Duistere onthullingen: De chirurg

By N. de Bruijn

Een gerespecteerde chirurg, gedreven door sinistere verlangens, overschrijdt morele grenzen door het leven te nemen van een kwetsbare patiënt. De chirurg gooit zorgvuldig bewijsmateriaal weg en verbergt de gruwelijke daad, waarmee hij de weg vrijmaakt voor een reeks duistere experimenten die later zouden ontrafelen en de verschrikkingen zouden onthullen die verborgen waren in het rustige stadje.

• Language: Nederlands
• Publisher: True heart books
• Release date: May 1, 2024
• ISBN: 9798224300662

N. de Bruijn

Meet N. de Bruijn, a dynamic young writer who approaches her profession in a unique way. Rather than sitting down to type out her stories, she prefers to scribble short keywords in a notebook on the go as she walks and talks, allowing her thoughts to flow freely. Editing can be challenging, but the satisfaction of the final result keeps her motivated and engaged. Despite her dedication to writing, N. de Bruijn dreams of traveling the world, immersing herself in new cultures, meeting fascinating people, tasting exotic food and stepping out of her comfort zone. While working towards this goal, she enjoys several other passions such as drawing, outdoor activities, spending quality time with friends and immersing herself in music. Whether she is sketching in her notebook, walking through nature, enjoying a lively conversation over a cup of coffee or losing herself in the melodies of her favorite songs, N. de Bruijn finds inspiration in every aspect of her vibrant life. She is a tireless worker and finds joy in every moment of creation. Home is her refuge, but her wanderlust drives her to explore new horizons. From these travels, N. de Bruijn draws endless inspiration for her writing, capturing the essence of new places, characters and stories. Whether she's soaking up the sun on a tropical beach or exploring the narrow streets of an old town, the world fuels her imagination.

Book preview

Hoofdstuk 1

Mijn obsessie begon onschuldig genoeg - een morbide nieuwsgierigheid die onder het oppervlak van mijn zorgvuldig opgebouwde façade borrelde. Als gerespecteerd chirurg in het Algemeen Ziekenhuis Meadowbrook stond ik bekend om mijn onberispelijke vaardigheden, medeleven en toewijding om levens te redden. Maar achter het masker van professionaliteit loerden sinistere verlangens.

Het was een koude en regenachtige avond toen deze kans zich voordeed. De gangen van het ziekenhuis waren stil, met af en toe het geluid van passerende verpleegsters of het zachte gefluister van ingetogen gesprekken. Ik had zojuist een uitputtende operatie achter de rug, de steriele geur van de operatiekamer hing nog aan mijn operatiekleding.

IK KON NIET VERKLAREN waarom ik altijd al aangetrokken was tot het macabere of tot de duisternis die in de menselijke psyche huist. Het was een onstilbare dorst, een dwang die sterker werd met elk jaar dat voorbijging. De behoefte om de grenzen tussen leven en dood te verkennen was een onweerstaanbare drang geworden.

Het object van mijn fascinatie lag in Kamer 212, een patiënte genaamd Jennifer, een fragiele vrouw in haar late dertig. Haar leven hing aan een zijden draadje. Ze was opgenomen vanwege een zeldzame hartaandoening en een slechte prognose. Voor mij was ze niet zomaar een patiënt; ze was een kans om aan mijn donkerste verlangens te voldoen.

Terwijl ik buiten haar kamer stond, verspreidde het zachte licht van de plafondlampen zich over de gang, lange schaduwen werpend op de steriele witte muren. Ik keek door een smal raam in de deur naar Jennifer, haar vorm verborgen achter een gordijn rond haar bed.

De verleiding knaagde aan me, en de drang dwong me een grens over te steken die ik nooit eerder had durven oversteken. Ik kende de risico"S - het potentieel om mijn carrière te ruïneren en mijn leven te vernietigen - maar de duisternis die in mij woonde, kon niet langer worden ontkend.

Ik betrad de kamer geruisloos en de deur sloot zachtjes achter me met een klik. De kamer was gevuld met het zachte gezoem van medische apparatuur, en Jennifer lag stil, haar borstkas bewoog op en neer in oppervlakkige ademhalingen. Ze was kwetsbaar en afhankelijk van mij voor haar overleving.

Langzaam naderde ik haar bed, mijn gehandschoende handen trilden van opwinding en spanning. Ik had elk detail van deze morbide daad zorgvuldig gepland, en mijn kennis van de menselijke anatomie diende als een sinistere gids.

Terwijl ik een spuit optilde, gevuld met een dodelijke dosis Pentobarbital, drukte het gewicht van mijn beslissing op me. Ik aarzelde en de kamer vulde zich met diepe stilte, alleen onderbroken door het ritmische piepen van de hartmonitor.

Jennifer bewoog; haar ogen fladderden open terwijl ze naar me opkeek, angst en verwarring duidelijk zichtbaar in haar blik. Ze probeerde zwak te spreken.

Dokter... wat gebeurt er? vroeg Jennifer, haar stem bevend van angst.

Ik boog me dichter naar haar toe, mijn stem een zachte fluistering, mijn masker verborg de kwaadaardige grijns die aan mijn lippen trok.

Sst, Jennifer. Het zal snel voorbij zijn.

Met vaste hand diende ik de dodelijke dosis toe, terwijl het leven langzaam uit haar fragiele gestalte weggleed. Haar ogen verankerd op de mijne, een stille smeekbede om genade, terwijl de duisternis haar opeiste.

Terwijl het ritmische piepen van de hartmonitor afvlakte, stapte ik weg van het bed, mijn kleding besmeurd met schuldgevoel en de golf van nieuw gevonden opwinding. De daad was gedaan, de eerste van velen, en ik had de drempel overschreden waar geen terugkeer meer mogelijk was.

In de zwak verlichte kamer stond ik over het levenloze lichaam van Jennifer, en overwoog ik de zorgvuldige methode die ik had gebruikt om ervoor te zorgen dat er geen bewijs van mijn duistere daad overbleef. Het was een proces dat ik ontelbare keren in mijn gedachten had gerepeteerd, het perfectionerend tot bijna volmaaktheid.

NADAT IK EEN DODELIJKE dosis van het medicijn had toegediend, verspilde ik geen tijd. Ik verwijderde snel alle sporen van de spuit uit de kamer, ervoor zorgend geen vingerafdrukken of enig ander belastend bewijs achter te laten. De spuit, nu leeg van zijn dodelijke inhoud, zou spoedig verdwijnen in het afvalverwijderingssysteem van het ziekenhuis, verloren te midden van talloze medische instrumenten die routinematig werden weggegooid.

Echter, het verwijderen van de spuit was slechts het begin. Ik zorgde er zorgvuldig voor dat elk biologisch materiaal, zoals weefsels, organen of bloed, volledig geëlimineerd werd. Hier was mijn medische expertise van onschatbare waarde.

Met chirurgische precisie nam ik een klein monster van het bloed van Jennifer en verzegelde het zorgvuldig in een steriele buis. Deze buis zou dienen als een verzekeringspolis - een middel om verdenking af te leiden mochten er vragen rijzen over haar dood. Ik wist dat, als behandelend arts, van mij verwacht zou worden dat ik gegevens bijhield over haar