Commissaris Marquanteur en het gif: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

Grootschalige smokkel van wapens en munitie zet Commissaire Marquanteur en zijn collega's in Marseille ertoe aan om in te grijpen. Ze verdenken een Vietnamese groothandelaar ervan het meesterbrein te zijn. Maar deze man overlijdt onverwacht en de hele zaak lijkt weer open. Rechercheurs Marquanteur en Leroc moeten andere aanwijzingen volgen.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Jack Raymond, Jonas Herlin, Dave Branford, Chris Heller, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jun 11, 2024
• ISBN: 9783745238853

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Het Zoölogisch Museum in Marseille is uniek. Het herbergt een groot aantal tentoonstellingen en is een echte lust voor het oog. De sfeer is erg aangenaam. De collecties zijn zeer uitgebreid en interessant. Het museum is erg druk en er zijn altijd nieuwe dingen te zien.

Ik stond voor het grote gebouw en keek om me heen. De straat was vol met mensen die in alle richtingen liepen. Het zoölogisch museum doemde voor me op, een enorm, imposant gebouw met veel ramen. Ik liep dichterbij en ging naar binnen.

Binnen in het museum was het rustig en kalm. De muren waren bedekt met kleurrijk behang en aan de plafonds hingen kroonluchters. In de vitrines werden botten en fossielen tentoongesteld. Er waren ook aquaria met exotische vissen en terraria met zeldzame dieren. In een van de kamers zag ik een enorm skelet van een blauwe vinvis, waarvan ik onder de indruk was.

Ik dwaalde door het museum en verwonderde me over de grote verscheidenheid aan dieren. Het was fascinerend om te zien hoeveel verschillende soorten wezens er op aarde zijn.

Toen kwam ik de taxidermied neushoorns tegen.

Ze keken me aan alsof ze op het punt stonden om me omver te lopen.

Dode neushoorns, bewaard voor de eeuwigheid.

Dat is allemaal al vele jaren geleden.

Ik was nog steeds een leerling.

En toen had ik nooit kunnen denken dat ik in mijn werk juist deze neushoorns zou tegenkomen - als verdachten in een moordonderzoek.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris en maak deel uit van een speciale eenheid in Marseille die de ietwat omslachtige naam Force spéciale de la police criminelle draagt, kortweg FoPoCri, en die zich voornamelijk bezighoudt met georganiseerde misdaad, terrorisme en seriedaders.

De ernstige gevallen.

Gevallen die extra middelen en vaardigheden vereisen.

Samen met mijn collega François Leroc doe ik mijn best om misdaden op te lossen en criminele netwerken te ontmantelen. Je kunt niet altijd winnen, zegt Jean-Claude Marteau vaak. Hij is het hoofd van onze speciale afdeling. En helaas heeft hij gelijk met deze uitspraak.

Toegang! kwam het commando over de headset.

Ik rende gehurkt uit mijn schuilplaats op de hoek van het pakhuis en rende de pier over. François volgde me. We droegen Kevlar vesten en jassen waardoor we herkenbaar waren als politieagenten.

Het was een goede twintig meter zonder dekking naar de aanlegplaats van de PANAMA STAR , een vrachtschip dat onder een of andere goedkope vlag voer. Ik sprong vanaf de kademuur het dek op en rende naar de brug met mijn dienstwapen in mijn vuist.

Een man in een donker leren jack en wollen muts kwam tevoorschijn van achter een van de bovenbouwen. Hij trok het Uzi machinepistool dat hij aan een mitella over zijn schouder droeg. Hij vuurde onmiddellijk. De flits van de korte loop van de Uzi flitste bloedrood als een vlammende drakentong.

Ik vuurde ook, maar mijn kogel ging nergens heen. Tegelijkertijd voelde ik minstens een half dozijn klappen op mijn bovenlichaam. De kogels werden geabsorbeerd door het beschermende vest en gelukkig was de munitie van een Uzi van een relatief klein kaliber - maar elk van deze inslagen kwam toch overeen met een middelgrote vuistslag. Ik wankelde naar achteren.

Maar tegelijkertijd werd de Uzi-schutter ook naar achteren getrokken. In zijn leren jas zat plotseling een groot gat. Er kwam grijze Kevlar onder vandaan, net als de Kevlar die wij droegen. Onze collega Josephe Kronbourg, die met een dozijn andere collega's naar het schip was gesneld, had zijn wapen al afgevuurd op het moment dat de man op mij begon te schieten.

Alleen Josephe gebruikte een revolver van het kaliber 357 Magnum, en hoewel de Uzi-schutter ook beschermd werd door een kogelvrij vest, trof dit schot hem met de kracht van een stoomhamer. Verdwaasd gleed hij op de grond tegen de wand van de bovenbouw van het schip, terwijl ik naar lucht hapte. Blijkbaar had ik geen schade opgelopen, afgezien van de klappen die in mijn vest terecht waren gekomen.

François haalde me in.

