In het Centaur Woud van de Elfen: Fantasyroman

By Alfred Bekker

Alfred Bekker

In het Centaur Woud van de Elfen: Fantasyroman

Het vijfde deel in de saga van Daron en Sarwen.

 

 

Fantasyroman
Nauwelijks zijn de elfenkinderen met hun vleermuis Rarax in het woudrijk van de centauren geland of ze moeten het opnemen tegen hordes bosgeesten die in blinde woede iedereen die ze tegenkomen aanvallen. Rarax is zo verzwakt dat hij bijna sterft. Op hun vlucht bereiken Daron en Sarwen het Geheime Woud, waar de reusachtige Mistboom het slachtoffer dreigt te worden van de bosgeesten. Op zijn takken liggen de dorpen van de faunen. Maar er komen al scheuren in zijn stam en hij dreigt om te vallen. Wanhopig zoeken de Elfenkinderen naar een manier om de bosgeesten gunstig te stemmen en zo de vernietiging te stoppen.

Het vervolg op de Elfen-trilogie van Alfred Bekker!

 

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Feb 18, 2023
• ISBN: 9798215083727

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur / COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2020 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Alfred Bekker

In het Centaur Woud van de Elfen: Fantasyroman

Het vijfde deel in de saga van Daron en Sarwen.

––––––––

Fantasyroman

Nauwelijks zijn de elfenkinderen met hun vleermuis Rarax in het woudrijk van de centauren geland of ze moeten het opnemen tegen hordes bosgeesten die in blinde woede iedereen die ze tegenkomen aanvallen. Rarax is zo verzwakt dat hij bijna sterft. Op hun vlucht bereiken Daron en Sarwen het Geheime Woud, waar de reusachtige Mistboom het slachtoffer dreigt te worden van de bosgeesten. Op zijn takken liggen de dorpen van de faunen. Maar er komen al scheuren in zijn stam en hij dreigt om te vallen. Wanhopig zoeken de Elfenkinderen naar een manier om de bosgeesten gunstig te stemmen en zo de vernietiging te stoppen.

Het vervolg op de Elfen-trilogie van Alfred Bekker!

Overzicht Elfenkinderen 1-7

Het juweel van de Elfen

Het Zwaard van de Elfen

De magie van de elfen

De Vlamsperen van de Elfen

In het Centaur Woud van de Elfen

De geesten van de Elfen

De ijsdemonen van de Elfen

Hoofdstuk 1:

Beangstigende beesten

Een schittering van vuur flitste door de lucht, en drie reusachtige vleermuizen ter grootte van een draak krijsten luid als antwoord.

Een ogenblik geleden hadden de enorme dieren nog met regelmatige slagen van hun leerachtige vleugels gevlogen, maar nu was de rustige glijvlucht voorbij. De vuurstraal suisde precies tussen hen door, en op een haar na zou de straal hen hebben geraakt en tot as hebben verbrand.

Geen wonder dat de vliegende monsters opgewonden met hun vleugels fladderden.

Een van de reusachtige wezens viel van schrik een heel eind naar beneden. Het sprong als een steen naar de grond voordat het zijn vleugels weer spreidde en zijn duikvlucht afremde.

Een andere reuzenvleermuis steeg luid krijsend op en probeerde met bijzonder sterke vleugelslagen zo snel mogelijk omhoog te komen.

Het derde monster vloog een boog naar het noorden en liet zo'n boos gegrom horen dat iedereen die het hoorde bang kon worden.

Thamandor! riepen Daron en Sarwen verontwaardigd als uit één mond. De twee elfenkinderen waren de drie andere vliegende monsters voorgevlogen met hun getemde reuzenvleermuis, Rarax. Samen met Thamandor, de magisch minderwaardige wapenmeester en uitvinder van de elfen, zaten ze op de enorme rug van Rarax, en Thamandor hield een van zijn twee vlamsperen in zijn handen.

Waar ging dat over? riep Sarwen boos. Een diepe groef was zichtbaar op het normaal zo gladde voorhoofd van het elfenmeisje, en haar gezicht zag er bozer uit dan in lange tijd.

Haar tweelingbroer Daron was ondertussen bezig Rarax te kalmeren met de kracht van zijn magie. Kom op, het is in orde," zond de elfenjongen hem een intense gedachte toe. Hij wilde koste wat kost voorkomen dat ook Rarax in paniek weg zou rennen. Wat er kon gebeuren als zo'n reuzenvleermuis uit de hand liep, hadden de elfenkinderen al meegemaakt. Rarax had hen toen ontvoerd naar de verre Wildlands en hen daar weggegooid.

Maar dat was lang geleden. Daron en Sarwen hadden het monster nu veel beter onder hun magische controle.

