Vuurvlieg

By Jen Minkman

De Staat van Ebrus heeft bepaald dat het haar burgers niet is toegestaan om:

De zee die onze Ommuurde Stad omringt te bezoeken.

Zich na spertijd, zegge en schrijve zeven uur ’s avonds, nog buiten te bevinden.

Zich meer dan drie maal per jaar ziek te melden.

Te zingen.

Een kort, dystopisch verhaal over kerst in een verre toekomst.

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: Oct 21, 2015
• ISBN: 9781519918222

Jen Minkman

Jen Minkman (1978) was born in the Netherlands and lived in Austria, Belgium and the UK during her studies. She learned how to read at the age of three and has never stopped reading since. Her favourite books to read are (YA) paranormal/fantasy, sci-fi, dystopian and romance, and this is reflected in the stories she writes. In her home country, she is a trade-published author of paranormal romance and chicklit. Across the border, she is a self-published author of poetry, paranormal romance and dystopian fiction. So far, her books are available in English, Dutch, Chinese, German, French, Spanish, Italian, Portuguese and Afrikaans. She currently resides in The Hague where she works and lives with her husband and two noisy zebra finches.

Book preview

1.

De eerste keer dat ze het vreemde geluid hoorde, kwam Zlata net terug van een lange dag werk op het Nationale Arbeidskantoor.

Nieuwsgierig tuurde ze het nauwe, donkere steegje in dat vanaf Noach Boulevard naar onbekend terrein leidde. Het was een geluid dat ze nog nooit eerder had gehoord: een soort kat die miauwde, maar veel mooier en interessanter. Op de één of andere manier gaf het geluid haar een droevig en tegelijkertijd vrij gevoel.

Hallo? Haar moeders stem kwam blikkerig uit de mobiel die Zlata in haar hand hield, half tegen haar oor aan. Zlata? Ben je er nog?

Ja, mam. Afwezig keek ze nogmaals naar de in schaduwen gehulde steeg. Er was niemand... voor zover ze kon zien, in elk geval. Ik ben op weg naar huis.

Oké, mooi. Kun je dan wat flessen water meenemen? Alles is op. En Vasily heeft dorst.

Zlata kreunde inwendig. Natúúrlijk had Vasily dorst, en natuurlijk was hij te lui om zelf even naar de winkel te lopen. Haar kleine broertje zou vast de schrik van zijn leven krijgen als hij eenmaal zestien werd en ook aan de bak moest: zes dagen per week werken voor de Staat in plaats van vijf dagen naar school. Helaas voor hem was luieren op de bank geen officieel goedgekeurde Staatsbaan in de stad Ebrus.

Best, zei ze. Ik zie je zo. Ze drukte het gesprek weg en draaide zich nog een keer om naar de steeg. Het geluid klonk zo betoverend. Nu ze wat langer de tijd had gehad om te luisteren, deed het haar eigenlijk meer denken aan de roep van de zeevogels die altijd over de muur kwamen vliegen om hier voedsel te zoeken. Een buitenaards, hoog en onregelmatig gekrijs. Zou ze..? Maar nee, ze kon niet afwijken van haar gebruikelijke route. Ieder meisje met een beetje verstand zou het wel uit haar hoofd laten om na kantoortijd in het duister een of andere steeg te gaan bekijken. Over een uur was het al spertijd, en ze moest dat verdraaide water ook nog halen. Die stomme Vasily ook.

Resoluut stopte Zlata haar telefoon weg in haar tas en toen zette ze koers naar de Handelaarstorens, waar alle grote winkels in Ebrus zich bevonden. Aan haar linker- en rechterhand torenden hoge flats op aan weerszijden van de boulevard, alsof ze met hongerige handen naar de sterren reikten die al boven haar hoofd begonnen te flonkeren. Haar familie woonde op de eenentwintigste verdieping van appartementsblok R, dankzij haar vader die al twintig jaar een hoge baan