Vier thrillers in één boek Mei 2024

By Alfred Bekker and Jack Raymond

Dit boek bevat de volgende misdaadromans:


Moordenaar zonder scrupules (Jack Raymond)

Mordenaar zonder genade (Jack Raymond)

De moordenaar en zejn getuige (Alfred Bekker)

Commissaire Marquanteur en de dode moordenaar in Marseille (Alfred Bekker)



Wanneer de ster van een actiefilm een echte kogel opvangt, gaan Jesse Trevellian en zijn team op onderzoek uit - want het was geen ongeluk, zo blijkt al snel.
Een actiester diep betrokken bij de machinaties van de georganiseerde misdaad, waartegen hij in zijn films altijd vocht, en een machtsstrijd binnen de onderwereld - dat is waar Trevellian in deze zaak mee te maken krijgt. En al snel staat hij ook op de hitlijst van de syndicaten...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 27, 2024
• ISBN: 9783745238150

Book preview

Alfred Bekker, Jack Raymond

Vier thrillers in één boek Mei 2024

UUID: da75a59b-b694-4bc2-8f46-be4d606bad02

Dieses eBook wurde mit Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Vier thrillers in één boek Mei 2024

​Copyright

Moordenaar zonder scrupules: Thriller

Moordenaar zonder genade: Thriller

De moordenaar en zijn getuige

​Commissaire Marquanteur en de dode moordenaar in Marseille

Vier thrillers in één boek Mei 2024

Alfred Bekker, Jack Raymond

Dit boek bevat de volgende misdaadromans:

Moordenaar zonder scrupules (Jack Raymond)

Mordenaar zonder genade (Jack Raymond)

De moordenaar en zejn getuige (Alfred Bekker)

Commissaire Marquanteur en de dode moordenaar in Marseille (Alfred Bekker)

Wanneer de ster van een actiefilm een echte kogel opvangt, gaan Jesse Trevellian en zijn team op onderzoek uit - want het was geen ongeluk, zo blijkt al snel.

Een actiester diep betrokken bij de machinaties van de georganiseerde misdaad, waartegen hij in zijn films altijd vocht, en een machtsstrijd binnen de onderwereld - dat is waar Trevellian in deze zaak mee te maken krijgt. En al snel staat hij ook op de hitlijst van de syndicaten...

​Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Jack Raymond is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Moordenaar zonder scrupules: Thriller

Jack Raymond

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

Jack Raymond is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Moordenaar zonder scrupules: Thriller

door Jack Raymond

Het formaat van dit boek komt overeen met 186 paperback pagina's.

Een brutale bende controleert de drugshandel in de Bronx - en voert een genadeloze oorlog tegen de concurrentie. Een reeks moorden lijkt verband te houden met deze drugsoorlog - maar FBI-agent Jesse Trevellian heeft zijn twijfels...

1

New York 1997

Cal Frazer zag het licht aan het einde van de Lincoln Tunnel, die Union City in New Jersey verbond met Manhattan. De tunnel liep diep onder de Hudson en kwam weer boven in Manhattan achter Eleventh Avenue.

Frazer vernauwde zijn ogen toen hij de tunnel uitreed.

Het felle daglicht verblindde hem enigszins.

Hij wist niet dat op hetzelfde moment zijn gezicht zichtbaar werd in het bereik van een precisiegeweer.

Het vizier recht op zijn voorhoofd....

Frazer haalde diep adem, denkend aan de afspraak die hij had bij een advocatenkantoor in het centrum van Manhattan.

Hij kende de route als in zijn slaap.

Slechts een goede honderdvijftig meter leidde de weg door de open lucht, om vervolgens weer door een tunnel te gaan.

Frazer sloeg zijn ogen op.

Boven de tunnelingang was West 39th Street.

Tegen de schittering van de zon, van deze koude heldere dag, kon hij de man met het geweer niet zien die daarboven stond en hem in het vizier had.

Slechts enkele seconden waren verstreken sinds zijn BMW de uitgang van de Lincoln Tunnel was gepasseerd.

Een kogel verbrijzelde de voorruit en doorboorde zijn voorhoofd. Een klein, rond gat vormde zich iets boven de ogen. Een rode stip die snel groter werd.

De kracht van het projectiel deed Frazer's schedel met een schok tegen de niet goed afgestelde neksteun slaan. Zijn nek was al merkwaardig ontwricht toen het tweede schot de kaak doorboorde en in het zitkussen van de achterbank bleef steken nadat het de neksteun had verscheurd.

De BMW brak uit zijn baan.

De handen van de dode man klemden zich om het stuur.

En de voet stond nog steeds op het gas.

De auto ramde een busje, dat probeerde te remmen en slipte.

Een sportcoupé joeg hem vanaf de zijkant de laadruimte in.

Het plaatwerk knikte als karton. Banden piepten. Meer voertuigen raakten met een klap. Een vrachtwagen kon nog net uitwijken en dwong een limousine van de weg, zodat beiden even later vast kwamen te zitten in de vangrails.

Ondertussen bleef de BMW met onverminderde snelheid achtervolgen.

Als een kogel.

Een lijk aan het stuur.

Natuurlijk kon hij de bocht niet meer nemen waarmee de weg onder 39th Street doorliep.

De auto botste frontaal op een betonnen barrière. Het motorgedeelte van de BMW vouwde in enkele seconden op alsof het van krantenpapier was. Met een enorme knal kwam de auto tot stilstand.

Boven, in 39th Street, stond een figuur rustig toe te kijken. De moordenaar grimaste.

Hij stopte het precisiegeweer in een koffer.

Toen greep hij in de binnenzak van zijn versleten leren jasje en haalde er een spuitbus zwarte verf uit.

Met snelle, zekere bewegingen spoot hij behendig een opschrift op het asfalt.

KILLER ANGELS stond er het volgende moment in grote, gekartelde letters.

En een beetje kleiner daaronder: WE ZIJN OVERAL!

