Eclips

By Cate Tiernan

Alisa Soto komt erachter dat ze magie in haar bloed heeft. Haar moeder was een heks, en niet zomaar een.Morgan Hunter, Alisa en Daniel bundelen hun krachten om de gevreesde duistere golf tegen te houden. Er is maar een manier om de duistere golf te stoppen, en die oplossing is direct een doodvonnis voor elke volle heks.Ondertussen wordt Morgan wederom geconfronteerd met haar vader. Hij geeft haar een ultimatum: Als Morgan zich niet aansluit bij Amyranth, zal ze sterven...-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jul 18, 2023
• ISBN: 9788728489543

Book preview

Eclips

Translated by Gerda Wolfswinkel

Original title: Eclipse

Original language: English

Geproduceerd door Alloy Entertainment, LLC

Copyright ©2002, 2023 Cate Tiernan and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728489543

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Met dank aan Stephanie Lane

1.

Morgan

‘En de hand van God vaagde de heidense heksen weg, en hun dorp werd met de grond gelijkgemaakt. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien.’

– Susanna Garvey, Cumberland, Engeland, uit Een kort historisch overzicht van Cumberland, Thomas Franklinton, 1715

‘O, alsjeblieft! Hou eens op, jullie! Weerzinwekkend gewoon,’ plaagde ik.

Voor de deur van Ethan Sharp probeerden Bree Warren en Robbie Gurevitch zich los te maken uit hun mond-opmondbeademing. Robbie kuchte even.

‘Hoi, Morgan.’ Hij deed een stapje opzij en probeerde nonchalant te doen – lastig hoor, als je bloost en staat te hijgen. Het was nog altijd een beetje nieuw voor me, die romantische relatie van Robbie en Bree, mijn beste jeugdvrienden. Ik vond het geweldig.

‘Goeie timing, zuster Mary Morgan.’ Bree streek met haar hand door haar donkere, minkkleurige haar. Maar ze grijnsde en ik glimlachte terug. Robbie belde bij Ethan aan.

Ethan deed bijna onmiddellijk open. Twee keffende keeshondjes sprongen om zijn voeten. ‘Af,’ zei hij, terwijl hij ze zachtjes met zijn voet wegduwde. Kom erin,’ glimlachte hij. ‘Bijna iedereen is er. We wachten nog op een paar. Zit!’ zei hij nog eens. ‘Brandy! Kahlua! Af! Oké, naar de slaapkamer met jullie.’

We gingen Ethans bakstenen bungalow binnen en zagen dat Sharon Goodfine, Ethans vriendin, bezig was de meubelen uit de weg te schuiven. Ethan knipte met zijn vingers naar de hondjes dat ze hem moesten volgen en verdween door de gang. Robbie ging Sharon helpen en Bree en ik trokken onze jassen uit en gooiden die over een leunstoel met nog meer jassen.

‘Het gaat goed met jullie, zo te zien,’ zei ik opgewekt.

‘Ja,’ gaf Bree toe, ‘totdat hij mijn ware ik ontdekt en me dumpt.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Hij houdt al zo lang van je en heeft je al bij zoveel dingen meegemaakt. Er is meer voor nodig om hem af te schudden.’

Bree knikte en liet haar blik ronddwalen tot ze Robbie vond. Ik keek om me heen en bereidde me mentaal voor op de cirkel. Onze normale zaterdagavondcirkels waren de laatste tijd een beetje anders geweest, omdat Hunter in Canada zat. Hij was een paar dagen geleden teruggekeerd en mijn gevoelens lagen inmiddels overhoop door twee nieuwe dingen: één, dat hij in Canada een andere vrouw had gekust, wat al erg genoeg was, twee, dat hij een boek had gevonden – geschreven door een van mijn voorouders – met een verslag over het oproepen van de zwarte golf. Toen ik hoorde dat de geliefde van mijn ziel zich aangetrokken voelde tot iemand anders én dat ik afstamde van de vrouw die een van de meest destructieve krachten die je je maar kon voorstellen had gecreëerd, was ik kapot en totaal in de war. Het ging nu een beetje beter met me, ik had meer vertrouwen in de liefde van Hunter en in mijn vermogen om alleen voor witte magie te kiezen, maar deze twee openbaringen drukten nog altijd zwaar op mijn gemoed.

Vanavond zou Hunter hier zijn. Hij was er nog niet, want dan had ik hem wel gevoeld. Mijn heksensensoren zouden het me verteld hebben.

