Eenzaamheid van de sterren

By Jens Fitscher

Tarik Connar vertrekt met zijn nieuwe metgezel Aruru, zijn oude metgezel Wayne-Zeno Uelisch, zijn metgezel Tarja en Jet'ha, de Zisslies-krijger, om de belangrijkste Heleroen-wereld, FOMARH'0, te verkennen. Aruru wil meer te weten komen over haar ware afkomst. Zij is het ruimteschip van de Kriib'ist en bovendien een soort quasi-bewustzijn in een materieel hologram. Nadat Connar de gave van onsterfelijkheid van haar heeft aanvaard, begint ook voor hem een nieuw tijdperk. Zijn lichaam ontwikkelt vreemde eigenschappen. Als bekend wordt dat het Chron-Bastion, waaruit Wayne-Zeno Uelisch en zijn metgezel Tarja ooit van hun menselijke lichamen zijn beroofd, is gecreëerd door het Kriib'ist-volk, wil Connars oudste metgezel Zeno ook graag meer te weten komen over dit volk. De gezamenlijke expeditie is echter vanaf het begin slecht verlopen.

• Language: Nederlands
• Publisher: XinXii
• Release date: May 14, 2024
• ISBN: 9783966745826

Jens Fitscher

Jens Fitscher war bereits als kleiner Junge begeisterter Leser von Science-Fiction und Fantasy Büchern. Insbesondere liebte er die gängigen Taschenbücher der 70er und 80er Jahre des vorigen Jahrhunderts. Ein starkes Interesse zeigte er dabei für die Protagonisten mit außergewöhnlichen Fähigkeiten. Seine Geschichten handeln immer von starken Persönlichkeiten, die durch ungewöhnliche Umstände über sich selbst hinauswachsen und dafür mit übernatürlichen Fähigkeiten belohnt werden.

Book preview

Naar nieuwe kusten

Het was stil in de kamer. In het halfdonker kon ik alleen vage contouren zien. Met enige moeite kwamen de herinneringen aan de laatste gebeurtenissen weer boven in mijn bewustzijn.

Ik was meteen klaarwakker. Het was stil in de kamer. Er was geen enkel geluid te horen.

Er was geen gezoem te horen, geen gefluister of laag gebrom op de achtergrond, zoals normaal het geval was in een ruimteschip. Dit schip was echter geen normaal ruimteschip.

Was het wel een schip? Te oordelen naar zijn grootte, nee. In ieder geval kon ik me de afmetingen van het asteroïde schip nog steeds niet goed voorstellen. 427 kilometer in diameter was een meting die elke menselijke verbeelding ver te boven ging.

De verlichting van de kamer dimde tot een comfortabel niveau nadat het brein van het schip mijn bewegingen had geanalyseerd en had vastgesteld dat ik wakker was geworden.

Het brein van het schip! Was Aruru niet het brein van het schip?

Nee, nu haal ik dingen door elkaar. Zij was de avatar van het schip. Een quasi-bewustzijn in een materieel hologram.

Maar had ze niet ook tegen Zeno beweerd dat zij het schip was? Ik duwde mezelf van het bed af, naakt zoals God me geschapen had.

Langzaam, nog steeds peinzend, liep ik over dikke tapijten naar de natte cel in het midden van de enorme kamer.

Het natte gedeelte bestond uit wanden met vormveranderingen die bij binnenkomst een melkachtige consistentie kregen, waardoor ze ondoorzichtig werden.

Ik overwoog nog of ik me eerst van mijn lichaamsuitwerpselen moest ontdoen voordat ik mezelf blootstelde aan de gecombineerde water-ionenstraal. Pas toen besefte ik dat dat niet nodig was.

Vreemd. Normaal moest ik naar het toilet na een slaapperiode van negen uur.

Plotseling schoot de mogelijke verklaring als een tornado door mijn hoofd.

