Drie Frankrijk misdaadromans met Commissaire Marquanteur augustus 2023

By Alfred Bekker

Drie Frankrijk misdaadromans met Commissaire Marquanteur augustus 2023

 

Deze bundel bevat de volgende detectiveverhalen:

 

 

Commissaris Marquanteur en de Moedproef

Commissaire Marquanteur en de Madame 

Commissaris Marquanteur en de Anarchisten

 

In koelen bloede en met precisie vermoordt een vrouw namens een van de bendes in Marseille. Ze doodt geruisloos met een kruisboog. Wie is de opdrachtgever? Ze lijkt de politie altijd een stap voor te zijn en deinst er niet voor terug om elk obstakel op haar pad uit de weg te ruimen.

 

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Aug 9, 2023
• ISBN: 9798201692438

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

​Copyright

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

​Commissaris Marquanteur en de Moedproef

Alfred Bekker

Commissaris Marquanteur en de Moedproef: Frankrijk Misdaadthriller

door Alfred Bekker

Een overval met meerdere doden heeft nare gevolgen. Wat eigenlijk gepland was als een moedigheidstest om lid te worden van een bende mondt uit in een bendeoorlog midden in Marseille, het spoor van bloed wordt steeds breder. Commissarissen Marquanteur en Leroc moeten oppassen dat ze zelf geen doelwit worden.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Cassiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

17.00 uur. Spitsuur in Marseille. Het verkeer stond opnieuw stil op de brug van de snelweg. De reparatiewerkzaamheden die momenteel aan de brugconstructie worden uitgevoerd, bleven files veroorzaken. Speciale voertuigen stopten aan de rand van de rijbaan. Knelpunten waren onvermijdelijk bij druk verkeer. Louis Sanscere tikte nerveus op het stuur van zijn cabriolet. Het donkerharige meisje op de passagiersstoel rolde geërgerd met haar ogen.

Je had naar me moeten luisteren en door de tunnel moeten rijden, mopperde ze. Ik zei toch... Ze sprak niet verder en sloeg haar ogen verwonderd open. Sanscere was even verward. Zeven jonge mannen reden op rolschaatsen door de smalle rijstroken tussen de stilstaande voertuigen. Hun tempo was halsbrekend. Ze droegen lange westerse jassen, helmen en zonnebrillen met spiegelende glazen die een groot deel van hun gezicht verborgen hielden. De eerste stopte, trok een automatisch pistool en vuurde wild.

2

De anderen haalden ook hun wapens tevoorschijn. Automatische pistolen en een afgezaagd geweer. Eén van de rolschaatsers had een handgranaat in zijn linkerhand.

Open de ramen - of er komt een grote knal! riep hij.

Een man op wiens helm Wild Eagle stond, schoot met zijn pistool door de zijruit van een BMW. Er zaten twee gaten in het glas. De kogels zaten ergens in de bekleding. De bestuurder zat ineengedoken achter het stuur en keek doodsbang.

De man gleed op zijn rolschaatsen naar boven en gaf een elleboog tegen de ruit die was doorgeschoten. Het brak uit elkaar. Hij reikte naar binnen met zijn wapenarm en hield de loop naar de BMW-bestuurder.

De portemonnee, vetzak!

De BMW-bestuurder reikte in de binnenzak van zijn pak van duizend euro en overhandigde de portefeuille.

Louis Sanscere keek met vernauwde ogen naar het tafereel.

Vuile klootzakken! siste hij tussen zijn tanden door.

De mademoiselle op de passagiersstoel van zijn open Porsche begon te jammeren.

Louis! Doe iets!

Hou je mond, Eva!

Een van de gangsters snelde met een pistool in zijn hand op de sportwagen af.

Sanscere reikte onder zijn jas en haalde een automatisch pistool tevoorschijn. Hij vuurde onmiddellijk. De rolschaatser werd in het hoofd geraakt, wankelde naar achteren en raakte de achterkant van een busje.

