Η Τζόντι και η κάρτα βιβλιοθήκης: Τζόντι Μπρουμ, #1

By julie Hodgson

Η Τζόντι Μπρουμ, ένα 12χρονο κορίτσι (σχεδόν 13!), είναι σαν τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας της. Αγαπάει τους φίλους της, τη μουσική και είναι πάντα έτοιμη για μια καλή περιπέτεια. Αυτό που αγαπάει πάνω απ' όλα είναι τα βιβλία. γι' αυτό διαβάζει και συλλέγει ό,τι μπορεί για να ικανοποιήσει την αδηφάγο όρεξή της για ιστορίες, γεγονότα και ιστορία.

Όμως η Τζόντι ζει στο έτος 2075, και έχουν περάσει περισσότερα από πενήντα χρόνια από την απαγόρευση βιβλίων και του χαρτιού· είναι μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να έχει στην κατοχή του ένα έντυπο βιβλίο, ούτε καν να εκτυπώσει φωτογραφίες.

Με τη μαθητική της κάρτα βιβλιοθήκης, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να ταξιδεύει στον χρόνο, η Τζόντι ανακαλύπτει ότι αυτή και οι φίλοι της μπορούν να ζήσουν ιστορικά γεγονότα και να συναντήσουν θρυλικούς χαρα&kapp

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Julie Hodgson
• Release date: May 11, 2023
• ISBN: 9781667456768

julie Hodgson

I started writing poetry and short stories at the age of 9, a nice way to switch off I guess. Then it just escalated from there. My English teacher at my secondary school Mrs Love was an inspiration to me. In 1985 I moved to Tripoli in Libya, and as the schools did not have any books I started writing for the children of the local British schools. It's amazing that when there are no books you crave anything to read. So we all got together and made something out of nothing. I have continued writing for newspapers, The Times in Kuwait in 89 just before the first Gulf conflict, then, Libya, Sweden, Uk and lots of other countries. And the story could go on and on... I now live in Portugal and I have had many books published in the past and have joined publishers Opera Omnia and they published the first bilingual book back in November 2012. Many of my books are now in several languages.

Book preview

Έπαινος για την Τζόντι Μπρουμ.

«Το ελκυστικό στήσιμο του βιβλίου παρέχει την ευκαιρία να διδαχθούν οι νεαροί αναγνώστες και οι νεαρές αναγνώστριες διάφορα ιστορικά γεγονότα, όπως ο Βομβαρδισμός στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η βύθιση του Τιτανικού».

— Kirkus Review

«Η Τζόντι και η κάρτα της βιβλιοθήκης της Julie Hodgson είναι μια τέλεια συναρπαστική περιπέτεια, γεμάτη με όλες τις απαιτούμενες ανατριχιαστικές στιγμές και ανατροπές, που είναι χαρακτηριστικό της καλύτερης κλασικής παιδικής λογοτεχνίας».

— Readers Favorite

Βραβεία για την Τζόντι Μπρουμ.

Βραβείο New apple book. Παιδική Λογοτεχνία, 2014

www.newappleawards.com

Βραβείο Readers favorite International. Παιδική περιπέτεια, 2016

www.readersfavorite.com

2η θέση, Wishing shelf awards, Ηνωμένο Βασίλειο, 2017

www.thewsa.co.uk

Κεφάλαιο 1: Η καλύτερη μέρα

Η Τζόντι είχε αυτήν την ανθρακούχα, αφρώδη αίσθηση στο στομάχι της, σαν να είχε καταπιεί ένα ολόκληρο σετ χημικού εξοπλισμού και ήταν λες και τα πειράματα γίνονταν μέσα της. Δεν μπορούσε να θυμηθεί κάποια άλλη στιγμή στη ζωή της που να ήταν τόσο συναρπαστική όσο αυτή. Ήταν εδώ! Ήταν πραγματικά εδώ – στις 25 Νοεμβρίου του 1984! Αυτή ήταν η πιο ωραία ημερομηνία όλου του χρόνου και εκείνη καθόταν εκεί περιμένοντας να φτάσουν οι καλλιτέχνες.