Een Chevy stopte aan de kant van de weg.

De moordenaar rende met een paar snelle passen naar de auto en stapte in. Met gierende banden reed de Chevy weg en verdween even later in de file.

Gaat het? vroeg de chauffeur.

De moordenaar haalde diep adem.

Ik denk het wel, zei hij.

We maken nu een bocht en gaan dan terug naar het Theater District...

Waarom?

Omdat ik de auto daar vandaan heb. Ik zet hem precies terug waar hij was.

De eigenaar zal tevreden zijn.

Als iemand zojuist de auto in de gaten hield en de politie verschijnt bij de man thuis, waarschijnlijk niet meer. Een maniakaal gegiechel volgde. De bestuurder leek erg geamuseerd door dit idee.

De moordenaar daarentegen haalde slechts zijn brede schouders op.

2

De hel brak los bij de uitgang van de Lincoln Tunnel toen Milo en ik aankwamen. Mijn vriend en collega Milo Tucker zat aan het stuur van een Mercedes die we hadden gekregen van het New Yorkse FBI-district. Het was een grote limousine.

Milo parkeerde ze aan de kant van de weg. De uitgang van de Lincoln Tunnel was in beide richtingen afgesloten. En dat zou zeker nog een paar uur zo blijven.

We zijn eruit.

Ik draaide de kraag van mijn jas omhoog.

Een bloedig koude wind blies binnen vanaf de Hudson rivier en maakte je neus binnen enkele ogenblikken knalrood.

Talloze hulpverleningsvoertuigen van de City Police, Highway Patrol en Fire Department bevolkten het asfalt. Daarnaast waren er verschillende medische reddingsteams en agenten van de Scientific Research Division, de centrale identificatiedienst van de verschillende politiediensten van de stad New York, waarop ook vaak een beroep werd gedaan door het FBI District.

Dat ziet er vreselijk uit, mompelde Milo met gefronste wenkbrauwen.

Ik knikte alleen maar.

We toonden onze FBI badges aan een agent in uniform.

De officier knikte kortaf.

Slechte zaak, meneer, zei hij.

Nog een aanval van die bende genaamd de KILLER ANGELS?, vroeg ik. Er was ons niet veel verteld. Het nieuws had ons bereikt vlak nadat we ons kantoor in het FBI-gebouw aan Federal Plaza hadden betreden.

We vertrokken onmiddellijk.

Het wordt tijd dat deze terreurbende eindelijk wordt opgeruimd, als je het mij vraagt, zei de agent. Kijk eens wat ze hier hebben gedaan! Hij wees naar 39th Street. Daar stond die vent en haalde de trekker over. Willekeurig - een of andere auto. Gewoon om zijn moed te bewijzen of omdat hij niet van BMW's hield... De agent haalde diep adem.

Als patrouilleur was hij zeker veel gewend.

Dit was geen werk voor de zwakkelingen.

Maar hij was er zichtbaar van onder de indruk.

Ik kan begrijpen als iemand rijk wil worden en een geldtransport overvalt omdat hij denkt dat het zijn grote kans is. Ik kan ook begrijpen als iemand iemand doodslaat in een ruzie omdat hij gewoon een zekering laat springen. Mijn God, maar dit... Hij schudde zijn hoofd. Het is zo compleet zinloos.

Dat kon ik alleen maar met hem eens zijn.

Ik knikte.

Hij zei: Ik hoop dat deze man krijgt wat hij verdient.

Dat hoop ik ook, antwoordde ik.

Ik wierp een blik op een busje dat eruitzag als een geplette blikken doodskist. Enkele mannen waren bezig iemand uit de schroothoop te snijden. Een plas bloed was zichtbaar op het koude asfalt. Het was al opgedroogd.

Een tragedie, dacht ik. Ik kon de woede van de officier maar al te goed begrijpen.

Vijf doden, mompelde hij tegen me. En het is nog niet duidelijk of alle gewonden het zullen overleven...

3

Kapitein Logan Jakes, hoofd van Moordzaken Midtown Manhattan II, kwam op ons af. De walkie talkie stak uit zijn jaszak. Zijn haar was onverzorgd en hij had zeker nog niet ontbeten. Zijn gezicht zag er grijs uit.

Hallo, Jesse, begroette hij me kortaf. Ik kende hem van verschillende opdrachten. Hij begroette Milo met een hoofdknik. De speurders zullen nog wel even bezig zijn, maar het lijkt op zo'n verdomde moedproef die de KILLER ANGELS gebruiken om hun nieuwe leden binnen te halen. Hij wees naar de hoop blik die ooit een BMW was geweest voor deze aanslag. Enkele leden van het forensisch team gingen aan de slag met de auto.

Weten ze al wie het slachtoffer was?, vroeg ik.

Nee. We moeten eerst zorgvuldig het lichaam uit de BMW snijden. Ik denk niet dat dat ook maar iets oplevert. Het slachtoffer werd volledig willekeurig gekozen. De man stond daar op 39th Street en koos een van de voertuigen die net uit de Lincoln Tunnel kwamen.

Ik knikte.

Meer details zouden waarschijnlijk te vinden zijn in de rapporten. Zowel in het rapport van de lijkschouwer als in wat de ballistici zouden vinden. We volgden kapitein Jakes naar de BMW.

Een vreselijk gezicht. Ik heb het nummer opgeschreven. De duivel weet waar ik het voor nodig heb.

Jakes haalde diep adem en zei toen somber: Twee weken geleden stond ik hier voor het laatst. Bijna precies op dezelfde plaats en om dezelfde reden...

Ik weet het, zei ik.

Het is moeilijk te geloven! Deze broeders zijn echt brutaal geworden! Twee keer achter elkaar op dezelfde plaats! Hij haalde zijn brede schouders op. Misschien was het een daad van bijzondere moed, zei hij met een bijtende ondertoon.