Armsmaster Thamandor keek geschrokken naar wat hij had gedaan. Hij keek naar de vlammende speer en fronste. Deze, zijn grootste uitvinding tot nu toe, bestond uit een messingkleurige buis met een cilindrische punt aan het uiteinde. In het midden van de metalen buis bevond zich een doosvormige verdikking met een reeks kleine hendels en sierlijke versieringen. Daar werd ook het zogenaamde stenen kruid in gedaan, een poeder dat bestond uit gemalen stenen van het magische vuur en zonder welke Thamandors vlamlans niet zou werken.

Ik moet per ongeluk een van de hendels hebben vastgepakt! kreunde hij, geschrokken van zichzelf.

Is er geen lont? mopperde Sarwen.

Ja, natuurlijk ..., mompelde Thamandor, terwijl zijn fijne elfenvingers over de hendels gleden, waarvan sommige piepklein waren. Hijzelf had dit alles in lange, geduldige arbeid opgebouwd en in de loop der eeuwen steeds weer verbeterd.

Sarwen schokte toen Armsmaster een van de hendels aanraakte en omdraaide en op hetzelfde moment kwam er iets roods uit de trechtertop van de Vlamlans.

Thamandor! riep ze, en haar gelijktijdige gedachte was zo sterk en intens dat het haar broer bijna volledig in verwarring bracht. De twee Elfenkinderen konden elkaars gedachten opvangen, tenzij ze zich er specifiek tegen afschermden, zo dicht waren ze bij elkaar.

Maar het rode iets dat deze keer uit de punt van de vlamlans schoot, was helemaal geen tong van vuur, maar een bel.

Eerst was hij donkerrood, zoals de kikkers aan de oevers van de Nur, toen werd hij helderrood naarmate hij verder opgeblazen werd, en tenslotte barstte hij als een zeepbel, zoals die bekend zijn uit de badhuizen van mensensteden.

De elfen gebruikten gewoonlijk water noch zeep om zich schoon te houden, maar deden dat op magische wijze. Ze gebruikten magische formules om zich te beschermen tegen vuil worden, en vuil bleef sowieso nauwelijks kleven aan de kleren van elfenzijde.

Maar aangezien de magische vermogens van de meeste elfen in de tussentijd steeds zwakker waren geworden, en het voor sommigen van hen niet eens genoeg was om de formule van een reinigingsspreuk goed te laten werken, waren er al een paar elfen die hun toevlucht namen tot water en zeep.

Wat was dat allemaal? vroeg Sarwen nadat Daron de reuzenvleermuis weer enigszins onder controle had gekregen. Heb je zeep in het wapen gedaan?

Nee, nee, er is iets anders aan de hand, zei Thamandor.

Hoe dan ook, ik denk dat we de andere drie reuzenvleermuizen nu kwijt zijn, zei Daron berustend, terwijl hij met een uitgestrekte arm in de verte wees. Daar vliegen ze!

De drie vliegende monsters hadden zich herenigd en vlogen samen weg, waarbij ze schelle kreten uitstootten die zelfs op deze afstand zeer onaangenaam waren voor gevoelige elfenoren.

Zowel Daron als Sarwen probeerden zich ertegen te beschermen. Thamandor kromde zijn gezicht van pijn omdat hij zich niet snel genoeg kon beschermen tegen dit schelle geluid. Zijn aandacht was duidelijk te veel gericht geweest op de hendels van de vlamspeer.

Kunnen we haar niet terughalen, Daron?, wendde Sarwen zich met een bijzonder intense gedachte tot haar broer. Zijn ogen waren inmiddels helemaal zwart geworden, zodat er niets wits meer in te zien was. Dit gebeurde altijd als hij zijn duistere magische krachten bijzonder sterk verzamelde. En dat was nodig om te voorkomen dat Rarax ook helemaal wegfladderde, alsof hij buiten zinnen was.

Je kunt het proberen, antwoordde hij zijn tweelingzus met een gedachte.

Thamandor hoorde geen woord van dit stille gesprek. Hij raakte opnieuw een hendel op de vlamlans aan. Die zat vast en bewoog alleen als Thamandor wat meer kracht uitoefende. In deze situatie zou iedere andere Elf waarschijnlijk een ondersteunende toverformule hebben gezongen om de hefboom weer in beweging te krijgen, maar zoiets werkte meestal niet bij Thamandor, die gewoonweg te magisch inferieur was.

Sarwen riep met een energieke gedachte de drie wegvliegende reuzenvleermuizen. Maar de drakengrote vliegende monsters stootten alleen maar blatende geluiden uit die klonken als spottend gelach.

Ze volgden ons niet, ze volgden Rarax!, herinnerde Daron zijn zus eraan.

Sarwen haalde diep adem. Haar ogen waren ook even zwart geworden, maar deze volledige duisternis was nu aan het vervagen. Binnen enkele ogenblikken verscheen het wit van haar ogen weer. We moeten onze krachten bundelen en het samen proberen, stelde ze voor.