Eva's ogen en mond gingen wijd open.

De donkerharige mademoiselle gilde hysterisch.

De man met de handgranaat haalde met zijn tanden de trekker over. Sanscere's gezicht vervormde tot een grimmig masker. Hij zwaaide het pistool rond en vuurde opnieuw. Zijn schot trof de man met de handgranaat in de borst. Een fractie van een seconde voordat de rolschaatser de handgranaat in Sansceres richting kon slingeren, werd hij door de kracht van het projectiel naar achteren geslingerd. Hij landde op de vleugel van een coupé en gleed onder het bloed op de grond.

Een van zijn handlangers schoot bijna op hetzelfde moment op Sanscere. Er ging een schok door het lichaam van de man. De kogel trof hem in de borst, net boven het hart.

De jonge vrouw op de passagiersstoel gilde.

Het volgende moment ontplofte de handgranaat.

Schijven barsten.

De coupé werd letterlijk uit elkaar gerukt. Stukken metaal vlogen door de lucht. De brandstoftank explodeerde. Eén van de jassen gangsters, die te dicht bij de bron van de explosie had gestaan, kwam in de vlammen terecht. De schokgolf slingerde hem door de lucht als een brandende pop. Het lichaam knalde tegen de zijkant van een containervrachtwagen. Zijn schreeuw verstomde.

De rolschaatser met het geweer stopte de loop van zijn rolschaatsen, draaide zich om. Hij kon niets meer doen voor zijn medeplichtige. Hij staarde naar de laaiende vlammen en draaide zich toen om naar de compleet geschokte mademoiselle in de passagiersstoel van de Porsche.

Eva zat daar te beven. Naast haar lag het bebloede lijk van Louis Sanscere.

De gemaskerde man bracht het geweer ter hoogte van haar hoofd.

Geef me de portemonnee van je man!

De jonge vrouw zat daar in complete consternatie. Ze staarde naar een bepaald punt op schouderhoogte dat haar blik gevangen hield. Er zat een vlek op de ruwe stof van de westernjas.

Fuck U!! zei het.

Eva slikte.

Kom op, laten we hier weggaan! riep een van de andere gemaskerde mannen.

Maar de man met het geweer liet zich daar niet door beïnvloeden. Hij haalde de trekker over, rukte hem op het laatste moment in de lucht, zodat de lading van het schot in het niets verdween. De blondine deinsde terug.

Zal het binnenkort?

Bevend reikte de jonge vrouw in de binnenzak van de jas van de dode Sanscere en haalde haar portemonnee tevoorschijn. De schutter griste hem uit haar hand. Toen kwam hij in beweging en gleed op zijn rollen tussen de auto's door.

Een paar mensen die uit hun auto's waren gestapt, sprongen hem op het laatste moment uit de weg.

3

Monsieur Marteau trok een ernstig gezicht. François en ik zaten samen met een aantal andere collega's van de Force spéciale de la police criminelle in de vergaderzaal van onze baas op het hoofdbureau van politie in Marseille. Naast mij zat mijn collega François Leroc. Mijn naam is commissaris Pierre Marquanteur.

Als we pech hebben, is de dood van Louis Sanscere slechts de opmaat naar een regelrechte bendeoorlog, verklaarde Monsieur Marteau.

Sanscere en zijn bende probeerden op dit moment met alle middelen de dominantie van de Russen en Oekraïners uit Marseille op het gebied van illegale afvalverwerking te breken. De winstmarges in deze tak van georganiseerde misdaad waren al jaren veel groter dan die van de drugshandel. Dit is een ongewenst neveneffect van de steeds strengere milieunormen en de steeds schaarser wordende opslagcapaciteit op de legale stortplaatsen voor gevaarlijk afval.

Monsieur Marteau wendde zich tot Commissaire Maxime Valois van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.

Ik had je gevraagd om een dossier samen te stellen over de carrière van Monsieur Sanscere tot nu toe voor de aanwezige collega's, Maxime.