We doen wat we kunnen om de daders te pakken, legde Milo uit. Maar we kunnen tenslotte niet zomaar naar de Bronx gaan en alle mensen arresteren die vreemde leren jassen dragen...

Dat was ook niet bedoeld als een beschuldiging, antwoordde kapitein Jakes. Maar als je zoiets ziet, kun je de woede krijgen... Hij gebaarde naar 39th Street. Ik neem aan dat u nog steeds de plek wilt zien waar de schietpartij begon...

Ja, knikte ik.

De dader kan geen slecht schot hebben gehad, verklaarde Jakes toen.

Waarom denk je dat? zei Milo. Zo'n BMW is geen klein doelwit!

Nee, maar wel mobiel. De schutter had maar een paar seconden om de auto te pakken voordat hij in de metro van Thirty-ninth zou zijn verdwenen. Waar hij de BMW raakte is bijna irrelevant. Zelfs als het maar een band is, kan er geen ramp gebeuren. Min of meer, in ieder geval.

Nemen we onze auto mee? vroeg Milo.

Kapitein Jakes knikte. Mijn luitenant is nu onderweg met de mijne.

We stapten in de Mercedes.

Deze keer zat ik achter het stuur. We passeerden de metro en moesten toen een bocht maken om uiteindelijk op 39th Street te komen, een eenrichtingsweg richting Hudson. Het was moeilijk om de plek te missen waar de moordenaar zijn slachtoffer had opgewacht, want daar stonden ook veel voertuigen van de stadspolitie.

Eén rijstrook was afgesloten.

Het verkeer werd omgeleid.

We stopten aan de kant van de weg en stapten uit.

Even later stonden we met z'n drieën op de exacte plek van waaruit de dader zijn prachtige uitzicht had gehad. Precies bij de uitgang van de Lincoln Tunnel.

Jakes zei: Het lijkt erop dat de moordenaar de BMW bestuurder heeft geraakt. Dat betekent dat hij hem vrij snel heeft geraakt nadat de auto uit de tunnel kwam. Anders zou de hoek te lastig zijn geweest...

Ik keek naar het schrift dat op de vloer was gespoten.

De KILLER ANGELS letters zijn goed gedaan, merkte Milo op.

Ik wil zo snel mogelijk afdrukken hebben van de foto's die forensisch onderzoek er hopelijk van gemaakt heeft.

Smeren, zei Logan Jakes luchtig.

Wacht maar af, antwoordde ik. Elk klein dingetje kon uiteindelijk de beslissende aanwijzing betekenen.

Een van de politieagenten voegde zich nu bij ons en wendde zich tot Jakes.

Kapitein, ik heb het hoofd van de politie aan de lijn.

Jakes knikte.

Ik kom eraan, zei hij en volgde de agent naar zijn patrouillewagen.

Milo keek hem even na.

Het lijkt erop dat mensen in de hogere echelons ook nerveus worden, Jesse.

Ben je verrast?

Niet echt, antwoordde Milo. Tenslotte verspreiden deze KILLER ANGELS zich als een plaag in de Bronx, blok voor blok, straat voor straat. Het doet denken aan guerrilla oorlogsvoering.

We wisselden een snelle blik uit.

Ja, het was een oorlog gevoerd door de KILLER ANGELS.

Een oorlog tegen de politie, de burgers, vijandige bendes en elke crackdealer tussen 150 en 180 Street die het lef had hen niet minstens de helft van zijn winst te geven.

De South Bronx, Harlem en delen van Brooklyn waren de plaatsen in New York waar drugs en armoede openlijk heersten.

Jeugdbendes die een paar straten beheersten waren niets ongewoons. En dat zulke bendes hun vingers uitstaken naar wat hen winst beloofde was helaas ook aan de orde van de dag.

Je kon nog steeds meer verdienen als drugsdealer in de Bronx dan met de karige baantjes die hier beschikbaar waren. Veel meer.

Maar de KILLER ANGELS waren niet zomaar een bende. Niet een van de vele bendes, waarvan sommige heel openlijk optraden en ervoor zorgden dat in bepaalde straten de Stadspolitie alleen nog maar met een team en een pompgeweer in de aanslag durfde uit te stappen.

Maar de KILLER ANGELS waren in alle opzichten bijzonder. Beter uitgerust, beter bewapend en beter georganiseerd dan alle anderen die ze straat na straat voorgingen.

Natuurlijk hadden we onze informanten ter plaatse.

En dus wisten we, tenminste in grote lijnen, wat er aan de hand was. Alle bevindingen wezen in een zeer specifieke richting....

De KILLER ANGELS werkten waarschijnlijk voor iemand die de controle over de crackhandel wilde overnemen door een uiterst bloedige campagne tegen de concurrentie te voeren.

Iemand met veel geld.

Veel geld.

Wie ze waren, daar hadden we geen idee van. Waarschijnlijk niet eens de meerderheid van de crack dealers en de lagere partijen van de KILLER ANGELS. Misschien kenden zelfs de leiders alleen enkele tussenpersonen.

Deze onbekende persoon op de achtergrond hield zich op deze manier volledig buiten de vuurlinie. En de Engelen deden niet alleen het vuile werk voor hem, maar namen ook het volle risico.

Ik keek nog eens naar beneden naar de ingang van de Lincoln Tunnel, die een dodelijke val was geworden voor de nog onbekende BMW bestuurder.

Hoe tragisch deze gebeurtenis ook was, het was eigenlijk niet meer dan een voetnoot in een wrede drugsoorlog, waar de man achter het stuur van de BMW zeker niets mee te maken had.

Milo stapte naast me.

Waar denk je aan? vroeg hij. Er zit je iets dwars, nietwaar?

Ik glimlachte wanhopig.

Ben je telepathisch?

Nee, maar ik ken je al een tijdje, kerel.

Lichte understatement, huh?

Misschien een beetje...

Er ontstond een pauze. In gedachten nam ik alles nog eens door. Milo had dat goed gezien. Er zat me inderdaad iets dwars.

