Nauwelijks een kans

Geboren in 1946 in Amsterdam. De toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit. Zijn ouders hebben niet veel tijd voor hem en zijn zusters. De "Pro Juventute" vind het nodig dat ze in een betere omgeving horen, een weeshuis in Schiedam. Het is goed dat zij drieën samenblijven. Na vijftien maanden worden ze bij pleegouders in de "Rudolph Stichting" geplaatst. Niet hopeloos negatief, maar ook niet aan te bevelen. Hun moeder wordt, in de hoop hun toegewezen te krijgen, de vrouw van een boer, maar deze boer had andere plannen. Zijn belofte de kinderen te adopteren maakte hij niet waar. Hun vader wordt dan misschien wel van zijn geweten geplaagd, beloofd zich goed te gedragen, krijgt dan van de "Kinderbescherming" zijn kinderen weer toegewezen. Ze verhuizen naar Amsterdam en komen dan als kostgangers bij een weduwe in de Soembawastraat terecht. Alles ziet er zeer goed uit. Hier leert hun vader dan een asociaal, kindonvriendelijke jonge vrouw kennen. Zij krijgen een huis toegewezen en ze moeten verhuizen. Vanaf dit moment wordt het leven, vooral voor hem, een van onvoorstelbaar geweld en haat bedachte tijd. Na achttien maanden komt dan na aandringen van zijn zus Coby, de "Kinderbescherming" in actie en brengt hun in zekerheid. Ze worden alle drie in verschillende huizen ondergebracht, en ze weten niets meer van elkaar. Met zeven jaar is zijn plaats nu in de "Martha Stichting", in Alphen aan den Rijn waar hij zich tegen het systeem weer te weren.

Ik leef nu in de Martha Stichting, een weeshuis annex internaat in Alphen aan den Rijn. Ik ben zes jaar oud, en de grote zwarte ijzeren poort heeft zich achter mij gesloten. Het geeft hier genoeg te eten en warme kleren heb ik nu ook. Mijn grote zus Coby vermis ik zozeer dat ik tijdelijk in een diepe depressie raak. De leeftijd bedingt wissel in de andere locaties op het terrein van de Martha Stichting, zorgt voor een onrustige tijd. Daarbij komt ook de alsmaar voortdurende wissel van het begeleidende personeel. Ook opvoeders met pedofiele neigingen maakten het leven niet aangenamer en zorgden ervoor dat ik in 1962 in een pleeggezin in Amsterdam terecht kwam. Uiteindelijk leefde ik In Amsterdam bij meerdere pleeggezinnen totdat ik eindelijk bij mijn grote zus Coby mocht wonen. Nu gaat mijn leven de goede kant op. Als NAVO-soldaat in Duitsland vind ik de vrouw van mijn leven, en alles wordt goed.