Dat heb ik ook gedaan. Het wordt nog steeds afgedrukt. In wezen kunnen onze bevindingen tot nu toe als volgt worden samengevat: Louis Sanscere nam het bedrijf drie jaar geleden over van zijn vader Tony, die het land uit ging voordat justitie actie tegen hem kon ondernemen. Nu zit Tony Sanscere in Marokko en kan hij verwachten dat hij waarschijnlijk ook de komende twintig jaar niet uitgeleverd zal worden.

En zelfs als hij dat deed, voegde Monsieur Marteau eraan toe. Sanscere senior heeft al vroeg regelingen getroffen om de winsten van zijn illegale zaken naar het buitenland over te maken. Hij zou rijk genoeg zijn om justitie in Marokko naar zijn zin om te kopen.

Niemand zal hem snel uit deze veilige haven kunnen lokken, was ik ervan overtuigd.

Monsieur Marteau trok zijn wenkbrauwen op.

Wie zal het zeggen? In ieder geval werd zijn zoon Louis Sanscere gisteravond vroeg onder zeer vreemde omstandigheden doodgeschoten op de snelweg, wat ook dingen zou kunnen veranderen voor het oude hoofd van de familie. Iedereen die het lokale nieuws of de ontbijt-tv heeft gevolgd, zal de beelden hebben gezien van de rookwolk die richting Bompard bewoog.

Maxime Valois projecteerde een afbeelding op de muur van de plaats delict enkele minuten na de aanval. Een politiehelikopter had de foto genomen. De rookpluim was duidelijk zichtbaar.

De collega's hebben gisteravond nog tientallen getuigen ondervraagd. Enkele van onze commissarissen waren er ook bij. Achteraf komt het volgende beeld naar voren: een groep van zeven gewapende rolschaatsers snelde tussen de voertuigen door die in de file stonden en begonnen de weerloze inzittenden te beroven. Eén van hen dreigde met een handgranaat een inferno te veroorzaken.

En dat is hem gelukt, zei Stéphane Caron. De plaatsvervanger van Monsieur Marteau nipte aan zijn koffiekopje.

Maxime Valois krabde aan zijn kin.

"Volgens de getuigen ging het allemaal niet zoals deze rolschaatsbende waarschijnlijk gepland had. Een bestuurder van een Porsche trok een pistool en vocht terug. Dat was Louis Sanscere. Hij ging een vuurgevecht aan met de aanvallers. In totaal werden er drie gedood. Toen werd de handgranaat geactiveerd. De stoffelijke resten van de drie rolschaatsers zijn bij de lijkschouwer, en ik hoop dat we zo snel mogelijk zullen weten wie het zijn. De explosie en de metalen brokstukken die door de lucht werden geslingerd, doodden ook de inzittenden van een sportcoupé die, voor zover wij weten, er helemaal niet bij betrokken waren. Enkele tientallen mensen raakten gewond.

Zaten de daders echt achter Monsieur Sanscere aan, of was het toch een overval? vroeg mijn vriend en collega François Leroc.

Maxime Valois haalde zijn schouders op.

We weten het niet. Maar één ding is zeker: er zijn mensen in de vuilnismaffia van Marseille voor wie de dood van Sanscere goed uitkomt. En de oude Monsieur Sanscere zal nu bloedwraak zweren.

Dus hoe dan ook, we kunnen veel verwachten in de nabije toekomst, concludeerde Monsieur Marteau. De tweede man van Louis Sanscere hier in Marseille is een zekere Richard Nouveau. Een 'Ndrangheta gangster. Een deel van de familie, een achterneef, geloof ik. We nemen aan dat hij de zaak voortzet.

Als de hypothese klopt dat degenen die wij verdenken hierachter zitten, dan zal Nouveau zeker nummer twee op de dodenlijst zijn, verklaarde Stéphane Caron.

