Doodswens: Bloedgebonde Boek 12

By Amy Blankenship

Ren het gedink hy het hom 'n klein dief gevang net om te vind dat weggesteek onder lae seunsklere en vuilheid die mees begeerlike verleidster was wat hy nog ooit gesien het. Toe Ren besef dat sy met 'n demoonmerk gebrandmerk is en blykbaar 'n doodswens gehad het, besluit Ren vinnig dat die enigste manier om haar aan die lewe te hou is om haar nie uit sy sig te laat nie. As die demone dom genoeg was om te dink hulle gaan haar van hom wegsteel, sou hy hulle hul eie doodswens gee.

Om deurmekaar te raak met die ondergrondse diefstalring wat deur demone bestuur word, was maklik ... dit was om hulle te ontsnap toe hulle besluit het om haar dood te maak waarmee Lacey probleme ondervind het. Wanneer haar vennoot sterf net om haar 'n voorsprong te gee, laat sy nie sy opoffering tot niet nie en hardloop asof 'n horde demone haar jaag ... wat hulle is. Hoe moes sy weet dat haar ontsnappingsroete haar reguit in die middel van 'n demoonoorlog sou lei en in die arms van 'n sexy vreemdeling wat magtiger as haar ergste nagmerrie was? Ren het gedink hy het hom 'n klein dief gevang net om te vind dat weggesteek onder lae seunsklere en vuilheid die mees begeerlike verleidster was wat hy nog ooit gesien het. Toe Ren besef dat sy met 'n demoonmerk gebrandmerk is en blykbaar 'n doodswens gehad het, besluit Ren vinnig dat die enigste manier om haar aan die lewe te hou is om haar nie uit sy sig te laat nie. As die demone dom genoeg was om te dink hulle gaan haar van hom wegsteel, sou hy hulle hul eie doodswens gee.

• Language: Afrikaans
• Publisher: Tektime
• Release date: Jan 9, 2023
• ISBN: 9788835455912

Book preview

Hoofstuk 1

Ren loer af na die meisie in sy arms terwyl hy deur Gypsy se ondergrondse sitkamer en verby die kralegordyne wat haar slaapkamer omring, beweeg.

Wat sy aandag trek is die dun lagie vuilheid wat sy soos grimering oor haar gesig gesmeer het, om haar gladde, onbevlekte vel te bedek. Nie in staat om homself te keer nie, laat Ren sy blik stadig terugdryf na haar perfekte lippe en dan tot by haar lang donker wimpers wat teen haar wange borsel. Dit sal meer as vuil en sakkerige klere vat om haar sagtheid en skoonheid vir hom weg te steek.

Hy kan die dik lap voel wat sy styf om haar bors gedraai het en dit vererg hom. Dis geen wonder dat sy flou geword het nie ... hy twyfel of sy selfs behoorlik kan asemhaal met daardie binding wat haar borste so styf platdruk. Hy wonder wie se blink idee dit was dat sy soos 'n seun aantrek ... hopelik nie hare nie.

Ren stop langs die bed en leun daaroor om Lacey op die sagte matras neer te sit. Dit is net sy geluk dat die meisie daardie presiese oomblik kies om uit haar floute wakker te word en teen hom te worstel.

Die eerste ding wat Lacey opmerk, is die sterk arms wat so besitlik om haar gevou is. Haar paranoïese verstand dink dat die gevaarlike demoon waarvoor sy die afgelope paar weke gevlug het, haar uiteindelik ingehaal het.

As dit die einde van haar is, dan gaan sy nie sonder ‘n geveg opgee nie. Voordat die duisternis selfs 'n kans het om uit haar visie te verdwyn, begin sy die monster wat haar vashou, slaan.

Los my, jou bliksem! skree Lacey en begin haar voete skop om die demoon van balans af te gooi.

Onkant gevang deur haar vinnige ontwaking, ruk Ren sy sonbril terug uit die lug waar sy dit van sy gesig af geslaan het. Hy raak vinnig gefrustreerd, kners op sy tande en laat val haar grasieloos op die matras.

Ren het nog nie die moeite gedoen om die bril weer op te sit nie, en kyk hoe sy een keer wip en op een of ander manier daarin slaag om haar knieë in die lug onder haar in te vou sodat sy daarop beland. Die beweging is vinnig vir 'n mens ... baie indrukwekkend.