Laat het pistool vallen, politie! schreeuwde hij.

De Uzi-schutter hield nog steeds het handvat van zijn wapen vast, maar op dit moment was hij waarschijnlijk niet eens in staat om genoeg adem te halen om helder na te denken.

De Uzi-schutter aarzelde. Toen liet hij het pistool los. François nam het van hem af en boeide hem.

Onze collega's Josephe Kronbourg, Léo Morell en Mara Lavoisier waren ondertussen aan boord gekomen en zwermden in verschillende richtingen uit.

Gaat het, Pierre? vroeg François.

Afgezien van een paar blauwe plekken en gescheurde kleren, blijft er niets van over! zei ik.

Ik begon weer te bewegen. Ondertussen zorgden twee andere collega's voor de gearresteerde gevangene. Mara Lavoisier en Léo Morell liepen naar de brug van het vrachtschip. Maar daar was op dit moment niemand.

Ondertussen volgden François en ik Josephe Kronbourg naar het toegangsluik naar het grootste vrachtruim. Lacroix trok het open. Een trap leidde naar beneden. François ging eerst. Ik volgde.

Tegelijkertijd drongen collega's door nog drie luiken het vrachtschip binnen. Tegelijkertijd naderde een boot van de havenpolitie en maakte een helikopter zijn rondjes boven de PANAMA STAR .

Wie er nu aan boord van het schip was, zou onvermijdelijk in ons net vallen. We baanden ons een weg tussen stapels munitiekisten. De etikettering liet geen twijfel bestaan over de inhoud. Een informant had ons verteld over een grote lading illegale wapens die op het punt stond de haven van Marseille te verlaten naar een of ander spanningsgebied. Daarom waren we hier. Naast ultramoderne aanvalsgeweren en de bijbehorende munitie, zouden er ook luchtverdedigingsraketten, moderne antitankgranaten en pantserdoorborende uraniummunitie aan boord zijn. Dat is tenminste wat er vermeld stond op de leveringslijst van deze illegale deal die naar ons is uitgelekt. Of het overeenkwam met de feiten zou duidelijk worden zodra we de kratten en containers aan boord hadden geopend en gecontroleerd. Als de levering inderdaad voornamelijk uit munitie bestond, was dat een zeer verontrustend teken. Het betekende dat de respectieve kopers blijkbaar al in het bezit waren van de bijbehorende wapens.

Maar de illegale wapenhandel was net als drugs en andere takken van de georganiseerde misdaad: we zouden dergelijke activiteiten waarschijnlijk nooit helemaal kunnen stoppen. Maar dat was precies de reden waarom we onze dagelijkse inspanningen om ze op zijn minst in te dammen, niet mochten staken.

Plotseling klonken er geweerschoten.

Ergens tussen alle kratten en lading was een schutter die snel achter elkaar een automatisch wapen afvuurde. Raketten kaatsten door het vrachtruim. Hier en daar flitsten vonken toen ze stalen balken raakten en vervolgens een onvoorspelbare weg opgingen. Hier en daar versplinterde het hout van de kratten door deze projectielen.

Ik rende voorovergebogen naar voren. Mijn gevechtsjas en het hemd dat ik eronder droeg, hingen aan flarden en ik voelde nu bij elke ademhaling de effecten van de projectielen die de Kevlar raakten. Het voelde alsof iemand als een bezetene met zijn vuisten op mijn borst had geslagen. Maar het had erger kunnen zijn. De Uzi-schutter was duidelijk zo verrast geweest door onze aanval dat hij zijn wapen gewoon daarop had gericht en niet op mijn hoofd.

Er vlogen nu weer schoten door de lucht en niemand kon zeggen waar ze eigenlijk vandaan kwamen. De schutter vuurde gewoon tegen de stalen delen aan het plafond van het vrachtruim, om zo het gevaar voor zijn achtervolgers zo groot mogelijk te maken.

We wisten sowieso niet hoeveel mensen er nog aan boord waren. De informant had het alleen over gewapende beveiliging gehad.

Toen vond ik hem tussen twee grote vrachtkisten. Hij had net de hele lading van zijn automaat geleegd en was nu bezig een nieuw magazijn in de greep van het pistool te stoppen.

Laat het pistool vallen, politie! riep ik.

Een man met een donkere snor en grote, iets uitpuilende ogen keek me aan en bevroor midden in mijn bewegingen. Hij droeg zijn baseballpet met de punt naar achteren. Het Kevlar vest was duidelijk zichtbaar onder de open parka. En hij droeg ook een headset - bijna net als wij, behalve dat zijn model lichter en minder opvallend was dan degene die wij op dit soort missies gebruikten.

Ik had geen headset gezien bij de man met de Uzi - wat er misschien op wees dat er minstens één andere persoon moest zijn met wie de man met de snor radiocontact had.

Hij bewoog niet.

Denk er zelfs niet aan om iets verkeerds te doen! waarschuwde ik.

Hij was zo