Ik hoorde de stem van mijn nieuwe metgezel weer toen ze zei: Een depot van zelfreplicerende assembler nanobots wordt gecreëerd in je lichaam. Deze samenstellers zoeken naar celkernen die verouderen en zich niet meer delen. Dan begint hun echte lot. Zij vervangen en reproduceren deze celkernen zodat veroudering van het hele lichaam niet meer kan plaatsvinden. U voelt er niets van, behalve dat u na verloop van tijd zult merken dat uw uiterlijk ook niet meer verandert. Dat is mijn geschenk! Dat is relatieve onsterfelijkheid! Ik voelde me even ziek toen ik naar mijn naakte lichaam keek. Zoals God het gemaakt heeft', dacht ik vol zelfironie.

Dit was niet langer het menselijk lichaam dat mijn moeder ooit pijnlijk ter wereld had gebracht.

Het was een conglomeraat van nanieten en nanobots die al mijn cellen begonnen te vervangen.

Ik had geen idee hoe ver ze hiermee al waren. In ieder geval had ik nu geen behoefte om naar het toilet te gaan.

Activeer jet! Volledige lichaamsdouche!

Onmiddellijk werd ik van boven, onder en aan alle vier zijden van de muur gestoomd door fijne, met water verzadigde microdeeltjes.

Een aangename, tintelende sensatie overspoelde mijn lichaam, of liever, het lichaam dat er alleen maar uitzag alsof het van mij was.

Verdomme, daar moest ik nog aan wennen. Het droogproces was net voltooid en ik verliet de natte kamer.

Onmiddellijk werden de door de vorm versterkte muren weer transparant en stond ik abrupt voor een knipperende zilveren robot in menselijke vorm.

Goedemorgen Tarik. Hoe gaat het vandaag met je?

Wayne-Zeno Uelisch, mijn beste en oudste vriend leek er niets op tegen te hebben om onaangekondigd mijn hut binnen te lopen.

Sinds hij en zijn metgezel Tarja door buitenaardse machines in kunstmatige lichamen waren veranderd, leken ook zijn karaktereigenschappen enigszins te zijn veranderd.

Zijn lichaam was een high-tech product geworden. Hij straalde in een diep zilver, waarvan de schakering een metaalachtige ondertoon had. Maar ik wist dat hij met een simpele gedachte een typisch menselijke huidskleur kon aannemen.

Het was even wennen om mijn oude metgezel, met wie ik menig gevaar had overleefd, zo te zien.

Voordat ik ook maar één woord kon uitbrengen, ging het schot van de cabine geruisloos open en kwam er nog een bezoeker binnen. Ik keek in een niet-menselijk, dierlijk gezicht.

Twee hoorns zaten op de zwaar behaarde schedel. Mijn vriend Jet'ha, een jonge krijger van het wilde, dierlijke volk van de Zisslies was ooit een felle tegenstander geweest.

Nu waren we zulke goede vrienden geworden dat hij nooit van mijn zijde week. Hij hield zijn twee geklauwde handen gekruist voor zijn borst, wat een Zisslie normaal gesproken alleen deed als hij rende.

Hij droeg de typische kleding van het dierlijke volk, het bruine tijdspak en de sjarkrat, een handwapen met korte loop in de vorm van een dolk.

Waarom ben ik niet uitgenodigd voor deze briefing? Tarik, dat kun je niet doen. Ik was tenslotte de eerste die je wilde vergezellen!

Nu voelde ik me volledig verrast. Waarom opende dat verdomde automatische schot zomaar de ingang?

Ik moest hier echt met Aruru over praten.

De gedachte aan mijn nieuwe metgezel bracht me eerst in een soort euforie, daarna werd het bedachtzaamheid en tenslotte melancholie.

Mijn gedachten dwaalden even af naar het verleden.

Ik had nog steeds niet echt het feit verwerkt dat door een tijdparadox of tijdanomalie, wat de wetenschappelijke term ook was, mijn vriendin Scarlett vanDyke plotseling uit mijn leven was verdwenen. In het diepst van mijn hart lag nog een sprankje hoop dat ik haar ooit weer zou zien.

Aarde aan Tarik. Kom binnen, hoorde ik de kunstmatige stem van Zeno als uit een mistbank.

Zeno, Jet'ha. Waarom kom je niet binnen en maak het jezelf gemakkelijk?

Ik was nog niet uitgesproken toen ik Jet'ha's vreemde blik op mijn lichaam opmerkte.

Ik was eigenlijk helemaal vergeten dat ik nog steeds volledig naakt voor