Dit weekend vielen de jaarcijfers van Berkshire Hathaway op de mat. De holding van Warren Buffett had een goed jaar. De operationele winsten van zijn verzekeraars, treinen en energiebedrijven stegen in 2023 met 17% op jaarbasis, naar iets meer dan 37 miljard dollar. Tegenwind bij de energiebedrijven en treinen kwam vooral uit de publieke hoek: hogere kosten vanwege regulering en onderhandelingen met personeel hielpen niet mee. Al ligt Buffett er niet wakker van.
Als je de 37 miljard operationele winst van de bedrijven in het hart van Berkshire combineert met de schommelingen in andere aandelen die het bedrijf aanhoudt, kom je uit op 96 miljard dollar aan nettowinst voor een bedrijf dat op de beurs ongeveer 900 miljard dollar waard is. Maar die aandelen die de holding aanhoudt náást de bedrijven in het hart van Berkshire, die schommelen elk jaar. Buffett vindt die cijfers dus wat minder belangrijk om het verloop van Berkshire te duiden. En geef 'm eens ongelijk: in het vierde kwartaal groeide zijn berg cash naar een kleine 168 miljard dollar. Hij kan wel wat schommelingen aan.
Wat moet je hiermee als toeschouwer?
Je kan het mediadraaiboek erbij pakken, daar staat: Buffett is oud, Buffett's opvolgers zijn vast niet zo goed als hij, zijn zakenpartner Charlie Munger is al overleden en Buffett verslaat de S&P 500 niet meer zoals vroeger.
Dat laatste beaamt hij zelf al jaren. Sterker nog, deze keer gaf hij die opmerking nieuwe vorm. Hij schrijft dat zijn Berkshire Hathaway nu zo'n 6% van de S&P 500 beslaat en dat dat getal niet binnen vijf jaar 12% wordt. 
Eigenlijk zegt Buffett dus: die 15% per jaar groei (of meer) die je vroeger kreeg, die kan je vergeten. Want wie binnen vijf jaar zijn bedrijf dubbel zoveel waard maakt, heeft een jaarlijkse groei van 15% nodig. Het wordt eerder ergens tussen de 7 en 12%, schatten veel analisten ook in. Da's niet mis, maar je verslaat er inderdaad niet altijd de S&P 500 meer mee. En dat heeft alles te maken met het feit dat Buffett schrijft over een gebrek aan mogelijkheden in binnen- en buitenland. 168 miljard dollar investeer je niet zo makkelijk voor 15% per jaar als 168 miljoen dollar, want je universum wordt klein.
Toch steekt dit standaardrijtje van opmerkingen een beetje schril af bij de methode-Buffett en zijn decennialange succes. De S&P 500, de toonaangevende beursindex op aarde, hangt in de touwen. Sinds 1965 heeft Buffett een jaarlijks samengesteld groeipercentage (de compounded annual gain in het Engels) van 19.8%. De S&P 500 sputtert wat terug met een respectabele maar toch minder rendabele 10.2%.
Zoals je op sites als Morningstar en in de jaarverslagen van fondsmanagers kan lezen lukt het de meeste fondsmanagers niet eens om 5 tot 10 jaar de S&P achter zich te laten. Laat staan meer dan een halve eeuw. Ze kiezen maar een andere index om mee te vergelijken of ze publiceren hun resultaten gewoon helemaal niet meer. En als het ze éven lukte (dag Bill Ackman), dan veranderen ze vaak al snel in sterren die meer met klanten spreken dan dat ze nog jaarrekeningen lezen. Zoals Ackman overigens zelf ook toegaf omstreeks 2016.
Dat is dan één probleem: kortstondig succes dat analisten verandert in sterren. Een groter probleem is het feit dat fondsmanagers de methode-Buffett wel enigszins begrijpen, maar niet echt belijden. Ze kopen een aandeel dat relatief goedkoop is versus de intrinsieke waarde van het bedrijf die ze zelf berekenen, maar negeren de redenen voor de korting. Soms negeren ze politiek risico (neem nou het bestaan van Xi Jinping) en dat dat bijvoorbeeld een grote factor is voor Chinese bedrijven die goedkoop lijken of bedrijven die de Amerikaanse overheid het liefst ziet verdwijnen. Ze lenen geld om die 'Buffett-returns' een beetje extra op te pompen. Ze laten zich inpakken door managers die mooie hockeystickgrafieken in presentaties voorschotelen, maar eigenlijk onaardig zijn tegen medewerkers en een drankprobleem verhullen. (Iets wat weer afstraalt op medewerkers onder deze mana