Lacey knip haar oë en voel oorweldigende verligting toe haar visie uiteindelik duidelik word en sy besef dis net Gypsy se lyfwag. Sy frons egter toe haar blik na sy vreemde oë getrek word. Dit neem haar minder as 'n hartklop om te besef dat die kleur van sy irisse haar herinner aan suiwer kwik met ‘n sweempie ysblou om die rante. Vreemd genoeg dra dit by tot sy aantreklikheid, want sy is seker hy is nie blind nie. 

O, dis net jy, prewel sy dankbaar en krimp innerlik ineen toe hy een elegante wenkbrou vraend na haar lig.

"Wie het jy gedink is dit ... die boogeyman?" vra Ren terwyl hy sy donker sonbril terugskuif. Hy is nogsteeds 'n bietjie verstom dat sy hom nounet in die oë gekyk het en nie weggeskram of geskrik het nie.

Lacey staar op na hom en dwing haarself om die skrikwekkende beeld van die ou demoon en sy onderlinge uit haar gedagtes te dryf. Sy kruis haar arms oor haar bors en sê met soveel sarkasme as wat sy kan, met haar hart wat steeds 'n myl per minuut klop, "Nee, jy is geen boogeyman nie ... net een of ander werfetter wat blykbaar nie sy hande van my af kan hou nie."

Ren glimlag half en gluur half na haar af en sê met ewe veel sarkasme, Jy wens.

Ek wens? eis Lacey en staan op sodat sy op die matras kniel.

Sy trek haar arms reguit langs haar sye en bal haar vuiste terwyl sy ‘n effense vrees beveg. Sy het nie tyd hiervoor nie. As sy nie hier uitkom nie, is daar 'n kans dat dit te laat sal wees, en sy kyk direk na die rede vir die vertraging.

Ja ... jy wens, herhaal Ren en wonder hoe so 'n vurige meisie so oulik kan lyk geklee soos 'n seun.

Ek sal jou vertel wat ek wens ... ek wens jy laat my net dit kry waarvoor ek hierheen gekom het, sodat ek weer die pad kan vat, gooi sy terug na hom en lig haar ken.

Gepraat daarvan ... wat presies het jy probeer steel en vir wie wou jy dit steel? vra Ren terwyl hy 'n bietjie nader leun om haar te intimideer om die een vraag te beantwoord wat 'n gat in sy brein knaag. Hy hou nie van die gedagte dat sy haarself in gevaar stel deur saam met demone te werk nie en weerstaan die drang om 'n bietjie verstand in haar te skud.

Al kan sy nie sy oë sien weens die sonbril nie, kan Lacey sy silwer gluur op haar voel en sy moet 'n rilling onderdruk. Sy hou ‘n versigtige blik op hom en skarrel agtertoe om die bed tussen hulle te sit, net om verbaas te knip toe hy skielik verdwyn.

Sy kan nie die beangste snak wat haar ontsnap beheer nie, toe sy voel hoe twee hande haar skouers gryp, net toe haar linkerhand aan lug vat in plaas van die plat oppervlak van die matras. As hy nie so vinnig beweeg het nie, sou sy agteroor van die bed af en op die vloer geval het.

Kan jy vir ‘n verdomde oomblik stilsit, sê Ren 'n bietjie harder as wat hy bedoel het, maar hierdie meisie sal moet ontspan voordat sy haarself seermaak.

Lacey se asemhaling versnel en haar blik skiet in die kamer rond op soek na een of ander wapen. Tot haar verligting merk sy 'n hele paar op wat die mure versier en glimlag innerlik oor haar oupa se aanleg om vooruit te dink. Dis net jammer dat hulle buite haar bereik is.

Die man wat haar skouers vashou, beweeg te vinnig om mens te wees … wat beteken dat hy 'n demoon is. As dit wel die geval is, wat de hel maak 'n demoon dan in haar oupa se geheime bomskuiling en hoekom is sy alleen saam met hom?

Sy knip haar oë stadig en alle gedagtes om terug te baklei verlaat haar toe die herinnering haar in die maag slaan ... hard. Oupa is dood. 'n Geluid by die deur laat haar opkyk en sy sien Gypsy en die ander ou, wat die voordeur van die winkel afgebreek het, by die slaapkamer inkom.

Gypsy se skouers sak toe Lacey se uitdrukking stadig van hartseer na beskuldiging verander terwyl hulle van oorkant die vertrek na mekaar staar.