Dit is niet de eerste dergelijke aanval van de KILLER ANGELS, zei ik voorzichtig. Maar tot nu toe hebben ze nog nooit twee keer achter elkaar op dezelfde plaats toegeslagen...

Milo trok zijn wenkbrauwen op.

Dus, wat concludeer je, Jesse?

Ik haalde mijn schouders op.

Niets, zei ik. Het viel me gewoon op en ik vroeg me af of er een zinnige reden voor was.

Milo maakte een afwijzend gebaar met zijn hand.

Een verstandige reden? citeerde hij me. Hij schudde krachtig zijn hoofd. Sorry, Jesse, maar in deze context klinkt het een beetje vreemd...

4

Pat Borinsky stond voor het raam van het nogal vervallen Brownstone huis en schoof het gordijn opzij. Hij controleerde even de pasvorm van de enorme Magnum revolver die hij op zijn rug droeg in de tailleband van zijn broek.

Zijn broer Cyrus zat ondertussen voorovergebogen in een van de versleten leren stoelen, wanhopig proberend een blikje Budweiser te openen nadat hij zo onhandig was geweest de hendel af te breken. Cyrus vloekte obsceen terwijl hij zijn spijkerbroek bevuilde. Hij hield het blikje boven de lage glazen tafel, waarop sporen van een wit poeder te zien waren.

Bakpoeder.

Samen met cocaïne kon het worden opgekookt en dan werd het crack. Het was een goede zaak, want de gebruikers konden achteraf niet controleren hoe hoog het aandeel bakpoeder was.

En vaak was de cocaïne al versneden.

Crack was het spul van de duivel. Veel goedkoper dan heroïne en cocaïne, maar net zo verslavend. De drug van de kleine mensen die zich geen pure coke konden veroorloven.

Wat is er te zien? vroeg Cyrus, zich tot zijn broer wendend nadat hij het halve blikje Budweiser op had.

Pat vernauwde haar ogen.

Onze cliënt, zei hij.

Prima. De zaken gingen slecht vandaag!

Pat zag een Ford stoppen aan de kant van de weg. Een man stapte uit. Middelbare leeftijd, navel, nauwelijks nog haar op zijn hoofd. Hij trok de kraag van zijn jas omhoog en keek nerveus om zich heen.

Wat is er? vroeg Cyrus.

Nog nooit hier geweest, antwoordde Pat. Als je het mij vraagt: kleine werknemer die de stress niet aankan. Woont in Queens! Aan zijn telefoonstem te horen, een lafaard.

Cyrus lachte hard.

Moeilijk oordeel, zei hij.

Ik heb het zelden mis.

Krijg maar geen ideeën.

Pat keek nu naar de klant die de voordeur naderde.

Met lange, lenige passen stak hij het overwoekerde stukje gazon over, dat ooit een voortuin was geweest. Opnieuw keek hij om zich heen. Zenuwachtigheid stond op zijn gezicht te lezen. Hij reikte in de binnenzak van zijn jas en haalde er een envelop uit.

Toen bukte hij zich en stopte de envelop in de brievenbus.

Ik ga de deur controleren, zei Cyrus.

Pat keek ondertussen naar de klant.

Hij liep terug naar de auto. Nadat hij zich weer had omgedraaid, draaide hij zich naar een van de overvolle bakken. Hij opende die en haalde er een krant uit. Een exemplaar van de New York Daily News. Hij sloeg hem open, haalde er iets uit, dat hij meteen in zijn jaszak stopte, en stapte toen in zijn auto.

Cyrus riep ondertussen vanuit de gang naar de deur: Het geld klopt!

Oké...

In het andere geval had Pat de klant kunnen stoppen met een welgemikt schot in de band.

Maar dat gebeurde nooit echt. De klanten liepen weinig risico om bedrogen te worden omdat zij wisten wat er met hen kon gebeuren als de dealer hen te pakken kreeg.

Maar het risico om veroordeeld te worden werd op deze manier geminimaliseerd. Van tijd tot tijd werden dergelijke crackhuizen overvallen door de DEA of de overeenkomstige afdelingen van de stadspolitie en werden de dealers gearresteerd. Maar tenzij de politie heel voorzichtig was, kwam er niets van waarde uit. Iedereen kon immers de verdovende middelen in de bak hebben gedaan. En de klant was misschien alleen maar naar de voordeur gegaan om te kijken of hij op het juiste adres was.

Er waren bekwame advocaten nodig, maar met wat kleine aanpassingen was het geen probleem.

Cyrus keerde terug naar de woonkamer. Hij legde de envelop op tafel.

Pat haalde diep adem.

Hij klonk bijna opgelucht.

Wat is er mis? vroeg Cyrus.

Ik had een slecht gevoel, zei Pat.

Waarom?

Je moet altijd voorzichtig zijn met nieuwe klanten. Het kan altijd een agent zijn...

We zijn voorzichtig, zei Cyrus. En dat betekende vooral dat er in het hele huis geen gram crack of cocaïne te vinden was.

Niet nu.

Ik ben niet echt bang voor de politie, zei Pat. Ze zijn gebonden aan de wet..... Ik maak me meer zorgen over degenen die hun eigen wet maken..."

Een geluid van een motor deed Pat opstaan en opletten.

Hij keek uit het raam, maar kon nog niets zien.

Toen zag hij een paar motoren over de weg scheuren. Ze letten op niemand, maar gingen er gewoon van uit dat ze voorrang hadden. Zwartgeverfde motoren met martiale emblemen erop gespoten.

Hier en daar waren in gekartelde hoofdletters de woorden KILLER ANGELS te lezen.

De helmen waren ook zwart, de vizieren verlaagd en voorzien van getinte glazen, zodat van het gezicht van de rijders niets te zien was.

Deze helmen droegen een wit kruis op het voorhoofd.

Ik hoop dat ze niet met ons mee willen, zei Pat.

