Inspecteur Jörgensen en de dood op de catwalk: Misdaadroman

By Peter Haberl and Chris Heller

Misdaadthriller van Peter Haberl & Chris Heller



Wie vermoordt er in het openbaar modellen op de catwalk? De verdenking valt meteen op de leden van de ANTI PELZ LIGA, die luid en agressief protesteren tegen de bonthandel. Dan worden er gestolen foto's ontdekt in het bezit van een van de modellen. Is de moordenaar te vinden in kringen van georganiseerde kunstroof? Geen gemakkelijke taak voor de Hamburgse rechercheurs Uwe Jörgensen en Roy Müller.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jun 21, 2024
• ISBN: 9783745238310

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Bathranor Books, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2024 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

De naam van de vrouw was Müller.

Net als mijn collega hoofdinspecteur Roy Müller.

Maar zo gaat dat soms.

Deze naam komt ook veel voor in Duitsland.

Ik keek haar recht in de ogen toen ze voor me zat - de jonge vrouw die we gearresteerd hadden. Haar blik was ijzig, haar lippen strak op elkaar geperst. Maar ik liet me daardoor niet van mijn stuk brengen.

Mevrouw Müller, u weet waarom u hier bent, toch? begon ik de ondervraging rustig.

Ja, want je beschuldigt me valselijk van iets wat ik niet gedaan heb, antwoordde ze scherp.

Ik glimlachte lichtjes. We hebben getuigen die u op de plaats delict hebben gezien. U kunt ons niet langer voor de gek houden.

Ze snoof minachtend. De getuigen liegen! Ik was op dat moment ergens anders.

Dat mag u gerust zeggen, maar we hebben bewijs van het tegendeel, antwoordde ik kalm.

Ze sprong plotseling op, haar ogen fonkelden van woede. Je kunt me niet intimideren! Ik zal niet toegeven dat ik iets heb gedaan wat ik niet heb gedaan!

Ik bleef zitten en bleef haar rustig aankijken. Mevrouw Müller, ik kan begrijpen dat u zichzelf wilt beschermen. Maar de waarheid zal aan het licht komen, of u dat nu leuk vindt of niet.

Ze schreeuwde tegen me en beledigde me op de ergst mogelijke manier. Maar ik was niet onder de indruk van haar agressie. In plaats daarvan vroeg ik rustig: Waarom doe je dit? Waarom verberg je de waarheid?

Ze barstte plotseling in tranen uit. I... Ik ben bang. Ik dacht dat ik ermee weg kon komen, maar nu is het allemaal uit de hand gelopen...

Ik gaf haar een zakdoek en zei zachtjes: Het is nooit te laat om de waarheid te vertellen, mevrouw Müller. Wij zullen u helpen als u meewerkt.

Langzaam begon ze me het hele verhaal te vertellen, traan voor traan. Tegen het einde van het verhoor wist ik dat de waarheid aan het licht was gekomen. En ik wist dat ik zelfs in de moeilijkste situaties kalm kon blijven.

Aan het einde van het verhoor stond mevrouw Müller op, veegde de tranen van haar gezicht en keek me met een opgeluchte uitdrukking aan. Dank u dat u naar me geluisterd hebt, meneer Jörgensen. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt en ik sta nu achter mijn daden.

Ik knikte begrijpend en overhandigde haar een glas water. U hebt de eerste stap gezet, mevrouw Müller. Dat getuigt van kracht en moed. We zullen er alles aan doen om u te helpen en u een tweede kans te geven.

Ze glimlachte flauwtjes en knikte. Ik zal met u samenwerken en er alles aan doen om de gevolgen van mijn daden te dragen.

Ik stond ook op en stak mijn hand naar haar uit. Laten we dan samenwerken om een oplossing te vinden. Vertrouw op ons, we zullen je bijstaan.

We verlieten samen de verhoorkamer en ik wist dat ik in dit geval de juiste beslissing had genomen. Ook al was het soms moeilijk om de waarheid aan het licht te brengen, het was altijd de juiste manier. En ik was er trots op dat ik zelfs in zulke uitdagende situaties het hoofd koel had gehouden.

In de weken die volgden, werkte mevrouw Müller nauw samen met de politie om alle details van het misdrijf boven water te krijgen. Ze bekende haar betrokkenheid en hielp andere betrokkenen te identificeren. Maar dat niet alleen - ze begon ook verantwoordelijkheid te nemen voor haar daden en zich te ontwikkelen.

Na verloop van tijd lieten de oprechte inspanningen en het berouw van mevrouw Müller zien dat ze bereid was om van haar fouten te leren. Ze woonde verschillende therapiesessies bij en toonde oprechte inspanningen om zichzelf te verbeteren. Ze verontschuldigde zich bij de slachtoffers en hun families en probeerde de schade die ze had veroorzaakt goed te maken.

Dankzij haar eerlijke inspanningen kon mevrouw Müller het vertrouwen van de mensen om haar heen terugwinnen. Ze vond nieuwe hoop en motivatie om haar leven in de juiste richting te sturen. Uiteindelijk werd ze een belangrijke stem in het misdaadpreventiewerk en fungeerde ze als rolmodel voor anderen die soortgelijke moeilijkheden hadden ervaren.

Inspecteur Jörgensen observeerde haar ontwikkeling met trots en erkenning. Hij had niet alleen geholpen een strafzaak op te lossen, maar hij had ook een persoon geholpen te veranderen en te groeien. Door met mevrouw Müller te werken, had hij een nieuw perspectief gekregen en geleerd dat vergeving en de bereidheid om te veranderen mogelijk zijn, zelfs in de donkerste momenten van het leven.