Kan jy hulle hier wegkry en my 'n oomblik gee om helder te dink? eis Lacey woedend, terwyl sy die trane terugveg met die gedagte dat sy nooit weer haar oupa gaan sien nie.

Moet ek jou herinner dat jy die een is wat ongenooid hier ingesluip het, skiet Ren terug en wens dat daar 'n demoon naby is wat gedagtes kan lees sodat hy daardie krag kan kry. Hy sal 'n koning se losprys betaal om te weet wat hierdie meisie nou dink. Die laaste ding wat hy nodig het, is dat sy genoeg tyd het om met 'n voorbladberig vorendag te kom voordat hy die waarheid uit haar kan kry.

Ren, asseblief ... kan jy en Nick ons meisies bietjie privaatheid gee? vra Gipsy sag en voel jammer vir Lacey. Sy het reeds haar eie hartseer oor die dood van hul oupa hanteer ... maar Lacey het sopas uitgevind.

Ren staar vir 'n oomblik na Gypsy voordat hy terugkyk na die meisie aan wie hy nog vashou. Hy verstewig sy greep en leun vooroor totdat sy lippe net 'n paar duim van haar oor af is, Ek sal nie ver weg wees nie.

Lacey is in die aand gebore, maar nie gisteraand nie, en verstaan duidelik die man se onderliggende dreigement in sy woorde.

Gypsy sug en skud haar kop voordat sy albei mans uit die kamer uit beduie. Gaan julle, ek dink ek kan dit van hier af hanteer. Sy blaas 'n string donker hare uit haar oë toe hulle uit die slaaparea stap, maar net binne haar sitkamer stilstaan om om te draai en na haar te kyk.

Fronsend, beweeg sy rustig na die deur en verduidelik. Ek het my niggie in meer as 'n jaar nie gesien nie en ek dink sy het net soveel vrae soos julle ... so uit.

Nick plaas 'n hand op Ren se skouer en druk hom saggies na die deur. Hy verwyder vinnig sy hand toe Ren dit afskud en voor hom uit die bomskuiling uitstorm.

Voordat hy volg, draai Nick sy kop en gee Gypsy 'n gerusstellende glimlag. Ons sal reg buite wees as jy iets nodig het. Vat jou tyd.

Ren tol in die rondte om die toelating van tyd te weerspreek, maar die woorde sterf op sy lippe toe hy sien dat Lacey nou reg agter Gypsy staan met 'n selfvoldane glimlag op haar gesig, asof sy haar sin gekry het. Die klein niksnut is op die punt om hom woedend te maak … so hy besluit om haar speletjie te speel.

Ren buig sy kop sodat sy die silwer van sy oë kan sien, en gee ‘n donker glimlag terug wat haar uitdrukking net 'n bietjie laat vervaag.

Lacey kan nie glo dat hierdie ou eintlik vir haar geglimlag het asof hy iets weet wat sy nie weet nie. Wel, te hel daarmee. In weerwraak steek sy haar hand uit en slinger die deur van die bomskuiling hard toe voordat sy dit sluit.

'Vat so, jou sexy werfetter,' dink sy en mis die feit dat sy hom sopas 'n kompliment en 'n belediging in dieselfde sin gegee het.

Daai klein…, brul Ren en reik na die wiel om dit oop te sluit, maar Nick slaan sy hand vinnig weg.

Toe nou, ek twyfel of sy gevaarlik is, probeer Nick vir Ren kalmeer. As jy nie agtergekom het nie, sy is nou vrekbang, en beplan nie om die wêreld oor te neem nie. Buitendien, daar is net een uitgang uit die bomskuiling en ons staan reg voor dit. Glo my … sy is net ’n meisie en nie ’n bedreiging nie.

Komaan! roep Ren verontwaardig uit. As sy so verdomp onskuldig is, hoekom is sy dan soos 'n seun aangetrek en probeer sy in die middel van die nag by haar oupa se winkel inbreek. O, en laat ons nie vergeet dat sy reguit na 'n versteekte kluis gegaan het, wat gister nog ‘n klomp kragtige artefakte gehad het, wat enige demoon hul swaard sal gee om in die hande te kry nie? Raai my daai, Robin, eindig hy verwaand.

Nick glimlag en skud stadig sy kop, O nee ... ek is Batman.

