Commissaris Marquanteur en de ziekenhuismoordenaars van Marseille: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Een vreemde sekte eist van haar leden dat ze mensen vermoorden. En dat is precies wat er gebeurt in de ziekenhuizen van Marseille; microgolfzenders stoppen de vitale apparatuur, vooral vrouwen die een abortus willen ondergaan worden getroffen. Commissaris Marquanteur en zijn collega Leroc maken jacht op de zogenaamde ware heilige, die toch niet zo heilig is.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 6, 2023
• ISBN: 9783745233889

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

De grens tussen heilig en hypocriet is soms vaag.

Fijn dat u weer bij ons bent, Monsieur Commissaire, zei de priester na afloop van de dienst.

Ik was even blijven zitten.

Niemand noemt iemand Monsieur Commissaire in Frankrijk.

Niet meer in ieder geval.

Het is lang geleden dat dit gebruikelijk was.

Je zegt de naam en Monsieur of Madame ervoor. Maar geen rang.

Dit heeft alleen standgehouden in het leger en in de zeevaart.

Maar nergens anders.

Er was een reden waarom de priester het toch deed.

Hij had kunnen zeggen: Monsieur Marquanteur, goed u weer te zien. Maar dat deed hij niet.

En hem kennende wilde hij me met zijn uitdrukking iets duidelijk maken. Bijvoorbeeld dat ik vooral bezig was met de donkere kant van de aardse wereld en dat ik het daarom waarschijnlijk moeilijk vond om in een goede God te geloven. We hebben hier lang over gepraat, de priester en ik. Dat ik toch nog af en toe binnen de koude, dikke muren van de kerk kwam, had te maken met de sfeer die hier heerste. Die beviel me wel. En misschien troostte het me zelfs af en toe.

Een modern persoon gaat niet naar de kerk, zei de priester, cryptisch glimlachend.

Wie zei dat?, vroeg ik.

Mijn vader.

Oh!

Hij was een havenarbeider. En een communist. En vrij vroeg dood.

Dat spijt me.

Hij viel van de kraan.

Oh.

Nou, zo is het nu eenmaal.

Dan ben je iets heel anders geworden dan je vader.

Klopt. Je hoeft de fouten van anderen niet te herhalen.

Daar ben ik het met je eens.

Beter om je eigen fouten te maken.

Dat ben ik ook met je eens.

In ieder geval was het geen vergissing om hier terug te keren, zei de priester. Naar de Vader.

Ik heb geen problemen met mijn vader.

Ik bedoelde Hemelse Vader.

Ik zou een appeltje met hem te schillen hebben.

Kijk!

*

Dit is een plaats van Satan, fluisterde de stem in het achterhoofd van Fernand Demoines. De man in de blauwe overall droeg een gereedschapskist in zijn rechterhand. Hij stopte kort, keek om zich heen. OP - NO ADMISSION stond er op een grijze deur die automatisch openging. Twee verpleegsters in limoengroene kleding duwden een verpleegbed de gang in. Er lag een jonge vrouw in. Haar ogen waren gesloten, ze lag aan een infuus. Demoines keek haar even aan.

Waarschijnlijk ook een van die vrouwen die er niets mis mee vinden om het ongeboren zieltje in haar baarmoeder te doden, flitste het door hem heen. Rob Demoines was ervan overtuigd dat God hem had uitgekozen om deze zonde te stoppen.

De Heer heeft geoordeeld over Sodom en Gomorra, mompelde hij in zichzelf, nauwelijks hoorbaar. Het klonk als een bezwering. Zelfs de hoer Marseille, het nieuwe Babylon, zal niet ontsnappen aan de toorn van de heer," ging het door hem heen. En ik ben het zwaard van zijn verdomde rechter!

2

Geen toegang hier! zei een van de verpleegsters.

Ik moet naar kamer 324. Vanwege de airconditioning!

Volgende deur rechts, riep ze toen ze voorbij liep. Toen voegde ze er met een glimlach aan toe: Maar wees voorzichtig! Dat is de kleedkamer van de verpleegsters op deze afdeling.

Maar Rob Demoines glimlachte niet terug. Zijn gezicht bleef een star masker.

Onfatsoenlijke hoeren, flitste het door hem heen. Gebroed van de zonde. Geen wonder dat ze het niet erg vindt om te werken op een plek waar elke dag kinderen worden vermoord.

De jonge vrouw in de limoengroene verpleegstersjurk merkte het niet op. Ze was hem al voorbij gesneld.