Monsieur Marteau knikte.

Of de familie Sanscere slaat terug en krijgt één van die bazen te pakken. Maar dat laten we niet gebeuren. In geen geval.

Voor mij lijkt het hele gebeuren meer op een van die moedigheidstests die je kent van de bendes in Pointe-Rouge of La Villette, zei ik.

In dergelijke moedigheidstests moesten nieuw toegelaten leden misdaden plegen die hen aan de bende bonden. De coolheid van de prestatie was van belang. De nieuwkomers moesten respect afdwingen binnen de groep en laten zien wat voor geweldige kerels ze waren. Effectiviteit was niet de eerste prioriteit. Deze bendes verdienden hun geld meestal in de drugshandel of andere takken van de georganiseerde misdaad. In ieder geval waren er lucratievere manieren voor hen om geld binnen te halen dan autodiefstal in de brugfile.

Monsieur Marteau knikte.

Normaal gesproken zou iedereen in deze kamer het meteen met je eens zijn, Pierre, maar in dit geval heet het slachtoffer Louis Sanscere. En de gebruikelijke bendes zouden er niet over piekeren om zo'n stunt uit te halen.

Bedoel je dat dit gedoe met de rolschaatsen, de lange jassen en de portemonnee-diefstal allemaal nep was?, bromde ik.

We moeten deze mogelijkheid niet uitsluiten, dacht Monsieur Marteau.

Rolschaatsen zijn tenslotte helemaal uit, zei Boubou. "Iedereen rijdt tegenwoordig op inlineskates.

Ze hebben echter veel minder stabiliteit en kunnen niet zo veilig gestopt worden, legt Maxime Valois uit. Bij rolschaatsen zijn de wielen paarsgewijs onder de schoen gemonteerd, terwijl ze bij inline skates achter elkaar staan.

Stéphane Caron nam het woord.

Hoe zijn die jongens eigenlijk ontsnapt? vroeg hij. Ik bedoel, ervan uitgaande dat er geen meisjes onder die jassen verstopt zaten!

Maxime Valois zoomde wat dichterbij op de brug in. Daarna markeerde hij een heel specifieke plek met zijn laserpointer.

Kijk hier! Volgens verschillende getuigen stond daar een Mercedes busje in de tegenovergestelde rijrichting te wachten. Daar stond geen file! De rolschaatsende gangsters klommen over de vangrails en verdwenen in het busje. Gelukkig nam een getuige contact op met de politie, die het nummer had opgeschreven.

Er is tenminste af en toe nog zoiets als burgerlijke moed, mompelde François tegen me.

Sommige mensen denken dat morele moed altijd betekent dat je de held moet spelen. Vaak genoeg bestaat het er echter alleen maar uit om een nummer op te schrijven of als getuige naar voren te komen, in plaats van te doen alsof niets van dit alles u aangaat.

Het busje werd een dag eerder om precies 12.38 uur als gestolen opgegeven, ging Maxime Valois verder. De eigenaar is een zekere Henri Dubois. Hij heeft een winkel op Pointe-Rouge. Valois liet een foto van Dubois zien, die duidelijk afkomstig was uit de opsporingsbestanden die via het SIS-gegevensnetwerksysteem verkregen waren. Dubois heeft een strafblad voor verzekeringsfraude, daarom hebben we hem in de archieven.

Boubou Ndonga, een collega, nam het woord.

Wat heeft hij precies gedaan, Maxime?

Het ging over vervalste ongelukken. Het heeft niets te maken met de affaire van gisteravond.

Maar we weten dat Dubois al betrokken is geraakt bij kromme tochten, voegde ik eraan toe.

Maxime knikte.

Deze keer klopt er ook iets niet. Hij werd geflitst voor te hard rijden op de 75 - een half uur nadat zijn auto gestolen zou zijn! Op de foto die genomen is is Dubois duidelijk te zien, daar is niet de minste twijfel over.