Watookal ... Robin, sê Ren terwyl hy sy palm teen die deur sit en sy oë toemaak om te konsentreer.

Hy frons toe Nick se denke, wat nie baie goed is nie, skielik hard en duidelik deur sy gedagtes klink. Ren kan dit nie help nie en begin innerlik woed oor die gedagteleeskrag wat hom net 'n oomblik gelede in die steek gelaat het toe dit handig te pas sou kom. Waarookal daai demoon wat gedagtes kan lees is ... dit moet nou verdomp stilstaan.

Gypsy sug vir Lacey se hardkoppigheid en draai om na haar niggie. Sy steur haar nie daaraan om haar te vertel dat albei mans weet hoe om die deur oop te sluit wat sy sopas in hul gesigte toegeslaan het nie. As sy aanhou om Ren teë te staan, dan sal sy gou genoeg uitvind … Gypsy is seker daarvan.

Wat de hel … Gypsy begin skaars en bly dadelik stil, toe Lacey skielik haar vinger op haar lippe sit en ‘n sjuus-geluid maak.

Waar is ons kristal? fluister Lacey voordat sy in die vertrek begin rondloop en kyk na die groot hoeveelheid kristalle wat Gypsy uitstal.

Gypsy glimlag en besef waarna Lacey soek.  Sy nader haar rekenaarlessenaar en reik na die helder robynkwartskristal. As kinders het hulle dikwels die privaatheidkristal gebruik om vir mekaar geheime te vertel wat hulle nie wou hê iemand anders moet hoor nie ... veral die grootmense.

Die kristal self was hul geheim en is deur hul oupa aan hulle gegee om te deel. Soos hulle grootgeword het, is die kristal opsy gesit omdat daar geen nut daarvoor was nie. Gypsy het nie geweet hoekom die kristal by haar gebly het in plaas daarvan om voort te beweeg soos kristalle geneig is om te doen nie ... miskien sal sy nou haar antwoord kry.

Ren hou sy hand teen die deur en probeer deur die dik staal luister. Sy oë vernou toe Gypsy se stem skielik in die middel van die sin afgesny word.

Nick staan langs hom met sy oor teen die koue staal gedruk. Dis vir hom ‘n bietjie moeiliker, maar hy kan steeds dieselfde dinge hoor as Ren.

Ren frons toe hy hoor hoe Lacey vir Gypsy vra oor 'n kristal net voor die kamer in stilte verval, behalwe vir die geluid van hul voetstappe.

Wat het 'n kristal met enigiets te doen? vra Nick.

Ren skiet ‘n blik na hom, wat basies vir hom sê om stil te bly, voordat hy sy oë toemaak en weer konsentreer.

Gypsy en Lacey gaan sit op die rusbank en kyk na mekaar met Gypsy wat die kristal in haar hand uithou. Lacey sit haar hand in Gypsy s’n en vang die kristal tussen hul handpalms vas voordat sy 'n swaar sug loslaat.

Vertel my alles wat ek gemis het vandat ek weg is, sê Lacey sag.

Ren raak gefrustreerd terwyl hy probeer om in te luister. Slegs fragmente van hul gesprek syfer nou deur, soos 'n slegte radio-opvangs en hy besef skielik hy word deur 'n soort towerkrag geblokkeer. Die lug rondom hom kry 'n bietjie krag en sy frons verdiep net voordat hy na die deur gluur.

Nick leun verward van die deur af terug, Ek kan nou niks hoor nie.

Dit blyk dat Gypsy iets het wat 'n persoonlike gesprek kan beskerm, sê Ren en sy lippe verdun in frustrasie. Hulle gebruik towerkrag om te keer dat ons hulle hoor.

Nick is verbaas dat die grote Ren so maklik uitoorlê is, Jy bedoel dat jy, met al jou krag, nie daardeur kan breek nie?

Ren se kakebeen verstyf terwyl hy aan die krag van die kristal trek en die beskerming uitrek totdat hy binne die versperring is. Ek het nie dit gesê nie. Dit sal meer as ’n klein dogtertjie se simpel toertjie verg om my uit te hou. Hy leun 'n bietjie nader aan die deur en kyk na Nick met 'n ondeunde glimlag, Wil jy hoor wat hulle sê?

