel vaker vernieuwd moesten worden, werd door de langlevende elfen niet als zo'n probleem gezien, want voor een spreuk hoefde men niet van kamer naar kamer te rennen en de deuren uit hun scharnieren te lichten, om ze daarna moeizaam weer terug te zetten.

Ben jij ook gewekt door Rarax? vroegen Sarwens gedachten.

Ja.

De twee elfenbroers en -zussen waren zo hecht dat elk van hen de gedachten van de ander kon begrijpen, zolang de ander dat toestond. En zo communiceerden zij heel vaak in stilte als anderen hen niet mochten afluisteren of als zij om een andere reden niet hardop tegen elkaar wilden spreken.

Rarax lijkt wat gekalmeerd, zei Sarwen.

Maar een diepe groef op Darons verder gladde, ivoren voorhoofd suggereerde dat hij het daar niet mee eens was, en dit werd bevestigd door zijn volgende mentale boodschap: Luister naar zijn hartslag en zijn onregelmatige ademhaling!

Sarwen streek haar lange donkere haar naar achteren, waar de puntige elfenoren doorheen staken, net als bij haar broer. Wat denk je dat dat betekent?

Daron was net zo verbijsterd als zij. Ik weet het niet. Hij lijkt iets te voelen dat hem diep verontrust.

Misschien een ander wezen van de duisternis.

Daar heb ik ook aan gedacht, bekende Daron. Per slot van rekening is deze gigantische vleermuis zelf gevuld met de duistere kracht. Dus zou het logisch zijn dat andere wezens van de duisternis zich er toe aangetrokken voelen, denk je niet?

Vergeet niet dat wij beiden ook vervuld zijn van de kracht van duistere magie, wierp Sarwen tegen, en voor een kort moment verdween ook al het licht uit haar ogen, en werden ze helemaal zwart. En trekken we misschien voortdurend duistere wezens aan?

We hebben Rarax tenminste enigszins kunnen temmen, gaf Daron toe.

En je denkt dat onze duistere magie de reden is dat hij ons gehoorzaamt? Tenminste, meestal.

Daron antwoordde niet. Zijn gezicht kreeg plotseling een gespannen uitdrukking, en Sarwen meende ook iets te horen.

Vleugelslag!, besefte Daron.

Maar niet van Rarax!

Nee, er zijn meerdere paar vleugels, en ze zijn ook veel kleiner.

Hoe dan ook, ik weet zeker dat ik nog nooit zoiets gehoord heb.

Laten we gaan kijken!

Goed.

––––––––

Daron maakte zijn wapenriem vast, in de schede waarvan een elfendolk zat. Toen verlieten hij en zijn zuster de kamer. Ze haastten zich door een lange gang en kwamen al snel in de open lucht.

De wachters bij de grote deur van het paleis van kasteel Elbenhaven schonken verder geen aandacht aan de twee Elfenkinderen. Het was niets ongewoons voor Daron en Sarwen om zelfs midden in de nacht hun kamers te verlaten en buiten rond te zwerven. Beiden waren al meer dan honderd jaar oud en konden goed voor zichzelf zorgen. Bovendien hadden elfen niet zoveel slaap nodig.

Denk erover na, drukte Sarwen haar broer met haar gedachten. "Wat kan dat geweest zijn?"

Denk je dat ik het voor je zou verzwijgen als ik een idee had?

Ze bereikten de open poort naar de buitenste binnenplaats van het kasteel en hoorden plotseling een dof, zoemend geluid - zo diep dat het de stenen aan hun voeten licht deed trillen.

Rarax snurkt, zei Sarwen hardop.

En we hadden hem dat verboden omdat hij op den duur de fundamenten van het kasteel zou beschadigen, antwoordde Daron.

Ik dacht altijd dat de zorgen van Armsmaster Thamandor een beetje kleinzielig waren, gaf Sarwen toe. Ik bedoel, een paar scheuren in de muren zijn makkelijk te repareren met simpele magie.

Niet voor iemand als Thamandor, zei Daron.

Sarwen zuchtte. Ja, we vinden magie vanzelfsprekend, maar het moet vreselijk zijn om magisch tekort te komen.

Vooral voor een elf.

Waarom speciaal voor een elf?

Nou, als je een magisch gebrekkig persoon bent, val je niet op omdat bijna alle mensen niet veel van magie weten. Dat bedoel ik ermee.