Λίγα λεπτά πριν, βρισκόταν στο ηλίθιο 2075. Δεν φτιάχνουν καν νέα μουσική στο 2075. Το κοντινότερο πράγμα στη μουσική είναι το μπιτ σιτ: ένα είδος μπερέ που βάζεις στο κεφάλι σου και το οποίο πάλλεται με περίεργο ρυθμό αγγίζοντας τα νεύρα και κάνοντας το σώμα σου να κινείται σαν να χορεύεις. Για τα σκουπίδια. Αλλά τώρα, δεν χρειάζεται να ανησυχεί γι' αυτό. Βρισκόταν στο στούντιο Σαρμ Γουέστ στο Νότινγκ Χιλ το 1984 και σχεδόν κάθε τζαμάτη μπάντα της δεκαετίας του ογδόντα θα έφτανε εκεί. Ήταν η μέρα που θα ηχογραφούσαν το Μπαντ Έιντ.

Είχε δει το βίντεο εκατοντάδες φορές στο iPad 50 και γνώριζε το υπόβαθρο. Ένας άνδρας ονόματι Μπομπ Γκέλντοφ, ο οποίος ήταν μέλος ενός συγκροτήματος που ονομαζόταν Μπουμτάουν Ρατς, ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και να εξαλείψει τη φτώχεια στην Αιθιοπία. Είχε δει ταινίες με παιδιά που λιμοκτονούσαν και πέθαιναν από τη δίψα και ήξερε ότι υπήρχαν αρκετά χρήματα στον κόσμο για να τα σώσει, αν μπορούσε απλώς να πείσει τους ανθρώπους να δώσουν μερικά από αυτά που είχαν. Έτσι, αποφάσισε να ηχογραφήσει το τραγούδι για να συγκεντρώσει χρήματα. Φυσικά, κάτι τέτοιο έχει γίνει εκατοντάδες φορές από τότε, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά, και κανείς δεν φάνηκε να γνωρίζει πόσο σημαντικό ήταν εκείνη την εποχή, γι' αυτό και η Τζόντι ήταν τόσο ενθουσιασμένη που παρακολουθούσε την εξέλιξη όλων αυτών.

Ήξερε ότι όλοι οι καλλιτέχνες εμφανίζονταν με τα παλιά τους ρούχα, σαν να πήγαιναν για ψώνια, τραγουδούσαν ο καθένας ένα κομμάτι του τραγουδιού και μετά έφευγαν. Υπήρχαν ακόμη και παιδιά εκεί, γι' αυτό και δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για οποιαδήποτε μεταμφίεση. Μπορούσε απλώς να κρυφτεί ανάμεσά τους, να περιπλανηθεί και όλοι θα πίστευαν ότι ήταν κάποιου άλλου. Ίσως να ήταν η κόρη κάποιου από τους Σπαντάου Μπάλεϊ ή τους Γιουτού ή τους Ντουράν Ντουράν, ή η μικρή αδελφή του Μπόι Τζορτζ ή ακόμα και του Τζορτζ Μάικλ. Ίσως ήταν το τέταρτο, πολύ νεότερο, κοκκινομάλλικο μέλος των Μπαναναράμα. Θα ασχολούταν αργότερα μ’ αυτό, αλλά προς το παρόν βρισκόταν απλώς στο άδειο στούντιο ηχογράφησης περιμένοντας να γεμίσει με ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους θα μπορούσε να κρυφτεί.