Ik kon het nauwelijks geloven toen ik het telefoontje kreeg: Mevrouw Müller was dood aangetroffen. Vermoord in haar flat in Hamburg. Mijn gedachten dwaalden af en een doffe pijn verspreidde zich door mijn borst. De vrouw die zo dapper had geprobeerd haar leven te veranderen, was nu het slachtoffer geworden van een brute misdaad.

Toen ik op de plaats delict aankwam, zag ik de onderzoekers aan het werk rond het bed van mevrouw Müller, dat onder het bloed zat. Mijn ogen vielen op haar levenloze gezicht, bevroren in een mengeling van afschuw en verdriet. Tranen welden op in mijn ogen toen ik me realiseerde dat al haar vooruitgang en inspanningen nu tot een abrupt einde waren gekomen.

Ik dwong mezelf om mijn emoties te onderdrukken en concentreerde me op het onderzoek. Het was moeilijk voor mij om objectief te blijven, omdat deze zaak persoonlijker was dan alle andere. Mevrouw Müller was veranderd, had een tweede kans verdiend, en nu was ze gewoon weg.

In de dagen die volgden, werkten we keihard om de moord op mevrouw Müller op te lossen. Elke aanwijzing werd opgevolgd, elk spoor werd nagetrokken. Ik kon de gedachte niet verdragen dat de dader die deze onschuldige vrouw had vermoord, ermee weg kon komen.

Het duurde weken van intensief onderzoekswerk, maar uiteindelijk konden we de dader identificeren en arresteren. Het was een moment van voldoening, maar ook van verdriet. Want niets kon het verlies van mevrouw Müller en haar onnodige, gewelddadige verdwijning goedmaken.

Toen ik de zaak eindelijk had gesloten en de dader voor het gerecht had gebracht, zwoer ik mezelf dat ik zou blijven vechten voor gerechtigheid. Voor alle onschuldige slachtoffers zoals mevrouw Müller die hun stem niet meer konden verheffen. En toen ik de rechtszaal verliet, voelde ik de droefheid van het verlies, maar ook de vastberadenheid om te blijven vechten voor recht en orde, ook al leek het soms hopeloos.

Toen ik met directeur Recherche Jonathan Bock en mijn collega Roy Müller in zijn kantoor op het hoofdbureau van politie zat, was de stemming somber. We waren allemaal nog steeds geschokt door de moord op mevrouw Müller. De naam maakte een diepe droefheid in mij los, niet alleen vanwege het verlies van een dappere vrouw, maar ook vanwege de griezelige gelijkenis met de naam van mijn oud-collega Roy Müller.

Mijnheer Bock, de zaak van mevrouw Müller was persoonlijk voor mij. Het is moeilijk te geloven dat ze zo'n gewelddadige tragedie heeft moeten doorstaan. We moeten er alles aan doen om de dader te pakken en gerechtigheid te garanderen, zei ik ernstig.

Directeur van Criminal Investigation Bock knikte instemmend en keek ons met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht aan. Ja, inspecteur Jörgensen, deze zaak heeft ons allemaal zwaar getroffen. Maar we moeten ons onderzoek niet in de weg laten staan door verdriet. We moeten gefocust blijven en de moordenaar zo snel mogelijk voor het gerecht brengen.

Roy Müller was het daarmee eens en voegde eraan toe: We zijn al bezig met het analyseren van het bewijsmateriaal en het ondervragen van getuigen. Ik weet zeker dat we snel een aanknopingspunt zullen hebben om de dader te identificeren.

Ik knikte instemmend en voelde de vastberadenheid om de zaak rond mevrouw Müller op te lossen en gerechtigheid te garanderen. We moeten er alles aan doen om de dader achter de tralies te krijgen. Mevrouw Müller verdient het dat haar dood niet voor niets is geweest.

Directeur van Criminal Investigation Bock keek ons om de beurt aan en zei uiteindelijk: Ik vertrouw erop dat jullie allemaal je best zullen doen om deze zaak op te lossen. Houd me op de hoogte van de ontwikkelingen. Ga voorzichtig te werk, maar laat de moed niet zakken.

We verlieten het kantoor van de heer Bock met een mengeling van verdriet en vastberadenheid. De zaak van mevrouw Müller zou ons allemaal nog lang bezighouden, maar we waren vastbesloten om de dader voor het gerecht te brengen.

In de weken die volgden, werkten we onvermoeibaar om de moord op mevrouw Müller op te lossen. Elk spoor werd gevolgd, elk detail grondig onderzocht. We spraken met getuigen, analyseerden bewijsmateriaal en doorzochten nauwgezet de omgeving van de overledene. Maar ondanks onze intensieve inspanningen leek de dader van de aardbodem verdwenen.

De frustratie groeide met elke dag die voorbijging zonder dat we een concreet aanknopingspunt hadden. Roy en ik kwamen vaak na het werk samen om de zaak te bespreken en nieuwe benaderingen te ontwikkelen. We deelden dezelfde vastberadenheid om de moordenaar van mevrouw Müller voor het gerecht te brengen en de naam van onze overleden collega hing als een schaduw boven ons hoofd.

Toen er na lange weken van nauwgezet speurwerk eindelijk een nieuw spoor naar boven kwam, voelden we allemaal een nieuw gevoel van hoop. We werkten nog harder, volgden elk spoor op en lieten geen kans