Zijn broer was al door een deur in een aangrenzende kamer verdwenen en kwam terug met een pompgeweer.

Cyrus had de situatie onmiddellijk begrepen.

Natuurlijk willen die klootzakken zich bij ons aansluiten, siste hij tussen zijn lippen door. Ze willen oorlog, zeker weten! Laat ze het hebben...

Pat had de Magnum revolver niet getrokken. In plaats daarvan maakte hij een handgebaar waarmee hij zijn broer ter plekke liet stoppen.

Rustig, Cy. Als we nu niet oppassen, hangen onze scalpen als trofeeën aan deze vuurstoelen...

Klote Latino's, siste Cyrus tussen dunne lippen door. Hij laadde het pistool met een energieke beweging.

Pat bleef bij het raam en keek naar buiten. Hij keek naar de motorrijders. Hij telde er minstens een dozijn. En ze reden als een escorte!

Drie of vier limousines kwamen aanrijden. Allemaal luxe auto's. Mercedes of BMW.

Geen Toyota of Honda en zeker geen Koreaanse auto. De KILLER ANGELS hielden niet van Aziaten, dat was algemeen bekend. Daarom hadden ze ook een hekel aan overeenkomstige automerken. Voor de eigenaren was dit natuurlijk alleen maar een voordeel, want al deze voertuigen waren natuurlijk nooit gekocht.

Als ze een mooie slee nodig hadden, ging een van hen gewoon naar Midtown Manhattan of het Financial District en haalde er een.

Gratis levering voor zelfverzamelaars, noemden ze dat cynisch.

Pat begon te zweten.

Dat de bende met een heel leger was aangekomen, kon niet goed zijn. Even kwam het bij hem op dat het misschien beter was om het gebied te verlaten toen deze in zwart leer geklede figuren verschenen.

De motorrijders namen hun posities in.

Ze trokken hun wapens.

Automatische pistolen, Uzi machinegeweren en vooral pompgeweren die ze van de stadspolitie hadden afgepakt. Het was een bont gezelschap. Een geduchte troep die goed uitgerust leek te zijn.

Sommigen deden hun helmen af.

En nu kon je zien hoe jong ze waren. De gemiddelde leeftijd kon nauwelijks boven de twintig zijn. Alleen de leiders, die waren duidelijk ouder. Misschien wel dertig jaar oud. De deuren van de limousines gingen open. Gewapende mannen namen overal posities in.

We maken geen schijn van kans, zei Pat Borinsky. We kunnen niet eens ontsnappen...

Ik vraag me af wie ze gestuurd heeft, gromde Cyrus.

Het maakt ons niet uit. We kunnen ze hoe dan ook niet aan.

Ik haal wat mensen bij elkaar, zei Cyrus.

Het angstzweet stond al op zijn voorhoofd. Zijn ogen schitterden.

Hij greep naar de telefoon. Toen sloeg hij de hoorn terug op de haak.

Dood, zei hij toonloos.

Het volgende moment brak het inferno los.

Tientallen wapens werden onophoudelijk afgevuurd.

Ramen braken. Pat dook in dekking. Cyrus rende naar het raam. Hij wilde terugschieten, maar meer dan een ongerichte loden lading kon hij niet kwijt. Dan moest hij zich zo snel mogelijk terugtrekken.

Er waren voetstappen te horen.

Je kwam van alle kanten.

Er vloog iets door het raam.

Een handgranaat.

Het was het laatste wat Pat zag. Toen was er een enorme ontploffing. Pat werd volledig uit elkaar gerukt. Zelfs specialisten zouden moeite hebben om hem later te identificeren.

Cyrus ging opzij, net voordat de granaat ontplofte. Hij kromp ineen toen het oorverdovende lawaai van de explosie de kamer vulde. Het volgende moment voelde hij een helse pijn in zijn rug.

Een splinter moet hem daar geraakt hebben. De pijn verspreidde zich over zijn hele lichaam. Zijn handen hielden nog steeds het pistool vast. Hij proefde bloed in zijn mond. Hij probeerde zich op de grond te rollen. Het deed vreselijk pijn.

Een hijgend geluid ontsnapte aan zijn lippen.

Hij hoorde een knal, alsof er hout barstte.

Iemand heeft de voordeur opengebroken.

Dan voetstappen in de gang.

Cyrus Borinsky keek omhoog en zag boven zich een slanke, torenhoge figuur gekleed in zwart leer.

Het gezicht was bleek, de ogen donkerbruin. De kin stak een beetje uit. Een cynische glimlach speelde rond de dunne lippen. In zijn rechterhand hield hij een pistool.

Deze man was ongeveer dertig. Hij werd geflankeerd door twee jongere mannen, de ene gewapend met een aanvalsgeweer en de andere met een automaat.

Cyrus herkende de bleekgezichtige man met donker haar, die hem op dat moment een belichaming van de dood zelf leek.

Ooit had hij hem kort ontmoet.

Dat was Killer Joe.

Zo stond hij bekend in de Bronx. Niemand hier wist wat zijn echte naam was. Hij was meedogenloos en koud als ijs. En zijn jeugdige volgelingen keken met ontzag naar hem op. Hij was hun rolmodel. En op een dag, zou een van deze jongens een kogel in zijn schedel schieten om zichzelf aan de top te brengen.

Maar ze waren er nog niet.

Killer Joe bukte zich. In tegenstelling tot zijn mannen droeg hij geen handschoenen. De krijgssymbolen die hij op de rug van zijn handen had getatoeëerd waren duidelijk zichtbaar.

Er was een flits in zijn ogen.

Je had naar me moeten luisteren, Borinsky!

Cyrus Borinsky antwoordde met een zucht.

Hij wilde het pistool trekken en een volle lading lood in het cynische gezicht van deze bleke engel des doods blazen.

Maar handen en armen gehoorzaamden niet langer aan de crack dealer.

Uitgespeeld, dacht hij.