Ήταν 10:30. Η ηχογράφηση θα ξεκινούσε στις 11:00. Στριμώχτηκε κάτω από τον εξοπλισμό ηχογράφησης και περίμενε. Το μέρος ήταν σκοτεινό εκείνη τη στιγμή και μόνο μερικές αχτίνες του αδύναμου φωτός της ημέρας του Νοεμβρίου έβρισκαν τον δρόμο τους προς τα μέσα, αλλά το δωμάτιο σύντομα θα φωτιζόταν από αστέρες και θα έπρεπε να φορέσει γυαλιά. Η προσμονή ήταν κάπως υπερβολική για να την αντέξει, αλλά το μόνο που μπορούσε να κάνει τώρα ήταν να περιμένει.

Καθώς περίμενε, έβγαλε την κάρτα της βιβλιοθήκης από την τσέπη της, ίσως για να περάσει την ώρα της ή ίσως επειδή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο να κάνει. Συνήθως την έκανε να χαμογελάει –ήταν το κλειδί για ατελείωτες περιπέτειες και εξερευνήσεις– αλλά δεν γινόταν να μη συνοφρυωθεί καθώς την κοίταζε. Τρία προβλήματα υπήρχαν. Το πρώτο πρόβλημα ήταν ότι ήξερε ότι δεν της απέμενε πολύς χρόνος εκεί. Σε όλους τους μαθητές του σχολείου της δίνονταν μόνο πέντε ώρες ταξίδι στον χρόνο κάθε φορά και εκείνη πλησίαζε σίγουρα το όριό της. Βασικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο μόνο για έρευνα βάσει του προγράμματος σπουδών, για παράδειγμα, για να μάθουν το γενεαλογικό δέντρο κάποιου ή να δουν πώς ζούσαν οι άνθρωποι σε άλλες εποχές. Η Τζόντι είχε άλλες ιδέες· της άρεσε η δεκαετία του 1980 και της άρεσαν τα βιβλία, τα οποία και τα δύο αποδοκιμάζονταν στην εποχή της. Βασικά, τα βιβλία έγιναν παράνομα τη δεκαετία του 2020. Το δεύτερο από τα προβλήματά της ήταν το ελατήριο επαναφοράς μίας ώρας το οποίο είχαν όλες οι κάρτες. Είχε προγραμματίσει την επίσκεψή της με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάσει σίγουρα πριν από οποιονδήποτε άλλον, αλλά θα επέστρεφε στην ώρα της πριν ολοκληρωθεί το Μπαντ Έιντ. Τουλάχιστον, όμως, κατάφερε να δει κάτι από αυτό. Τέλος, το τρίτο πρόβλημα –και δεν το είχε παρατηρήσει αυτό ξανά– ήταν ότι η κάρτα της έδειχνε αρκετά ταλαιπωρημένη. Την είχε χρησιμοποιήσει τόσο πολύ που είχε αρχίσει να ξεφτίζει στα πλάγια και να λυγίζει στη μέση. Ήλπιζε ότι αυτό δεν θα επηρέαζε τον τρόπο λειτουργίας της. Καθώς καθόταν κάτω από τον εξοπλισμό ηχογράφησης και γύριζε την κάρτα ξανά και ξανά με τα δάχτυλά της, συνειδητοποίησε ότι είχε ένα τέταρτο πρόβλημα: την κα Νομπλ, τη βιβλιοθηκάριο. Αν ήθελε περισσότερο χρόνο, ή για να συζητήσει για το ελατήριο επαναφοράς ή ακόμη και για να αντικαταστήσει την κάρτα με μια καινούργια, θα έπρεπε να μιλήσει στην κα Νομπλ, και ήταν τόσο προφανές, όσο η μεγάλη μύτη αυτής της στριμμένης κυρίας, ότι προτιμούσε να φάει μια σαντουιτσάρα να (!) παρά να βοηθήσει την Τζόντι σε οτιδήποτε. Η Τζόντι δεν είχε ιδέα γιατί, αλλά η κα Νομπλ πάντα την αντιπαθούσε και δεν το έκρυβε. Φώναζε και ωρυόταν και κουνούσε τα χέρια της και έριχνε τη σκοτεινή και απειλητική σκιά της πάνω στη δωδεκάχρονη, αν αυτή μιλούσε έστω και λίγο όταν δεν έπρεπε.