Dink jy ek is dom ... natuurlik wil ek, antwoord Nick met 'n slinkse glimlag van sy eie. Hy is op geen manier bo afluistering wanneer dit hom pas nie. Trouens, hy is gewoonlik goed daarmee.

Ren beduie vir hom om nader te kom en plaas 'n hand op die jaguar se skouer, en druk 'n bietjie te hard, net vir die pret.

Nick krimp ineen oor die harde greep, maar ignoreer dit toe sy wenkbroue tot in sy haarlyn opskiet toe hy skielik die vroue se stemme net so duidelik hoor asof hy in dieselfde vertrek is.

Gypsy sit kruisbeen op die rusbank terwyl sy vir Lacey alles vertel wat gebeur het, en begin met Oupa se dood. Dit neem nie so lank as wat sy gedink het dit sou om die storie te vertel nie, en sy leun eintlik 'n bietjie vorentoe toe sy vir Lacey begin vertel van Nick, Ren en al die gemors met Samuel. Sy bloos toe sy erken dat sy al jare lank op Nick verlief is.

Buite die deur haal Nick tevrede diep asem toe hy Gypsy se bekentenis hoor en kyk na Ren om te sien hoe hy dit inneem. Dis 'n bietjie teleurstellend om die ander man onaangeraak te vind.

Bly stil, frons Ren en wens Nick wil ophou om so hard te dink.

Nick wil lag, maar hou dit in om ook te hoor wat binne die vertrek aangaan.

Teen die tyd dat Gypsy haar klaar alles vertel het, is Lacey besig om haar slape te vryf en haar gesig is in 'n diep frons asof sy 'n erge hoofpyn het.

Dit alles en jy leef nog? En hier het Oupa gedink dat hy my die gevaarlike werk gegee het. Is daar enigiets anders waarvan ek moet weet? vra Lacey en kruis haar vingers dat daar nie meer is om te vertel nie.

Gypsy dink vir 'n oomblik daaroor na en skud dan stadig haar kop, Nee, ek dink dit dek al die belangrike goed.

Dis 'n wonder Die Heksebrou staan nog, fluister Lacey en verstyf haar greep op haar niggie se hand. En jy het probeer om 'n demoon met 'n houtkoeël te skiet? skud sy haar kop in verwondering en simpatie. Dapper en dom is blykbaar iets wat hulle albei in gemeen het. Ek is so bly dat hierdie Michael-persoon die krag gehad het om jou te genees. Ek sou dit nie oorleef as ek huis toe gekom het net om jou en Oupa te verloor het nie.

Ek is oukei en jy is nou by die huis. Jy gaan bly ... né? vra Gypsy en laat die hoop in haar oë skyn.

Lacey begin nee sê, maar bly stil en byt haar onderlip terwyl sy iets probeer verstaan wat haar niggie gesê het. Sy lig haar ken, kyk na Gypsy en wonder of sy die veiligheidsnet waarna sy soek, gevind het. As dit die demone nog 'n rukkie daarvan weerhou om haar te vind, dan gaan sy nie kla nie.

Wag 'n bietjie ... was jy ernstig toe jy gesê het dat demone nie in hierdie gebou kan inkom sonder jou toestemming nie? vra sy met die wete dat wanneer iets te goed klink om waar te wees ... dit gewoonlik is.

Dis waar, bevestig Gypsy entoesiasties. Ons het selfs die towerspel getoets net om seker te maak dat dit werk, en wel ... dit werk briljant. Sy probeer om haarself daarvan te weerhou om te grinnik toe sy onthou hoe Nick en Ren uit die winkel gesuig is.

Dis die beste ding wat ek in die laaste jaar gehoor het, sê Lacey eerlik en voel hoe 'n bietjie van die spanning uit haar skouers en rug dreineer. Miskien as sy bly, kan sy meer tyd koop voordat sy die doodsengel in die gesig staar. En jy sê dis ‘n towerspreuk wat nog al die tyd in die kluis was?

Sy wonder of dit uit dieselfde towerboek kom wat die een bevat om die krag van die demoonmerk wat sy nou dra, teë te werk. Soos sy dit verstaan ... met 'n distorsie-towerspreuk bo-op haar demoonmerk, sal dit byna onmoontlik wees om haar op te spoor. Dit sal nie die merk verwyder nie, maar dis die naasbeste ding.