Monsieur Marteau wendde zich tot François en mij. Ik wil dat jullie Dubois onderzoeken. Hij heeft hier misschien iets mee te maken, of kan ons op zijn minst waardevolle aanwijzingen geven.

Oké, Monsieur Marteau, zei ik.

Onze baas wendde zich tot Stéphane Caron.

Leg iedereen onder de microscoop die op de een of andere manier met de Sansceres te maken heeft, Stéphane. Activeer elke informant die er iets over te zeggen heeft!

Ik denk dat het Sanscere-syndicaat op dit moment net een stel opgeschrikte kippen is, zei de plaatsvervangende chef.

Monsieur Marteau trok zijn wenkbrauwen op.

Maar deze stand van zaken zal niet lang duren, vrees ik.

Eén van de telefoons op het bureau van onze baas ging over. Monsieur Marteau nam de telefoon op en bracht de hoorn naar zijn oor. Er verscheen een diepe rimpel op zijn gezicht. Even later hing hij weer op.

Er is een explosie geweest in Marseille-La Villette. De villa van Alex Soboljev staat in brand!

Soboljev - de naam kwam ons allemaal bekend voor. Hij werd door de Oekraïners als een sterke man beschouwd. Dus begon het oude wrede maffiaspel opnieuw: jullie doden één van ons, dan doden wij één van jullie!

4

François en ik zaten in een onopvallende zilvergrijze Ford uit het wagenpark. De sportwagen die het hoofdbureau van politie van Marseille ons gewoonlijk ter beschikking stelde, was gewoon te opvallend voor het werk dat voor ons lag.

Terwijl onze collega's met een grote posse naar de villa van Alexei Soboljev in La Villette gingen, gingen François en ik de andere kant op. Onze bestemming was een huis in de Rue Mouton.

We wilden naar het adres van Henri Dubois, de eigenaar van het busje waarin de rolschaatsbende was gevlucht. Over de ringweg reden we een stukje in zuidwestelijke richting langs de voormalige promenade. Aan de linkerkant waren er enkele wijken die gedomineerd werden door bendes en crackdealers. Daar waren meestal hele straten langzaam aan het vervallen. De politie durfde deze gebieden alleen te betreden met een team van 10 man en een kogelvrij vest. Verder naar het noorden daarentegen had deze wijk een meer burgerlijk gezicht. Mooie lanen met eengezinswoningen kenmerkten de wijk. De laboratoria van de centrale identificatiedienst van alle politie-eenheden van Marseille waren ook in deze wijk gevestigd - een wijk met twee gezichten, één mooi en één heel lelijk.

Als een rechte maar onzichtbare lijn liep deze door de stad en scheidde ook de invloedssferen van de verschillende drugsbendes van elkaar.

Weet je wat ik denk, François?, vroeg ik toen we op het punt stonden om te draaien. Ik kon het de hele tijd dat we in het kantoor van Monsieur Marteau zaten niet uit mijn hoofd zetten.

Waar heb je het over, Pierre?

Van het feit dat, naar mijn mening, dit op geen enkele manier een geplande moord op Louis Sanscere was.

Hoe ga je dat met zekerheid uitsluiten?

Deze rolschaatsbende begon de portemonnee van mensen te stelen. Ze kwamen Sanscere waarschijnlijk puur toevallig tegen.

En hij dacht dat een huurmoordenaar op hem uit was. Sanscere greep het pistool en het drama ging zijn gangetje.

Precies. Als die gangsters hadden geweten dat er toevallig een Sanscere tegenover hen zat, dan hadden ze zijn Porsche een ruime ligplaats gegeven, François.

Toevallig? echode François. Als het slachtoffer Louis Sanscere heet, denk je aan alles. Behalve toeval. Ik hoef u niet te vertellen hoeveel vijanden Sanscere had. Zoals Monsieur Marteau al zei, was het beroven van mensen misschien wel een dekmantel.