Terwijl ze door de buitenplaats liepen, werd het gesnurk ondraaglijk luid.

Stil!

Rarax snoof een keer hard in zijn slaap en was toen eigenlijk stil.

Nou, als hij ons al in zijn slaap gehoorzaamt - zoveel te beter, zei Sarwen. "Misschien kunnen we hem in de toekomst zonder kettingen op stal laten.

Ik weet het niet, mompelde Daron.

Je vertrouwt Rarax nog niet weer.

Ben je verrast?

Sarwen schudde haar hoofd. Nee.

Onlangs nog had de reuzenvleermuis de twee Elfenkinderen helemaal naar de Wildlands ontvoerd en hen daar weggegooid. Ze hadden het helemaal moeten volgen naar het duistere rijk van de Bottenheer om het weer te vangen, en pas nadat ze daar een zeer gevaarlijk avontuur hadden overleefd, waren ze erin geslaagd terug te keren naar Elvenhaven. Daron wilde zoiets niet nog eens meemaken...

Ze bereikten de stal.

Daron merkte onmiddellijk op dat de vleugels van de reuzenvleermuis niet op zijn rug waren gevouwen. In plaats daarvan had het ze verspreid. Een teken van hoe onrustig het sliep. Het was ook onrustig aan het woelen en draaien.

Opnieuw versnelde de hartslag van het draakachtige wezen. Daron kon het heel duidelijk horen.

Misschien heeft Rarax een nachtmerrie, zei Sarwen.

Ja, dat denk ik ook, maar... Darons ogen werden zwart en zijn uitdrukking leek alsof hij zich hard op iets concentreerde.

Maar wat? vroeg Sarwen.

Maar zijn geest is gesloten voor mij. Ik kan er niet achter komen wat hem kwelt. Het moet ...

Hij sprak niet verder, maar Sarwen begreep hem toch.

Het moet iets met magie te maken hebben?

Ja.

Wat moeten we doen?

Laat hem ontwaken, Sarwen. Heel even maar. Dat bevrijdt hem misschien van zijn nachtmerrie.

Daron naderde het enorme dier, dat leek op een enorme vleermuis. De ogen waren gesloten en de adem siste door de grote neusgaten. De half uitgespreide vleugels namen het grootste deel van de stal in beslag.

Word wakker!, beval Daron. Maar afgezien van het feit dat de hartslag van de reuzenvleermuis weer wat toenam en hij voor één keer wat harder ademde, gebeurde er niets. De bries die uit zijn uitlopende neusgaten blies, woelde door Darons donkere haar.

Kom op, Rarax! Word wakker!

Maar er leek iets te zijn dat zelfs deze zeer intense gedachte verhinderde om de reusachtige vleermuis te wekken.

Er is iets mis!, hoorde Daron de bezorgde gedachte van zijn zus.

Het elfenmeisje draaide zich naar de andere stallen waar de elfenpaarden stonden. Sommigen snoven en leken ook nerveus.

Daron raakte met de vlakke hand de snuit van de reusachtige vleermuis aan en probeerde nogmaals het enorme vliegende monster te wekken. Welke kracht houdt je in slaap, Rarax? Open nu al je geest - en je ogen, natuurlijk!

Sarwen deinsde terug en stond met beide benen op de grond. Ze richtte haar blik en liet die over de rij gebouwen op de buitenplaats glijden. Maar zelfs met haar scherpe elfenogen kon ze niets zien in de donkere nissen tussen de huizen.

En toch voelde Sarwen dat er iets was.

Daron, kijk uit!

Er klonk een schel geluid - zo hoog dat zelfs elfenoren het nauwelijks konden horen.

Donkere schaduwen doken plotseling op uit verschillende nissen. Zwarte vleugels, langer dan de armen van een elfenman, fladderden omhoog, waarna de schaduwen zich op Daron en Sarwen stortten.

Sarwen struikelde een stap terug. In het bleke maanlicht zag ze een gevleugelde aap op haar afkomen. Zijn bek stond wijd open en toonde roofzuchtige tanden. In zijn rechterpoot hield het wezen een drietand, zijn linker greep het kleed van Sarwen.

Hoofdstuk 2

Gevleugelde apen

Minstens een dozijn gevleugelde apen gewapend met drietanden en speren zoemden door de lucht - elk van hen groter dan een volwassen man.

Klauwen met scherpe klauwen grepen Daron en de elfenjongen