Sy moet uitvind waarheen hulle daardie boek gevat het. Haar volgende stap sal wees om die kragtigste hekse in die stad op te spoor en hulle te oortuig om haar te help om die towerspel uit te voer. Die probleem is ... iemand het die verdomde boek geskuif.

Gypsy kantel haar kop besorgd toe die verligting in Lacey se oë terugvervaag na kommer. Lacey, waar was jy die laaste jaar? Wat het gebeur om te keer dat jy huis toe kom?

Toe Lacey nie dadelik antwoord nie, laat sak Gypsy haar blik tot waar hulle hande nog om die kristal aanmekaar gesluit is. Jy moet weet Oupa was siek bekommerd toe jy verdwyn het. Hy het probeer om dit vir my weg te steek, maar jy het so lank weggebly dat hy uiteindelik oortuig was dat jy nooit sou terugkom nie … dat iets verskrikliks met jou gebeur het.

Lacey maak 'n effense gesig met die wete dat Oupa die laaste persoon was wat verantwoordelik is vir die gemors waarin sy is. Hierdie is alles haar skuld.

Hulle het Gypsy altyd in die donker gehou, maar noudat Oupa weg is, lyk dit of daar niks is wat haar keer om ten minste 'n gedeelte daarvan te vertel nie. Buitendien, wanneer haar verlede haar inhaal, dan sal Gypsy ten minste weet wat regtig met haar gebeur het en dalk selfs 'n grafmerker langs Oupa s’n ter herinnering plaas.

Sy voel haarself kalmeer toe sy besluit om haar niggie in te laat by die familie se buitemuurse aktiwiteite.

Oupa het jou altyd na die veilings en veilige plekke toe gestuur om die artefakte te kry wat hy vir sy versameling wou hê, of nodig gehad het om sy kliënte te paai. Dit was jou werk en jy was baie goed daarmee. Sy glimlag liefdevol vir haar niggie voordat sy byvoeg, Maar ek ... ek was goed in iets heeltemal anders.

Wat bedoel jy? vra Gypsy met 'n frons. Sy voel asof sy nie gaan hou van wat Lacey haar wil vertel nie.

Lacey trek haar skouers op asof dit nie so 'n groot kwessie is nie, Oupa het jou gestuur agter die goed aan wat maklik was om in die hande te kry ... om net 'n paar transaksies in die geheim te maak, met ruilhandel of ‘n groot klomp kontant. Hy het my gestuur agter die dinge aan wat nie so maklik was om te verkry nie.

Soos wat? vra Gypsy.

Soos dinge wat mense nie van ontslae wou raak nie, verduidelik Lacey en sien hoe haar niggie se kakebeen sak.

Hoofstuk 2

Hy het jou gestuur om goed te steel? Gypsy se stem styg in verbystering. Ek kan nie glo Oupa sal jou aanmoedig om iets so gevaarlik te doen nie.

Hoe dink jy het hy in die eerste plek in hierdie besigheid beland? vra Lacey met 'n effense glimlag.

Ek het net gerugte gehoor, fluister Gypsy, meer as 'n bietjie verstom deur die bekentenis. Van die mense met die hoogste posisies op die ondergrondse veilings het die afgelope paar jaar vir haar wenke gegee. Sy het net beleefd vir hulle geknik en geglimlag, en dan die gerugte uit haar gedagtes gedryf omdat sy nie te hard daaraan wou dink nie.

Sy sug terwyl sy erken, Ek het dit net afgeskud en gedink hulle tart my, want ons het dikwels dinge in die hande gekry wat die ander baie graag wou hê.

Hulle het die volste reg gehad om jaloers te wees. Oupa was ’n berugte inbreker in sy dae en hy kon in daardie jare baie waardevolle items in die hande kry, bevestig Lacey met trots in haar stem. Sy spesialiteit was bonatuurlike items … ou towerspreukboeke, joernale, skilderye en verskeie ander tower-items. Ondergrondse gerugte sê dat hy eintlik die Heilige Graal gevind het en dit weggesteek het vir die man wat hom gehuur het om dit te vind. Ek twyfel of hy dit gedoen het, maar dit dra net by tot die mite wat Oupa omring het.

Gypsy frons, Hoe het hy al die jare aan die lewe gebly deur sulke gevaarlike items in die hande te kry?

Lacey trek haar skouers op, "Wie weet? Oupa het baie vyande gemaak voordat hy uit sy gunsteling