Commissaris Marquanteur en de misdaadplaag: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

Commissaire Marquanteur en zijn collega's worden geconfronteerd met een gevaar van onvoorstelbare proporties.

Heel Marseille is in gevaar!

Het leven van duizenden en duizenden mensen wordt bedreigd wanneer een sekte van gekken besluit dood en verderf te zaaien in de metropool Marseille.

Pierre Marquanteur en zijn team hebben niet veel tijd om dit plan te dwarsbomen - want het einde is nabij en zogenaamd niet te stoppen.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jun 1, 2024
• ISBN: 9783745238129

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Marseille ...

De flits van de loop flikkerde bloedrood uit de geluiddemper van een automaat. Het schot was nauwelijks hoorbaar. Er klonk een korte plop! en de grommende Duitse herdershond kronkelde op de grond. Een korte ruk en het dier lag roerloos op het koude asfalt.

De geüniformeerde bewaker hief zijn machinepistool. Het gezicht van de man werd breder van afschuw. Voordat de bewaker zijn pistool kon afvuren, ging het een tweede keer af.

Een rode stip vormde zich op het voorhoofd van de bewaker en werd snel groter. De man wankelde. Toen viel hij in de lengte op de grond. Hij landde zwaar op het asfalt.

Twee gemaskerde mannen kwamen tevoorschijn uit de duisternis van de nacht.

Ze droegen donkere kleding en bivakmutsen die alleen hun ogen onbedekt lieten. Eén van hen was gewapend met een automatisch wapen met een lange geluiddemper op de loop. Over zijn schouder hing een sporttas.

De andere droeg een Uzi-type MP.

De man met het pistool richtte op de dode bewaker.

We moeten de dode man eruit halen. Hij ligt recht in het licht, fluisterde hij.

Oké.

Ze liepen naar het lichaam, grepen het bij de armen en sleepten het uit het schijnsel van de buitenverlichting van het drie verdiepingen tellende gebouwencomplex.

MEDOQUE GEN-TECH stond in grote neonletters op het platte dak van het kubusvormige complex.

Ze legden de dode man in de schaduw van een grote bloempot. Ze deden hetzelfde met de hond.

Het gebouwencomplex was afgezet met een hoog hek. De twee gemaskerde mannen hadden nog een flinke afstand af te leggen voordat ze het terrein van MEDOQUE GEN-TECH bereikten. Bijna vierhonderd meter, waar hun enige bescherming de duisternis was.

Ze hadden geluk dat de bewaker alleen op de terugweg hun pad kruiste.

Het moeilijkste deel van de klus was al lang geklaard.

Nu moesten ze er alleen nog voor zorgen dat ze het terrein van MEDOQUE GEN-TECH net zo onopgemerkt verlieten als ze er waren binnengekomen. Anders zou alles voor niets zijn geweest.

Als iemand de dode bewaker zou ontdekken, zou de hel van de ene seconde op de andere losbarsten. Grote schijnwerpers zouden rondzwaaien en het gebied doorzoeken. Dat mocht niet gebeuren.

Kom op! zei de man met de automaat.

Zijn linkerhand drukte de sporttas tegen zijn bovenlichaam. Hij stond op het punt om te gaan sprinten. Maar voordat hij dat kon doen, bevroor hij midden in zijn beweging.

Stop, laat je wapen vallen! schreeuwde een schorre stem.

Twee bewakers met getrokken revolvers stonden nauwelijks een tiental meter van de twee gemaskerde mannen vandaan. Een van de bewakers mompelde iets in een walkietalkie.

De gemaskerde man met de Uzi aarzelde geen seconde. Hij schoot gewoon weg. Een van de bewakers gilde en viel geraakt op de grond. De andere wierp zich opzij en vuurde twee keer met zijn revolver zonder het doel te raken.

Er klonk een alarmsirene.

De schijnwerpers cirkelden rond!

Honden blaffen de hele nacht door!

Het scenario dat de twee gemaskerde mannen hadden geprobeerd te vermijden, was werkelijkheid geworden.

Ga naar de poort! riep de gemaskerde man met het geluiddemperwapen schor.

De hoofdpoort was precies in de tegenovergestelde richting van waar de twee mannen door het hek waren geklommen. Maar het was gewoon dichterbij. Aanzienlijk dichterbij. En dat zou hen mogelijk kunnen redden.