Twintig minuten later was iedereen van Kithic, onze coven, aanwezig, behalve Hunters nicht, Sky Eventide. Ze zat in Engeland om bij te komen van een mislukte liefdesgeschiedenis en onwillekeurig keek ik naar de andere kant van de kring, waar de oorzaak van haar verdriet stond, Raven Meltzer. Raven had zich weer eens uitgedost om aandacht te trekken. Ze droeg een roodsatijnen korset uit de jaren veertig met taps toelopende borstverstevigingen, kousenbanden die haar netkousen met grote gaten erin ophielden, dit alles gecompleteerd met een camoeflage gevechtsbroek voor heren, afgeknipt tot een short, en motorlaarzen.

‘Goed dan, allemaal,’ zei Hunter met zijn Engelse accent, waar ik helemaal wild van was, ‘laten we beginnen.’

‘Welkom terug, Hunter,’ zei Jenna Ruiz.

‘Ja, welkom terug,’ zei Simon Bakehouse, Jenna’s vriend.

‘IK ben blij dat ik weer terug ben,’ zei Hunter, en hij keek mij aan. Het was alsof ik een elektrische schok kreeg.

Hunter Niall. Mijn grote liefde. Hij was lang, slank, onwaarschijnlijk blond, en twee jaar ouder dan ik. Afgezien van dat Engelse accent, waar ik de hele dag naar kon luisteren, was hij een dappere, krachtige heks, en hij wist zoveel van magie en Wicca – ik kon me niet voorstellen dat ik ooit zóveel zou kunnen leren, hoezeer ik me er ook voor inzette. Hij was net terug uit Canada, waar hij twee weken naartoe was geweest om zijn vader Daniel te zoeken. En waar hij iemand had ontmoet die Justine Courceau heette. Toen ik hoorde dat hij haar had gekust, was dat de ergste klap geweest die ik ooit had meegemaakt. Ik had het hem vergeven – ik geloofde dat hij van mij hield en me niet had willen kwetsen – maar ik dacht niet dat ik het ooit zou kunnen vergeten.

Er lag tapijt in de zitkamer van Ethan, dus gebruikte Hunter stoepkrijt om een volmaakte cirkel te trekken. We stapten er alle elf in en toen sloot Hunter hem met een krijtlijn. Hij pakte vier koperen bokalen en zette die op het oosten, zuiden, westen en noorden neer. In de ene zat aarde, om de aarde te symboliseren. In een andere zat water en in de derde brandde een kaars: water en vuur. In de laatste beker stond smeulend kegeltje wierook, dat lucht vertegenwoordigde. Toen ze op hun plaats stonden keek hij op en glimlachte naar ons. ‘Vonden jullie de cirkels met Bethany prettig, toen ik weg was?’

‘Ze was best cool,’ zei Raven.

‘Erg aardig, maar anders,’ stemde Simon in. ‘Jij houdt de cirkel heel anders dan zij.’

Ik knikte. ‘Dat is zo. En ik vond al die dingen die ze ons over healen heeft geleerd erg mooi.’ Dat was zacht uitgedrukt. Ik had inmiddels privé-les bij Bethany, en dat ging bijna uitsluitend over healing. Nu mijn studie bij Wicca deze weg was ingeslagen, leek de rest van mijn leven ook meer richting te krijgen.

‘Mooi,’ zei Hunter. ‘Misschien nodigen we haar af en toe uit als gastleider van de cirkel.’

Sommigen van ons grinnikten. Hunter vervolgde: ‘Zijn er nog huishoudelijke mededelingen in verband met de cirkel? Waar komen we de volgende week bijeen?’

‘We kunnen het bij mij thuis doen,’ zei Thalia Cutter.

Er waren verder geen opmerkingen die Kithic betroffen, dus begon Hunter de cirkel aan de Godin op te dragen. Hij riep de God en de Godin aan, met het verzoek naar ons te luisteren.

‘Nu gaan we onze energie verhogen,’ zei Hunter, ‘en als onze energie verhoogd is, kunnen we allemaal denken aan de betekenis van wedergeboorte, van de lente, en hoe ieder van ons er in zekere zin naar kan streven zijn leven elk voorjaar opnieuw vorm te geven.’

We gaven elkaar een hand – ik stond tussen Matt Adler en Sharon in. Ditmaal hief Hunter een krachtlied aan en zodra we er klaar voor waren, voegden we onze stemmen toe aan de zijne. De oeroude woorden van het Gaelisch leken boven ons te zweven en een ring van kracht boven ons te weven. Hunters stem klonk krachtig en zeker, en na een minuutje begon ik die ongelooflijke lichtheid in mijn hart te voelen, die me zei dat ik contact had met de Godin. Het was niet zo dat ze tot me sprak – maar wanneer ik een echte magische verbinding tot stand bracht, met de magie die overal bestaat, vielen mijn zorgen van me af. Zuivere blijdschap, zonder twijfels, vervulde mijn hart en mijn geest, en ik voelde liefde voor iedereen in mijn kring door me heen stromen – ook voor mijzelf – en voor iedereen buiten mijn kring. Het was deze verbinding die het noodzakelijk voor me maakte terug te keren tot de magie. Het was vraag en antwoord, rede en instinct, behoefte en vervulling tegelijk.