Over en uit.

Joe lachte hard.

Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen in de omgeving horen over de zielige manier waarop je gestorven bent, Borinsky! En misschien zullen ze dan eindelijk begrijpen wat er gebeurt met iedereen die niet begrijpt wie hier crack mag dealen en wie niet! Misschien red je zo nog een paar levens, Borinsky! Vind je dat een goed idee?

Killer Joe nam zijn pistool en zette het tegen Cyrus Broninsky's schedel. Cyrus sloot zijn ogen.

Maar toen besloot Joe anders.

Hij wendde zich tot de jongeman die links van hem stond.

Doe jij het maar, Alberto!

Ik?

Heb je het met je oren?

Maar...

Dat was gewoon een gimmick bij de Lincoln Tunnel! Nu kan je laten zien dat je één van ons bent, Al! Doe het! Dood hem en kijk hem in de ogen...

Alberto slikte.

Killer Joe stapte opzij.

Alberto hief zijn pistool, richtte en haalde de trekker over. Hij schoot bijna de helft van de inhoud van het magazijn leeg.

5

Het was vroeg in de middag toen Milo en ik op weg waren naar een ontmoeting met Paul Morales. Morales was één van onze informanten. Hij was een van de weinige zakenlieden die het tot vandaag volhield in de South Bronx. Hij bezat een drogisterij en een coffeeshop. Ook een kiosk. Decennia lang betaalde hij beschermingsgeld aan de dominante bende. Nu betaalde hij nog steeds, maar aangezien zijn vrouw was gedood door een ricochet in een schietpartij tussen tegengestelde jeugdbendes, kon het hem niet schelen.

De daders zijn nooit gepakt.

En ze zouden waarschijnlijk ook nooit berecht worden.

Mogelijk leefden ze niet meer, maar hadden ze hun laatste adem uitgeblazen in een of ander gewapend conflict zonder ooit een normale baan te hebben gehad.

In ieder geval was Morales bereid een zeker risico te nemen.

Want als uitkwam dat hij meewerkte met de FBI, was hij ten dode opgeschreven.

Dat was zo zeker als eieren in een mandje.

Onze ontmoetingsplaats was een café in Mott Street in Little Italy. Ver weg van de Bronx. En een plek waar het uiterst onwaarschijnlijk was om een lid van de KILLER ANGELS te ontmoeten.

Als Morales het risico neemt om ons te ontmoeten, moet hij iets te bieden hebben, was Milo overtuigd.

Ik haalde mijn schouders op.

Het is altijd hetzelfde. De grote dieren schermen zich zo af dat het moeilijk is om bij ze te komen...

We krijgen ze wel, Jesse.

Optimist.

We parkeerden de auto aan de kant van de weg. We liepen de laatste meters naar Antonio's Café, waar we met Morales hadden afgesproken.

Het was een klein, gezellig winkeltje. Precies zoals je je Little Italy voorstelt in een plaatjesboek of in een reisgids.

We gingen naar binnen.

Paul Morales zat ineengedoken in een hoekje een espresso te drinken. Een kleine, slungelige man van midden vijftig met bruine puppyogen en uitgezakte wangen. Hij was uitgemergeld en zijn gerimpelde, asgrauwe huid deed hem ouder lijken dan hij was.

Mr. Morales?, zei ik.

Morales keek op.

We lieten hem onze identiteitskaarten zien.

Hij onderzocht ze grondig. Toen haalde hij diep adem.

Ik dacht dat uw collega agent Kronburg...

Hij is op dit moment in opleiding, zei ik. Maar u kunt ervan uitgaan dat wij alle informatie hebben die agent Kronburg ook heeft.

Goed, zei hij, enigszins uitgerekt. Als u het zegt, meneer Trevellian. Hij leunde wat naar voren. Ik ben altijd goed op de hoogte. Veel mensen in onze omgeving zouden nooit met de politie praten omdat ze veel te bang zijn. Maar ze praten met mij...

Zijn toon kreeg iets samenzweerderigs.

Wat heb je te bieden?, vroeg ik.

Een foto, mompelde hij zacht.

Laat eens zien!

Hij reikte in de binnenzak van zijn kleine jasje en haalde er een polaroidfoto uit. De kwaliteit was niet geweldig. Er waren een paar mannen in zwart leer op te zien. Op de achtergrond stond een hemelsblauwe Corvette die eruit zag alsof hij net gestolen was van een pooier uit Harlem.

De imitatie runderhoorn die smaakvol op de motorkap is bevestigd, zou waarschijnlijk eindigen als een trofee op een Harley.

Milo en ik keken achter elkaar naar de foto.

Het explosieve karakter hiervan was niet onmiddellijk duidelijk voor hem of voor mij.

Zie je de man met het donkere haar? Lijkt een beetje ouder dan de anderen...

Ja, knikte ik.

Dit moet die mysterieuze Joe zijn, de leider van de KILLER ANGELS.

Killer Joe, snauwde Milo.

Precies, bevestigde Morales.

Er deden een paar geruchten de ronde over wie deze Joe was. Maar feit was dat hij zich tot nu toe uitstekend had afgeschermd. Er was geen foto van hem, alleen een paar vage beschrijvingen die ook nog eens tegenstrijdig waren.

Ik keek nog eens naar de foto.

De kwaliteit van het beeld was slecht. Maar misschien kan ons kantoorpersoneel er iets zinnigs van maken. Rasteriseren, vergroten, elektronisch verwerken. En als je het dan vergeleek met de talloze foto's in onze databanken en archieven, kwam je misschien een bekende tegen.

Als we geluk hadden.

Doet me denken aan de jonge Alain Delon, mompelde ik nadenkend. Wie nam de foto?

Ik weet het niet. Het is naar mij gelekt door iemand die de relevante contacten heeft en tot nu toe altijd zeer betrouwbaar is geweest.

En wat nog meer? vroeg Milo. Waar gaat het over?