Ze renden weg, over een volledig leeg, geasfalteerd plein dat overdag dienst deed als parkeerplaats voor de werknemers van MEDOQUE GEN-TECH.

De twee gemaskerde mannen renden weg en schoten wild om zich heen.

Het geblaf van de honden werd luider.

De bewakers schoten terug. Stemmen waren van verschillende kanten te horen. Toen motorgeluiden. Er werd een auto gestart. De koplampen hielden de voortvluchtigen in hun genadeloos felle kegel. Eén van deze koplampen werd verbrijzeld door de kogelregen van de Uzi. Elke lantaarn die de gemaskerde man kon vangen, werd aan flarden geschoten.

Het werd een beetje donkerder.

De man met de automaat haalde een radio uit zijn jaszak.

Naar de hoofdingang, Tom, fluisterde hij. Hoorde je dat? Naar de hoofdingang!

Oké, kwam er terug van de radio.

De gemaskerde man zei: Niet dichtbij rijden, hoor je? Er komt een flinke knal.

Ze hadden de poort bereikt en waren aan het hijgen.

De man met de Uzi draaide zich om, trok het magazijn uit het pistool en verving het door een nieuw. De figuren van de bewakers waren nu van alle kanten te zien. Ze droegen honden en marechaussees.

Een jeep kwam aangebruld.

De man met de Uzi aarzelde niet lang.

Een vuurstoot van zijn wapen zorgde ervoor dat de voorbanden van het voertuig snel achter elkaar klapten. De bestuurder remde en had moeite om het voertuig onder controle te houden.

Doe het nu! schreeuwde de man met de Uzi naar zijn handlanger.

Hij haalde een kubusvormig voorwerp uit de binnenzak van zijn jas. Hij scheurde een stukje beschermfolie van een plakstrip en bevestigde het aan het slot van de hoofdpoort. Daarna trok hij een grendel uit het kubusvormige voorwerp met behulp van een metalen ring.

Als reactie op een geheim signaal deden beide gemaskerde mannen een stap achteruit.

Een detonatie volgde.

De vlammen laaiden fel op. Een golf van druk en hitte verspreidde zich. De poort barstte open. De man met de automaat opende het met een trap, terwijl zijn handlanger wild met de Uzi vuurde. Hij hield de bewakers op een afstand.

Er kwam een auto uit de duisternis tevoorschijn.

De twee gemaskerde mannen renden op hen af.

De man met de automaat stopte even en gooide een eivormig voorwerp naar de achtervolgers. Ze hadden absoluut geen kans om op tijd te herkennen wat het was.

Een handgranaat.

De ontploffing was verschrikkelijk. Een moorddadige paddenstoelwolk van vlammen veranderde de nacht in dag voor een paar verschrikkelijke seconden. Geschreeuw klonk door de koude nacht.

Ondertussen hadden de gemaskerde mannen de auto bereikt. Ze trokken de deuren open en stapten in. De auto reed weg met gierende banden.

2

De plaats delict was ten noorden van Belle de Mai. Mijn collega François Leroc en ik waren midden in de nacht gewekt en samen met een paar andere FoPoCri-commissarissen hierheen gestuurd.

Ik had alleen het absolute minimum over de telefoon geleerd.

Onbekenden hadden een overval gepleegd op het bedrijf MEDOQUE GEN-TECH.

Een zaak die mogelijk van invloed was op de nationale veiligheid.

We zouden meer te weten komen op de plaats van het misdrijf.

We waren een van de laatsten die aankwamen. Onze collega's Boubou Ndonga en Stéphane Caron stonden ons al op te wachten toen we het terrein van MEDOQUE opreden.

Het terrein was hermetisch afgesloten door geüniformeerd personeel. Sommigen van hen waren politieagenten, maar er waren ook leden van een particuliere beveiligingsdienst aanwezig, blijkbaar om ervoor te zorgen dat er zich geen onbevoegde personen op het terrein van MEDOQUE GEN-TECH bevonden.

Een paar mannen in witte anti-epidemiepakken trokken mijn aandacht. Aangezien de pakken het bedrijfslogo van MEDOQUE GEN-TECH droegen, nam ik aan dat het werknemers waren.

Heb je enig idee wat hier aan de hand is, Boubou?, ik wendde me tot commissaris Ndonga.