Hand in hand liepen we deasil in een kring de kamer door en onze voeten gingen sneller en sneller en al onze gezichten lichtten op met een glimlach. Wedergeboorte, dacht ik verwonderd. Mijn leven herscheppen. Opnieuw beginnen. Het verlevendigen. Dit leek een veelbelovend en hoopvol concept; mijn weg daar naartoe zou een en al blijdschap en opwinding zijn.

‘Morgan.’

Zonder waarschuwing vooraf stond Ciaran, mijn biologische vader, voor me. Mijn handen werden uit die van Matt en Sharon gerukt en ik struikelde over mijn eigen voeten op het blauwe tapijt.

Ik staarde hem met grote ogen van angst geschrokken aan. Na een tel besefte ik dat het een projectie was die voor me stond, niet hijzelf. Maar het was een compleet en realistisch beeld en het zinderde een beetje, alsof het heet was.

‘Morgan,’ zei hij opnieuw, en ik hoorde het Schotse accent erdoorheen. Hij keek me onderzoekend aan met zijn lichtbruine ogen, die sprekend die van mij waren.

‘Wat wil je?’ fluisterde ik. Ik kon alleen nog hem zien; mijn cirkel, de kamer, mijn vrienden waren vervaagd en vervangen door dit oplichtende beeld van mijn vader, de man die meer dan zestien jaar geleden mijn moeder had verbrand.

‘Ik weet dat jij het volgsigil op mij hebt geplaatst,’ zei hij zacht. De angst sloeg me om het hart. ‘Maar ik vergeef het je.’

De laatste keer dat ik Ciaran zag, hadden we samen een gedaanteverwisseling ondergaan. Op verzoek van de raad had ik een volgsigil op hem geplaatst, zodat de leden van de raad Ciarans bewegingen konden volgen en hem uiteindelijk konden aanhouden. Dat was verraad jegens hem geweest, maar het risico woog op tegen de gevaarlijke dingen die hij kon doen als hij vrij rondliep. Mijn biologische vader was een van de meest verdorven heksen die er bestonden. Hij had grote aantallen mensen omgebracht, onder wie mijn echte moeder, Maeve Riordan, en haar minnaar, die ze al vanaf haar jeugd had gekend. Het was mijn eigen besluit geweest Ciaran te verraden. Ik had het goede boven het kwade verkozen.

‘Ik heb het volgsigil ongedaan gemaakt,’ vervolgde Ciaran. Ik knikte bijna door mijn knieën. ‘Je had het keurig gedaan, Morgan. Subtiel en elegant, en toch zo machtig.’ Hij schudde zijn hoofd vol bewondering. ‘Jouw magische krachten…’

O, Godin, dacht ik in paniek. Ik had me niet gerealiseerd dat het volgsigil onklaar gemaakt kon worden.

‘Het deed me uiteraard verdriet dat je besloot me aan de jakhalzen van de raad te verraden,’ sprak Ciaran droog, ‘mijn eigen dochter nog wel. Mijn lieveling. Maar ik vergeef je echt. En nu is het weg – ze hebben geen idee waar ik zit.’ Hij gaf een schalks lachje, wat hem jonger maakte dan begin veertig. ‘Maar ik kom je bezoeken, dochter. Ik heb een paar vragen voor je.’

Het beeld vervaagde snel. Ik knipperde met mijn ogen en had het gevoel alsof een muur, waar ik tegen geleund had, opeens wegviel. In een fractie van een seconde zag ik de leden van Kithic ongerust naar me kijken; toen werd alles wazig en voelde ik dat ik viel.

‘Stil blijven liggen.’ De stem van Hunter stelde me gerust en ik stopte met mijn poging om rechtop te gaan zitten. Ik opende mijn ogen en sloot ze weer – alles leek te fel.

‘Wat is er gebeurd?’ mompelde ik.

‘Ik hoopte dat jij me dat kon vertellen,’ zei Hunter. Hij tilde zachtjes mijn hoofd op en legde het op zijn gekruiste benen. ‘Je bleef midden in de aanroep stokstijf staan en werd lijkwit. Je zei, Wat wil je? terwijl je in het luchtledige staarde. Toen viel je om.’