Morales haalde zijn schouders op.

Niet veel. Iedereen is erg stil en als je het mij vraagt, belooft dat niet veel goeds...

Het lijkt erop dat er momenteel een echte instroomgolf is in de KILLER ANGELS, merkte ik op. Tenminste, als je afgaat op het aantal van deze zogenaamde proeven van moed.

Morales stak zijn magere wijsvinger naar me uit alsof het het lemmet van een mes was.

Mr. Trevellian, als u daar opgroeide en uw leeftijdsgenoten in mooie auto's zag rijden, coole kleren zag dragen en zakken vol geld zag zonder er ooit voor gewerkt te hebben, dan zou u er ook deel van willen uitmaken..... Ze bieden de kinderen precies wat ze willen en wat de meesten van hen waarschijnlijk nooit op een andere manier zouden krijgen - zonder een afgeronde schoolopleiding."

Ik zei niets als antwoord.

Antonio, de eigenaar van het café, kwam dichterbij. Morales' blik flikkerde nerveus. Milo bestelde een koffie, ik een espresso. Antonio keek ons even aan voordat hij wegging.

Toen hij weg was, leunde ik een beetje naar voren.

Wij geloven dat de KILLER ANGELS door iemand worden gebruikt. Iemand die op de achtergrond blijft en aan de touwtjes trekt.

Dat zou al mogelijk zijn.

Heb je enig idee wie dat kan zijn?

Als ik iets te weten kom, laat ik het u weten, Mr. Trevellian.

Doe dat.

Hij keek op de klok.

Toen zei hij plotseling: Ik zit hier al veel te lang. Ik veronderstel dat de staat hier mijn rekening betaalt...

Ik knikte. Dat is prima.

Hij stond op. Ik wisselde een snelle blik met hem voordat hij zijn jas pakte en met een afscheid tussen zijn lippen de kamer verliet.

Wat vind je van hem? vroeg Milo. Antonio kwam en serveerde ons wat we besteld hadden.

Ik haalde mijn schouders op.

Ik weet het niet...

Ik weet niet waarom, Jesse, maar ik krijg het gevoel dat hij zichzelf belangrijk wil maken...

Ik stopte de Polaroid woordeloos in de binnenzak.

Mijn espresso was nog te heet om te drinken. Toen rinkelde het in mijn jaszak. Mijn mobiele telefoon. Ik haalde de telefoon eruit, klapte hem open en hield hem tegen mijn oor.

Het was het centrale kantoor.

Er was een echte executie geweest in de Bronx.

De KILLER ANGELS hadden korte metten gemaakt met twee crack dealers die blijkbaar niet naar hun pijpen wilden dansen.

Het kan geen kwaad om daar even langs te gaan.

6

Moeilijk te zeggen wat het juiste adres was waar het crackhuis was. Een bijzonder slimme grapjas had onlangs alle straatnaamborden in de buurt weggehaald en in een andere volgorde teruggeplaatst. Dit was voor niemand grappig. Maar ja, of je wist de weg in dit gebied, of je gaf de South Bronx een grote ligplaats.

We hebben geen bocht gemaakt.

Het was een plaats delict zoals vele andere. Misschien was het contingent geüniformeerde agenten wat groter en hun bewapening wat zwaarder. Agenten in kogelvrije vesten namen posities in en beveiligden het gebied. Je wist maar nooit.

Een luitenant legde ons de status van het onderzoek uit.

De slachtoffers waren Pat en Cyrus Borinsky. Ze waren crack dealers en hadden blijkbaar geweigerd te fluiten naar de KILLER ANGELS.

In ieder geval wees veel erop dat zij achter deze executie zaten. Immers, we waren hier in het midden van hun territorium, zoals zij het noemden.

De hele zaak zal uitdraaien als de Hornberg schietpartij, zei de luitenant, niet zonder woede in zijn stem. Mijn mensen gaan nu van huis tot huis om getuigen te ondervragen. Maar denk je dat iemand van hen zijn mond zal opendoen?

Toch moeten we uiterst voorzichtig te werk gaan, zei ik. Zelfs als het er eerst op lijkt dat er niets van komt.... Elk klein dingetje kan ons uiteindelijk helpen...

Enkele groepjes omstanders uit de omgeving hielden een veilige afstand en keken naar de activiteiten van de politie.

Een jonge man viel me op.

Hij had donker haar en een snor. In zijn rechteroor hing een ring die schitterde in de koude winterzon.

Zijn gezicht stond bedachtzaam.

Hij staarde gefixeerd naar de twee metalen doodskisten waarmee de lichamen werden afgevoerd.

Heh, wat is er, Jesse?, hoorde ik Milo's stem.

Ik heb niet geantwoord.

Op hetzelfde moment draaide de jongeman zich met een ruk om en rende weg. Hij begon te sprinten voordat hij na enkele tientallen meters stopte. Hij haalde diep adem en veegde met een nerveus gebaar zijn gezicht af.

Ik vroeg me af wat er mis was met de jongen.

Wat had de aanblik van de metalen doodskisten in hem losgemaakt?

Ik luisterde naar mijn instinct en volgde de man.

Waar ga je heen, Jesse?

Een moment.

Ik had het niet kunnen uitleggen. Zelfs Milo niet.

Ik haalde de jongeman snel in. Ik voelde de ogen van de toeschouwers op mij gericht. Verdachte blikken.

De jongeman stond daar in gedachten verzonken. In het midden van zijn voorhoofd was een diepe groef ontstaan. Toen draaide hij met een schokkerige beweging zijn hoofd in mijn richting.

We hebben een blik uitgewisseld.

Ik zag de gedachte aan ontsnappen duidelijk in zijn ogen.

Wat wil je? vroeg hij.

Ik kreeg mijn identiteitskaart en bad mijn spreuk neer.

Agent Trevellian, FBI!

Een spier vertrok onrustig in zijn gezicht.