Het enige dat zeker is, is dat minstens twee daders het bedrijfsterrein zijn binnengedrongen en wild hebben geschoten toen ze werden opgemerkt. Een van de beveiligers werd vermoord. We hebben ook verschillende gewonde beveiligers.

Weten we wat de daders hier zochten? vroeg François.

Ze braken in in de laboratoria, zei Boubou.

Ik kreeg de anti-epidemiepakken niet uit mijn hoofd. Als dat het normale uniform was in de laboratoria van MEDOQUE, dan kon dat alleen maar betekenen dat daar met zeer gevaarlijke stoffen werd gewerkt.

Ondertussen arriveerden er meer collega's. Forensische experts in het bijzonder. Het hele terrein moest grondig doorzocht worden, zodat we ook maar de kleinste aanwijzing over de daders konden opsporen.

Toen François en ik het MEDOQUE gebouw wilden binnengaan, werd ons de toegang geweigerd door een man in een grijs pak en met een dikke bril.

U mag hier niet door, zei hij, terwijl hij met zijn armen zwaaide. Op zijn revers zat een ID-kaart met zijn foto en naam. Er stond op dat hij Dr. Jean Tramine heette.

Ik stak mijn badge naar hem uit.

Commissaris Pierre Marquanteur, FoPoCri . We kunnen hier binnenkomen, zei ik beleefd, maar zeer beslist.

Nee, dat kun je niet, antwoordde Tramine. Tenminste niet als jouw leven en dat van vele anderen je iets waard is.

Wie bent u?

Dr Tramine. Ik werk in dit laboratorium.

Ik haalde mijn schouders op.

Vertel me wat hier aan de hand is, eiste ik.

Het lijkt erop dat de indringers een zeer gevoelig gebied van onze microbiologische laboratoria zijn binnengedrongen. Een gebied waar maximale beveiliging absoluut noodzakelijk is. Als ze daar iets vernietigd hebben, dan ...

Waar werken ze daar aan? vroeg ik.

Tramine keek me aan. Zijn gezicht zag er gerimpeld en koud uit. Hij leek na te denken. Toen zei hij: Ik weet niet of ik gemachtigd ben om hierover met u te praten.

Dat bent u, legde ik uit. En als u ons onderzoek vertraagt, zal dat gevolgen hebben.

Achter Tramine verscheen een man met een half kaal hoofd. Hij was nogal mollig. Zijn gezicht stond ernstig. Tramine draaide zich om om hem aan te kijken.

Dr Renoir.

Alles lijkt veilig te zijn, zei Renoir. U kunt het laboratoriumgedeelte betreden. Hij keek ons aan. Wie ...

Mijn ID-kaart beantwoordde zijn vraag. Hij knikte.

Kom op!

3

We trokken flinterdunne, witte overalls aan over onze dagelijkse kleding.

Dr. Renoir glimlachte minzaam toen hij onze sceptische blikken opmerkte.

Deze pakken zijn niet voor uw bescherming. Ze zijn om te voorkomen dat u micro-organismen of stofdeeltjes de laboratoria binnenbrengt die jaren van ons werk zouden kunnen vernietigen. Hij haalde zijn schouders op. Helaas waren deze ongenode bezoekers minder attent.

Waar werk je aan? vroeg ik.

MEDOQUE is een bedrijf dat naam heeft gemaakt op het gebied van genetische manipulatie, legt Renoir uit.

Dat besef ik, zei ik. Waar gaat dit precies over?

We experimenteren met genetisch gemodificeerde micro-organismen.

Met welk doel?

Bijvoorbeeld om nieuwe vaccins te produceren!

Dan experimenteert u met ziekteverwekkers, concludeerde ik.

Renoir glimlachte.

Dat klopt. Er is geen andere manier om op dit gebied succes te boeken.

Ik begrijp het.

De bacteriële preparaten in onze laboratoria zouden genoeg zijn om heel Europa te ontvolken en meer. Een echte doos van Pandora, als u begrijpt wat ik bedoel. Daarom is alles hier beveiligd als Fort Knox.

Terwijl we door een lange, kale gang liepen, kwam er een jonge man met een bleek gezicht naar ons toe. Hij droeg een badge op de kraag van zijn witte overall.

Dr Renoir! Een van de CX containers ontbreekt, zei de jongeman met gedempte stem.

