Commissaire Marquanteur en de gekke Veteraan: Frankrijk Misdaadverhaal

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker





Wat maakt dat een legerveteraan die gefaald heeft in het leven een bloedbad aanricht in een warenhuis in Marseille? Commissaris Marquanteur en zijn collega's ontdekken geheim medisch onderzoek dat mensen in vechtmachines verandert. Hoeveel van hen zijn er nog meer? En wie zit erachter?



Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 11, 2023
• ISBN: 9783745234039

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Liggen, verdomme, of ik vermoord jullie allemaal! schreeuwde Jean-Luc Bonniere. Hij vuurde twee keer met zijn pistool. Geschreeuw galmde door de warenhuizen van Marseille. Eén van de kogels doorboorde de bekleding onder de leuning van de roltrap. Er siste iets. Een deel van de verlichting viel uit. De roltrap stopte met een ruk. Ongeveer twee dozijn mensen stonden daar, door elkaar, bukkend. Bonniere schoot over hun hoofden. De bebaarde man van midden veertig droeg een legerhelm, een camouflagebroek met gevechtslaarzen en een versleten leren jack met een schedel en gekruiste botten erop genaaid en de woorden BORN TO RIDE HARLEY. Bonniere's ogen stonden wijd open, de pupillen sterk verwijd. Het gezicht leek op een vervormd masker. Niemand van de gijzelaars twijfelde eraan dat ze in de handen van een gek waren gevallen.

2

Vanuit zijn ooghoek nam Bonniere een beweging waar. Hij draaide zich om, de automaat in de tweehandige stand. Verschillende klanten en twee verkoopsters stonden bij de kassa.

Als je één verkeerde beweging maakt, sterf je!

Een man in een donker pak reikte onder zijn jas. Zijn hoofd was knalrood en hij snakte naar adem.

Bonniere schoot.

De kogel raakte de man in zijn voorhoofd.

Hij viel in de lengte op de grond. Bewegingsloos bleef hij liggen in een verkrampte houding. De jas gleed opzij. Er was geen teken van een wapen.

De andere gijzelaars van de gek waren verstijfd. Niemand bewoog.

Op de grond! gromde Bonniere.

De gijzelaars bij de kassa legden zich ook één voor één neer. Bonniere schoot één keer tussen hen in. De kogel ging in het tapijt.

Een vrouw slaakte een schelle gil.

Bonniere draaide zich om, schoot naar een kledingrek waar hij dacht beweging te zien. Een spiegel werd geraakt en verbrijzelde.

Mij krijg je niet! riep Bonniere met schorre stem. De halsslagader pulseerde duidelijk.

Hij keek omhoog naar de balustrades van de bovenste verdiepingen. Bonniere stond midden in een atrium. Licht viel door een glazen structuur in het plafond. Vijfentwintig meter of acht verdiepingen lagen tussen Bonniere's locatie en dit licht. Vanaf de balustrades kon men naar beneden kijken naar het tafereel van de hogere verdiepingen. Hier en daar keken nieuwsgierige voorbijgangers naar beneden. Ze hadden de schoten gehoord, maar niemand was zich bewust van wat er verderop gebeurde.

Bonniere slaakte een wilde gil. Hij vuurde een volley van vijf schoten snel achter elkaar af.

De nieuwsgierigen op de balustrades verspreidden zich.

Bonniere draaide zich om naar de gijzelaars die op de grond naast de kassa lagen.

Er vormde zich een groeiende plas bloed naast de man die hij had neergeschoten. Een van de winkelbedienden beefde, een zenuwinzinking was nabij. Ze beet haar lippen op elkaar.

Bonniere rukte het magazijn uit de automaat, reikte in de zijzak van zijn leren jack en verving het door een nieuw.

De bewakers namen positie in op de balustrade van de volgende verdieping. Ze bleven liever in dekking met hun .38 kaliber revolvers. Niemand had hen voorbereid op een situatie als deze.

Bonniere schoot in hun richting. Toen haalde hij een handgranaat onder zijn leren jas vandaan. Hij had hem aan zijn brede legerriem gedragen, waaraan ook een munitiebuidel en een gevechtsmes hingen. Er lagen nog drie van die helle eieren.

Maak dat je wegkomt! schreeuwde hij. Of ik blaas de hele boel op!

Een megafoonstem klonk.

Wees redelijk! We willen met je praten!

Bonniere draaide zich om en vuurde meteen in de richting van waaruit hij de megafoonstem dacht te hebben gehoord. Hij ving een mobilé van ultralichte plastic Mickey Mouse figuurtjes met zijn salvo, schijnbaar vrij zwevend aan bijna onzichtbare draden die aan het plafond hingen.

Wat jullie eisen ook zijn, we kunnen erover praten, sprak de megafoonstem weer. Doe nu alleen niets overhaast!

Zweetdruppels glinsterden op het voorhoofd van Jean-Luc Bonniere. Hij zag eruit als een opgejaagd dier.

Bonniere draaide zich om naar een van de gijzelaars die op de grond naast de kassa lag. Hij gaf een jonge winkelbediende een duw met zijn laars.