Maar geef me dan antwoord op één vraag, François: hoe konden de moordenaars weten dat Sanscere junior in zijn Porsche op een heel specifieke plek op de brug zat?

Ik weet het niet!

Zie je wel! Maar als het een moordaanslag was, dan moeten die rolschaatsende moordenaars dat geweten hebben.

François krabde nadenkend aan zijn kin.

Iemand heeft een volgapparaat op Sanscere's Porsche gezet, zei hij, terwijl hij aan een oplossing dacht waar ik ook aan had gedacht.

De collega's van de identificatiedienst hebben niets dergelijks gevonden. Daarna heb ik het dossier van Maxime nog eens doorgelezen.

We hebben het definitieve onderzoeksrapport van de identificatiedienst nog niet, gaf François aan.

Ik grijnsde. Een-nul voor jou!

Wat - geef je zo snel je nederlaag toe?

Nee, ik heb gewoon nog geen besluit genomen over die vraag, François.

Ik sloeg de ringweg af. We reden door verlaten straten. Hele blokken waren onbewoond. Slechts af en toe waren er winkels. Steeds weer zag je dichtgetimmerde ramen. De winkel van Henri Dubois was op de begane grond van een gebouw met drie verdiepingen. Ik parkeerde de Ford aan de kant van de weg. We stapten uit en keken rond. Aan de overkant van de straat stonden een paar jonge mannen in te grote vrachtbroeken en donkere wollen petten. Een gettoblaster zorgde voor rapmuziek in de buurt. De jongens keken ons argwanend aan. We gingen de winkel binnen. Henri Dubois stond achter de toonbank en nipte uit een te grote koffiemok met de woorden I love You erop. Ik herkende hem meteen van de foto's die we van hem hadden. Hij was midden dertig, had donker krullend haar en blauwe ogen.

Dubois keek op. Ik hield hem mijn identiteitskaart voor.

Ik ben Pierre Marquanteur van FoPoCri Marseille en dit is mijn collega François Leroc. We willen u graag een paar vragen stellen!

Vragen? Een spier trilde onrustig onder zijn linkeroog. Wat voor vragen?

Het gaat over uw auto.

Het busje?

Ja, knikte ik.

Ik wist niet dat commissarissen tegenwoordig de leiding hebben over gestolen auto's!

Als deze auto dient als vluchtauto van de daders bij de moord op een maffiakopstuk even later - dan wel!

Dubois vouwde zijn armen voor zijn borst.

Ik weet niet waar je het over hebt!

Louis Sanscere - zegt de naam u niets? Er was nauwelijks een ander onderwerp in het lokale nieuws.

Mijn tv is kapot!

François haalde een kopie van de foto uit zijn binnenzak die genomen was tijdens Dubois' snelheidsovertreding. Deze foto is genomen op een moment dat u al aangifte had gedaan van diefstal van uw auto.

Dat is onzin!

Dit zijn feiten!

Feit is ook dat mijn auto nog steeds vermist is. Weet u eigenlijk wel wat dat voor mij als zakenman betekent?

François kwam tussenbeide en zei: Ik neem aan dat u vorstelijk gecompenseerd bent voor uw verlies.

Wat? Hij staarde ons aan, schijnbaar onbegrijpend.

We waren er zeker van dat hij precies wist wat we bedoelden.

Ik wees naar de foto.

U wist duidelijk van tevoren dat uw auto gestolen zou worden, Monsieur Dubois. Er zijn twee mogelijkheden. U kunt met ons meegaan naar het hoofdbureau van politie en proberen zo snel mogelijk een advocaat te vinden ...

... of je pakt uit! voegde François eraan toe.

Hé, wat proberen jullie mij in de schoenen te schuiven, klootzakken? riep Dubois.