Er verschenen een paar diepe groeven op het gezicht van Dr. Renoir.

Weet je het zeker?

Fout uitgesloten!

Mijn God. Alle kleur verdween ook uit het gezicht van Dr. Renoir. Hij veegde zijn gezicht af met een beweging van zijn pols. Zijn afschuw was duidelijk te zien. Toen keek hij op, recht in mijn ogen. Een container met pestverwekkers is gestolen door de inbrekers.

Is dat niet een ziekte uit de Middeleeuwen die allang uitgeroeid is? vroeg ik.

Nee, helaas niet, zei Renoir. De laatste grote pestepidemie sloeg in de jaren 1920 over van China naar Californië. De ziekte komt nog steeds veel voor onder knaagdieren in Noord-Amerika en Eurazië. Maar omdat er nauwelijks direct contact is tussen mensen en knaagdieren zoals ratten en muizen, breken er zelden kleinere, regionaal beperkte epidemieën uit. Af en toe gebeurt dit in Afrika of India. Sinds de uitvinding van antibiotica is het echter geen probleem meer om zo'n epidemie snel onder controle te krijgen.

François zei: Dus u vertelt ons dat we ons nergens zorgen over hoeven te maken.

Niet helemaal, zei Renoir. Hij friemelde een beetje.

Langzaam maar zeker vond ik het heel vervelend hoe we de informatie één voor één uit zijn neus moesten trekken. Om de een of andere reden leken de mensen bij MEDOQUE GEN-TECH ons vervelend te vinden.

Wat is het verhaal achter deze vermiste container? vroeg ik.

De pestpathogenen waren genetisch gemodificeerd, legde Renoir uit.

Op welke manier?

Ze waren resistent tegen antibiotica.

Een zin die Renoir zei als een koude vis. Geen enkele emotie was op zijn gezicht te herkennen.

Dat betekent dat er geen tegengif is, zei ik. Een epidemie zou zich ongehinderd kunnen verspreiden.

Dr. Renoir trok zijn wenkbrauwen op. Dat zou een zeer ongunstig scenario zijn.

Onwillekeurig dacht ik terug aan de schietpartij die de daders met de veiligheidstroepen hadden gehad. De gedachte dat de container daarbij vernietigd had kunnen worden, vervulde me met afschuw.

4

Aan het begin van de middag zaten we in het kantoor van Monsieur Jean-Claude Marteau, Commissaire général de police, hoofd van de Force spéciale de la police criminelle, afgekort FoPoCri, onze afdeling hier in Marseille en dus onze directe meerdere.

Naast François en mijzelf waren er nog een tiental andere collega's aanwezig, evenals specialisten uit verschillende vakgebieden. De FoPoCri heeft wetenschappers uit bijna alle specialismen in haar gelederen. In dit geval waren er naast de gebruikelijke specialisten op het gebied van forensisch onderzoek en ballistiek vooral artsen en biologen. Het doel was om de eerste zoekmaatregelen te bespreken.

Specialisten van de recherche en FoPoCri onderzochten nog steeds de MEDOQUE laboratoria en de locatie. Elk projectiel op de plaats delict werd verzameld en geanalyseerd door de ballistische afdeling.

We luisterden naar Dr. Sebastien Sanio, een epidemioloog van de nationale gezondheidsautoriteit.

Ondertussen projecteerde een projector het beeld van een zogenaamde CX-container op de muur, omdat deze van MEDOQUE gestolen was. Volgens Dr. Sanio was het een container met speciale veiligheidsnormen die gebruikt werd om biologisch gevoelig materiaal te vervoeren of op te slaan.

De pestverwekker heet Yersinia Pestis en komt oorspronkelijk voor bij knaagdieren, legde Sanio vervolgens uit. Het wordt van knaagdier op mens overgedragen via vlooien. Druppelinfectie tussen mensen is mogelijk - net als bij een griepachtige infectie. Tijdens de grote epidemieën in de Middeleeuwen werden hele regio's ontvolkt. Zo verloopt de ziekte meestal: Na een incubatietijd van 3-6 dagen treden koude rillingen, koorts en zwelling van de lymfeklieren op. In ernstige gevallen kan de dood binnen een paar dagen intreden. Sanio's gezicht stond heel ernstig toen hij verder ging: "Ik