Meteen kwam alles met een misselijkmakende snelheid terug. ‘Het was Ciaran,’ zei ik zacht, terwijl ik naar Hunter opkeek. Hij trok zijn groene ogen boven me tot spleetjes.

‘Wat gebeurde er dan?’ vroeg hij bijna woest, maar ik wist dat zijn boosheid niet tegen mij gericht was.

Ik kwam met veel moeite overeind en merkte dat mijn elleboog zeer deed. Daar was ik zeker op gevallen. De anderen van de coven stonden met bezorgde gezichten om ons heen. Toen kwam Bree naast me op haar knieën zitten en reikte me een glas water aan.

‘Lekker,’ zei ik dankbaar. Toen ik wat gedronken had kwam ik weer een beetje bij.

‘Wat gebeurde er met je?’ vroeg Bree ook. Haar donkere ogen stonden ongerust.

‘Het was Ciaran MacEwan,’ verklaarde ik wat luider. Ik kreeg daarnet… ineens een visioen van Ciaran. En toen viel ik flauw.’

Meer wilde ik niet zeggen waar iedereen bij was. Hunter had dat zeker begrepen, want hij zei: ‘Misschien kunnen we beter stoppen.’ Hij legde zijn arm om mijn schouders en hielp me opstaan. ‘Het zou hoe dan ook moeilijk worden om de energie weer op te pakken.’

Nog altijd zorgelijk kijkend begonnen de leden van Kithic hun jassen aan te trekken.

‘Wil je dat ik achter je aanrijd naar huis?’ vroeg Robbie. ‘Of moet ik je rijden?’

‘Nee hoor, dank je,’ glimlachte ik naar hem. Na Bree was Robbie al vanaf de lagere school mijn beste vriend. ‘Het gaat alweer.’

‘Ik zorg wel dat ze thuiskomt,’ zei Hunter.

We zeiden Ethan en Sharon, die hadden besloten te blijven, gedag en liepen naar buiten, de frisse winteravond in. Ik ademde diep de vochtige nachtlucht in en probeerde de eerste tekenen van de lente te ontdekken. De wisseling van het seizoen zou me erg goed doen. Het was een lange, strenge winter geweest.

Ik bleef naast Das Boot, mijn geliefde witte walvis van een auto staan, en wreef met mijn handen over mijn armen. Ik schakelde mijn magische waarnemingsvermogen in, maar pikte niets op. ‘Hunter, Ciaran zegt dat hij het volgsigil heeft verwijderd en dat hij weet dat ik het op hem heb geplaatst.’

‘Verdomme,’ hijgde Hunter.

‘Ja. Laten we naar jouw huis gaan.’ Ik was nerveus, alsof mijn vader me zó, vanachter de hulststruik in Ethans tuin, kon bespringen.

Hunter stemde in en reed in zijn eigen auto achter me aan naar zijn huis. Daar zou ik me veiliger voelen – in het huis van een bloedheks, vertrouwd en beschermd met magische formules. Ik rende bijna naar binnen.

De oververhitte woonkamer voelde aan als een veilige haven. Ik schakelde automatisch mijn antennes in en voelde dat Daniel Niall, Hunters vader, in de keuken was. Ik probeerde Hunter niet te laten merken dat ik teleurgesteld was. Tot drie weken geleden had Hunter zijn ouders elf jaar lang niet gezien. Ze hadden ondergedoken geleefd vanwege Ciaran en zijn coven, Amyranth. Hoewel Hunters moeder gestorven was voordat hij haar nog had kunnen zien, leefde zijn vader nog en leek het gevaar geweken te zijn. Meneer Niall had het erg zwaar gehad in Canada en Hunters reis was ermee geëindigd dat hij zijn vader mee naar huis had genomen om bij hem te wonen. Meneer Niall woonde in de kamer van Sky, tot ze terugkwam. Als ze dat ooit deed.

‘Ga zitten,’ zei Hunter, ‘ik haal thee voor je.’ Hij liep naar de keuken en hoorde gemompel van stemmen.

Ik kon het niet helpen, maar eerlijk gezegd vond ik meneer Niall niet zo aardig. Ik had ernaar uitgezien de vader van Hunter te leren kennen. Ik had zoveel over hem gehoord en hij betekende zo veel voor Hunter. Maar ik was geschrokken van zijn uiterlijk – hij zag eruit als een dakloze, vel over been, bleek, met warrig grijs haar en een bijna waanzinnige blik in zijn ogen. Maar ik had mijn beste manieren uit de kast gehaald, geglimlacht en hem een hand gegeven – en hij had op mij gereageerd alsof ik iets