Wees voorzichtig!, adviseerde ik hem. Ik neem aan dat iemand u min of meer vriendelijk heeft gevraagd om hem de volgende dag het busje te geven. Misschien werd u zelfs gedwongen. U vermoedde dat het met iets illegaals te maken zou hebben en gaf het busje uit voorzorg als gestolen op. Alleen dom, u had het busje weer nodig voordat de jongens het de volgende dag ophaalden.

Je hebt een levendige verbeelding, gromde Dubois tussen zijn tanden. Zijn gezicht was donkerrood geworden. Hij balde zijn handen tot vuisten. De spieren van zijn breedgeschouderde torso spanden zich aan.

Aan wie heb je de auto gegeven?, vroeg ik opnieuw.

Ik laat me niet door jou intimideren.

Oké, dan kunnen we beter op een andere plek verder praten.

Dubois ademde zwaar.

Nee! riep hij. Hij wees naar de deur. Als je met me mee naar buiten gaat en me meeneemt... Hij haperde.

Wat dan?, vroeg ik. Aan wie heb je de auto gegeven?

Ik kan het niet zeggen!

Je moet!

Ze vermoorden me! Dubois zag zo wit als de muur.

Wie?, vroeg ik. Vooruit, vertel op! Ik weet al dat je niet over de brug rolschaatste om portemonnees te verzamelen of een lid van de familie Sanscere te vermoorden.

François leunde over de toonbank naar hem toe.

Geef ons een fooi! We marcheren hier weg en doen een tijdje niets.

De man slikte. Als we hem in hechtenis namen, zou iedereen in de omgeving denken dat hij getuigd had. Zelfs degenen voor wie hij bang was. Dat was waar Dubois op dit moment bang voor was. Hij sloot even zijn ogen.

Oké, bracht hij uiteindelijk uit. Ze zijn op zoek naar mensen die het leuk vinden om op rolschaatsen over het asfalt te racen.

Ik zie dat we elkaar begrijpen!

Er is hier een jongen die Kid Alvaro heet. Een Spanjaard met een Marokkaanse moeder. Ik weet niet of dat zijn echte naam is. Hij is waarschijnlijk nauwelijks ouder dan twintig, maar de hele buurt hier betaalt beschermingsgeld aan hem. Ik ook. Dit is zijn territorium ... Er gebeurt hier niets zonder zijn zegen. Dubois haalde diep adem.

Waar vinden we Alvaro?, vroeg ik.

Dubois lachte schor.

Hij zal je vinden als je langer dan een half uur in dit gebied blijft.

Daar wil ik echt niet op wachten.

Ik heb je al veel te veel verteld. Wat denk je dat ze doen met mensen waarvan ze denken dat het verraders zijn? Zweetdruppels stonden op zijn voorhoofd. Dubois leek echt doodsbang. Op gedempte toon vervolgde hij: Twee straten verderop is een parkeergarage die niet meer in gebruik is. Jongeren komen daar vaak samen. Ze gebruiken de hellingen om halsbrekende toeren uit te halen.

Op rolschaatsen!, concludeerde ik.

Ja. Er wordt natuurlijk gewed. Je kunt er veel geld mee winnen.

En Alvaro is de gastheer van het hele gebeuren.

Hij knikte aarzelend.

Precies. Sommige van die gekken die hun nek riskeren zijn Alvaro's mensen. En de rest droomt er waarschijnlijk van om zich bij zijn bende aan te sluiten. Ze noemen zichzelf Les Saints - de heiligen. Ik denk dat de naam is afgeleid van een populaire biljartclub die ook zo heet. Degenen die erbij horen hebben niets te vrezen en genoeg geld. De leden van Les Saints dragen vaak zo'n chic gouden kruis om hun nek. In tegenstelling tot de katholieke versie hangt er echter geen Jezus Christus aan, maar een gehoornde skelet.

Was Alvaro zelf hier om uw auto te lenen?, vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd en lachte hard.

Nee, dat zou beneden zijn niveau zijn. Er waren een paar jonge jongens. Ik ken ze niet bij naam.

"Ik geloof je niet. Deze