Demoines vervolgde zijn weg.

Even later stond hij voor nummer 324.

Hij klopte.

Geen antwoord.

Demoines opende de deur.

De kleedkamer was ruim twintig vierkante meter groot en had geen ramen. Het licht werd automatisch geactiveerd door een bewegingssensor. Een groot deel van de wandruimte was bedekt met afsluitbare kledingkasten. Behalve een nis aan de linkerkant.

Er was een rooster van ongeveer een meter bij een meter, waarachter zich de ingang van een ventilatieschacht bevond. Demoines ging erheen en knielde neer.

Uit de broekzak van zijn overall haalde hij een schroevendraaier. Het metalen rooster was snel los. Demoines legde het opzij en opende toen de gereedschapskist. Er zat een doosvormig apparaat in. Demoines tilde het eruit, duwde het een beetje in de buisvormige schacht.

Je zondige handwerk zal te ruste worden gelegd, zei Fernand Demoines grimmig. De Heer bestrafte Sodom en Gomorra met vuur en zwavel omdat geen enkel rechtschapen volk zich binnen hun muren wilde bevinden. Zo is het hier ook.

Demoines activeerde het apparaat door een hendeltje om te zetten. Een naald kwam tevoorschijn en een lampje flitste.

De sterke elektromagnetische impulsen die door dit apparaat worden uitgezonden, zouden hun werk al hebben voltooid.

In Sodom en Gomorra was het zwavelvuur uit de hemel gevallen, in dit geval bleef het zelfs onzichtbaar.

Even dacht Demoines na over wat er nu zou gebeuren. Over het ontregelen of zelfs uitvallen van elektronisch gestuurde medische apparatuur. Over hart-longmachines die stil kwamen te staan, echografie- en röntgenapparaten die uitvielen, patiëntgegevens die niet meer opvraagbaar waren. Zelfs de piepers van de artsen werkten al snel niet meer betrouwbaar binnen een bepaald bereik.

Misschien zullen onschuldige mensen ook lijden, dacht Demoines. Hij haalde diep adem. Niet achterom kijken, zoals de vrouw van Lot die in een zoutpilaar veranderde, flitste het door hem heen. Wat nu gebeurt is rechtvaardig! Geen genade voor de zonde!

Met een paar bewegingen zette Demoines het metalen rooster terug op zijn plaats, stond op, nam de gereedschapskist en ging de gang op.

Demoines was nog niet bij de lift toen hij gealarmeerde dokters en verpleegsters door de gangen zag snellen.

Niemand schonk aandacht aan de man in de blauwe overall.

3

Twee weken later

Merde, ik hou niet van cappuccino en ik kan ook niet tegen die verdomde wops! zei de man met het krullende haar. Hij zat tegenover François en mij aan een van de kleine ronde tafeltjes van Antonio's Bistro.

Waarom heb je dan uitgerekend dit als ontmoetingsplaats aangewezen?, vroeg ik.

De man met krullend haar leunde naar voren.

Hij grinnikte.

Omdat iedereen die mij kent dat weet en nooit zou vermoeden dat ik uitgerekend hier een ontmoeting zou hebben met commissaris Pierre Marquanteur en zijn collega, misdaadbaas François Leroc!

Ik zei: Je kunt je mening over Italianen hier toch beter voor je houden!, antwoordde ik.

De man met de krullenbol heette Philippe Artois. Hij was mede-eigenaar van een club genaamd BIJOU in Pointe-Rouge en was ook betrokken bij allerlei obscure zaken. Als informant bood hij zich echter voor het eerst aan ons aan.

Laten we ter zake komen! eiste mijn vriend en collega commissaris François Leroc. Er wordt verondersteld dat je iets weet over dreigende terroristische aanslagen in Marseille en omgeving.

Philippe Artois glimlachte zwakjes.

Je moet me eerst garanderen dat je de man in kwestie onmiddellijk uit de circulatie haalt. Anders is mijn leven geen cent meer waard.

Om dat te doen, moeten we eerst weten of er enige waarheid schuilt in wat u zegt, antwoordde François.

Philippe Artois zette een pokerface op.

Ik vroeg me af wat voor motief deze man had om bij ons aan tafel te komen zitten. Tot nu toe had hij geen financiële eisen gesteld. Van wat we over Artois wisten, was hij niet afhankelijk van de paar euro die een informant bij ons kon verdienen. Er moest een reden zijn waarom deze corrupte hond plotseling zijn plichten als gezagsgetrouwe burger had ontdekt. Of hij zat