Sta op! gromde hij.

De winkelbediende jankte. Aan de revers van haar blauwe jurk hing een naamplaatje. Sarah Malboné stond erop geschreven. Het lange, blonde haar zat in de war, de make-up helemaal uitgelopen.

Bonniere richtte zijn pistool op hen. Hij wees naar de andere kant van de kamer, waar een deur naar het trappenhuis leidde.

Ik wil dat je voor me loopt! riep hij.

Alsjeblieft.

Sarah Malboné jankte. Tranen stroomden over haar gezicht. Haar hele lichaam trilde. Bonniere greep haar bij de arm en duwde haar naar voren. Hij richtte de loop van de automaat op de deur naar het trappenhuis.

Waar is de sleutel? vroeg hij.

Hij zit niet op slot.

In de hoogbouw in Marseille was het lang gebruikelijk geweest om de ingangen van de trappenhuizen te vergrendelen en alleen in noodgevallen door beveiligingspersoneel te laten openen. Maar op veel plaatsen was hier al anders over gedacht. In geval van nood ging er kostbare tijd verloren.

Bonniere leidde Sarah Malboné voor zich uit en keek tussendoor omhoog. Het hele gebied waar hij zich bevond was zichtbaar vanaf de balustrades van de bovenste verdiepingen.

Ik ben hier net een sitting duck," flitste het door hem heen.

Hij draaide zich om, schoot over een kledingrek waarachter hij beweging meende te herkennen. Zijn blik gleed opzij.

Tussen twee schappen was een recht gangpad dat doorliep naar de andere kant van de verkoopruimte. Er was een zijuitgang voor het personeel. De deur stond open.

Drie zwartgeüniformeerde veiligheidsagenten wachtten daar gehurkt. Ze hadden hun revolvers in de aanslag.

Laat het geweer vallen! schreeuwde een van hen.

Ze aarzelden. Geen van hen durfde te schieten. Het gevaar voor de gijzelaar was niet te overzien. Bonniere handelde bliksemsnel.

Hij trok Sarah Malboné als een schild voor zich en vuurde tegelijkertijd met zijn automaat. Vijf schoten achter elkaar schoten door de gang. Eén van de beveiligingsmannen zakte geraakt op de grond. De andere twee zochten dekking achter de planken rechts en links.

Maak dat je wegkomt, stelletje klootzakken! brulde Bonniere.

Zijn gezicht werd een grimas. De oogballen staken uit. De halsslagader ook. Die pulseerde zichtbaar. Bonniere bleef schreeuwen. Maar niemand begreep wat hij zei. Het klonk als het geslijm van een dronkaard. Klanken, lettergrepen, soms flarden van woorden die nergens op sloegen.

Sarah Malboné slaakte een schelle gil.

Bonniere duwde haar naar voren.

Uiteindelijk stopte hij op ongeveer tien meter van de ingang van het trappenhuis.

Hij gaf Sarah een duw en richtte zijn pistool op haar.

Doe open!

Sarah Malboné jankte, leek een zenuwinzinking nabij.

Ze bewoog zich traag naar de deur.

Sneller!

Bonniere dacht dat hij beweging achter zich zag, draaide zich om en vuurde zonder te richten. Twee kogels sloegen in een kledingrek en scheurden de stof van een dozijn lange jassen. Sarah Malboné rende naar de ingang van het trappenhuis. Blijkbaar dacht ze dat ze aan de gek kon ontsnappen. Ze bereikte de ingang van het trappenhuis en rukte de deur open. Daarachter stonden verschillende geüniformeerde bewakers. Ze hielden hun wapens in de aanslag.

Bonniere handelde reflexmatig.

Hij greep met zijn linkerhand naar zijn riem en haalde er een van de handgranaten uit. Met zijn tanden activeerde hij de trekker. De granaat stond nu op scherp. Bonniere slingerde hem in de richting van de mannen en vuurde tegelijkertijd op hen.

De uniformen hadden Bonniere niet snel genoeg kunnen uitschakelen met een welgemikt schot. Sarah Malboné stond in hun weg.

Bonniere's handgranaat ontplofte. Zowel Sarah als de veiligheidsmensen werden erdoor geraakt.

Het geschreeuw werd overstemd door het geluid van de explosie. Bonniere zelf voelde de schokgolf nog en werd naar de grond getrokken.

Hij rolde weg.

De moordende hel van vlammen verschroeide hem. De mouw van zijn jasje vatte vlam. Bonniere schreeuwde het uit, zwaaide heftig met zijn arm, sloeg ermee op de grond.

De vlam doofde.

Bonniere worstelde zich overeind. Hij draaide zich om. Zweetdruppels glinsterden op zijn voorhoofd.

Naar de lift!, flitste het door hem heen.

Eigenlijk had hij de lift niet willen gebruiken. Het risico was gewoon te groot. Door de elektriciteit uit te schakelen, was het vrij gemakkelijk om hem koud te maken. Maar nu had hij geen andere keuze dan het risico te nemen.

Ik ben omsingeld!, ging het door hem heen. Zijn achtervolgers leken overal te