Waarvoor?, antwoordde Daron haar. Ze zullen niet naar ons luisteren en we moeten onze krachten niet verspillen. Bovendien voel ik iets... Daron aarzelde. Hij hief zijn hoofd op, en even leek het alsof hij een of andere geur in de lucht oppikte. Dat was natuurlijk niet het geval. Het was waar dat alle zintuigen bij elfen zeer gevoelig waren, en dat gold ook voor de reukzin, maar het was iets anders dat de elfenjongen waarnam.

Een magische kracht.

Hij voelde het maar heel lichtjes, maar het was hem meteen duidelijk dat het heel sterk moest zijn.

Daron keek naar Sarwen en hij wist meteen dat zij hetzelfde had gevoeld.

Wat was dat? vroeg ze.

Het is al voorbij...

Zeg eens, wil je de hele tijd alleen in gedachten praten, zodat ik niets merk?, klaagde Thamandor.

Sarwen draaide haar hoofd om hem aan te kijken. Haar spitse elfenoren staken af tegen haar donkere haar, dat ver over haar schouders viel. Ze trok haar jurk een beetje samen om comfortabeler te zitten. Wat dacht je ervan om je vlammende speer aan zijn tweeling te plakken en hem vast te binden.

Dan zou ik me ook veel beter voelen, bekende Daron.

Denk je misschien dat ik mijn eigen wapen niet kan hanteren?, was Thamandor verontwaardigd.

Nee, nee, daar zouden we nooit aan denken! bevestigden ze beiden als uit dezelfde mond.

Thamandor had ooit zijn werkplaats in de stad Elbenhaven moeten ontruimen en verplaatsen naar een rots genaamd Elbenturm, omdat zijn uitvindingen bijna de hele hoofdstad van het Elfenrijk in brand hadden gestoken.

Maar ik geef toe, we hebben wel een paar kleine zorgen, kwalificeerde Daron, en Sarwen voegde eraan toe met een gedachte die alleen voor haar broer hoorbaar was: Een beetje een understatement, vind je niet?

Nee, dat heet diplomatie, gaf Daron zijn tweelingzus het doordachte antwoord. Per slot van rekening is geen van ons beiden gediend als onze gewaardeerde Armsmaster beledigd is. Je weet hoe nukkig hij dan kan worden!

Thamandor maakte een ronduit wanhopige indruk.

Toen hij weer aan een hendel van de vlamlans trok, schoot er een straal zo fel uit het wapen dat alle drie de elfen die op Rarax' rug zaten meteen een luide kreet slaakten, want dit bijzonder felle licht prikte pijnlijk in hun elfenogen.

Er was niet veel voor nodig om Armsmaster de vlammende speer van schrik te laten vallen.

Wat is er aan de hand? riep Daron. Ben je vergeten hoe je je eigen wapens moet hanteren?

Nee, het is niet mijn schuld! bevestigde Thamandor. Het komt door Jarandil en zijn helpers! Wie weet wat die schurken met mijn twee vlammende speren hebben gedaan nadat ze in hun handen zijn gevallen!

De twee Vlamsperen waren gestolen door de dienaren van de magiër Jarandil en de Bottenheer van Skara. Daron en Thamandor hadden toen de dieven achtervolgd en waren er inderdaad in geslaagd de machtigste wapens van het Elfenrijk terug te krijgen. Bij deze gelegenheid waren ook de drie reuzenvleermuizen naar hen toe gevlogen, die ze nu waarschijnlijk weer kwijt waren omdat de stralenschoten hen hadden afgeschrikt en weggejaagd.

De twee Elfen kinderen en Armsmaster waren op weg naar de zuidelijke centauren stammen. De centauren bewoonden de grote bossen tussen de Nur rivier en de woeste gronden van de Trorks en zagen eruit als hybriden van paard en mens. Ze waren in grote nood omdat een deel van het woudrijk in vlammen opging. De vlamsperen van Thamandor waren de redding geweest, want hij had het vuur met vuur bestreden en met de stralen van zijn vlamlansen een brede gang in het woud in brand gestoken. Omdat het vuur langs deze gangen geen brandstof had kunnen vinden, had het zich niet verder kunnen verspreiden.

Er moet iets met het wapen gebeurd zijn! beweerde Thamandor opnieuw, terwijl Daron met een gedachte de reuzenknuppel waarop de drie zaten iets langzamer liet vliegen en ook iets lager liet zakken. De elfenjongen keek gespannen naar de grond, alsof hij iets zocht.

Ik voel het ook, zei Sarwen, zich tot haar broer wendend.

Daar is het weer!

Een magische kracht die slechts af en toe opduikt en dan lijkt te verdwijnen, bevestigde Sarwen.

Het is alsof ze zich probeert te verbergen, zei Daron.

Sarwen knikte. De twee elfenkinderen waren het volledig eens in hun beoordeling van de situatie.

Kan iemand mij vertellen waar jullie het over hebben, schreeuwde Thamandor. "Ik heb hier echte problemen, en jullie concentreren je op wat magisch gefluister van ontevreden natuurgeesten. De vraag die ons zou moeten bezighouden is waarom een vlammende speer