Discover millions of ebooks, audiobooks, and so much more with a free trial

Only $11.99/month after trial. Cancel anytime.

Commissaris Marquanteur en het speciale pistool: Frankrijk misdaadverhaal
Commissaris Marquanteur en het speciale pistool: Frankrijk misdaadverhaal
Commissaris Marquanteur en het speciale pistool: Frankrijk misdaadverhaal
Ebook138 pages1 hour

Commissaris Marquanteur en het speciale pistool: Frankrijk misdaadverhaal

Rating: 0 out of 5 stars

()

Read preview

About this ebook

door Alfred Bekker



Twee criminele organisaties vechten om hun machtspositie in Marseille. Er kan er maar één als winnaar uit de bus komen. En nu al wordt een van de bazen vermoord. Komt het nu tot een oorlog tussen de twee criminele organisaties? Of zit er iets heel anders achter, want er worden meer moorden gepleegd. Heeft iemand een besluit genomen en leeft hij alleen nog maar voor wraak? Rechercheurs Pierre Marquanteur en François Leroc volgen het spoor van bloed dat door Marseille loopt.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.
LanguageNederlands
PublisherAlfredbooks
Release dateAug 1, 2023
ISBN9783745232370
Commissaris Marquanteur en het speciale pistool: Frankrijk misdaadverhaal

Read more from Alfred Bekker

Related to Commissaris Marquanteur en het speciale pistool

Related ebooks

Related categories

Reviews for Commissaris Marquanteur en het speciale pistool

Rating: 0 out of 5 stars
0 ratings

0 ratings0 reviews

What did you think?

Tap to rate

Review must be at least 10 words

    Book preview

    Commissaris Marquanteur en het speciale pistool - Alfred Bekker

    Copyright

    Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

    Alfred Bekker

    © Roman door Auteur

    © van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

    De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

    Alle rechten voorbehouden.

    www.AlfredBekker.de

    postmaster@alfredbekker.de

    Volg me op Twitter:

    https://twitter.com/BekkerAlfred

    Lees het laatste nieuws hier:

    https://alfred-bekker-autor.business.site/

    Naar de blog van de uitgever!

    Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

    https://cassiopeia.press

    Alles over fictie!

    1

    Het kan zijn dat we vandaag meedogenloos moeten opruimen, gromde Jean Rabiot, maar dat is niets nieuws voor jullie.

    Zijn twee lijfwachten bevestigden dit met een kort knikje. Ze hielden hun Uzi machinepistolen in de aanslag.

    Het trio bereikte de donkere teakhouten deur aan het einde van de gang. Er stond een bewaker in een donker pak voor.

    Mond dicht, Bruno! Heb je ons nog nooit gezien? vroeg Rabiot.

    De bewaker stapte opzij. De deur ging open. De massieve gestalte van Jean Rabiot kwam de kamer binnen.

    Zelfs zijn goedgebouwde lijfwachten leken klein vergeleken met deze grijsbebaarde kolos in een maatpak.

    Rabiot voelde letterlijk een briesje van ijs over zich heen waaien. De gezichten van de mannen die aan tafel hadden plaatsgenomen waren star. Hun uitdrukkingen zouden op een begrafenis hebben gepast. Rabiot was lang genoeg nummer één in dit syndicaat geweest om te weten dat dit een levensbedreigend moment was. De stemming was tegen hem.

    Rabiot liet een van zijn bodyguards de stoel voor hem naar achteren trekken. Toen ging hij zitten. De dikke Havana in zijn mondhoek doofde. Een slecht voorteken ...

    Hij vloekte zachtjes tegen zichzelf.

    De twee gorilla's stelden zich op achter hun baas.

    De zware teakhouten deur sloeg dicht.

    Dus wat is er? gromde Rabiot. Ik was het niet die aandrong op deze ontmoeting.

    Stilte heerste. Je had een speld kunnen horen vallen in die seconde.

    Rabiot hield niet van deze stemming.

    Zijn blik ging langs de rij aanwezigen. Allemaal mensen van zijn organisatie. Ze waren allemaal gekomen. Deze bijeenkomst was een soort plenaire vergadering geworden. Niemand had hem dat eerder verteld. Hij begon te vermoeden wat hier ging gebeuren.

    Een coup!

    Er zijn de laatste tijd problemen geweest, zei een van de aanwezigen. Hij had een half kaal hoofd en hoge jukbeenderen.

    Nou en? siste Rabiot, terwijl hij zijn tegenhanger met een ijzige blik aankeek.

    Velen hier hebben het gevoel dat je niet langer in staat bent om grip op de zaak te houden.

    Oh, echt waar, antwoordde Rabiot sarcastisch. Weet je wat ik denk, Simon? Ik denk dat je jezelf overschat!

    Het is een feit dat de Oekraïners het ons erg moeilijk maken, kwam het nu van een andere kant. We hebben een verandering aan de top nodig.

    Er klonk gemompel van goedkeuring. Er klonk een rip-rip-rip toen de lijfwachten van de grote Rabiot hun Uzi machinepistolen laadden.

    En meteen was de kamer weer stil.

    Doodstil!

    Ik krijg het gevoel dat sommigen van jullie nog niet echt hebben nagedacht, zei Rabiot. Hij pakte zijn Havana en gooide hem aan de kant. Hij draaide zijn gezicht in walging. Het lijkt er echt op dat ik een beetje te mild ben geweest voor sommigen van jullie. Maar fouten zijn er om gecorrigeerd te worden.