Η σκέψη της γυναίκας έκανε την Τζόντι να ιδρώσει λίγο και μετά να νιώσει ανακούφιση που βρισκόταν αρκετά χιλιόμετρα και ενενήντα ένα έτη μακριά της. Χαμογέλασε και ο ευπρόσδεκτος βόμβος ενθουσιασμού την κατέκλυσε και πάλι. Σε λίγα λεπτά, ο Μπομπ Γκέλντοφ θα άνοιγε τις πόρτες και θα ακολουθούσε μια ολόκληρη γενιά απίθανων ανθρώπων. Αρκετός χρόνος για να ρίξει μια ματιά στο βιβλίο που είχε φέρει μαζί της. Ήθελε να φέρει ένα βιβλίο για το Μπαντ Έιντ για να το υπογράψουν όλοι οι μουσικοί, αλλά συνειδητοποίησε εγκαίρως ότι δεν θα υπήρχε το 1984 και θα πρόδιδε τον εαυτό της ως ταξιδιώτισσα του χρόνου. Έτσι έφερε ένα βιβλίο για τη μουσική από τις αρχές της δεκαετίας του '80, το οποίο είχε πολλές φωτογραφίες από τις μπάντες που θα έβλεπε. Το είχε πάρει από ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το 1994 μαζί με ένα αντίτυπο του βιβλίου Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες του Ιουλίου Βερν, το οποίο είχε διαβάσει εκατομμύρια φορές (αν και μπορεί να υπέρβαλλε).

Ήταν ωραίο που βρισκόταν σε ένα μέρος όπου μπορούσε να καταπιαστεί με το βιβλίο ελεύθερα. Η συλλογή βιβλίων της το 2075 έπρεπε να είναι μυστική. Δεν ήξερε ακριβώς ποια θα ήταν η τιμωρία αν την έπιαναν, αλλά ήξερε ότι θα ήταν αυστηρή. Και καταλάβαινε γιατί: τα βιβλία είχαν χρησιμοποιηθεί σε βιολογικό πόλεμο τη δεκαετία του 2020. Στο χαρτί είχαν προστεθεί βιολογικά όπλα για να δολοφονήσουν παγκόσμιους ηγέτες, και έκτοτε ήταν παράνομα. Φυσικά, όλοι είχαν συσκευές ανάγνωσης ηλεκτρονικών βιβλίων, αλλά δεν ήταν το ίδιο με το να αισθάνεσαι και να μυρίζεις την ηλικία ενός βιβλίου, να κρατάς μια ιστορία στο χέρι σου και να την απολαμβάνεις με τον τρόπο που ο/η συγγραφέας ήθελε. Αυτό δεν ήταν δίκαιο, γι' αυτό και η Τζόντι αγνόησε εντελώς τον κανόνα.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος στην πόρτα και η Τζόντι έβαλε το βιβλίο στην τσάντα της. Ήταν ο ήχος κουνήματος ενός κλειδιού στην κλειδαριά. Έρχονταν. Έρχονταν όλοι οι ήρωές της από τη δεκαετία του ογδόντα. Η καλύτερη μέρα της ζωής της απείχε μόλις λίγα λεπτά. Αλλά η καλύτερη μέρα της ζωής της έγινε η χειρότερη μέρα της ζωής της, καθώς άκουσε ένα μακρόσυρτο «πινγκ» και μόλις είδε τον Μπομπ Γκέλντοφ να πατάει το πόδι του στο στούντιο, όλο της το σώμα τινάχτηκε προς τα πάνω. Ήταν σαν να είχε ταξιδέψει στο 1984 πάνω σε ένα λαστιχάκι