Hij stak zijn uitgestrekte handen naar me uit. Ik weet dat ik het recht heb om te zwijgen...

Stop deze onzin, antwoordde ik.

Hij trok zijn gezicht op.

Hebben jullie agenten jullie lijn veranderd? Grappig - degene waar ik de laatste keer mee te maken had waren nog niet up to date...

Ik heb een paar vragen, zei ik.

Hij grijnsde.

Ah, nu komen jullie op de slijmerige toer en doen alsof jullie maatschappelijk werkers zijn! En je hebt de handboeien al klaar om aan je riem te hangen...

Je moet wel denken dat je er verstand van hebt, antwoordde ik.

Natuurlijk!

Milo was me ondertussen gevolgd.

Hij stond naast me.

De jongeman met de oorbel leek het niet leuk te vinden. De rusteloze flikkering in zijn ogen beviel me niet. Net zo min als het feit dat bijna zijn hele lichaam gespannen was.

Wat is je naam?, vroeg ik.

Hij keek bevroren.

En toen deed hij iets stoms.

Hij reikte plotseling onder zijn leren jas. In een flits haalde hij er iets uit. Op hetzelfde moment hadden Milo en ik onze pistolen getrokken.

De jongeman grijnsde.

Hij had geen pistool in zijn hand, maar een rijbewijs. Hij gooide het naar ons toe.

Ik pakte hem op.

Dat was levensgevaarlijk, wat je deed, verklaarde Milo.

Zonder een zeker risico heb je niet het gevoel dat je echt leeft, antwoordde de jongeman. Ik keek naar het rijbewijs. Zijn naam was Alberto Marias. Het gaf een adres op in East Harlem, dat waarschijnlijk niet meer klopte.

Marias opende de leren jas.

Ik ben ongewapend, legde hij uit.

Waarom doe je dit?, vroeg ik.

Ik wilde zien hoe snel je bent, G-man!

Praat geen onzin!

"Bevalt het antwoord je niet? Geef jezelf dan een beter antwoord!

Ik deed een stap naar hem toe. Ik stopte mijn pistool terug in de riemholster.

Ik gaf hem zijn rijbewijs terug.

Tevreden? vroeg hij.

Ik liet me niet irriteren door zijn agressieve toon.

Daar in dat huis zijn twee mannen neergeschoten...

Nou en?

Voor geen enkele interesse sta je hier al een tijdje. Kende je de slachtoffers?

Ik ken veel mensen.

Patrick en Cyrus Borinsky ook?

Hij haalde zijn schouders op. Hij ontweek mijn blik. Zijn afwijzende ondertoon verzwakte. Een beetje meer ingetogen zei hij toen, Het waren crack dealers. Het lijkt erop dat iemand de klus van jullie agenten heeft afgepakt...

Niemand van ons ziet het zo.

Oh, nee? barstte hij uit.

Tenminste, niemand die zijn werk serieus neemt - en dat is de overgrote meerderheid.

Je moet het weten!

Heb je enig idee wie hen vermoord heeft?

Hij keek me aan. En hij was vrij lang stil. Hij haalde diep adem. Zijn gezicht kreeg een sombere uitdrukking.

Is er iets tegen mij? vroeg hij toen.

Niet dat ik weet.

Sta ik onder arrest?

Nee.

Dan ga ik nu. Hij grijnsde. Adios, G-man!

7

Wat wilde je eigenlijk van hem? vroeg Milo me even later, nadat de jongeman met snelle passen over straat was gelopen.

Ik haalde mijn schouders op.

Ik weet het niet. Ik had het gevoel dat hij misschien iets wist.

Ze weten hier allemaal iets, Jesse! Het probleem is dat niemand je iets vertelt. Vooral niet als de hele buurt kijkt.

Ik keek hem aan.

Als je gelijk hebt, heb je gelijk, mompelde ik.

8

De Porsche stopte voor het vijf verdiepingen tellende Brownstone gebouw, een huurhuis dat nog uit de vorige eeuw stamde. Het adres was in East Harlem, zoals Manhattan ten noorden van 96th Street werd genoemd. Bij de inwoners stond het echter beter bekend als El Barrio - de wijk. Hier woonden anderhalf miljoen Puerto Ricanen, terwijl er slechts drie en een half miljoen op het eiland zelf woonden. El Barrio was Latino-land, slechts onderbroken door een Engels-wit eiland, Columbia University. Naast de Puerto Ricanen hadden zich hier ook andere immigrantengroepen uit het Caribisch gebied en Midden-Amerika gevestigd.

En Alberto Marias kwam hier oorspronkelijk ook.

Hoewel hij het altijd als een gebrek had beschouwd. Daarom had hij zich altijd voorgesteld als Al Marias.

Maar zijn afkomst was niet te verbergen. Het kleefde aan hem als kauwgom onder de zool van een schoen. Hoe hard men ook probeerde het kwijt te raken - er bleef altijd een klein beetje over.

Nu woonde Alberto verder naar het noorden, in de Bronx. En hij voelde dat hij het eindelijk gemaakt had.

Dat zei hij tenminste tegen zichzelf. Iemand die midden op een werkdag voor de lol in een Porsche rondreed, moest het gedaan hebben.

Alberto toeterde. Twee keer kort na elkaar.

Hij keek op de klok.

Eigenlijk was hij een beetje laat.

Maar Teresa zou al op hem wachten.

Het duurde niet lang of de ingang van het Brownstone gebouw ging open. Teresa was beeldschoon, met lang, licht krullend haar dat lang over haar schouders viel. Ze droeg haar jas open. De schaarse, bijna huiddichte rode jurk, die haar gewelfde figuur goed deed uitkomen, paste haar als gegoten. Alberto had hem voor haar gekocht. Ze hield er niet echt van om zo gekleed rond te lopen. Maar Alberto vond het mooi. En daarom droeg ze hem.

Alberto stapte uit en opende de passagiersdeur van de Porsche voor haar.

Ze kon haar ogen