    Je hebt het gezegd, Rabiot, zei Simon nu. Zijn stem klonk als ijs.

    En Jean Rabiot's ogen werden groot van afschuw toen de lopen van de twee Uzi's plotseling op hem gericht werden.

    Zijn eigen mensen! Rabiot was verstijfd van schrik.

    Nee ..., fluisterde hij.

    Angstzweet vormde zich op het voorhoofd van de kolos.

    Sta op, Rabiot! zei Simon.

    Wat ga je doen?

    Simon glimlachte.

    Het is niet onze manier om iemand van ons te vermoorden. Tenminste niet als het niet nodig is. Hoewel een of twee van jullie in deze kamer misschien wel heel goede redenen hebben om elk bot in je lichaam met je eigen handen te breken. Simon haalde zijn schouders op. We zijn tenslotte geen bruten.

    Maar...

    Er is iemand die je heel graag persoonlijk over de Jordaan wil sturen!

    Jean Rabiot begon te stotteren.

    Luister, ik...

    Vergeet het, Rabiot! Een overeenkomst is niet mogelijk. Niet meer.

    Wat bedoel je? Rabiot snakte nog steeds naar adem.

    Zijn eigen lijfwachten grepen hem en namen hem mee naar het midden.

    Leuk om voor je te werken, Rabiot, zei een van hen en grijnsde wrang. Maar aan alles komt een eind.

    2

    Ze was een schoonheid. De nauwsluitende jurk verborg weinig van haar opwindende figuur.

    Verleiding in eigen persoon, dat was ze!

    Alleen was er iets mis met haar ogen.

    Ze waren zeegroen. Maar ze deden niet denken aan de geur van zeewier - maar aan de koude samengestelde ogen van een slang. Een ijzige blik met dodelijke vastberadenheid.

    De grote .45 kaliber automaat in haar rechterhand glom goud. Een wapen waarvan de projectielen iemands schedel zouden kunnen inscheuren. Veel te groot voor haar tere handen. Met een snelle beweging schoof ze het magazijn in het pistool. Een duivelse glimlach verscheen over haar volle mond. Toen stopte ze het pistool in haar handtas.

    Het kon niet lang meer duren voordat ze eindelijk de man voor haar pistool zou hebben naar wiens dood ze verlangde als naar niets anders.

    Een koele wind blies vanaf zee over de industriële woestenij in het noorden van Marseille. Een fabrieksgebouw waarvan de sloop al voor de helft klaar was. Vandaag was het zondag, dus de grote machines met sloopkogels hadden pauze.

    Een plek gemaakt voor moord ...

    Je neemt er wel de tijd voor, zei de donkerharige krullenbol die een paar meter bij de jonge vrouw vandaan stond. Hij drukte zijn sigaret uit. Een Uzi machinepistool hing over zijn schouder.

    Maak je geen zorgen, Jos, zei ze, het zal allemaal soepel verlopen.

    Je neemt dit vrij rustig op, Juliette.

    Moet ik dat niet doen?

    We vermoorden hier niemand.

    Ik weet het! Ik weet het beter dan wie dan ook, Jos!

    Ze glimlachte.

    Haar plan was perfect. Ze vertrouwde erop. Er kon niets misgaan.

    Precies op dat moment kwam de donkere, extra lange Mercedes limousine de hoek om. De auto van Rabiot. Maar hij had niet langer de leiding.

    De auto naderde, stopte. Een deur ging open.

    Een massieve figuur werd brutaal naar buiten geduwd.

    Jean Rabiot lag kreunend op de grond. Hij keek op. Zijn bleke gezicht verloor het laatste restje kleur.

    Juliette - jij? mompelde hij stomverbaasd.

    Juliette had ondertussen haar pistool gepakt en geladen. Ze stapte dichterbij en pakte het pistool met beide handen vast.

    De deur van de Mercedes limousine werd weer gesloten. De auto reed weg met gierende banden.

    Rabiot keek hem even na.

    Juliette lachte.

    Ja, je mensen hebben het goed gedaan, hè?

    Hij probeerde op te staan. Met enige moeite lukte het de massieve Rabiot eindelijk. Hij keek naar Juliette.

    Ik begrijp het niet ..., mompelde hij.

    Nee? Haar stem klonk als ijs. Ze stapte naar hem toe. Weet je het echt niet? Dan ben je nu niet anders dan de velen wiens levenslicht je met een knip van je vingers hebt gedoofd, Jean! Ze lachte. Au revoir, Rabiot!

    En toen haalde ze de trekker over. Opnieuw en opnieuw. En haar gezicht vertrok in een grimas. De eerste kogel raakte Rabiot in zijn torso. Hij wankelde naar achteren, terwijl de volgende kogel zijn kin doorboorde. Nog voordat de massieve figuur zwaar op de grond viel, had Juliette al een half dozijn kogels afgevuurd. Ze stopte niet eens met vuren toen de grote baas al op de grond lag in een vreemd verwrongen houding. Bewegingloos. En dood.

    3

    Pierre Marquanteur, FoPoCri, stelde ik me voor aan de lange politieagent. Ik wees naast me. Dit is mijn collega François Leroc.

    De man knikte.

    Je bent echt snel, zei hij waarderend.

    François en ik waren die

    Enjoying the preview?
    Page 1 of 1